#48763

Moje dzieci nie chodzą na religię. Razem z mężem uznaliśmy, że jeśli kiedyś dorosną do dowolnej wiary, nie będziemy się wtrącać, same wybiorą ścieżkę.

O ile ze starszym nie było problemu, to młodsza trafiła na walniętą katechetkę. Trafiła - to złe słowo. Pani K specjalnie wypatrzyła ją na korytarzu, walnęła gadkę o tym, jak to porwą ją diabły, jak grzeszna jest nasza rodzina itp. Dzieciak się przejął, wieczorem poprosił, żeby się pomodlić, bo inaczej przyjdą potwory i zabiją tatusia. Szlag nas trafił - awantura urządzona w szkole, katechetka postraszona sądem, odsunięciem od pracy itd. Podziałało. Aż do okolicy pierwszej komunii, kiedy K najwyraźniej wiedziona zemstą, powiedziała małej "widzisz, opłaca się wierzyć, ty nawet prezentu nie dostałaś". Pomijam już to, jak małym trzeba być człowiekiem, żeby mścić się na ośmiolatce, ale co to w ogóle za argument "za" wiarą? Prezent?

No, ale zemsta nie wyszła.. Komunii co prawda nie było, ale rozwiązaliśmy to inaczej - wiadomo, że dziecku będzie przykro, że jako jedno z niewielu, albo wręcz jedyne nie będzie mogło pochwalić się nowym nabytkiem po komunijnej niedzieli. I nasze, dorosłe argumenty niewiele zmienią.

Tak więc komunia zbiegła się z naszym rodzinnym świętem "samodzielności" - w formie zabawy urządziliśmy kilka testów "odwagi" - na ściance wspinaczkowej, na basenie, w lesie, przy ognisku (oj, zimno było, ale obiecane to obiecane), taki ogólny test skauta :) nie dość, że zabawy po pachy, Mała miała poczucie, że jest już całkiem duża, powód do wręczenia prezentu się znalazł, a dzieciaki wręcz jej zazdrościły, bo zamiast siedzieć smutno wśród dobrze bawiących się dorosłych przeżyła dzień pełen emocji i zabawy z rodziną, w którym naprawdę ona była ważna.

W prezencie dostała pełen komplet do wspinaczki z mamą - różowy kask zrobił furorę, chciała w nim chodzić nawet do szkoły :P

PS. Pani K chyba było smutno, że małej nie jest smutno... Taki typ.