#61991

Zaznaczam na wstępie, że nie żalę się ani nie chwalę, historia ma raczej na celu pokazać jak pracodawcy robią nas w konia, a my na to przystajemy.

Na lokalnym serwisie ogłoszeniowym pojawiło się ogłoszenie renomowanej restauracji w moim mieście. Chętnie zatrudnią kelnerki, umowa o pracę, pełen etat, nie zdarza się to często więc postanowiłam spróbować. Pracę co prawda mam, ale jeśli znalazłaby się lepsza oferta, uważam, że warto sprawdzić. Wysłałam CV, zadzwonił miły pan manager, zaprosił na dzień próbny. A co mi tam, poszłam.

Przypominam, renomowana restauracja, centrum jednego z największych miast Polski, działająca kilkanaście lat, same ochy i achy.

W skrócie. Byłam, zobaczyłam, po trzech godzinach opuściłam progi tego miejsca. Dlaczego?

Po pierwsze, nikt nie wiedział, co mam robić, manager ciągle odbywał arcyważne rozmowy lub jadł śniadanie/lunch/pił kawę, więc kręciłam się trochę bez celu.

Po drugie, kuchnia i zaplecze były w stanie opłakanym. Knajpa nie posiada nawet porządnego zmywaka, nie mówiąc już o wydawce czy blatach do przygotowania talerzy czy sztućców. Pracownicy nie mają nawet pokoju socjalnego, posiłki spożywa się na stojąco ewentualnie siedząc na podłodze.

I teraz wisienka na torcie tego absurdu. Dorwałam w końcu managera, aby zadać ważne pytanie, za ile ja w końcu mam pracować? Ile godzin? Bo nikt nie raczył się ze mną taką informacją podzielić. Stawka powalająca 4zł za godzinę, 14 godzin dziennie. Napiwki do podziału pomiędzy wszystkich kelnerów i barmanów. Po takiej odpowiedzi opuściłam lokal w ciągu 5 minut.

Na koniec mały apel. Szanujmy się! Kieruję to szczególnie do ludzi młodych, szukających zajęcia często dorywczego, decydujących się na pracę kelnera. Jeśli nadal będziemy się godzić na takie stawki i godziny pracy nie będzie lepiej. Nadal będą nas wykorzystywać. Przykro mi tylko, że tylu ludzi tam pracuje za grosze na garnitur dla managera i szpilki szefowej.

gastronomia