esthle
Szukając pracy zstąpiłam dziś w otchłanie piekieł - udałam się bowiem na rozmowę kwalifikacyjną do salonu Pomarańczowego Operatora.
Dzięki temu odkryłam, że można upokorzyć człowieka mając do dyspozycji niecałe 15 minut.
Dowiedziałam się, że...
- moje wykształcenie zupełnie nie obchodzi dziewczęcia, które "rekrutację" ze mną przeprowadzało [a kierunek skończyłam taki, że marketing, PR, HR i sprzedaż powinny być moimi zawodami].
- teraz każdy, dosłownie każdy może skończyć studia [niekoniecznie, ale kłócić się nie będę].
- nie jestem dla niej dość wiarygodna w tym, co mówię; w domyśle: z pewnością nie chcę pracować w salonie Pomarańczowego Operatora [po prostu nie miałam co robić, wstałam wcześniej rano i tak przeszłam się przez pół miasta - dla zdrowia].
Myślicie, że padło pytanie o moje oczekiwania finansowe, że zostało mi wyjaśnione, co właściwie miałabym w takiej pracy robić? A skąd!
Myślicie, że w ogóle padło pytanie o moje umiejętności zawodowe, o moje zainteresowania albo chociaż o to, co ja do takiego salonu mogę wnieść dzięki swoim zdolnościom? A skąd!
To może chociaż spytała mnie, jak wyobrażam sobie taką pracę? Też nie.
Za to dziewczę uznało za stosowne spytać, czy nie wiem przypadkiem d l a c z e g o nie dostałam wcześniej pracy przy fakturowaniu?
Odparłam, że nie wiem [nie jestem jasnowidzem - gdybym była, widzielibyście mnie w telewizji].
Okazało się, że dziewczę widzące moją skromną osobę po raz pierwszy w życiu, wie lepiej - ja po prostu NIE DOŚĆ się staram. Ona jest o tym przekonana. Ba! Ona to WIE. Że nie jestem dość dobra. Dość przekonująca. Dość wiarygodna.
Wszystko powiedziała jednym tchem, tonem sugerującym, że powinnam się tu i teraz zacząć zastanawiać nad marnością swojej beznadziejnej egzystencji, uderzyć się w piersi, paść na kolana i zawołać "tak, mea maxima culpa!".
A całość wywodu dziewczę zakończyło słowami "Jeśli będę CHCIAŁA to przekażę pani CV dalej".
Tworzę skargę. Nie ma to jak "profesjonalizm".
Dzięki temu odkryłam, że można upokorzyć człowieka mając do dyspozycji niecałe 15 minut.
Dowiedziałam się, że...
- moje wykształcenie zupełnie nie obchodzi dziewczęcia, które "rekrutację" ze mną przeprowadzało [a kierunek skończyłam taki, że marketing, PR, HR i sprzedaż powinny być moimi zawodami].
- teraz każdy, dosłownie każdy może skończyć studia [niekoniecznie, ale kłócić się nie będę].
- nie jestem dla niej dość wiarygodna w tym, co mówię; w domyśle: z pewnością nie chcę pracować w salonie Pomarańczowego Operatora [po prostu nie miałam co robić, wstałam wcześniej rano i tak przeszłam się przez pół miasta - dla zdrowia].
Myślicie, że padło pytanie o moje oczekiwania finansowe, że zostało mi wyjaśnione, co właściwie miałabym w takiej pracy robić? A skąd!
Myślicie, że w ogóle padło pytanie o moje umiejętności zawodowe, o moje zainteresowania albo chociaż o to, co ja do takiego salonu mogę wnieść dzięki swoim zdolnościom? A skąd!
To może chociaż spytała mnie, jak wyobrażam sobie taką pracę? Też nie.
Za to dziewczę uznało za stosowne spytać, czy nie wiem przypadkiem d l a c z e g o nie dostałam wcześniej pracy przy fakturowaniu?
Odparłam, że nie wiem [nie jestem jasnowidzem - gdybym była, widzielibyście mnie w telewizji].
Okazało się, że dziewczę widzące moją skromną osobę po raz pierwszy w życiu, wie lepiej - ja po prostu NIE DOŚĆ się staram. Ona jest o tym przekonana. Ba! Ona to WIE. Że nie jestem dość dobra. Dość przekonująca. Dość wiarygodna.
Wszystko powiedziała jednym tchem, tonem sugerującym, że powinnam się tu i teraz zacząć zastanawiać nad marnością swojej beznadziejnej egzystencji, uderzyć się w piersi, paść na kolana i zawołać "tak, mea maxima culpa!".
A całość wywodu dziewczę zakończyło słowami "Jeśli będę CHCIAŁA to przekażę pani CV dalej".
Tworzę skargę. Nie ma to jak "profesjonalizm".
były Stalinogród galeria pomarańczowy operator praca
Ocena:
380
(482)
Komentarze