W kwestii przeprowadzek...
Zdarza mi się koordynować tego rodzaju akcje. Bywają sytuacje śmieszne, bywają straszne i... takie, których nawet nazwać się nie da w cywilizowanych językach.
Przeprowadzaliśmy domostwo pewnej Pani. Pisze "domostwo", bo "dom" to za krótkie słowo by pomieścić ten metraż.
Domostwo było pełne WIELKICH mebli, drewnianych, kamiennych - ciężkich jak cholera. Noszenie ich było ciężkie, ale układanie było katorgą. Rzeczy przewożone w czasie przeprowadzek układa się jak klocki w Tetrisie, wykorzystuje się wszystkie trzy wymiary, celem jak najdokładniejszego spasowania elementów, by zaparły się o siebie i zajmowały jak najmniej przestrzeni.
Gdy załadowaliśmy połowę samochodu (duży dostawczak, z windą, ale średnio sprawną) przybiega do mnie Pani.
- Ale nie tak! Nie tak ładujcie! Wszystko źle!
Szybko sprawdziłem czy nie obtłukliśmy czegoś czy też nie zmarnowaliśmy cennej przestrzeni kładąc coś niewłaściwie.
- Co się dzieje? - zapytałem świadom, że wszystko co widziałem było ok.
- No układajcie KOLORAMI!
- Jak to, "kolorami"?
- No normalnie, czerwone z czerwonym, zielone z zielonym... No, żebym ja wiedziała co ja mam!
Kompletnie bezsensowne życzenie, dokładające nam wiele niepotrzebnej pracy.
- Wie Pani, to bez sensu. Układając tak jak teraz oszczędzamy sporo miejsca, przez to samochód będzie mniej jeździł i skończymy szybciej...
- Ale tak to ja nic nie wiem, co ja mam. Układajcie jak mówię.
- A zapłaci Pani za dodatkowe kursy?
- YYYyyy? Niby czemu? Już wszystko jest uzgodnione i wycenione przecież.
- Było do momentu gdy nie zaczęła Pani ingerować w naszą pracę...
Pojedynek na spojrzenia trwał dłuższa chwilę.
- No to układajcie jak mówię, albo was pogonię. - zadecydowała w końcu.
- Nie ma problemu. - odparłem i kazałem reszcie rozładować samochód.
Konsensus znaleźliśmy dziesięć minut później. My robiliśmy po swojemu, a Pani pojechała na dłuższe zakupy, by dojechać dopiero na koniec pracy.
Zdarza mi się koordynować tego rodzaju akcje. Bywają sytuacje śmieszne, bywają straszne i... takie, których nawet nazwać się nie da w cywilizowanych językach.
Przeprowadzaliśmy domostwo pewnej Pani. Pisze "domostwo", bo "dom" to za krótkie słowo by pomieścić ten metraż.
Domostwo było pełne WIELKICH mebli, drewnianych, kamiennych - ciężkich jak cholera. Noszenie ich było ciężkie, ale układanie było katorgą. Rzeczy przewożone w czasie przeprowadzek układa się jak klocki w Tetrisie, wykorzystuje się wszystkie trzy wymiary, celem jak najdokładniejszego spasowania elementów, by zaparły się o siebie i zajmowały jak najmniej przestrzeni.
Gdy załadowaliśmy połowę samochodu (duży dostawczak, z windą, ale średnio sprawną) przybiega do mnie Pani.
- Ale nie tak! Nie tak ładujcie! Wszystko źle!
Szybko sprawdziłem czy nie obtłukliśmy czegoś czy też nie zmarnowaliśmy cennej przestrzeni kładąc coś niewłaściwie.
- Co się dzieje? - zapytałem świadom, że wszystko co widziałem było ok.
- No układajcie KOLORAMI!
- Jak to, "kolorami"?
- No normalnie, czerwone z czerwonym, zielone z zielonym... No, żebym ja wiedziała co ja mam!
Kompletnie bezsensowne życzenie, dokładające nam wiele niepotrzebnej pracy.
- Wie Pani, to bez sensu. Układając tak jak teraz oszczędzamy sporo miejsca, przez to samochód będzie mniej jeździł i skończymy szybciej...
- Ale tak to ja nic nie wiem, co ja mam. Układajcie jak mówię.
- A zapłaci Pani za dodatkowe kursy?
- YYYyyy? Niby czemu? Już wszystko jest uzgodnione i wycenione przecież.
- Było do momentu gdy nie zaczęła Pani ingerować w naszą pracę...
Pojedynek na spojrzenia trwał dłuższa chwilę.
- No to układajcie jak mówię, albo was pogonię. - zadecydowała w końcu.
- Nie ma problemu. - odparłem i kazałem reszcie rozładować samochód.
Konsensus znaleźliśmy dziesięć minut później. My robiliśmy po swojemu, a Pani pojechała na dłuższe zakupy, by dojechać dopiero na koniec pracy.
Przeprowadzki
Ocena:
436
(478)
Komentarze