Wracając z pracy wsiadłem do drugiego wagonu tramwaju. Podróżowało kilkunastu pasażerów, lecz chyba każdy myślał jedynie o tym by jak najszybciej wrócić do domu bo zdawali się nie widzieć leżącej w tylnej części ok. 30 letniej kobiety.
Nie wyglądała na bezdomną ani pijaczkę. Widok kogoś leżącego na podłodze tramwaju nie jest moim zdaniem czymś normalnym, więc postanowiłem zareagować. Podszedłem do kobiety aby zapytać czy wszystko w porządku i czy nie potrzebuje pomocy.
Kobieta nie reagowała. Gdy tramwaj zatrzymał się na następnym przystanku, podbiegłem do motorniczego i opowiedziałem jak wygląda sytuacja.
Motorniczy ponowił próbę obudzenia kobiety. Gdy okazało się to bezskuteczne zadzwonił po pogotowie.
Na karetkę trzeba było czekać ponad 15 minut. W tym czasie za wagonem ustawił się sznur kilku tramwajów, które ze względu na zablokowany tor nie mogły pojechać dalej.
Co chwilę z pierwszego wagonu przychodzili pasażerowie by zapytać kiedy tramwaj ruszy. Po kilku minutach część pasażerów zrezygnowała z dalszej podróży. Jeden z pasażerów ok 50 letni mężczyzna zrobił awanturę motorniczemu ponieważ on się spieszy do pracy i czy nie mógłby dojechać na pętlę i tam wezwać pogotowie. Motorniczy rzucił tylko pogardliwe spojrzenie.
Gdy ratownicy podeszli do kobiety, ta jak za dotknięciem magicznej różdżki nagle ozdrowiała.
Przyznam że mnie zamurowało. Bo razem z motorniczym przez 15 minut nie daliśmy rady jej obudzić, a ratownikowi wystarczyło tylko kilka sekund. Kobieta powiedziała ratownikowi że nie potrzebuje żadnej pomocy i że wszystko z nią w porządku po czym wstała, otrzepała się z kurzu i wyszła na przystanek.
Ratownik powiedział motorniczemu, że pacjentka jest im dobrze znana bo któryś raz z kolei robi podobny numer. Udaje nieprzytomną i tylko czeka aż ktoś wezwie pogotowie. Kilka godzin wcześniej przyjechali do niej bo leżała na schodach w przejściu podziemnym.
Tramwaj ruszył z prawie 20 minutowym opóźnieniem.
Może powinienem tak jak inni pasażerowie udawać że nic nie widzę. Przynajmniej byłbym wcześniej w domu.
Nie wyglądała na bezdomną ani pijaczkę. Widok kogoś leżącego na podłodze tramwaju nie jest moim zdaniem czymś normalnym, więc postanowiłem zareagować. Podszedłem do kobiety aby zapytać czy wszystko w porządku i czy nie potrzebuje pomocy.
Kobieta nie reagowała. Gdy tramwaj zatrzymał się na następnym przystanku, podbiegłem do motorniczego i opowiedziałem jak wygląda sytuacja.
Motorniczy ponowił próbę obudzenia kobiety. Gdy okazało się to bezskuteczne zadzwonił po pogotowie.
Na karetkę trzeba było czekać ponad 15 minut. W tym czasie za wagonem ustawił się sznur kilku tramwajów, które ze względu na zablokowany tor nie mogły pojechać dalej.
Co chwilę z pierwszego wagonu przychodzili pasażerowie by zapytać kiedy tramwaj ruszy. Po kilku minutach część pasażerów zrezygnowała z dalszej podróży. Jeden z pasażerów ok 50 letni mężczyzna zrobił awanturę motorniczemu ponieważ on się spieszy do pracy i czy nie mógłby dojechać na pętlę i tam wezwać pogotowie. Motorniczy rzucił tylko pogardliwe spojrzenie.
Gdy ratownicy podeszli do kobiety, ta jak za dotknięciem magicznej różdżki nagle ozdrowiała.
Przyznam że mnie zamurowało. Bo razem z motorniczym przez 15 minut nie daliśmy rady jej obudzić, a ratownikowi wystarczyło tylko kilka sekund. Kobieta powiedziała ratownikowi że nie potrzebuje żadnej pomocy i że wszystko z nią w porządku po czym wstała, otrzepała się z kurzu i wyszła na przystanek.
Ratownik powiedział motorniczemu, że pacjentka jest im dobrze znana bo któryś raz z kolei robi podobny numer. Udaje nieprzytomną i tylko czeka aż ktoś wezwie pogotowie. Kilka godzin wcześniej przyjechali do niej bo leżała na schodach w przejściu podziemnym.
Tramwaj ruszył z prawie 20 minutowym opóźnieniem.
Może powinienem tak jak inni pasażerowie udawać że nic nie widzę. Przynajmniej byłbym wcześniej w domu.
Tramwaj
Ocena:
394
(416)
Komentarze