#72210

Na fali rozważań o aborcji, przytoczę taką oto historyjkę.

Mając lat 8, może więcej, wybrałam się z mamą w odwiedziny do babci. Akurat przywieziono jej kurczaczki (takie które miały się wykluć pod lampą). Wykluło się ich ileś tam. Jeden wykluł się ze zlepionymi nóżkami. Moja mama wraz z babcią próbowały mu je rozkleić, używały ciepłej wody, i w ogóle. Potem jedna z cioć wzięła nas (dzieciaki) na spacer. Jak wróciliśmy, mama powiedziała, że kurczaczek umarł. Wszystkie dzieciaki przeszły nad tym do porządku dziennego, ale nie ja. Jak dorośli poszli do domu na kawę, przeszukałam śmietniki. Znalazłam kurczaczka. Poszłam w kąt ogrodu i się popłakałam. Potem wysuszyłam łzy i przeczekałam.

Wieczorem, jak mama poszła do piwnicy przepalić w piecu, poszłam tam za nią i zapytałam co się stało z kurczaczkiem. Odpowiedziała, że był chory, nie dałby sobie rady, i lepiej że umarł. Popłakałam się i ryczałam pół wieczoru. Ale potem stwierdziłam swoim dziecięcym umysłem, że miała rację. Przytulałam to małe zwierzątko i chciałam, żeby żyło, ale to życie byłoby dla niego męczarnią.

Obecnie jestem dorosła, ale nadal pamiętam wiele szczegółów tego zdarzenia. Czasem mi się to śni.

W tym wpisie nikogo nie oceniam, ani nie daję jasnych tez.

Ale jeśli tak pamiętam zwierzątko, które miałam na ręku kilkanaście minut, to co by się stało, gdyby coś takiego stało się z moim dzieckiem? Które urodziłam, a kilkanaście godzin później muszę je pożegnać? Bo nie miało szans przeżyć, a ja nie miałam szans się o tym dowiedzieć? Bo zabrano mi to prawo? Bo ono musiało cierpieć, a ja z nim, wielokroć bardziej świadomie?
Nie umiem odpowiedzieć, jakbym się zachowała. Jakie decyzje bym podjęła, bo nie byłam w takiej sytuacji, i mam nadzieję że nigdy nie będę.

Ale chcę mieć wybór. Chcę tę decyzję podjąć z Ojcem moich przyszłych dzieci. Chcę żeby to, jak przez to przejdziemy, zależało od nas.

Nie podejmujcie decyzji za mnie.