#76152

Jestem z Krakowa.

I nie wstydzę się tego.

Raz w życiu mi się zdarzyło, że się przez chwilę wstydziłam.

Wiadomo od lat, że w Krakowie są dwa kluby piłkarskie, które rządzą miastem (hmmm...) Wisła i Cracovia.
30 lat mieszkam w tym pięknym mieście i owszem, wiem o co chodzi z tymi drużynami, ale mam to na prawdę w dupie.
Szłam sobie do domu z tramwaju, jak co dzień, alejką na osiedlu, na którym rządzą kibice Wisły.
Zaczepia mnie nagle taki smark, a ja się nie rozglądałam wcześniej, ale widzę grupkę smarków czekającą za rogiem sklepu.
Taki gnojek w szaliku Cracovii pyta się:
- Za kim jesteś?!!??
A ja odpowiedziałam po dłuższym namyśle, bo mimo wszystko wystraszyłam się:
- A CO JEST??
Na co młodzi ludzie stwierdzili:
- Nieeee no! Weźcie zostawcie ją, ona nic nie wie!!!

Jak młodzi panowie zajęli się dyskusją między sobą, ja poszłam spokojnie w stronę domu. A złość we mnie taka narastała, jak nigdy. Myślałam sobie co robią teraz rodzice tych dzieci, siedzą w domu i gapią się bezmyślnie w telewizor?
Ale to jeszcze nie koniec. Jakiś kawałek już odeszłam i słyszę piskliwy głosik chłopczyka w czasie mutacji:
- To ja ją chociaż kopnę w dupę!!!!

Ja stanęłam i się odwróciłam przodem do tego dziecka. Wywalił się, bo za ostro zahamował.
Czułam się jak Cruella de Mon.

Ludzie, pilnujcie swoje dzieci, serio.