#76680

Z pamiętnika pielęgniarki w laboratorium.
Wiadomo, że ludzie starsi szybko się męczą. Półpiętro (11 schodków od poziomu gruntu), to niby nie wysoko, choć dla niektórych może stanowić wyzwanie. Ale... Sytuacja świeżutka, jeszcze ciepła.

Byłam akurat zajęta pobieraniem komuś krwi, więc kiedy weszła starsza pani poprosiłam, żeby zaczekała minutkę. (Załoga jednoosobowa). Po chwili wchodzę do rejestracji, gdzie owa pani przebywała, stała sobie spokojnie, czytała jakiś plakat. (A trzy metry dalej były krzesła, skoro była zmęczona mogła usiąść, ale nie, przecież jak ktoś wejdzie po niej, to się wepchnie w kolejkę, jeśli ona nie będzie pilnowała).

Ok, mniejsza, ważne, że kobieta nie wykazywała żadnych oznak złego samopoczucia. Natomiast kiedy tylko zauważyła, że do niej podchodzę, rozpoczęła teatr polegający na bardzo głębokim i szybkim oddychaniu, z wręcz astmatycznym świszczeniem:
- Ło jejku... (wdech, wydech). Ło matko... (wdech, wydech). Jak żym się zmynczoła... (wdech, wydech). Jak wy tu macie... (wdech, wydech) wysoko...