#76828

Pracuję w policji. Jakiś czas temu przyszło mi zamienić uroki patrolowania ulicy na papierki. Mimo to zdarza mi się jeszcze jechać na interwencję czy kolizję.

Historia z Nowego Roku. Moja służba skończyła się o 6:00, było co robić, więc i zmęczenie mnie po pracy zmogło. Około godziny 7:30 z pierwszego snu wyrywa mnie telefon. To N., studiowaliśmy razem jakiś czas temu, obecnie nazwać nasz kontakt sporadycznym to duże nadużycie. W skrócie - N. dzwoni jak coś chce. Odbieram i słyszę słowotok:
[N] No cześć, Vigi - wszystkiego najlepszego w Nowym Roku - sprawę mam i musisz, ale to MUSISZ mi pomóc!
[V] O co chodzi?
[N] A bo wiesz, Sylwester, popiło się, ale niewiele, jakiegoś szampana, parę kieliszków, ale to wcześniej, a teraz jest potrzeba jechać, no muszę no, myślisz, że już mogę jechać? Ile mam we krwi? No chyba umiecie coś takiego wyliczyć! A jak nie, to o której mogę ruszyć? Bo najlepiej to teraz, a wiesz co? To może ty mnie ubezpieczaj, jak mnie złapią, to ja do ciebie zadzwonię i z nimi pogadasz, żeby mnie puścili, bo się przecież przyjaźnimy, prawda?...
[V] N., jest NOWY ROK! jest po 7:00, a ja śpię... Jak się piło, to się nie jeździ! Siedź w domu, prześpij się, albo znajdź trzeźwego kierowcę.
[N] No ale Vigi.... ja muszę! Bo nie ma komu!
[V] N., to nie mój problem...
[N] No wiesz? Tak się zachowujesz? A co z naszą przyjaźnią? Jak mnie złapią i prawko zabiorą, to będzie twoja wina!

Tu z mojej strony połączenie zostało zakończone. Czemu o tym dziś piszę? Wczoraj wpadliśmy na siebie z naszym wspólnym kolegą ze studiów. Co mi powiedział? Że N. obrabia mi cztery litery, że ta policja mnie okropnie zmieniła i nie można liczyć na moją pomoc.

Jak to skomentować? Jak najbardziej, jeśli mogę komuś pomóc lub coś poradzić z racji mojego zawodu, to bardzo chętnie pomagam. Jednak nie wezmę odpowiedzialności i nie nadstawię karku za kogoś praktycznie obcego i bezmyślnego. Cała sytuacja do oceny użytkowników.

policja