meszuger
Zdaję sobie sprawę z tego, że ludzie stają pod hipermarketami na kopertach dla niepełnosprawnych, nie posiadając do tego żadnych uprawnień. To jest przykre, nie w porządku, generalnie niefajne. Ale czasami się zdarzy, że na kopercie stanie ktoś, to jest naprawdę niepełnosprawny... I tak też było tym razem.
Krótka historia o strażniku parkingu.
Pojechałam na zakupy ze znajomą, powiedzmy Anetką. Znajoma chora na RZS, w stawach powykrzywiane ręce. Może na pierwszy rzut oka nie widać, ale jednak - kto ją zna, ten wie i widzi. Stanęła na kopercie, kartkę z uprawnieniem ma za szybką, wszystko ok. Poszłyśmy na zakupy.
Wracamy. A raczej ja wracam, bo Anetka chodzi powoli. Ja niosłam jej siatki, miałam kluczyki do samochodu. Otwieram, pakuję zakupy i nagle, zza pleców wyrasta Strażnik Parkingu. Nie jakiś tam ochroniarz, zwykły klient sklepu, który postanowił się popastwić:
[S]trażnik [P]arkingu: Oho! Dzwonię na policję!
[Ja]: Ale dlaczego?
[SP]: Pani nie jest niepełnosprawna, a stoi na miejscu dla niepełnosprawnych!
[Ja:] A nie widzi pan, że za szybką jest karta uprawniająca do postoju w tym miejscu? Poza tym osoba niepełnosprawna jest ze mną, zaraz tu przyjdzie. Nie rozumiem tej awantury, jeśli chciał pan stanąć na miejscu dla niepełnosprawnych, to drugie wolne jest obok.
[SP]: Nie o to chodzi! Ale pani nie jest niepełnosprawna! Ja znam takie kombinatorki... Udawaczka, ja cię doprowadzę do porządku! Nie widzę tu żadnej inwalidki obok ciebie!
I zaczyna spisywać numery (nie wiem w sumie w jakim celu). W każdym razie spakowałam zakupy Anetki do samochodu, gość ciągle łaził przy mnie i się darł, że nie jestem niepełnosprawna.
Wreszcie przychodzi Anetka.
[Ja]: O Anetka, dobrze, że już jesteś, bo pan nie wierzy w twoją niepełnosprawność!
I w tym momencie Anetka, przyzwyczajona już chyba do takich akcji, podchodzi do gościa i wywijając przed nim swoimi powyginanymi na wszystkie strony palcami wydaje z siebie coś w stylu: uaghbbuububuuu.
Tym sposobem Anetka zagięła Strażnika Parkingu do tego stopnia, że usiadł na schodku obok, nic już nie powiedział i z niedowierzaniem patrzył, jak moja "upośledzona" koleżanka prowadzi samochód ;-)
Krótka historia o strażniku parkingu.
Pojechałam na zakupy ze znajomą, powiedzmy Anetką. Znajoma chora na RZS, w stawach powykrzywiane ręce. Może na pierwszy rzut oka nie widać, ale jednak - kto ją zna, ten wie i widzi. Stanęła na kopercie, kartkę z uprawnieniem ma za szybką, wszystko ok. Poszłyśmy na zakupy.
Wracamy. A raczej ja wracam, bo Anetka chodzi powoli. Ja niosłam jej siatki, miałam kluczyki do samochodu. Otwieram, pakuję zakupy i nagle, zza pleców wyrasta Strażnik Parkingu. Nie jakiś tam ochroniarz, zwykły klient sklepu, który postanowił się popastwić:
[S]trażnik [P]arkingu: Oho! Dzwonię na policję!
[Ja]: Ale dlaczego?
[SP]: Pani nie jest niepełnosprawna, a stoi na miejscu dla niepełnosprawnych!
[Ja:] A nie widzi pan, że za szybką jest karta uprawniająca do postoju w tym miejscu? Poza tym osoba niepełnosprawna jest ze mną, zaraz tu przyjdzie. Nie rozumiem tej awantury, jeśli chciał pan stanąć na miejscu dla niepełnosprawnych, to drugie wolne jest obok.
[SP]: Nie o to chodzi! Ale pani nie jest niepełnosprawna! Ja znam takie kombinatorki... Udawaczka, ja cię doprowadzę do porządku! Nie widzę tu żadnej inwalidki obok ciebie!
I zaczyna spisywać numery (nie wiem w sumie w jakim celu). W każdym razie spakowałam zakupy Anetki do samochodu, gość ciągle łaził przy mnie i się darł, że nie jestem niepełnosprawna.
Wreszcie przychodzi Anetka.
[Ja]: O Anetka, dobrze, że już jesteś, bo pan nie wierzy w twoją niepełnosprawność!
I w tym momencie Anetka, przyzwyczajona już chyba do takich akcji, podchodzi do gościa i wywijając przed nim swoimi powyginanymi na wszystkie strony palcami wydaje z siebie coś w stylu: uaghbbuububuuu.
Tym sposobem Anetka zagięła Strażnika Parkingu do tego stopnia, że usiadł na schodku obok, nic już nie powiedział i z niedowierzaniem patrzył, jak moja "upośledzona" koleżanka prowadzi samochód ;-)
parking strażnik niepełnosprawni
Ocena:
265
(281)
Komentarze