#78493

Jakiś czas temu była komunia mojej chrześniaczki. Uwielbiam to dziecko, jest urocza, bardzo mądra i grzeczna. Od paru lat uczy się grać na pianinie i gra przepięknie.

Pod koniec imprezy wszyscy zaczęli ją namawiać, by coś zagrała. Żeby zrobić przyjemność babciom, mała się zgodziła. Usiadła przy pianinie i zagrała jeden utwór, po czym zaczęło się wychwalanie i zachęcanie do zagrania następnego utworu.

Tu muszę zwrócić uwagę na jedną kwestię - do małej mam z moją rodziną daleko, więc widujemy się głównie w święta, a mała uwielbia się z nami bawić (wiem, dorosły ludź ze mnie, ale czego się nie robi dla słodkiego szkraba). Poza tym, jak już wspomniałam, była końcówka imprezy, mała była zmęczona tą ważną uroczystością i chciała te ostatnie chwile spędzić z nami (ze mną i moim młodszym rodzeństwem).

Mała stwierdziła więc, że już zagrała i chciałaby się pobawić, na co jej matka się oburzyła i kazała zagrać jeszcze coś. Młoda po prostu powiedziała „nie” i wstała od pianina.

No i się zaczęło… „Co to za fochy!”, „Masz zagrać coś jeszcze dla babć!”.

Ogólnie awantura urządzona biednemu dzieciakowi, który chciał dobrze. Mała się rozpłakała (płakała, bo było jej przykro, nie żeby wymusić coś albo przez awanturę), ale usiadła do pianina i zaczęła grać, pociągając co chwilę nosem. Nie przestała płakać.

W tym momencie jedna z babć rzuciła tekstem, za który miałam ochotę jej przywalić. Z uśmiechem na ustach powiedziała:
- Ojejku, bidulka płacze! - i wykonała gest spadającej łzy po policzku.

Noż kurna, jasne, że płacze, bo kazaliście jej robić coś, na co nie ma najmniejszej ochoty! Wyszłam, bo nie mogłam patrzeć, jak te stare baby siedzą wielce zadowolone z siebie i słuchają płaczącego dziecka.

Potem z rodzeństwem zabraliśmy ją na plac zabaw i kompletnie zapomniała o całej sprawie, ale i tak mną trzęsie, jak sobie przypomnę.

Kocham to dziecko jak własne i nie mogę patrzeć, jak dzieje jej się krzywda.

rodzina komunia babcia