#80195

Kilka miesięcy temu poznałem dziewczynę o wdzięcznym imieniu Łucja. Od tamtej pory znajomość niemrawo się rozwijała, kilka razy ją gdzieś zabrałem – kino, piwo, spacer i kawa. Czasami nawet bywało romantycznie. Po takich spotkaniach odwoziłem ją do domu. Po piwie oczywiście taryfą z wiadomych względów. Jednak brakowało mi animuszu, żeby pociągnąć to gdzieś dalej. Całe szczęście, że jednak wyszło szydło z wora zanim jakieś serce pękło.

Do rzeczy więc: Łucja coś studiuje, jest raczej spokojna i wygadana, pod kopułą też wydaje się mieć właściwy poziom oleju. Ubiera się czysto, skromnie i czasem może nazbyt oficjalnie. Za każdym razem wyglądała świeżo i pachnąco. Ogólnie sprawia wrażenie porządnej i dobrze wychowanej. Jak dla mnie, bomba!

Pewnego słonecznego dnia, Łucja do mnie zadzwoniła – nic dziwnego, zdarzało się już wcześniej. W telegraficznym skrócie: Zamierza kupić nowe biurko i czy mógłbym je przywieźć – podała wymiary i poinformowała, że będzie w częściach. Po szybkiej kalkulacji czy zmieści się do samochodu odparłem: "Jasne, daj znać kiedy i pojedziemy po to biurko.". Nazajutrz dała znać a kolejny dzień później już czekałem pod jej blokiem. Nawet w takiej błahej sytuacji zrobiła na mnie wrażenie – nie dość, że ładnie odziana (normalka) to jeszcze ubrała się pod kolor auta. Przypuszczam, że chciała mi sprawić w ten sposób przyjemność. Nie mogę temu zaprzeczyć, ponieważ sprawiło mi to niemałą radość.

Ruszyliśmy po mebel – podróż tam i z powrotem odbyła się bez komplikacji a biurko okazało się nawet mniejsze niż miało być, zapakowane w tylko dwa kartony. Po wypakowaniu z auta, zabraliśmy się ze wszystkim "na raz" i pomaszerowaliśmy do bloku, dalej do windy i w górę na ósme piętro. Na końcu korytarza drzwi. "Mam mały bałagan" dziewczę rzecze, otwiera i wchodzi. Podążam za nią i staję jak wryty. Całe idealne wyobrażenie jej osoby szlag trafił i prawie się z tego "wrażenia" nie obaliłem tam gdzie stałem... Kawalerka mikroskopijna – dwa metry przedpokoju, po lewej łazienka, po prawej kuchnia. A mnie prawie znokautował smród jakby coś tam zdechło. Pod butem czuję, że panele na podłodze się lepią. Zerkam do kuchni – syf aż strach.

Gary piętrzące się w zlewie straszą potężnie, trzy wory ze śmieciami walające się na podłodze której oryginalny kolor już ciężko określić, szafka pod zlewem pełna śmieci aż się nie domyka, kuchenka pokryta czarną skorupą z tłuszczu i kawałków starego jedzenia, blaty uświnione absolutnie wszystkim a w rogu prawie pod sam sufit wznosi się wieża z piankowych opakowań po żarciu na wynos i pudełkach po pizzy, u podnóża której wyrasta las butelek i puszek po browarach. Z miną nietęgą ruszyłem dalej aby ujrzeć "pokój". Łóżko czy może raczej barłóg obleczony zatęchłymi betami, w rogu pomieszczenia szafa a obok niej metrowa góra ciuchów.

Podłoga usiana patyczkami higienicznymi, paragonami i typowo damskimi przedmiotami codziennego użytku. Po drugiej stronie pomieszczenia jej stare biurko – złamane w pół, pokryte jakimiś papierami i opakowaniami po jakichś różnościach (zapewne wcześniej leżały na tym biurku). W najbliższej okolicy tej ruiny biurka szczególne natężenie śmieci, które z resztą walały się również wszędzie indziej. Z półki regału łypią na mnie zestaw testów ciążowych i paszcza niedomkniętego opakowania po "chińczyku" strasząca zawartością, popielniczka "jeżyk" i butelki po browarach również pełne kiepów po samą szyjkę dopełniają całości.

Jak to jest "mały bałagan" to strach pomyśleć jak wygląda duży.