#81367

Mam syna, który wkroczył właśnie w wiek nastoletni. Mam również kuzynkę, która posiada dwóch synów młodszych od mojego.

Przez lata oddawałam jej ubrania po swoim dziecku - wszystko przeze mnie w sklepach kupowane, syn jedynak więc jak tylko wyrósł to ubranka były pakowane i przekazywane.

Gdy moje dziecko miało 7 lat, jakoś latem postanowiliśmy zrobić porządki w zabawkach, sporo różnego rodzaju maszyn budowlanych, auta na pilota, pociągi z torami... - sporo tego było i co najważniejsze w dobrym stanie (wiadomo, tu odpadło lusterko, gdzie indziej jakiegoś małego elementu brakowało, ale wszystkie zabawki były w pełni sprawne), wychodzę z założenia, że lepiej trochę dopłacić, ale mieć coś porządnego co dłużej posłuży.

Właśnie gdy skończyliśmy porządki, odwiedziła nas rzeczona kuzynka z dziećmi. Chłopcy jak tylko zobaczyli tyle zabawek od razu uderzyli w proszący ton, czy mogą je zabrać. Syn stwierdził - ok, ja i tak już się tym nie bawię, więc możecie je wziąć.

Dwa miesiące później byliśmy w okolicy zamieszkania kuzynki, więc stwierdziłam - chodźmy na kawę. Syn ucieszony, że pobawi się z kuzynami, mówi:
- No chłopaki, wyciągacie zabawki.
Na co moja kuzynka:
- Sorry, ale zabawek od ciebie już dawno nie ma. Chłopcy wszystko zniszczyli i już wyrzuciliśmy.
Mój syn usiadł i czekał tylko aż stamtąd wyjdziemy. Gdy wyszliśmy, po prostu się popłakał.

Niedawno odwiedziła nas ta właśnie kuzynka, i pyta czy nie mam po synu jakiś ubrań, bo przecież dzieci wyrastają...
Na co mój syn wyszedł i mówi:
- Sorry ciocia, ale ja im już nigdy nic nie dam.

Mam dwie koleżanki, którym daję ubrania czy zabawki po moim dziecku, które zawsze chętnie wszystko biorą, bo w dobrym stanie.
A z kuzynką kontakt się urwał.
Tak się zastanawiam, czy tak trudno nauczyć dziecko szacunku do tego co się posiada? Niezależnie czy się kupiło samemu czy dostało od kogoś?