W ostatnią niedzielę odbył się 25. finał zbiórki zorganizowanej przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy, a ja dołożyłam do tego swoją cegiełkę, będąc wolontariuszem z puszką, więc chcę teraz przedstawić parę historii. To ich bohaterowie będą tutaj Piekielnymi.

1. W pierwszym przypadku Piekielnymi będą... wolontariusze. Odebrałam w sztabie swoją puszkę, wychodzę, zajmuję jakieś strategiczne miejsce i w tym momencie zauważam innego [W]olontariusza. [J]a uśmiecham się, skinęłam mu głową i sobie krążę. Po jakimś czasie szanowny chłopak podchodzi do mnie i mówi:

W: Ja tu stoję.
J: Widzę, jest na tyle miejsca, że się pomieścimy.
W: Ale ja tu stałem pierwszy.
J: Więc trochę już zebrałeś, pomogę ci.
W: To jest moje miejsce, ja tu stałem pierwszy!

Chłopak zrobił się czerwony, więc dałam za wygraną i po prostu sobie poszłam. Ale no halo, dlaczego niektórzy traktują to jako rywalizację? Czy nie chodzi o to, żeby zebrać jak najwięcej na wspólny cel?

2. Druga sytuacja - było koło 12:15 - 12:30, więc stanęłam koło kościoła, przecież dużo osób z niego wychodzi. To był błąd. Nie stałam na terenie kościoła, tylko tuż obok (wiem, że niektórym księżom WOŚP niezbyt pasuje), ale i tak się zaczęło. Co chwila słyszę jakąś [P]iekielną Babunię, która wyskakuje z okrzykami:

P: Czemu wy zbieracie na tego oszusta?!
J: Żeby pomóc dzieciom i osobom starszym.
P: Przecież to wszystko na Woodstock idzie i na jego własne potrzeby!!!

P: Już młodzież przekabacił, o rany boskie, będę się za ciebie modlić, dziecko! (Nie jestem pełnoletnia)
J: Dziękuję.
P: Nie bądź bezczelna, pewnie ty tam ćpasz razem z nimi.

I tym podobne.

3. Podchodzi do mnie pewien facet z dzieckiem i prosi o serduszko. Gwoli wyjaśnień, wolontariusze mają ze sobą plik tych czerwonych serduszek naklejek, które dajemy, kiedy ktoś coś wpłaci. No i ja odpowiadam z uśmiechem, że żeby dostać serduszko musi wspomóc Orkiestrę. Facet spogląda spode łba i mówi, że on nie będzie płacił, mam mu dać naklejkę dla dziecka.
Byłam zmęczona, stałam już parę godzin i miałam kilka sytuacji z takimi ludźmi za sobą, więc powiedziałam facetowi, żeby dał 10 groszy i dam mu naklejkę.
Gościu sobie poszedł psiocząc pod nosem, a ludzie, którzy mnie mijali spoglądali jak na jakiegoś zwyrodnialca, bo co to za wolontariusz, co naklejek nie chce dawać.
Czy naprawdę tak trudno wygrzebać z portfela parę groszy?

4. Od godziny 13:00 stałam w centrum handlowym i o ok. 18:00 na chwilę przysiadłam, bo nie czułam stóp już. Puszkę położyłam obok siebie, na widoku, tak żeby ją widzieć, żeby nikt nie buchnął. I mija mnie jakaś [P]ani.

P: To się stoi, a nie siedzi, przecież nikt ci pieniędzy nie da.
J: Już zbyt zmęczona jestem, żeby stać.
P: (wzdycha) Leniwe to dzisiaj strasznie.

5. Ludzie traktujący nas jak żywą informację. Podchodzi do mnie jakaś kobieta i pyta o której jest Światełko do nieba, jaki jest mój numer sztabu, kto nim koordynuje, ile do tej pory zebraliśmy, ile mam w puszce, ilu jest wolontariuszy.

Na parę pytań odpowiedziałam, ale skąd ja mam to wszystko wiedzieć? Kiedy mówię babce, że nie wiem stwierdziła, że to skandal.

Podsumowując: wolontariusze nie dostają NIC za takie stanie, robią to dla siebie, ale mimo wszystko należy im się trochę szacunku - rozumiem, że możesz nie lubić WOŚPu, Owsiaka czy kogokolwiek, ale co mnie to obchodzi? Nie wrzucaj nic do puszki i nikt nie będzie robił problemów.

centrum_handlowe kosciol