Dopiero drugi dzień przedszkola, a mi już skoczyło ciśnienie.
W szatni czekałam, aż młody zmieni buty, kiedy zwróciłam uwagę na tatę z mniej, więcej pięcioletnią córką. Mała gil do pasa i kaszel taki, że mnie płuca zabolały. A tatuś instruuje:
- No, a teraz wycieraj nosa. Masz nie smarkać i nie kaszleć dopóki tata nie pójdzie.

A potem zdziwienie, że dzieci w przedszkolu bez przerwy chorują.

Przy okazji historii o sklepie zoologicznym przypomniało mi się wydarzenie sprzed mniej więcej 20 lat.

W tym czasie moja mama prowadziła hodowlę kotów rasowych. Pewnego dnia zadzwoniła do niej Piekielna. Chciała oddać kota z rodowodem.

Wprawdzie kupiła go w innej hodowli, ale tam go nie chcą przyjąć z powrotem. A ona kota musi oddać, bo…

Za głośno mruczy i ona nie może spać.

Ostatnio było sporo o tym, że dzieciom się na wszystko pozwala. Napiszę jak to wygląda z drugiej strony. Mam 3 latka, którego staram się nauczyć, że nie zawsze dostaje się to co się chce, a rykiem niczego się nie osiągnie. Generuje to mnóstwo piekielnych sytuacji. Opiszę te, które najbardziej zapadły mi w pamięć.

1. Znana drogeria, w okolicach kasy słodycze. Młody jojczy o kinder jajo. Nie drze się, nie ryczy. Po prostu na różne sposoby prosi mnie o zakup, tyle że bez przerwy. Co jakiś czas powtarzam, że nie kupimy bo w domu są słodycze. Na to włącza się obrończyni pokrzywdzonych:

P1: No kupi mu pani! Tak ładnie prosi! TO TYLKO DZIECKO!

Ignoruję, ale młody podłapał i jojczy jeszcze bardziej. Już wyszliśmy, a nagle wybiega P1 i wręcza mu jajo:

P1: Masz słoneczko, twoja mama taka niedobra.
Noż...

2. Market, pozwalam młodemu wybrać sobie jeden (!) samochodzik. On nie może się zdecydować. Stoimy w alejce nie blokując nikomu przejścia. Młody wpada na pomysł, żeby kupić mu dwa. Tłumaczę, że musi wybrać jeden. W pewnym momencie słyszę:

P2: No kupi mu pni dwa, przecież to tylko 10 zł.
Taa... Gdybym wydawała 10 zł za każdym razem kiedy dziecku coś się podoba, to szybko poszłabym z torbami.

3. Ten sam market, kolejka do kasy. Przed nami dwie osoby. Tym razem młody drze się, bo chce wafelka. Tłumaczę, że zaraz będzie obiad, a poza tym dopóki krzyczy na pewno nic nie dostanie. Chór głosów namawia mnie, żebym jednak kupiła, bo "TO TYLKO DZIECKO".
Tak, wiem, że bachor drący się wniebogłosy wiele osób denerwuje. Naprawdę to rozumiem. Ale przykro mi, ja też muszę zrobić zakupy i nie zamierzam wpajać dziecku, że jak się rozkrzyczy to dostanie co tylko zechce.

4. Znowu kolejka do kasy. Chyba najdziwniejsza sytuacja, bo tym razem młody niczego się nie domagał. Co jakiś czas pokazywał na coś i chciał wiedzieć "co to". Nagle jakaś kobieta zaczyna do niego gadać:

P4: O, jaki ty ładny jesteś! A jak masz na imię?! A ile masz latek?!

Nie lubię tego, ale też nie uważam za powód do urządzania afery. Najlepsze miało jednak dopiero nadejść.

P4: Powiedz mamie, żeby ci kupiła czekoladkę, albo batonika, albo lizaka. No popatrz, mama nie kupiła żadnych słodyczy. No jak, tak można!

Poradziłam kobiecie, żeby zajęła się własnym koszykiem, ale szczerze mówiąc byłam w lekkim szoku.

Często ludzie narzekają na dzieci sikające wszędzie gdzie popadnie. Tak było też na placu zabaw na który chodzimy. Dookoła bloki mieszkalne, szkoła ( na wakacje zamknięta) i ośrodek zdrowia (klucze dostępne tylko dla umówionych pacjentów). Także sporo małych dzieci sikało w żywopłot. Na początku wakacji postawiono toitoja, co bardzo mnie ucieszyło. Dzisiaj właśnie nadszedł ten dzień, gdy trzeba skorzystać już teraz, natychmiast. Szkoda tylko, że jakiś ch...j zablokował zamek i nie da się wejść. Niestety żywopłot znowu ucierpiał.

Skomentowałam historię o sikających dzieciach i przy okazji przypomniało mi się pewne wydarzenie.
Warszawskie Zoo, dzień wolny od pracy, pogoda przepiękna, więc tłumy ludzi. W tym moja mama, ja i mój świeżo odpieluchowany dzieć. Spacerujemy, oglądamy zwierzątka i nagle słyszę "mama siusiu". Czas na znalezienie odpowiedniego miejsca około minuty, ale jesteśmy tuż obok pawilonu z toaletą. Lecimy.

No jednak nie. Moja mama łapie młodego, ściąga majtki i wystawia pod najbliższym krzakiem nawet się nie rozglądając. Genitalia mógł zobaczyć prawie każdy. Byłam wściekła, ale spokojnie (raz że miejsce publiczne, dwa że przy dziecku) mówię, że zdążylibyśmy skorzystać z przeznaczonego do tego miejsca. W odpowiedzi usłyszałam "Ale z Ciebie idiotka, z dziećmi nie chodzi się do publicznych toalet".

Dziecko nie zawsze jest w stanie na tyle długo wstrzymać się z potrzebami fizjologicznymi, żeby zdążyć do toalety i czasem trzeba wysadzić w miejscu do tego nieprzeznaczonym. Staram się unikać takich sytuacji, ale niestety nie zawsze się da. Podejście mojej mamy jest dla mnie nie do przyjęcia.

Długo się zastanawiałam się czy o tym pisać, ale weekendowy grill w gronie znajomych przeważył. Temat podwójnie kontrowersyjny bo nie dość, że pracownica w ciąży, to na dodatek kobieta w wojsku.

Pani trafiła na jednostkę po studiach oficerskich, a więc do odpracowania do emerytury miała 10 lat. Popracowała 8 miesięcy i zaszła w ciążę. Od razu L4 i w pracy pojawiła się z powrotem dopiero po rocznym macierzyńskim. Po 2 miesiącach dostała awans. Po następnych 4 miesiącach znowu L4. Niedawno urodziła. W międzyczasie dostała następny awans (nawet nie pojawiając się z tej okazji w pracy). Oczywiście wraca dopiero po macierzyńskim, albo jeszcze później, bo nazbierało jej się nie wykorzystanego urlopu. Łatwo policzyć, że w ciągu prawie 5 lat pracy, faktycznie spędziła w niej niecałe 1,5 roku. Na wspomnianym grillu chwaliła się jak świetnie potrafi wykorzystać system. A także tym, że jak tylko wróci do pracy, zacznie starania o trzecie. Ciekawe, czy dostanie kolejny awans...

Gdyby, komuś się wydawało, że w wojsku natychmiastowe zwolnienie lekarskie z okazji ciąży było konieczne ze względu na wysiłek fizyczny, to Pani jest na stanowisku typowo biurowym, polegającym głównie na wypełnianiu dokumentów i telefonowaniu.

W sumie nie wiem, czy bardziej piekielna jest ta Pani, czy instytucja, która nagradza awansem pracownika, którego ma właściwie tylko na papierze.

Spotkała mnie dzisiaj sytuacja, nie wiem czy bardziej piekielna, czy absurdalna.

Byłam na rano umówiona do lekarza. Duży szpital, więc i sporo osób na chodniku. Jedni idą szybciej, inni wolniej. Mnie się akurat śpieszyło, więc szłam całkiem energicznie, mijając osoby wolniejsze. Minęłam również starszego, porządnie wyglądającego pana. W żaden sposób nie wpływając na jego ruch. Pan złapał mnie za rękę i zaczął się wydzierać. Że nie wolno tak szybko chodzić, mam iść za nim dopóki on nie dojdzie, nie wolno tak wyprzedzać, młodzi w ogóle nie mają szacunku... Aż wreszcie okazało się o co chodzi.

P: Bo chce się przede mną w kolejkę wepchnąć!
J: O, to pan też do ginekologa?

Powiem wam, że widok buraka na jego twarzy bezcenny. A ja dalej nie wiem co to właściwie miało być.

Miał być komentarz do historii http://piekielni.pl/77774#comments, ale doszłam do wniosku, że piekielność jest na tyle duża, że zasługuje na osobny opis.
W rodzinie mojego męża jest para, która w tym roku bierze ślub. Do większości gości zaproszenia mieli zamiar wysłać pocztą. Rodzice obojga (!) zagrozili, że jeśli tak zrobią to oni na ślubie się nie pojawią. Nie ważne, że rodzina rozrzucona między Szczecinem, Warszawą, Wrocławiem i Hamburgiem. Choćby do nas młodzi mają mniej, więcej 700 km. I tak już od trzech miesięcy każdy weekend poświęcają na objazd. No, ale wszystkie ciotki dziesiąta woda po kisielu przeszczęśliwe.

PS: Próba ograniczenia liczby gości również skończyła się wielkim fochem i stwierdzeniem rodziców, że oni zapłacą za dodatkowych ludzi.

ślub

Jestem piekielna, znęcam się nad dzieckiem i w ogóle wychowuję "pi*de w rurkach". Tak dzisiaj orzekły dwie panie w okolicach 50/60.

Zaczęło się od tego, że zabrakło mi kilku produktów spożywczych. Ogarnęłam siebie, malucha i podreptaliśmy do marketu. Oprócz koszyków do noszenia są tam też takie z długą rączką, na kółkach. Jak zwykle młody (2,5 roku, ale wygląda na 3)ciągnie koszyk, a ja wkładam zakupy. Włoszczyzna, jakieś przyprawy, kostka masła, pierś z kurczaka, zapałki. Nic ciężkiego. Zastanawiałam się, czy dorzucić jeszcze sól, kiedy usłyszałam syczenie:

- Ty popatrz na tą z dzieckiem!
- No jak tak można!
Kontrolnie spojrzałam na młodego, na siebie i nie zauważyłam nic bulwersującego, więc spokojnie idę dalej.

Przed południem jak zwykle pustki, więc się nie spieszę i po drodze rozglądam co tam ciekawego na półkach. Do kasy dotarłam tuż przed syczącymi kobietami. I chcąc, nie chcąc dowiedziałam się w czym problem. Jak ja mogę kazać takiemu maleństwu wykonywać ciężką pracę! A na dodatek kazałam wykładać zakupy na taśmę! Powinny się tym zająć odpowiednie służby! I jeszcze trochę w tym stylu wypowiedziane z pełnym oburzeniem. Ale najbardziej mnie rozbroiło stwierdzenie, że gdyby to była dziewczynka to można by to było zrozumieć, a chłopiec nie powinien mieć nic wspólnego z kobiecymi zajęciami.

Czy tylko ja nie rozumiem, co niemęskiego jest w robieniu zakupów? A poza tym co to za wtrącanie się w cudze sprawy?

Zachorowałam. Choroba z tych poważnych. Nie da się jej leczyć, można jedynie powstrzymywać. Oczywiście im szybciej zacznę przyjmować leki tym lepiej. Haczyk tkwi w tym, że zanim je dostanę, muszę dostać zielone światło od okulisty.

Tak, więc, ze skierowaniem w ręku ustawiłam się w kolejce do rejestracji. I usłyszałam termin - lipiec 2018. Wiem, że są i dłuższe terminy do specjalistów, ale to nadal wkurza. Na razie czuję się nieźle, ale bez leczenia do tego czasu, mój organizm może się już całkiem posypać.

słuzba_zdrowia