Ponad 12 tysięcy zakażeń i 160 zmarłych.
Co robi wiecznie spieszący się pracownik?
Wpakowuje mi się po raz enty na recepcję i wykłóca o założenie maski i sprawdzanie temperatury. Bo "ile można czekać" na wpuszczenie.

recepcja ratlicker

Słowo wstępu - pracuje w siedzibie firmy, Biuro Obsługi Klienta znajduje się pod innym adresem, zresztą obecnie jest zamknięte ze względu na epidemię. Informacja o tym jest widoczna na stronie.

Akcja z dzisiaj:
Wchodzi mi babka na recepcje, na oko 60+ na recepcje. Dopiero co wywaliła z ust papierosa, maska oczywiście zdjęta, staje mniej niż metr ode mnie.
Ona chce załatwić x. No cóż x może załatwić obecnie internetowo. Oho, to się nie spodobało więc od razu z mordą.

Ona chce gadać z "naczelnikiem", oszukaliśmy ją, ona teraz na miejscu załatwi i bez tego nie wyjdzie.
Oczywiście nie słucha, że tu tego się załatwić nie da, nakręca się dalej i nie daje mi dojść do słowa, bo "ona nie jest głupia", "zna swoje prawa" i "umie czytać" (wyraźnie nie).

3 razy muszę ją prosić, żeby raczyła chociaż maskę nałożyć jeśli zamierza na mnie wrzeszczeć.
Skoro najwyraźniej nie zamierza słuchać co się do niej mówi (kilkukrotnie próbowałam ją poinformować gdzie jest POK oraz, że jest zamknięty, ani razu nie dała mi dokończyć) informuje, że jeśli nie opuści budynku, to zostanie z niego usunięta. To się wściekła jeszcze bardziej. Pozwie nas o miliony, zniszczy nas, przez nas straci taaaaaaaaką inwestycje, ona tyle inwestowała, a teraz ją zagraniczne (?) złodzieje okradają! Już teraz mam dawać numer prezesa i swoje nazwisko, ona nas wszystkich pozwie!

Numeru nie dałam, nazwiska też, wrzeszczała, że mam jej potwierdzenie napisać, że była, to jej napisałam adres POKu i tyle. Oczywiście zarzekała się, że nigdzie nie było napisane, że to nie tu, a kiedy na komórce otworzyłam stronę i jej pokazałam zdanie czarno na białym to się tylko nadeła i wyszła. W sumie ciekawe czy na miejsce pojedzie i się od drzwi odbije... Ostatecznie z czytaniem jak widać słabo, a dokończyć zdania mi nie dała.

Recepcja

Pracuję na recepcji w siedzibie pewnej firmy. Od lat współpracujące instytucje wysyłają do nas klientów po informacje/reklamacje etc, mimo, że Punkt Obsługi Klienta znajduje się w zupełnie innym miejscu, a informację o tym można znaleźć na stronie firmy, informacji GOOGLE i Wikipedii.
A teraz ja chciałabym wiedzieć co ma w głowie osoba wysyłająca ludzi (a żeby było lepiej w tym osoby starsze) W TRAKCIE EPIDEMII do nas, choć powinna wiedzieć, że:
A) Nie jest to adres POK i osoba zostanie odesłana z kwitkiem.
B) Punkt i tak jest zamknięty ze względu na koronowirusa.

Kompletny brak szacunku dla ludzkiego zdrowia i życia.

Edit:
Tak w ramach updajtu. Dziś przysłali do nas kolejną osobę - staruszek na oko między 80, a 90. Dla odmiany przysłano go z... przychodni. Najważniejsze nie szkodzić, tak?

P.S. Miałam szczęście, że pan był pokojowo nastawiony i udało mi się dowiedzieć skąd dokładnie go wysłano i "uciąć sobie z nimi pogaduszkę". Szczerze mam nadzieję, że chociaż z tego miejsca nikogo więcej nie przyślą.

Recepcja

Pracuj na recepcji. Wydawaj klucze, identyfikatory dla gości, karty magnetyczne etc.
Żadne z powyższych nie jest i nigdy nie było czyszczone, podobnie jak pojemnik, w którym to wszystko jest trzymane. O dezynfekcji można zapomnieć.
Pracownicy oczywiście środkami ochrony się nie przejmują. Co tam, że glut po pas. Goście podobnie.
Używaj własnego żelu, chustek etc, bo po co komu takie "widzimysie", co tam, że wyjść umyć ręce możesz tylko w czasie przerwy.
Uznaj, że scenariusze filmów o zombie nie są jednak takie głupie i czekaj aż wreszcie rozniosą coś po całej firmie.
No ale, firma kupiła żel do łazienki no to wszystko w porządku!

Nie, nie chodzi tylko o koronawirusa, a o grypy, grzyby i całą resztę drobnoustrojów.
Dla osób myślących, że "na recepcji jest dużo czasu" i mogę sana karty wyczyścić:
a) to nie moja robota;
b) niby jak i czym, skoro z recepcji zejść nie mogę;
c) noszę rękawiczki. Jak niby ma to pomóc w nie roznoszeniu tego syfu przez innych?

Pracuję na recepcji. W zeszły piątek weszło RODO, a co za tym idzie wszystkie dane muszą być chronione etc.
Piekielność nr.:

1. Administracja mimo przypominania nic z RODO nie zrobiła. W tym nie przekazała upoważnień dotyczących danych osobowych.

2. Mieszkańcy mieli podobno obiecane w umowach, że mogą paczki zostawiać na recepcji. I wcześniej nie było problemu, choć my w umowie świadczenia takich usług nie mamy.

Ale przepisy się zmieniły i nikt nie wie na czym stoi, bo jeden prawnik twierdzi, że dane na paczkach to dane osobowe i wymagają zgód, a inny, że podlegają prawu pocztowemu i nie.

Problem. Skoro zgód ani nic na piśmie od zarządu nie mamy, to kto jakby co pójdzie siedzieć, gdy ktoś z paczki sobie dane spisze? Dokładnie. Ja.

Zarząd postawił sytuacje tak - my nie będziemy brać paczek (przypominam, że na siebie jako osobę prywatną), to firma się żegna z budynkiem. Jedyna opcja to prosić pracowników czy się zgodzą na własną odpowiedzialność brać paczki, listy etc. Ale też tylko małe mogą zostawiać, bo jeśli idzie o dane osobowe to muszą być zamknięte, a zamykaną mamy tylko szafę - pomieszczenia już nie.
To zagryzłam zęby, podrukowałam co trzeba i jak na każdą paczkę będą podpisywać upoważnienie to, to co można przyjmę.

Dziś współpracownik mi przekazał, że "jak będę się tak dalej zachowywać" (czytać - odmawiać łamania przepisów i odmawiać przyjmowania paczek, na których upoważnienia nie mam, lub których nie mam jak zabezpieczyć przed osobami trzecimi) to będą musieli "zmienić recepcjonistkę".
Nie dogodzisz.

RODO recepcja praca

Każdy z nas chyba spotkał pracowych "pożyczaczy". A to kubek weźmie, tam trochę cukru albo kawy.
Ja również się z tym spotkałam, więc zaczęłam rzeczy chować lub brać ze sobą do domu. Ale od czasu do czasu się zapomni albo nie chce dźwigać.

Po kilku awanturach, że po to sobie z domu kubek i łyżeczkę wzięłam, żeby z nich korzystać, a nie zastawać umyty wieczorem kubek następnego ranka usyfiony czym się da, myślałam, że dotarło.
Już machnęłam ręką, że z kupionej kawy wykorzystałam może 20%, a reszta magicznie wyparowała. No bo przecież nikt nie brał, bo "mają swoją".
Ale dziś przegięli pałę.

Rozumiem "pożyczanie", jak czegoś jest dużo, ale... Wczoraj została mi resztka kawy, ot, na jeden poranny kubek. Nawet rzuciłam o tym uwagę.
Dziś przychodzę i co widzę?
Ktoś znowu zabrał mi kubek i zostawił w nim kawę tak do połowy. Już stwierdziłam, że awantury od rana robić nie będę, biorę jeden ze wspólnych kubków, grzeję wodę, wsypuję cukier i sięgam po kawę, ale coś z puszki nie chce lecieć. Skamieniała czy co? Patrzę do środka i mnie krew zalewa.
Jak bezczelnym lub głupim trzeba być, by "pożyczyć" ostatnią porcje czegokolwiek wiedząc, że nie ma bata, by właściciel tego nie zauważył?

Po pracy idę kupić proszki na przeczyszczenie. Następne kawy będą sobie robić z "wkładką".

praca pracowi janusze

Kolejne historie z pracy na recepcji.

Ze względu na szajkę włamywaczy, mamy zakaz otwierania drzwi. Ludzie mają dzwonić do tego, do kogo idą. Jeśli wlezą za kimś mają do wyboru albo wpisanie się do księgi gości (sprawdzamy dowód), albo wyjście i zadzwonienie.

1. Przychodzi jakieś stowarzyszenie, wiek 80+.
Wszystkie informacje na temat nie wpuszczania i tego jak dzwonić, wielkimi literami wywieszone na drzwiach. Po co czytać jak można walić laską w szklane drzwi i żądać wpuszczenia "bo jestem kombatantem". A nie zadzwoni, bo nie wie pod jaki numer ma dzwonić. Czyli mam wpuścić bandę obcych emerytów, którzy nawet nie wiedzą dokąd idą. To mnie przekonał do otworzenia! Wlazł za kimś z tekstem "I co, korona z głowy nie spadła?!" i mimo trzykrotnego powtórzenia nie zareagował na nakaz wpisania się.

Technicznie jako ochrona w tym momencie powinnam albo wezwać oddział napadowy albo go zatrzymać i wezwać policję. Mieli szczęście, że wysłałam ochroniarza czy aby nie idą na spotkanie, o którym coś wcześniej słyszałam. Firma, która spotkanie organizowała, została "poproszona" o informowanie przychodzących do kogo mają dzwonić lub o tym, że będą musieli się wpisać, chyba, że chcą by gości wyprowadzała policja.

Ciekawe, jakoś przy wychodzeniu pan "kombatant" był jakiś taki spokorniały.

2. Dosłownie sprzed chwili. Jak mówiłam instrukcje obsługi są w 2 miejscach na drzwiach, w tym jedno napisane wołami, by na pewno nie przeoczyli. Ale czytanie to sztuka trudna i męcząca dla 3/4 społeczeństwa. A przynajmniej tak mogę wnioskować po przychodzących. Do rzeczy.

Wszystkie domofony są na jednej linii, czyli jeśli dzwonisz jednym, każdy pokazuje "zajęte". Czasem się wiesza, dlatego na instrukcji jest napisane jak połączenie zresetować. Możemy to zrobić u nas, ale może to też zrobić sam wchodzący.

Do recepcji włazi mi babka twierdząca, że w budynku pracuje, ale nie wzięła telefonu i nie może się dostać do drugiej klatki "bo domofon się zepsuł i pokazuje zajęte".
Ale... żeby dostać się do recepcji otworzyła sobie domofonem. Czyli ktoś inny jednak czytać umiał i zresetował już za nią, bo by nie wlazła. Ale ok. Wytłumaczę na przyszłość.
- To dlatego, że linia była zajęta.
- Nie rozumiem! To ja mam stać przed drzwiami?!
Patrzę na drzwi i myślę o instrukcji obsługi nad domofonem. Patrzę na kartkę, gdzie wielkimi literami jest ta instrukcja powtórzona wraz z informacją, że recepcja drzwi nie otwiera. Patrzę znowu na babkę i tłumaczę jeszcze raz. Bez skutku. Rezygnuję i powtarzam to, co ma napisane na kartce:
- Jeśli linia jest "Zajęta" musi ją pani zresetować. Wcisnąć "R".
- JA NIE ROZUMIEM!
I foch. Przynajmniej sobie poszła.

Emeryci analfabeci recepcja

Siedzę w robocie i jem śniadanie. Włącza się alarm pożarowy. No to rozpoznanie, zobaczyć gdzie, system daje numer czujki. W instrukcji pożarowej na planach nie ma lokalizacji czujek.
Tyle dobrego, że alarm fałszywy.

Jakieś 2-3 miesiące temu padł i system, podejrzenie było, że i dysk.
No to się poszło do sklepu (Komputronik) w celu zakupienia nowego.

Ok, dysk wybrany, spłacany miał być ratalnie. Ogólnie łącznie wyniosłyby (łącznie z ubezpieczeniem dysku) jakieś 430 złotych.
Na pytanie czy można w sklepie gdzieś podłączyć i sprawdzić czy działa, odpowiedź brzmi oczywiście nie.
Co się okazuje, w domu? Dysk uszkodzony, kompletnie nie da się z niego korzystać, bo komputer dopiero po kilkugodzinnych bojach wreszcie go wykrył, a nawet wtedy zamiast 1 tera dysk miał, uwaga, 32 mega.

Ok, no to następnego dnia wycieczka do sklepu, dysk oddany (ciekawe, nagle odkryli, że jednak mają możliwość sprawdzić na miejscu czy działa - oczywiście nie działa, tak jak i w domu).
No to przeprosiny, w ciągu tygodnia zadzwonimy.
W międzyczasie na moje pytanie kiedy mogę zacząć spłacać raty odpowiedź brzmi, na 10 dni przed upływem terminu.

Jakieś dwa dni później odbieram nowy dysk, wszystko cacy, dysk działa, teraz tylko pospłacać...
I tu zaczyna się cyrk.

Dwukrotnie próbowałam wysłać ratę, dwukrotnie mi ją odesłano.
Po telefonie do banku oznajmiono mi, że oni takiej umowy ratalnej nie mają i trzeba się skontaktować ze sklepem, ale proszę się nie martwić, oddzwonimy w ciągu dwóch tygodni.
No to telefon do sklepu, tak samo, sprawdzimy, oddzwonimy.
Tak się składało, że akurat wyjeżdżałam na działkę (gdzie za bardzo do internetu etc dostępu nie mam, tylko telefon).
Cały weekend miło spędzony, w międzyczasie telefon, że z umowa było coś nie tak, trzeba przyjechać do salonu podpisać nową.

No to ok, przyjeżdżam, ale coś z nowa umową są problemy, więc na moje pytanie, czy zamiast bawić się kolejne parę tygodni nie można zapłacić gotówką i z tymi ratami dać sobie spokój.
No to tak, umowa ratalna do zniszczenia, zapłata gotówką, potwierdzenie i do domu ze świadomością, że mam już święty spokój.

Tuz przed świętami przychodzi mi SMS od banku, że zalegam z wpłatą raty.

Po telefonie okazuje się, że umowa przyszła dzień, czy dwa po mojej ostatniej próbie wpłaty, sklep jej najwyraźniej wcześniej nie wysłała. Nie, nie da się jej rozwiązać, na to są dwa tygodnie od podpisu, a że podpisywana była miesiąc temu...

Wyobraźcie sobie mój nastrój, gdy się o tym dowiaduje.
Po n czasu spędzonego na telefonach dowiaduje się, że sytuacja wygląda następująco:

Sklep nic nie wie, kierownika nie ma, trzeba zaczekać, on oddzwoni jeszcze dzisiaj.
Bank naliczył już odsetki, muszę wszystko ze sklepem załatwiać, bo z ich strony jest wszystko w porządku, więc albo to sklep spłaca raty, albo oddaje pieniądze.

Cały dzień czekania, telefonu od kierownika brak. Po moim telefonie kiedy będzie odpowiedź brzmi, nie wiedzą, nie mają jego grafiku.

Po kilku kolejnych telefonach w tym do infolinii, udaje się dostać bezpośredni numer do kierownika.
Bardzo grzecznie wyjaśniam mu się sytuację i proszę o rozwiązanie.
Oczywiście, zajmie się tym, musi tylko dostać potwierdzenie od banku, że to faktycznie umowa od nich i zwrócą mi pieniądze, proszę się nie martwić, on do 18 oddzwoni.
Oczywiście telefonu brak.
Ani, że cokolwiek załatwili, ani nawet pocałujcie mnie w d***.

Następnego dnia również głucha cisza. No to kolejny telefon. Tym razem rozmowa z mojej strony przeprowadzona już nie tak grzecznie i z groźbą, wniesienia sprawy do sądu, jeśli do końca dnia nie rozwiąże tej sprawy.

Skutek?

5 minut później telefon, że wszystko załatwione, można przyjechać odebrać pieniądze.

Po przyjeździe co prawda pieniądze odzyskałam, ale usłyszeć "przepraszam" to już oczywiście byłoby za dużo szczęścia na raz.

Wniosek?
Chcesz coś załatwić, gróź sądem, bo po dobroci nic nie załatwisz.

Komputronik

Było już wiele historii o tym jak to niepełnosprawni są wyśmiewani, jak na każdym kroku utrudnia im się życie.
Teraz będzie w drugą stronę.
I żeby nie było co do samych niepełnosprawnych nic nie mam, jednak utrudniania innym ludziom życia nie lubię, bez względu na to, któż to życie utrudnia.

Co rano od poniedziałku do piątku wychodzę na swój poranny autobus (stojący na pętli z reguły przynajmniej 15 minut przed odjazdem). Za każdym razem staram się być przynajmniej te 5-10 minut przed odjazdem.
Ludzi, którzy tym autobusem jeżdżą znam w większości z widzenia. Nie jest to trudne, jako, że ta linia jeździ mniej więcej co pół godziny, więc z reguły są to te same osoby.

Otóż jeździ z nami pewien chłopak, od razu widać, że niepełnosprawny, na wózku, ledwo się rusza. Z reguły jeździ z nim młodsza siostra, czasem matka (a przynajmniej domyślam się, że takie są ich relacje).
I wszystko byłoby ok, gdyby nie pewien fakt.

Mimo, iż widzę, że idą od pobliskich bloków, ZAWSZE muszą przyjść na styk, najlepiej spacerkiem, tak, by trzeba było na nich czekać, bo przecież jak kierowca ruszy wedle rozkładu, to od razu będzie "ale jak to?! On jest niepełnosprawny i mu się należy!".
Nie muszę chyba wspominać o tym, że samo rozłożenie rampy, wjazd etc sprawia, że ruszamy z jakimś 5 minutowym opóźnieniem. Później kolejne parę minut przy wysiadaniu. I tak za każdym razem, gdy ten chłopak jedzie z nami ja z autobusu muszę biec do pracy, żeby w ogóle dotrzeć na styk i dostać opieprz czemu nie ma mnie w pracy wcześniej, bo trzeba jeszcze wszystko przygotować.

I ja się pytam, czy nie można wyjść z domu pięć minut wcześniej? A nawet jeśli samemu chłopakowi to do głowy nie przyszło, to jego opiekunce powinno. To, że ktoś jest niepełnosprawny naprawdę nie sprawia, że świat kręci się wokół niego, pomyślcie też o innych.

I uprzedzając komentarze. Nie, nie mogę jeździć innym autobusem - jak wspomniałam ta linia jeździ rzadko, a drugi autobus o ile w ogóle raczy przyjeżdżać, to nigdy nie trzyma się rozkładu, więc jest to dla mnie jedyny sposób dotarcia do pracy.

Poranny autobus