Dwa miesiące temu odwiedziłem pewien mały sklepik, w celu zakupienia papierosów. Sprzedawczyni żądała dowodu osobistego, co się zdarza raczej rzadko. Chodziłem do niej często i za każdym razem chciała dowodu, chociaż po tylu razach powinna mnie już dobrze zapamiętać, a w każdym bądź razie kojarzyć. Sytuacja z wczoraj - pani ponownie poprosiła o dowód, a ja zdenerwowany zacząłem go szukać w plecaku, bo jak zwykle nie miałem pod ręką.
- Zaraz, ale po co pani ten dowód? - spytałem. - Pani mnie zna, czyż nie? Jestem już prawie stałym klientem.
- Widzi pan... Bo mnie się to pańskie zdjęcie tak strasznie podoba.

Raz na dziesięć lat dobrze wyszedłem na zdjęciu. Cóż, chyba powinienem być zadowolony.

Dziesięć lat temu przydarzyła mi się zabawna historyjka - stałem przed sklepem, pilnując siatek, i czekałem na rodziców. Podjechała do mnie staruszka na rowerze, dała mi dziesięć złotych i wyjaśniła, że potrzebuje kogoś, kto przez dziesięć minut popilnowałby jej pojazdu. Zgodziłem się, rowerowi nic się nie stało... To tak słowem wstępu.

W tym tygodniu ja również miałem podobny problem, jak wtedy owa staruszka. Zgubiłem kluczyk do zabezpieczenia, a że musiałem wywieźć tonę książek do biblioteki, sprawa nie przedstawiała się sympatycznie. Mimo wszystko pojechałem i jakby z nieba mi spadł chłopak, w wieku, w którym ja mniej więcej byłem wtedy, siedzący na ławce przed wejściem. Dałem mu dychę, powiedziałem, że mu ufam i że jeśli nie daj Bóg ucieknie z rowerem, będzie miał ze mną do czynienia.
Gdy wróciłem, po jakimś kwadransie, chłopaka nie było. Roweru - o zgrozo! - też nie. Wściekły sam na siebie już chciałem wszczynać bardzo głośne dochodzenie w tej sprawie (potocznie - awanturę), gdy nagle zza budynku wyjechał dzieciak, ubłocony, na moim rowerze, również ubłoconym, jako że wtedy padało.
- Co jest?! - spytałem wkurzony.
- Bo... - tłumaczył się nieśmiało. - Pana tak długo nie było, pomyślałem, że zrobię ze dwa okrążenia. I wywaliłem się. (zrobiłem minę pod tytułem "Zaraz dostaniesz w łeb!") No co?! Przecież byłem uczciwy! Nie ukradłem, nie?
Nie zabrałem mu dyszki, bądź co bądź nie ukradł, ani nie uszkodził sprzętu. Natomiast za karę... zagoniłem bachora do szorowania roweru z błota. Tym razem całkiem za darmo.

Piekielni piesi... i rowerzyści

Uwielbiam jeździć na rowerze i kiedy wypuszczę się na miasto, nie sposób mnie zatrzymać. Dlatego właśnie denerwują mnie ludzie, którzy uparcie tarasują ścieżki rowerowe, zwłaszcza gdy spacerują całymi rodzinami (z wózkiem i pełnymi siatami). Historia, którą pragnę opisać nie jest na szczęście o mnie i przedstawia sytuację zgoła odwrotną - po ścieżce dla pieszych jedzie chłopczyk na małym rowerku (jeszcze z kijkiem z tyłu, widać, że nauka jazdy), za nim wolnym krokiem wędruje mama i bynajmniej nie zachowuje się piekielnie. Przeciwnie, bacznie obserwuje, czy jej synek nie zjeżdża na ruchliwą ulicę. Zwracają uwagę pewnej staruszki (na marginesie, mojej kłótliwej sąsiadki), która wraca z zakupami do domu. Chłopiec jedzie prosto na nią.
Staruszka: Jak jedziesz, gówniarzu zasmarkany?!
Mama: (oburzona) Proszę nie mówić tak do mojego syna!
Staruszka: To proszę powiedzieć synowi, że tutaj ludzie chodzą, kur*! Ja tu jajka niosę i nie życzę sobie... (macha ręką) Ech, plebs pier***, do żadnej zasady się nie stosują. Chamstwo!
Mama: A chciałaby pani, żeby pani wnuk wpadł pod rozpędzony rower?
Staruszka: Nie mam wnuków.
Mama: I dobrze. Mam nadzieję, że nie będzie pani miała. Nie chciałabym, aby moje dzieci miały taką babcię.
Staruszka: A ja... mam nadzieję, że ten bachor w końcu zjedzie na ulicę. Jednego pirata drogowego mniej w przyszłości.

I poszła sobie. Mama, z dość dziwną miną, stała na drodze jeszcze przez chwilę. Synek nic sobie z tego nie robił i dalej zawzięcie jeździł na rowerku. Natomiast babcia... opowiada wszystkim, kto tylko chce jej słuchać, w tym mojej mamie i ciotce, jak "jednej takiej kretynce przygadała".

Historia zasłyszana od cioci, więc nie ponoszę za nią odpowiedzialności (ewentualnie mogę odpowiadać za błędy ortograficzne).

Do kasy podchodzi starszy, najwyraźniej niedowidzący pan z opakowaniem czegoś tam w ręce i pyta:
- A to mleko i miód to trzeba trzymać w lodówce?
Kasjerka patrzy, śmieje się i odpowiada:
- Nie. Raczej w łazience.
Staruszek zdziwiony:
- Coraz głupsze te polewy robią.

Mleko i miód okazały się... mydłem w płynie w opakowaniu tzw. uzupełniającym.

Supermarket

Jestem po dwóch operacjach nogi. Do niedawna nosiłem długie spodnie, ostatecznie jednak upał wygrał ze wstydem (a spróbujcie przejść ulicą z krwawym "planem miasta" - jak to nazywam - na nodze!) i założyłem szorty, idąc z psem do weterynarza. Wpakowałem Maxa w obrożę i kaganiec i pomaszerowaliśmy do kliniki dla zwierząt. W poczekalni siedziała pewna pani, którą moja noga wyraźnie zainteresowała. Nie lubię się żalić, ale skoro tak ją to ciekawiło, opowiedziałem o "małym wypadku" (bez szczegółów), o tym, że grozili mi amputacją, aż wreszcie po długich przejściach i dwóch operacjach lekarz obiecał, że niczego mi nie utnie, a na pewno nie w najbliższej przyszłości.
Pani: A to zwierzę to pewnie do uśpienia?
Ja: (oczy jak talerze obiadowe) Co? Max? Skąd!
Pani: Po tym, co panu zrobił? Ja bym łopatą utłukła!
Ja: To nie pies! Wpadłem pod samochód.
Pani: Przecież widzę, że to po psie!
Nie zamierzałem powtarzać drugi raz o dwóch operacjach spowodowanych złym złożeniem połamanych kości.
Ja: Max jest w porządku. Przynajmniej dla mnie.
Pani: Proszę go nie bronić. Może i szkoda, bo ładny, ale następnym razem zeżre dziecko i co będzie? (Max niebezpiecznie zbliżył pysk do klatki z jej kotem) Jezu, weźcie tę bestię! Zje mi kota!

Kota nie zjadł, bo koty mu szkodzą, a weterynarz, u którego Max ma już "kartę stałego pacjenta", nie powstrzymał śmiechu, słysząc tę historię.

u weterynarza

Piekielni parafianie.

W pierwszy poniedziałek po uroczystościach komunijnych pomagałem sprzątać kościół, w ramach rekompensaty za opuszczone lekcje gry na organach (z powodu wypadku). Na czas komunii proboszcz kazał poustawiać przed ołtarzem ławki dla dzieci i owe ławki mieli później usunąć ministranci. Jakoś tak się złożyło, że ministranci, mali i chudzi, nie dawali sobie rady z ławkami, więc proboszcz kazał "zawołać Webera" i musiałem wziąć na siebie jeszcze jedno zajęcie. Wynieśliśmy większość ławek, została dosłownie jedna i właśnie o tę ostatnią ławkę stoczyłem wojnę z pewną panią.
Pani: Tę ławkę to zostawcie.
Ja: Dlaczego?
P: Bo ja co niedzielę przychodziłam na osiemnastą i tu siadałam i w ogóle tak blisko ołtarza i dobrze słychać i księdza widać...
Powiedziała to tak barwnym i przekonującym tonem, że byłem gotów zostawić tę ławkę, ale nakaz proboszcza był jasny - ławki mają stać tam, gdzie stały dawniej, w nawach bocznych.
Ja: Proboszcz kazał usunąć stąd ławki. Przykro mi.
P: Zostaw tę ławkę! Tylko tę jedną. Inne są niewygodne.
Ja: Ta będzie teraz stała w nawie bocznej. Zawsze może pani tam usiąść.
P: Ale tam nic nie widać!
Ja: W kościele się modli, a nie patrzy na ołtarz.
P: A ja patrzę i jak nie zostawicie tej ławki, to ja pójdę na skargę!
Ławkę wynieśliśmy tak czy owak, a czy pani poszła na skargę - nie wiem, bo proboszcz nic na ten temat nie mówił.

Kolejna zasłyszana historia. Mój kuzyn, choć żonaty od roku, z powodu kłopotów finansowych nie chce mieć na razie dzieci. Co za tym idzie, czasem wstępuje do apteki po gumki. Wtedy akurat był już wieczór, kuzyn spieszył się do domu. Wyskoczył z samochodu, wpadł do pierwszej lepszej apteki.
Kuzyn: Na gwałt potrzebuję prezerwatyw!
Farmaceutka: Na gwałt? Ja pana zaraz pogwałcę!
K: Pani źle mnie zrozumiała. Na gwałt, to znaczy...
F: Że pan jest zboczony!
K: Ja? O, przepraszam, ale mam żonę!
F: Żonie gumy po nic!
K: Niech pani da mi w końcu te prezerwatywy i tyle.
F: A, co mi tam. Co mnie obchodzi czyjeś życie. Pan będzie za to płacił.
To rzekłszy, ze wstrętem wymalowanym na twarzy rzuciła paczkę gumek na ladę.

apteka

W liceum należałem do amatorskiego koła teatralnego. Łączą się z tym dwie historie, które można podłożyć pod piekielnych klientów, gdyż... zresztą, sami zobaczycie.

1. Luty tego roku. Mieliśmy z kumplami zaśpiewać "Hymn" Kaczmarskiego (z programu "Raj", oczywiście na trzy głosy, bo szefowa nie zniosłaby żadnej niezgodności), więc w drodze powrotnej ze szkoły włączyliśmy odtwarzacz, ja wziąłem jedną słuchawkę, kolega drugą, żeby się porządnie osłuchać (dla trzeciego nie starczyło :p). Zachciało nam się coli, i wstąpiliśmy do sklepu. Stoimy w kolejce, a tu wbiega babcia i krzyczy od progu:
- "Fakt" poproszę!
- Spokojnie, tu jeszcze stoją panowie.
- Dwa pedały mogą zaczekać, a ja się spieszę!
Zawiniły słuchawki, jedna zwisająca z mojego lewego ucha, a druga z prawego - Tomka.

2. Nieco później przedstawialiśmy "Skrzypka na dachu" z oryginalnymi piosenkami, co wymagało większej ilości prób i czasem przez cały dzień paradowałem po szkole w stroju Żyda Tewjego, nie wiedząc kiedy zostanę wezwany. A kiedy już ja i mój kolega odważyliśmy się wyjść w przebraniach na ulicę - dostało nam się po uszach. Ledwie weszliśmy do sklepiku po coś do jedzenia, wypacykowana paniusia w szpilach i z loczkami krzyknęła na widok naszych ubrań i bród (mojej prawdziwej, a kolegi doklejanej):
- Eee! (do sprzedawcy) Pan takie zapijaczone menelstwo też obsługuje?! (tu zatkała nos, chociaż nic nie śmierdziało). W takim razie ja zmieniam sklep!

I sztuka bywa złośliwa.

Stałem w kolejce za starszym panem, który robił wyjątkowo duże zakupy. Ekspedientka z jakichś powodów ceny podliczała na kartce.
- Matura? - zwróciła się do mnie.
- Tak.
- Matematyka?
- Zgadza się.
- To weź mi to policz, bo, kur*a, sprzęt się zepsuł.

Zasłyszane od mamy.
Mój ojciec był znany z tego, że nigdy (NIGDY!) nie podejmował decyzji pod wpływem chwili. Kiedyś wybrał się wraz z mamą do sklepu. Długo stał nad zamrażarkami, snując długie rozważania na temat "za" i "przeciw" zakupu mrożonych warzyw na obiad.
- Szymek, szybciej - poganiała go mama.
- Chwila!
Tutaj wtrąciła się kasjerka.
- Widzi pani, a mówią, że to my jesteśmy niezdecydowane.
- Moja droga, toż to poważny dylemat etyczny: pozwolić żonie schrzanić tak drogie warzywa, czy w ogóle zrezygnować z obiadu - odparł spokojnie tata.