Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

ejcia

Zamieszcza historie od: 10 czerwca 2012 - 20:47
Ostatnio: 18 października 2023 - 21:08
  • Historii na głównej: 112 z 228
  • Punktów za historie: 54237
  • Komentarzy: 357
  • Punktów za komentarze: 2481
 

#76505

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Z dzieckiem trzeba rozmawiać i tłumaczyć mu. Daleka jestem od zaprzeczenia, ale czasami po prostu trzeba podjąć bardziej stanowcze działania i dobrze by było, gdyby niektórzy rodzice o tym pamiętali.

Mam koleżankę z synkiem, powiedzmy Pawełkiem, lat 4. Odwiedzili mnie dość nagle, nie zdążyłam się przygotować, skutkiem czego na środku pokoju stał mały stolik z układanymi puzzlami. Mały poszedł i zaczął dewastować ułożone części. Matka ani słowa. Dopiero na moją uwagę, rozpoczęła strofowanie syna. Łagodnym, anemicznym tonem, przywodzącym na myśl rozważania filozoficzne.
Pawełku... Pawełku, zostaw. Pawełku, nie wolno. Pawełku, nie niszcz cioci.

Pawełek mając matkę w tylnej części ciała rozwalał w najlepsze. Podeszłam sama, złapałam dzieciaka lekko za ręce, stanowczo nagadałam na temat: nie lubię, jest mi przykro, nie niszcz. Poskutkowało od razu, ale mamusia spojrzała na mnie jak na skorpiona.

Inna sytuacja, z innej wizyty. Zajmuje się hobbystycznie wyrobem biżuterii. Kolczyków swoich własnych mam ok 100 par, więc żeby jakoś o nich pamiętać i nosić, wiszą na firanie. Pod oknem stoi tapczan z wysokim oparciem, takim powyżej pasa. Pawełek wgramolił się na tapczan i zaczął oglądać świecidełka. Ok, jestem w stanie zrozumieć, że dla dziecka to przedmioty ciekawe, nie oponowałam, dopóki nie zrzucił jednego za tapczan. Trudno, zdarzyło się, mi też nie raz spadnie. Ale za pierwszym poleciał drugi. Niechcący, nie zrzucił specjalnie, tylko oglądał, ale poprosiłam matkę, żeby zareagowała. Śpiewka się powtórzyła.
Pawełku... Pawełku... bez reakcji.

Próbuję ja, że tam jest ciasno, że nie można sięgnąć, że trzeba tapczan odsunąć, nic. Na podłogę lecą kolejne kolczyki. Znów musiałam młodego ostro osadzić, dostał mój dyżurny do takich spraw magnes na sznurku i polecenie wyzbierania tego, co spadło. Całe szczęście, że potraktował to jako zabawę w łowienie rybek, bo mamuśka chyba by szału dostała.

Skomentuj (23) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 233 (247)

#76226

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Czy ktoś może mi to wytłumaczyć?

Paradoks 1
Małe laboratorium, a właściwie punkt pobrań (mieszczący się w przychodni, więc wejście nie od ulicy, tylko z korytarza).
Siedzę w gabinecie, nikogo nie ma, chwila oddechu, pukanie do drzwi. Wołam "proszę" - nikt nie wchodzi. Powtórzę kilka razy, coraz głośniej - albo pomaga, albo nie. Najczęściej trzeba podejść i otworzyć samemu. Człowiek twierdzi, że nie słyszał wołania. Ok, może niedosłyszy, może co...

Podobnie rzecz się ma w sytuacji przeciwnej - pukanie, a ja mam akurat pacjenta. W takim wypadku drę się "zajęte". Tak samo nie słychać, ale zazwyczaj pukający wchodzi. Pół biedy, jeśli przekonawszy się naocznie, że musi poczekać sam się wycofa, ale zdarzają się (nierzadko!) tacy, co widząc, że właśnie trwa pobieranie domagają się natychmiastowego wydania wyniku. Już, w tej sekundzie, nie jak skończę i wyjmę komuś igłę z łapy.

Obie sytuacje sprowadzają sie w gruncie rzeczy do jednego. Ludzie nie słyszą. Trudno, bywa. Ale niech tylko siądę po pracy, w swoim prywatnym czasie w gabinecie (jest mój i tylko mój), bo muszę na coś poczekać godzinę i nie opłaca mi się jechać do domu. Siedzę jak myszka pod miotłą, książkę czytam, od razu zza drzwi głosy. Osoba czekająca do innego lekarza, do kogoś, kto przyszedł do labo i widzi na tabliczce, że już nieczynne.
- Niech pani puka, słyszałem, że ktoś tam jest.
Aaa, czyli nagle słychać. Nagminnie, kilka razy w tygodniu słychać dosłownie szmer. A w ciągu dnia muszę nierzadko aż wrzeszczeć, że wieczorem gardło boli.

Paradoks 2
Inne laboratorium, w kamienicy. Klatka schodowa, drzwi, a za nimi cała instytucja. Wiadomo, że kilka razy dziennie trzeba udać się w pewne miejsce, a że jestem sama, to drzwi na chwilę zamykam, nigdy nie wiadomo, kto wejdzie, czy czegoś nie ukradnie. Na zewnętrzną stronę drzwi wędruje więc karteczka "zaraz wracam". Nie nadużywam tego i "zaraz" nie trwa 15 min, ale wiadomo, że czasem człowiek musi. W ciągu półtora roku pracy w tym miejscu zdarzyło się dwa! razy, że ktoś doczytał i faktycznie zaczekał tę minutę. Cała reszta szarpie ile siły za klamkę, wali do drzwi (słychać). A kartka wisi jedna jedyna, nie ginie w tłumie innych.

Ale jeśli labo otwarte, kartka wisi w mało widocznym miejscu, z boczku na wewnętrznej stronie drzwi, żeby była pod ręką. Wchodzi człowiek, otwiera drzwi, przekracza próg, zamyka, zauważa kartkę! Ło matko, cud nad cudy! Zauważył i na dodatek przeczytał! Po czym zaczyna się rozmowa:
- Dzień dobry, można?
- Dzień dobry, tak, zapraszam.
- Ale można? (głośniej)
- Tak, proszę!
- Możnaaa? (jeszcze głośniej)
- P-r-o-s-z-ę!
- Bo tu pisze "zaraz wracam"...

I zawsze na opak... Postronnemu czytelnikowi może się to wydawać co najwyżej nieco intrygujące, ale uwierzcie, że dzień w dzień po kilka razy potrafi zirytować.

Skomentuj (16) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 259 (293)

#76237

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Wszystko rozumiem, starość, chorobę, ale nie rozumiem braku kultury.
Kilka lat temu miałam wypadek, noga niby poskładana, ale mimo wszystko co jakiś czas wchodzi w kolano stan zapalny, że ledwo kuśtykam.

Jadę dzisiaj tramwajem, cała szczęśliwa, że udało mi się usiąść, podchodzi do mnie starszy pan i mówi uprzejmie:
- Przepraszam, czy mogłaby pani ustąpić mi miejsca?
Zrobiło mi się go autentycznie żal, ale co poradzę? Więc równie grzecznie odpowiadam:
- Przykro mi, zazwyczaj chętnie, ale mam chorą nogę po wypadku.

W tym momencie miły pan przeszedł w krzyk na pół pojazdu:
- Ja też jestem chory! Mam orzeczenie o niepełnosprawności!
Poczułam się zwolniona z ciepłej uprzejmości, więc odparłam spokojnie, że nie będę się z nim licytować, kto jest bardziej chory i zakończyłam rozmowę. Na szczęście wstała jakaś pani i go wpuściła, ale ciśnienie mi podniósł. Grzeczniutki, milutki, póki wszystko po jego myśli, a niech tylko coś nie tak, zrzuca maskę.

Skomentuj (15) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 191 (229)

#75950

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Z pamiętnika laborantki.

Pracuję w małym punkcie pobrań krwi, bez własnego zaplecza z maszynami. Laboratorium centralne dosłownie 50m dalej, więc co jakiś czas trzeba pobrany materiał spakować do termicznej walizeczki i odnieść do opracowania.

Rzecz zaczęła się właśnie w tym dużym labo, mieszczącym się w szpitalu, później przeniosła "do mnie".
W recepcji rozmawiał starszy pan [SP] z rejestratorką, że ma skierowanie do pobrania krwi. Dokładnie tak się wyraził, koleżanka myślała, że chodzi o niego i tłumaczy, że może być obsłużony, ale kawałeczek dalej, w innym labo, bo to jest tylko dla pacjentów szpitalnych. Nie jest to nasz wymysł (co również tłumaczyła), tylko wymóg sanepidu. Musi być podział i koniec. Nie dociera, pan jak taśma z magnetofonu, że on tu już był. No zgadza się, ale kilka lat temu, od tego czasu nastąpiła zmiana.
Żadne ludzkie tłumaczenie nie docierało. Włączam się do rozmowy, że ja go zaprowadzę. Ok, poszedł. Ale po drodze zebrało mu się na pogaduszki i zaczął opowiadać, że to dla córki, bo córka chora w domu leży. Oho, czerwona lampka. Uściślam, czy chce zgłosić pobranie domowe. Odpowiedź twierdząca.

Niestety tak jest, że w celu równomiernego rozłożenia pracy i rozładowania kolejek wizyty domowe zgłasza się telefonicznie pod specjalnym numerem, o czym, jak się okazało pan wiedział, ale przyjechał osobiście, ponieważ nie mógł się dodzwonić (zajęte).
Tłumaczę facetowi, że nie ma innej możliwości, tylko telefonicznie, bo do domu jeździ ktoś inny, nie my. Nie da się, koniec, kropka. Wiem, że trudno się dodzwonić, wielu ludzi zgłasza wizyty domowe, jest duże zapotrzebowanie, proszę dzwonić, w końcu trafi na wolną linię. Ja też czasem muszę się skontaktować i jakoś się udaje po kilku próbach.

No nie. nie dociera. Zaciął się facet jak zdarta płyta, że nie mógł się dodzwonić, więc przyjechał specjalnie. I cały czas za mną idzie. W ogóle nie docierało jakiekolwiek tłumaczenie, jakichkolwiek słów bym nie używała. Gdybym chciała powiedzieć jeszcze jaśniej i konkretniej zostałaby chyba tylko brutalna opcja: Facet, odparabol się ode mnie i nie leź za mną, bo choćbym się na uszach postawiła, to pomóc nie mogę.
Nie, nie dociera.

Wchodzę na klatkę schodową mojego punktu pobrań, zatrzymuję się, tłumaczę mu ostatni raz, najprościej jak potrafię, że nie pomogę, nie mogę, nie ma możliwości, tylko telefon.
Jak grochem o ścianę.
Idzie za mną pod górę, ja wchodzę do labo, on pakuje się za mną, staje koło biurka i wisi nade mną jak wyrzut sumienia.
Przepychanka na słowa trwała jeszcze równo dziesięć minut, nareszcie jakoś dotarło.
facet wściekł się i przeszedł w krzyk"
- To po co mnie pani tutaj PRZYCIĄGNĘŁA?!

Tak, ja przyciągnęłam. O ile mnie pamięć nie myli, wszystkimi możliwymi sposobami usiłowałam wbić do głowy, że ja nie mam żadnej możliwości mu pomóc, a on szedł za mną jak cień. Naprawdę, gdybym mogła, załatwiłabym go od razu, zarówno z chęci i pewnej litości nad starszym człowiekiem, jak i (ostatecznie) na tzw. odczepne.

Ok, rozumiem, że taka organizacja może wydawać się zawikłana (choć wbrew pozorom działa), ale no błagam, słuchajcie, co się po polsku mówi, a nie potem krzyki, że ja go przyciągnęłam.

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 223 (277)

#75896

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Śmiać się, czy płakać.
Całą rodziną prowadzimy od z górą dwudziestu lat drzewo genealogiczne. Brakuje nam informacji o ojca wujku, który zaginął na wojnie. Nie wrócił, nikt nie ma o nim żadnych wieści.

Wielokrotnie pisaliśmy do różnych instytucji, bez skutku. Niedawno poszło pismo do IPN-u. W odpowiedzi na poszukiwanie osoby zaginionej odpisali... Żądając przesłania odpisu aktu zgonu w celu potwierdzenia pokrewieństwa...

Skomentuj (14) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 233 (269)

#75710

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jeden z poznańskich gabinetów stomatologiczno-protetycznych.
Oboje rodzice pod koniec zeszłego roku wykonywali tam protezy, które od tamtego czasu kilkakrotnie były już w naprawie. Zawsze z problemami, ale nie pamiętam już, o co dokładnie chodziło. Na pewno m.in. wydano protezę niewygładzoną, z wyczuwalnymi nawet palcem zadziorami, innym razem ojciec telefonicznie dowiadywał się, czy może przyjechać po odbiór i dostał odpowiedź twierdzącą, po czym na miejscu okazało się, że ktoś się pomylił i gotowa jest na nazwisko Kowalczyk, a nie Kowalski (zmienione, ale sens zachowany).

Ostatnio mamie złamała się po raz kolejny. Zawiozła, termin odbioru na dzisiaj. Pojechała specjalnie z innego miasta, proteza nie jest gotowa, bo protetyk zażyczył sobie nowego odcisku. (Podczas rejestracji kontakt do klienta brali chyba tylko dla picu, bo nikt nie pofatygował się, żeby mamę o tym powiadomić). Ale lekarz przyjedzie za godzinę, proszę zaczekać.

Mama czeka, czeka, minęła godzina, półtorej, w końcu podchodzi do rejestratorki, czy coś wiadomo. Otóż pani z okienka się pomyliła i lekarz, który leczy mamę przyjmuje nie w środy, a w czwartki, proszę przyjechać jutro.

słuzba_zdrowia

Skomentuj (11) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 234 (254)

#75155

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia Mijanou zakończona "autokrytyką", że rude kobiety za kierownicą są wredne przypomniała mi potwierdzenie tej tezy w wykonaniu Ejci.

Parking pod pracą. Poruszam się skuterem, tego dnia zaparkowałam w kącie, z lewej wolne, z prawej ściana budynku. Wszystkie manewry przy moim latającym odkurzaczu i tak wykonuję z lewej strony (stawianie/zestawianie z nóżek, zapuszczanie itd.), więc dla oszczędności miejsca grzecznie dobiłam dość mocno do prawej.

Po południu szykuję się do domu, podchodzę do maszyny i co widzę? Jakiś geniusz zaparkował z mojej lewej strony zostawiając lukę na max 5cm. Nie podejdę, nie wyprowadzę, choćbym się zamieniła w anorektyczkę. Auto też mi nieznane, nie wiadomo kogo szukać.

Skończyło się na tym, że wyciągnęłam z bagażnika plandekę i okryłam całą tylną część skutera (niech przypadkiem przytrę), obeszłam dookoła, żeby dostać się od przodu, chwyciłam za kierownicę jak torreador byka za rogi i jakoś ostrożnie wypchnęłam na wyjazd.

Stanęłam upocona jak szczur, maszyna sama w sobie wagę ma słuszną, a w tej sytuacji prowadziło się znacznie ciężej niż normalnie, na dodatek byle przechył groził wizytą u lakiernika. Nic, tylko wziąć kartkę i zostawić palantowi za wycieraczką list miłosny. Szukam w torebce - akurat jak na złość żadnej nie mam. Otrzepałam spodnie, bo podczas całej operacji otarłam się o auto, a brudne było jak nieszczęście i mnie olśniło. Ponownie do torebki, palec owinięty w chusteczkę higieniczną i dawaj pisać na prawej burcie:
"Nie umiem parkować.
Ani umyć samochodu"

Wiem, szczeniackie. Ale jaka satysfakcja... Mam tylko nadzieję, że wsiadając od strony kierowcy zbyt szybko tego nie zauważył.

Skomentuj (9) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 308 (332)

#75099

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Z pamiętnika laborantki.
Uwaga, będzie trochę niesmacznie.

Tak, zdaję sobie sprawę, że słoiczki na badania moczu nie są zbyt szczelne, że trudno je prosto zakręcić i koszmarnie ciekną w transporcie, dlatego nigdy nie narzekam, jeśli komuś się rozchlapie, ale też stykając się z tym kilka/naście razy dziennie naprawdę wiem co zrobić i takie, a nie inne polecenia wydaję bynajmniej nie dla zabawy.

Przychodzi [P]an w średnim wieku, wyciąga pudełko z siatki foliowej, w siatce potop, z pudełka leci ciurkiem.
Ja - Poproszę ten słoiczek nad zlew, bo widzę, że pociekło.
P - Ale ja mam nieopisany. (Wyciąga rękę ze słoikiem w moją stronę)
J - Dobrze, zaraz się tym zajmiemy, ale na razie proszę postawić na zlew, bo cieknie na podłogę. (Zlew na wyciągniecie ręki).
P - Ale ja mam nieopisany! (Podaje mi jeszcze bliżej, odsuwam się, żeby nie zostać oblana - siedzę twarzą w twarz z pacjentem, nie mam przed sobą biurka itd).
J - Proszę odstawić, ja podpiszę. (Nieco głośniej i wyraźniej; może niedosłyszy, może zestresowany, że zaraz będzie miał pobieraną krew nie do końca "kontaktuje").
P - Ale ja mam NIEOPISANY! (Podepchnął mi gwałtownie pod nos, nie przesadzam, 20-30cm od twarzy, zawartość ciur ciur ciur na moje spodnie.

No nie ukrywam, poziomy mojej cierpliwości gwałtownie się zmniejszyły.
J - (stanowczo, wskazując kierunek otwartą dłonią) Proszę odstawić słoik na zlew. Cieknie i właśnie mnie pan oblał.
P - Toż mówię pani, że nieoznaczony mam.
Co pani taka drażliwa, wielka mi afera!
J - A pan lubi być oblany czyimś moczem?
P - Jak się pani brzydzi, to nie powinna pani tu pracować!

Skomentuj (33) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 627 (635)

#74882

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kto starej babie zabroni, przeszła się Ejcia do wesołego miasteczka. Akurat jest w moim mieście, co prawda na drugim końcu, ale kusiło. Mają jedną karuzelę typu młodzieżowo-dorosłego, taką, co to po zejściu trzeba usiąść, bo ziemia wiruje pod nogami. Żeton kupiony, facet przy maszynie mówi, że uruchamiają od dwóch osób. Nie było to nigdzie oznajmione, po prostu budził się człowiek z ręką w nocniku. Ani typ karuzeli nie wymagał "przeciwwagi", kiedyś pamiętam, że nie było takiej zasady. Pytam, czy dużo jest chętnych, może na kogoś poczekam. Nie, nie dużo. Ok, wracam do kasy zwrócić żeton.

Do tej pory jeszcze w miarę ok, natomiast pani w kasie zaczęła na mnie niemal krzyczeć urażonym tonem (ja byłam grzeczna jakby co), że ona nie ma obowiązku nikogo informować, że mam czekać aż ktoś chętny się pojawi. Na argument usłyszany od faceta, że od trzech godzin nie było nikogo stwierdziła, że zawsze mogę po kogoś zatelefonować, żeby dołączył.

Koniec końców z obrażoną miną rzuciła pieniądze na ladę.
Mi się krzywda nie stała (pomijając wnerw na babsztyla), dorosły jest w stanie sobie wytłumaczyć i odejść bez przejażdżki, co najwyżej będzie zemścił w duchu na jazdę kilka km na wiatr. Ale dziecko? Ma obiecane i co? Nie ma drugiej osoby, to matka/ojciec/opiekun musi pojechać, przecież nie pójdzie z dzieciakiem do domu. A podwójna kasa leci.

Skomentuj (14) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 168 (218)

#74826

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Park jurajski w Rogowie niedaleko Gniezna. Pięknie położony, mieniący się największym w Polsce, ale straszliwie zdewastowany. Średnio połowa postaci dinozaurów była uszkodzona, z odłamaniem od podstawy włącznie.

Powód? Dzieci. Takie rozwydrzone, biegające samopas, lub którym wszystko wolno. Bo przecież każdego dinusia trzeba poszarpać za ogon/łapę/szyję (zależnie co "wystaje" z bryły ciała, jest cienkie i tak fajnie się chwieje). Figury plastikowe, puste w środku (sądząc po odgłosach poklepywania po cielsku), a tutaj cienka łapa wystaje poziomo? Trzeba na niej usiąść, tudzież uwiesić się rękoma, na szyi trzeba usiąść i patataj. Co bardziej pomysłowe waliły w dinozaury kijami, mając w nosie niemrawe prośby ojca.

Skomentuj (7) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 138 (202)