Tak z okazji Dnia Ojca mi się przypomniało.

Pewien facet poznał kobietę - oboje w wieku reprodukcyjnym; poznali się pokochali, ciąża.

Sytuacja, gdy dzieciak ok. wówczas trzyletni. Dumny tata opowiada znajomej jakie to z jego synka mądre dziecko:

- Ty wiesz jaki on sprytny jest? Jaki cwaniak? Hehe, na przykład podejdzie do ciebie, powie "Ciocia, daj batonika", a ty powiesz "Nie mam", to on ci wtedy odpowie: "to ch*j ci w d*pę!" Hahaha....

Brawo!

wychowanie

Mała kamienica - jedno mieszkanie na parterze, jedno na piętrze i jeszcze jedno - maleńkie na strychu. Mieszkali od góry: babcia, niżej wnuczka z mężem, na parterze wnuczek z żoną. Kamienica należała do syna babci, a ojca wnucząt, który sam mieszkał gdzie indziej. Pewnej późnej zimy babcia zalała mieszkania wnuczki i wnuka - tyle wody popłynęło, że hoho, mniejsza o powód. Babcia przez lata opłacała ubezpieczenie w Powszechnie Znanej Ubezpieczalni (tak, skrót ten sam), m.in. od takich zdarzeń.

Zgłoszenie szkody poszło, przyszedł rzeczoznawca. Sytuacja o tyle "trudna" dla pana z PiZetjU, Że trzeba było chyba ze trzy razy tłumaczyć powinowactwo rodzinne i zależności finansowo-prawne dotyczące braku umów na wynajem mieszkań (dzieci ojcu nie płaciły za wynajem, czego pan rzeczoznawca nie potrafił objąć najprawdopodobniej rozumkiem).

Wszystko ładnie, pięknie, numer sprawy nadany, czeka sprawca i poszkodowani na decyzję, ile się należy.

A gó.. figa się należy! Dlaczego? Bo to rodzina jest! Napisane oczywiście tzw. prawniczym bełkotem.

pizetju

Staż z dotacją z UE. Umowa wygląda (na ten konkretny staż) tak: pięć pełnych miesięcy płatnego przez UP stażu + minimum trzy pełne miesiące pełnego etatu płatnego przez pracodawcę.

Ostatni dzień stażu chłopaka, dzwoni ktoś z UP:
(UP) - Wy tam macie stażystę i on kończy staż..
Przerywam facetowi w pół zdania:
(ja) Tak, tak, już mam wszystkie dokumenty, umowa o prace będzie podpisana zaraz pierwszego dnia po podpisaniu stażu...
Tym razem przerywa facet.
(UP): Tak, ale ja nie o tym. Bo jak mu się kończy ten staż to dobrze by było gdyby tu się zgłosił, ja wiem, że go zatrudnicie, ale musimy zrobić oficjalnie ofertę pracy, już nawet bez podpisu kogoś od was, ja to już zrobię wszystko sam, żeby u nas w papierach było. Tylko pan, który był na stażu musi tu podejść do mnie i podpisać nam dokumenty, że mu tą pracę znaleźliśmy...

Reszty nie ma sensu powtarzać - w skrócie - chociaż to wynika z umowy i żadnej oferty pracy byśmy nie składali, bo niby po co?, to UP robi taki myk, że niby oni powiązali bezrobotnego z pracodawcą i znaleźli mu pracę. Statystyki lecą w górę, w papierach jest super, prawdopodobieństwo, że ktoś zacznie grzebać i zorientuje się, że jedno wyklucza drugie jest niewielkie, więc wszyscy są zadowoleni.

Taki mały wał. Można mniemać, że robi się tak wszędzie.

statystyka PUP

Przedszkole, w kraju oficjalnie świeckim. Zajęcia z religii (jedynej słusznej) dwa razy w tygodniu z katechetą. Od początku września. Rodzice dostali co prawda papierek z pytaniem czy wyrażają zgodę na zajęcia z tychże zajęć, ale... o tym na koniec
Zaznaczam, że nie życzę sobie.

Pod koniec listopada w szatni, w każdej z dziecięcych półeczek znajduję obrazek z papieżem. Pytam młodego, co to jest (w sensie prezent czy jaki czort?), na co ten z oczywistością w głosie, że przecież papież. Idę więc do wychowawcy i pytam czy młody chodzi na religię? Tak, oczywiście - z uśmiechem mi odpowiada. Więc pytam dlaczego, skoro zaznaczyłam, że nie ma. Wychowawczyni przeprasza mnie i obiecuje, że się to nie powtórzy.

Ale co jakiś czas synkowi wymsknie się, że był pan Piotr (ów katecheta) i że coś opowiadał o Bogu, o Jezusie, o papieżu. Więc w sumie po paru miesiącach od pierwszego zgrzytu idę znowu zapytać o co chodzi? Wychowawczyni przeprasza, ale mój synek nie zawsze chce wyjść jak przychodzi katecheta, no to go nie zmuszają. No i w pewnym sensie go rozumiem, macham ręką - skoro nie chce wyjść to nie zmuszę dziecka, przyjdzie czas to i tak sam wybierze swoją drogę, jednak proszę, żeby postarali się robić tak, żeby w zajęciach nie uczestniczył.

Ale kiedy za jakiś czas syn zaczyna mi nie tylko śpiewać coś ewidentnie nauczonego przez pana Piotra, ale i do tego opowiada, że jak pójdziemy kiedyś do miasta i tam będzie jakieś czerwone światełko to znaczy, że tam jest Jezus, to już zaczyna mnie to naprawdę drażnić.

Znowu więc rozmowa z wychowawczynią, od której dowiaduję się, że terminy (w tym wypadku czwartek i piątek o godz. 10 po ok kwadrans) owych zajęć narzuca kuratorium i oni niewiele mogę zrobić. Rozumiem, choć oburzających jest kilka kwestii, poza wspomnianą na samym początku tej o świeckim państwie:

* zajęcia zaczynają się kiedy katecheta wchodzi do sali pełnej już dzieci - przy czym jeśli któreś z dzieci ma nie uczestniczyć w zajęciach to jest wyprowadzane (powiedz dziecku, że ma wyjść kiedy jego koledzy zostają - taaa)

* deklaracja co do chęci uczestniczenia w zajęciach dawana jest rodzicom już po kilku takich spotkaniach, koniec wrześnie - początek października

* na moją nieśmiałą sugestię, że powinni jakoś rozwiązać problem wyprowadzania mojego dziecka z zajęć usłyszałam, że oni są chętni na moje sugestie co do tego, jak to robić (WTF?).

O tym, że magluje się głowę dzieciakom w tym wieku już nie wspomnę - bo może jestem przewrażliwiona. Usłyszałam na początku roku, że jest kilkoro dzieci, które na religię nie chodzą, ale chyba albo tylko ja mam problem z tym, albo jednak jestem sama. Nie mówiąc już o tym, że tak naprawdę to nie jest religia jako taka (po co dzieciom w tym wieku?!?), tylko nauka opowiadań i wierszyków z zakresu jednego odłamu religii - ale to temat rzeka.

Możecie uznać, że przesadzam, że co mi szkodzi, że jestem wojującą ateistką. Ja, po pierwsze nie życzę sobie indoktrynowania mojego syna przez KK, po drugie - pewnie mniejszy byłby problem, gdybyśmy byli "tylko" innego wyznania; po trzecie wreszcie - powtórzę z początku - ponoć nasze państwo jest państwem świeckim nie narzucającym nikomu żadnego wyznania.

Czyżby?

Urząd Skarbowy - jak wiele innych instytucji i firm, przyjmuje do siebie stażystów wysłanych przez Urząd Bezrobotnych (mianujący się Urzędem Pracy).

Zasada jest taka, że do instytucji tego typu (czyli np. też sąd) przyjmuje się wyłącznie ludzi o czystej kartotece.

Siedzi sobie jeden z nowych narybków na tzw. okienkach przy porządkowaniu jakichś dokumentów - ksero czy inne "kopertowanie" ważnych danych. Ważne - stażyści mają pozakładane konta do programów, na których pracują - każdy program to dostęp do tysięcy wrażliwych i to bardzo danych obywateli danego regionu.

Jedna z petentek przygląda się narybkowi, przygląda i zaniepokojona pyta pana w informacji czy może z kimś od stażystów porozmawiać. Przychodzi pani kadrowa. Po krótkiej rozmowie z petentką, potem po rozmowie telefonicznej z kimś z Urzędu Bezrobotnych okazało się, że skierowali na staż do skarbówki chłopaczka, który miał już jakieś wyroki w zawiasach. Dwa. Za kradzieże. Ktoś w PUP najwyraźniej przeoczył tą jakże ważną informację...

Wyobraźcie sobie, jakie dane ma do wglądu stażysta i co może z tym zrobić...

Przeglądam archiwalne wpisy i historia auristel i piekielnej dentystce przypomniała mi moje przeżycia.

Miałam jakieś 13-14 lat, między górnymi jedynkami zaczął się robić prześwit i sino, więc razem z mamą poszłam do "znajomej" dentystki - o tyle znajomej, że była żoną współpracownika matki. Kobieta o aparycji rzeźnika, ale że nie wolno oceniać po wyglądzie...

Zaznaczę, że - bo może ktoś nie wie - borowanie przednich zębów jest conajmniej nieprzyjemne, a dla dzieciaka, który boi się dentysty i bólu szczególnie. Pani rzeźnik, przepraszam - dentystka, nie uznawała znieczulenia, bo jak twierdziła "nie czuje wtedy pacjenta", więc moja męczarnia była tym gorsza. Ząbki zrobiła, ja po usłyszeniu, że koniec wręcz uciekłam, wróciłyśmy z mamą do domu. Tam jednak jak spojrzałam w lustro lekko się przeraziłam - dziura większa na moje oko niż powinna być (uwzględniając oczywiście to, że trzeba trochę więcej usunąć niż sama próchnica) ale przede wszystkim niemal połowa jednej jedynki była zasłonięta niepotrzebnie nałożoną plombą. Ze względu na późną godzinę, postanowiłyśmy pójść to poprawić następnego dnia.

Pełna obaw następnego dnia siadłam na fotelu, pokazałam źle wykonaną robotę, rzeźnik pokręciła głową, ale po westchnięciu zabrała się za rozwiercanie i ponowne zaplombowanie. Oczywiście bez znieczulenia, bo "nie czuje pacjenta", z taką gracją, że dwa razy wjechała mi wiertłem w dziąsło, ale koniec końców wyglądało to jak trzeba.

Robiła mi potem jeszcze kilka innych zębów, a ponieważ pracowała nie tylko prywatnie - tak, ten koszmar nie był "darmowy", ale tez państwowo - a te naaaaście lat temu jeszcze w użyciu był amalgamatowe wypełnienia, to zęby "dalsze" leczyła już w ramach NFZ. Zniechęciła do dentystów również mojego brata, który specjalnych problemów nie miał z zębami; jednak przez jej powołanie do zawodu po prostu trudno było traktować dentystów inaczej niż zło konieczne. Czemu matka nie zafundowała nam mniej stresu i jeszcze za to płaciła? Cóż... szło i o pieniądze i o prestiż, którym cieszyła się wśród wielu ludzi... potem doszłam do tego, że to "wielu" ludzi to ci, którzy są w wieku moich rodziców i dla nich u dentysty musi boleć i już!

Oczywiście wiele czasu nie minęło, bo raptem około roku, jak spod tych jej plomb na moich jedynkach znowu zaczęło być szaro... Broniłam się jak długo się dało, ale w końcu poszłam do wybranej na chybił trafił innej dentystki, do której chodzę do teraz... Kobieta anioł - cierpliwa, z głosem, który koi, z pamięcią do pacjentów, z podejściem do ludzi odpowiednim, wie, że cokolwiek więcej niż czyszczenie to u mnie musi być znieczulenie... Poprawiła mi WSZYSTKO co tamta rzeźniczka mi zrobiła. A mój brat jak do niej trafił po mojej rekomendacji - to po pierwszej wizycie w domu krzyczał, że ją wręcz kocha, zdumiony tym, że u dentysty może być całkiem przyjemnie...

Wiem, że kobieta nadal przyjmuje, że ma mnóstwo pacjentów i trzeba u niej czekać na wizyty - takie kolejki oraz że nie zmieniła swoich zasad co do "czucia pacjenta". Ja rozumiem, że są ludzie, których w ogóle nie boli nawet wyrywanie (moja babcia chociażby), ale ja bym wolała sama sobie powyrywać wszystkie zęby gdyby były chore niż oddać się w ręce tej kobiety.

dentysta-sadysta

Zniszczono w toalecie budynku, którym zarządzamy, jedną z baterii umywalkowej. Po skutku widać, że w tą "wajchę" od kranu ktoś ostro przygrzał ręką, jeśli nie nogą - niestety, "bohater" miał pecha przy tym, bo po ilości krwi widać, że sam sobie zaszkodził.
Winnego wątpliwe, że znajdziemy, więc baterię tylko wymieniliśmy.

Po kilku dniach do biura zawitał pan [P] z nastoletnim synem.

[P] - Dzień dobry, chciałem zgłosić, że syn rozwalił sobie u państwa rękę.

Patrzę na obandażowaną dłoń nastolatka i żaróweczka!

[J(a)] - O! To już wiemy, kto nam zniszczył baterię! Świetnie się składa, bo...
[P] - Ale jak to?!? Syn sobie rozwalił rękę w waszej łazience! Żądam jakiegoś zadośćuczynienia. Jakiegoś odszkodowania.
[J] - Dobrze, najpierw jednak pójdziemy zobaczyć baterię, syn pokaże jak sobie uszkodził rękę podczas normalnego używania kranu, a potem możemy rozmawiać na temat zapłacenia nam za szkody - wszystko wypowiedziane z najlepszym uśmiechem na jaki mnie stać.
[P] (odgrażając mi się burknięciami pod nosem, ale jednocześnie wycofując się z biura) - Co to za porządek, pani jest bezczelna, ja idę z synem zobaczyć jak to wygląda i jeszcze tu wrócimy!

Oczywiście nie wrócili. Jakim idiota trzeba być, żeby niszczyć mienie innych? Jakim idiotą trzeba być, żeby wmawiać rodzicom, że "to nie moja wina, to źle zamontowana bateria? I wreszcie - ile tupetu trzeba mieć, żeby przyjść i żądać kasy za zniszczenie czegoś?

Gwoli wyjaśnienia - w budynku znajduje się lokal otwarty do późnych godzin, gdzie - a jakże - dostępny jest i alkohol i pewnie to właśnie procenty dodały temu człowiekowi tyyyle odwagi do zaatakowania baterii....

Zaszłam w ciążę, w związku z tym w odpowiednim czasie należało znaleźć kogoś na moje miejsce do pracy. Z uwagi na fakt, że miało to być tylko tymczasowe zastępstwo, po prostu nagłośniliśmy z lekka sprawę wśród znajomych firm, może ktoś ma kogoś zaufanego, akurat bez pracy.

Tu gwoli wyjaśnienia - na umowie mam co prawda "sekretarka", ale ci, którzy spotkali się z takim stanowiskiem w małych firmach chyba zdają sobie sprawy, że w pod tym pojęciem kryje się więcej niż pani podająca kawę i odbierająca telefony. I o ile jestem dokładnie zapoznana ze szczegółami wewnątrz firmy, o tyle nie chcieliśmy nikogo nowego wdrażać we wszystkie szczegóły, a już na pewno nie księgowe, którymi też się zajmuję. Szukaliśmy więc sekretarki, której zadania to właśnie telefony, kawa, drobna korespondencja i radzenie sobie z pracownikami, którym przygotowuje grafik i jest takim łącznikiem "góry" z "dołem" - czyli nie może być miętka. Dodatkowym atutem byłaby znajomość chociażby excela, na którym pracuję najwięcej. Oczywiście lojalność i dyskrecja tez ważne.

SZEF przemyślał sprawę i uznał, że najlepiej będzie jeśli jednak zatrudnimy kogoś, kto nie jest w żaden sposób spokrewniony z nikim ze współpracujących firm, a najlepiej jeśli w ogóle będzie to zupełnie obca osoba, żeby przypadkiem nie rozgadywała ważnych spraw.

Aplikacji było 6, w tym znajomy mojej mamy, który został odrzucony na wstępie za płeć, chociaż obsługę daleko poza ms office miał w małym palcu - no ok, w końcu to wizytówka firmy i kobieta łagodzi obyczaje. Jedna kobieta odrzucona, bo została polecona przez najbliższa nam firmę, bo "pewnie będzie donosić". Inne odrzucone z różnych powodów, w tym - z komputerem to tylko czaty i inne...

Ale pojawiła się, przypadkiem zresztą, ONA - nazwijmy ją Lola. Lola była wygadana, niebrzydka, była blondynką i miała ładny uśmiech, a co najważniejsze nie była stąd - nikogo nie znała, mieszkała u faceta, którego poznała przez internet jakiś czas temu... Zarzekała się, że na komputerze się zna, a jak czegoś nie wie to szybko i chętnie się uczy. Nic - tylko brać. Wyraziłam powątpiewanie czy da radę, ale szef twierdził, że na pewno.

Zaczęło się od kilku dni, podczas których miałam ją przygotować, zaznajomić z firmą. A co interesowało Lolę? Czy szef mnie podrywa? Bo ona by nie chciała... Z której strony podaję gościom kawę, dlaczego w moich wyliczeniach (tak w przybliżeniu) np. godzina i 40 minut razy 30 wychodzi 50, skoro 1,4*30 = 42 - i to pozostało niewyjaśnioną zagadką mimo godzin(!) tłumaczeń i przeliczania systemu dziesiętnego na inny, nie dało jej spokoju mimo tłumaczenia, że ona i tak nie liczy tego sama tylko przygotowany program (ba! tabelka w excelu), do którego ma wpisać tylko tak lub nie...

Ale najlepsze było kiedy już została sama. Czasem szybko trzeba było coś załatwić, ale ona telefonu nie wykonywała do razu, bo - uwaga - wstydziła się przy szefie... Tu muszę dodać, że z racji, że firma była taką firmą-córką czegoś większego, to zdarzało nam się dostawać tymczasowych pracowników i na krótko przed moim odejściem dostaliśmy też kobietę - nazwijmy ją Wioleta. Więc z Wioletą Lola znalazła wspólny język, ba! mimo dzielących je różnic wieku, wykształcenia, rodziny (W. miała 5 dzieci) zostały przyjaciółkami. Zdarzało się, że Lola znikała gdzieś z Wiolą, w całym budynku szukanie kobiet, bo może jakiś wypadek, a one zamknięte w jakimś magazynie, po cichutku pitu-pitu i malowały sobie paznokcie. A to stwierdziła Lola, że ona na konferencję żadnej kawy parzyć nie będzie, bo ona nie jest tu od tego i zażądała od pań sprzątających, żeby one się tym zajęły. A to do najbliższej nam firmy chodziła na dwugodzinne kawki, gdzie - nie wiadomo skąd mając te dane - wyjawiała ile kto dokładnie zarabia. Albo plotkowała na temat rzekomego romansu szefa z właścicielką innej firmy. Wszystko w asyście Wiolki, z która podobno szef też chciał romansować.

Przyszedł czas, że Wiolka skończyła swoją karierę, a na jej miejsce przyszła inna kobieta, w dodatku dokooptowana do biura pani Loli, niech będzie to Karolina. Dziewczyna całkiem normalna, zdezorientowana z lekka taką "pracą" w biurze.

Już pierwszego dnia, podczas pierwszej godziny spędzonej razem Lola poinformowała kto z kim romansuje, ile zarabia, z kim współpracuje, wyciągnęła jakimś cudem od Karoliny informacje o jej narzeczonym, zbliżającym się ślubie, wykształceniu i nie tylko, którymi nie omieszkała podzielić się z mamusią - oczywiście w towarzystwie K. Bo tu trzeba napomknąć, że mamusia w życiu Loli odgrywała bardzo ważną rolę - zanim Lola przyszła na moje miejsce, musiałam z kobietą porozmawiać i wyjaśnić dlaczego dopiero pierwszego dnia dostanie umowę o zastępstwo, a nie kiedy jeszcze jestem w pracy. To samo jeśli tyczy się biurowej kasy i protokołu przekazania...
Tych historii było wiele, co rusz dochodziły do mnie jakieś wiadomości i błagalne spojrzenia "szybko wracaj" nie tylko pań sprzątających, nie tylko pracowników, ale też szefa - o tym zaraz.

Przed moim powrotem przyniosłam dokumenty do szefa, a moim oczom ukazał się widok jak z biura turystycznego - na całym wielkim biurku porozkładane gazety, katalogi różnych firm kosmetycznych i siedzącą Karolinę, za chwilę do biura wkroczyła Lola - koszulka na ramiączkach(!), krótkie spodenki (!!) i japonki, dzierżąca w dłoni telefon i rozmawiająca z mamusią; czyli wizytówka firmy, pracownica biura...

Czym tak naprawdę zajmowała się Lola pod moją nieobecność? Odbierała telefony, odbierała pocztę i... to wszystko. Cała robotę odwalał za nią szef razem z pracownikami (fizycznymi!). Czemu szef jej nie zwolnił, chociaż jak najbardziej miał do tego prawo? Aaaa, bo nam kłopotów narobi... A skoro nawet Lola nie usłyszała od szefa, że coś robi nie tak to była pewna, że szef da jej moją pracę, a mnie zwolni.

Minęło kilka lat od kariery Loli w naszej firmie, a do teraz szef odbiera telefon zanim zdążę wyciągnąć rękę po słuchawkę...

kariera biurowa

Zacznę z grubej rury (w sensie, ze pierwsza opowiastka moja tutaj) i przydługo.

Było to kilka lat temu, ostatni styczniowy zjazd na studiach zaocznych, zmęczeni po całym weekendzie ze znajomymi skończyliśmy dzień w studenckiej mensie, głodna kupiłam sobie zapiekankę (pamiętam, jakby to było wczoraj). Niedziela jak wiele innych na studiach. Wieczorem, już w domu, poczułam się nieswojo - bolał mnie brzuch, czułam się ciężka - no, jakieś zatrucie czy coś.

Ale stan trwał kilka dni, podczas których w ogóle nie byłam w stanie się wypróżnić - żadne miksy typu maślanka plus ogórki czy surówka z cola nic nie pomagały, w problem wręcz nasilały (herbatek przeczyszczających nie ruszam), więc udałam się do lekarza.

Wizyta pierwsza - pan doktor chyba nawet na mnie nie spojrzał - wyjaśniłam, że ta nieszczęsna zapiekanka, że być może zatrucie, że się nie załatwiam, że próbowałam różnych rzeczy, że boli jak próbuję, że trochę leci krew, że przy tym praca siedząca i nie ukrywam - mało ruchu. Lekarz więc w swojej niezmiernej wiedzy, bez spojrzenia na mnie wydał wyrok: hemoroidy. Pomyślałam, że widocznie taki mój los, wykupiłam receptę na jakieś pigułki radzące sobie z żylakami wszelakimi, z zaleceniem odpowiedniej diety itd. A! - i bym zapomniała, dostała skierowanie na cudne badanie, czyli kolonoskopię, ale wygląda to tak, że sama mam sobie znaleźć ZOZ, w którym mi go wykonają...

Na badanie udało mi się zapisać (w końcu początek stycznia, to się udało!) na... wrzesień. super, trochę się pomęczę.

Ale poprawy po tygodniu czy dwóch (pamięć szwankuje) nie było, więc znowu do lekarza. Tym razem przyjął mnie jakiś starszy od poprzedniego lekarz, który to ju z patrzył mi w oczy, trochę bardziej się rozgadał, że chociaż nie widać hemoroidów to pewnie są wewnętrzne, że przydałoby się badanie, że to dobrze, że dostałam już skierowanie od poprzedniego, że rezultat po tabletkach może nie być jeszcze widoczny, że on mi przepisze takie same, ale tańsze troszkę, ale w sumie takie same, że mam trzymać dietę nadal, że trochę ruchu, że spoko przejdzie.

Minęły kolejne tygodnie, poprawy nie było, raczej pogorszenie, udało mi się w międzyczasie załatwić badanie trochę szybciej w innym szpitalu - już w maju.

Ale czułam się taka fatalnie, że znowu trafiłam do lekarza, znowu do innego, pierwsze dni marca to były. zaczynam gadać co i jak, że już trzeci raz ląduję u lekarza, że tabletki, dieta nic nie dają, że czuję się fatalnie, że się nie załatwiam, że krew itd... [L]ekarz:
- Ile razy już pani tak miała?
[j]a: (trochę zdezorientowana)No, codziennie, od półtora miesiąca, mówiłam przecież.
[L]: Ale ja się pytam ile razy już pani tak miała - czy rok temu już raz tak było, albo wcześniej jeszcze też...
[j]: aaa, to pierwszy raz, tłumaczę panu, byłam w ciągu pierwszego tygodnia jak coś się działo...
[L]: (trochę zdziwiony, że przyszłam na samym początku problemów) aha, bo wie pani, tak się składa, że jestem chirurgiem i wykonuję takie badania na co dzień, więc już pani nie musi czekać na te badania, ja pani załatwię miejsce w szpitalu, w którym pracuję i wykonamy komplet badań.

Dał mi nawet numer do siebie - miałam dzwonić następnego dnia z pytaniem o termin, w który mnie wcisnął, dostałam też skierowanie wypisane przez niego osobiście. Dwa dni potem zjawiłam się z torba w szpitalu, czekały mnie nieprzyjemne badania, chociaż gorsze jest przygotowywanie do nich. Piekielne pielęgniarki, które kazały pić ohydztwo jakim jest Fortrans, po którym jelita mają być czystsze niż kiedykolwiek wcześniej, którego smak odrzuca po kilku łykach, a którego wówczas musiałam wypić 4 litry - nie przeczyściło mnie wystarczająco jak sądziłam, więc i tzw. wlewka mnie nie ominęła; badania, do którego dostałam "głupiego jasia",a który to nic a nic nie tłumił bólu, anestezjolog, który twierdził, że co ja tam gadam, że boli, że bólu nie znam, ale zlitował się nade mną w końcu i zasnęłam na stole, ale nie błogo, bo taką fazę miałam, że słyszałam każde słowo lekarzy i pielęgniarek...

Badanie się skończyło, zostałam odwieziona do swojego łóżka i dochodziłam do siebie. Niezaznajomionym z tematem wyjaśniam, że to nie jest tak, że się od razu człowiek budzi, ale raczej to się budzi i jest ok, to znów przysypia... W każdym razie kiedy dochodziłam do siebie w pewnym momencie zarejestrowałam obok siebie "mojego" chirurga, od którego usłyszałam tylko "Przykro mi..."

Teraz już w skrócie - wykryto u mnie chorobę przewlekłą, poważną, całe jelito grube miałam zajęte - wyczyścić w życiu by się tego nie dało, bo na całej długości jelita były pękające wrzody i rany, do końca życia na lekach, z dnia na dzień musiała drastycznie zmienić dietę (zero smażonego, mocno pieczonego, zero ostrych przypraw, ostrego żarcia, słodkiego, roślin strączkowych, warzyw i owoców posiadających jakieś drobne pesteczki - typu truskawki czy kiwi; zero surowych warzyw i owoców, zero napojów gazowanych wszelakich, zero alkoholu, zero niezdrowych przekąsek, fast foodów... Więc z dnia na dzień przeszłam na dietę polegającą na żarciu głównie warzyw i piersi z kurczaka na parze z ryżem; o urodzinowym torcie, plackach, pachnących pieczeniach mogłam zapomnieć. W zamian garście leków, łącznie ze sterydami. Na szczęście nie rozwinął się żaden rak.

Diagnoza postawiona na samym początku marca, trafiłam na badanie w takim stanie, że nie wiem jak i czy dotrwałabym do maja, o wrześniu nie wspominając - ot, limity.

P.S. tydzień po moim wyjściu na badanie trafiła młoda kobieta - z takimi samymi objawami, ale ona zwlekała z wizytą jak długo się dało. Jej rak nie odpuścił. Albo nie trafiła na lekarza, który niezwłocznie się nią zajął...

słuzba_zdrowia