Wracam sobie dzisiaj z festiwalu (dla zainteresowanych- Castle Party w Bolkowie). Osobom niewiedzącym co i jak, radzę wpisać w Google i zapoznać się z tematem.
Nie byłam jakoś wybitnie wystylizowana, nie miałam ostrego makijażu, ale jednak wyróżniałam się samym strojem.

W drodze powrotnej postanowiliśmy z P. zahaczyć o nasz ulubiony lokal z pysznym jedzeniem. Miła pani kelnerka zaproponowała miejsce przy 4-osobowym stoliku (ludzi mało), ale postanowiliśmy zająć jeden ze stolików dla dwóch osób gdzieś w kącie. Zamawiamy, czekamy.
Wchodzi rodzinka, na moje oko babcia, matka i dwójka dzieci. Zajmują stolik (dla 10 osób) tuż przy nas. Babcia mierzy mnie wzrokiem, potem druga kobieta; nie zwracam na nie uwagi.

Pyszna karkówka wlatuje na nasz stolik. Babcia chrząka i chrząka. Kelnerka pyta o co chodzi.
"Co wy za po*ebów tu przyjmujecie?! Moje wnuki będą miały traumę! Naoglądają się jakichś idiotów i będą homoseksualistami! (wtf?) Żądam ZNIŻKI i rozmowy z szefem!".
Poza nami wcześniej były dwie osoby, więc rodzinka miała praktycznie cały lokal włącznie z tarasem do dyspozycji.
Miła kelnerka grzecznie informuje, że jedyne zakazy to zakaz obsługi nietrzeźwych, niepełnoletnich i zakaz palenia. A szef jest na górze. Babcia jednak nie chce z nim rozmawiać.
Po tym jak przyszło pierwsze zamówienie na ich stolik, babcia zabrała talerz z pierogami, rodzinkę i wychodząc wrzuciła talerz tuż za bar.
Pomogliśmy miłej pani kelnerce posprzątać.
Serio, "trauma na całe życie...".

Ps. Szanuję starszych ludzi. Równie dobrze mogła by to powiedzieć ta druga kobieta. I równie dobrze można było to załatwić jakoś bardziej "po ludzku" niż rzucać jedzeniem nad którym ktoś się napracował.

Ludzie

Byłam rano w jedynym w tej wiosce sklepie spożywczym - dosyć dużym, celem zakupu jakiegoś świeżego pieczywa i kilku innych rzeczy.

Budowa sklepu jest następująca - wejście, po dwóch stronach półki z napojami, na wprost kasa. Na prawo od kasy taki jakby "zawinięty" przedsionek z wędliną, na lewo z pieczywem i warzywami. Co ważne - zza kasy nie widać kto co bierze; kamery są ale ogólnie rzadko kiedy zdarzają się jakieś kradzieże.

Podchodzę do bułek, biorę kilka do reklamówki. Obok mnie pani (powiedzmy X) z dzieckiem. Pani przebiera w warzywach, w czasie gdy brzdąc (na oko z 5 lat)- wybiera bułki, NADGRYZA JE i wrzuca tam gdzie były.
Ja- Proszę pani, czy pani widzi co robi pani syn?
X- Jaki syn?! To mój wnuk!
Ja- Pani wnuk nadgryza świeże bułki.
X- No i? Niech sobie dziecko popróbuje...
Ja- Pani chyba żartuje. Powinna pani teraz zapłacić za te bułki.
X- Co ty mnie będziesz pouczać gówniaro?! PRZECIEŻ TO TYLKO DZIECKO.

Zgłosiłam do kasjerek, pani najpierw wypierała się, twierdziła że nie wie kto to zrobił; jednak po oświadczeniu, że może obejrzymy zapis z kamer, za wszystkie nadgryzione bułki musiała zapłacić, oczywiście z wielką awanturą i oświadczeniem, że jej noga już tu więcej nie postanie.

PRZECIEŻ TO TYLKO DZIECKO ;)

dzieci sklep dorośli

2 tygodnie urlopu planowane już od tamtego roku.

Zrobiłam rezerwację w Zakopanem, o który postanowiliśmy "zahaczyć" po drodze jednośladami. Miejsce na uboczu, w domku, w którym już wcześniej byłam. Jedna z "willi" w okolicach Oberconiówki.

Właścicielka była bardzo miła, widoczek ładny, ludzi mało; zatem wiedziona wspomnieniami już w kwietniu dokonałam rezerwacji oraz zapłaciłam zadatek w wysokości 20 zł bo wiem, że Zakopiec ogólnie jest zawsze oblegany. Wyjazd mamy 31 lipca i tegoż dnia planowaliśmy się tam zatrzymać.

Teraz "na gwałt" szukamy czegokolwiek. Powód?

Oddzwoniła PRZEMIŁA WŁAŚCICIELKA, że odesłała zadatek na moje konto, bo jej kuzynka z dziećmi przyjeżdża i ona jej wynajmie nasz dwuosobowy pokój, bo resztę ma już od dawna zajętą.

No myślałam, że szlag mnie na miejscu trafi. Nie będę tu przytaczać jakimi słowami jej odpowiedziałam.
I na pewno nie zamierzam tego tak zostawić.

Nawet jeśli udałoby mi się "odzyskać" rezerwacje, to i tak nie skorzystam, niech się pie...lą.

noclegi

Magiczne słowo: TEŚCIOWA.
Jeszcze nie "oficjalna", ale przyszła w niedługim czasie. Zawsze świetnie się dogadywałyśmy, nigdy nie miała o nic pretensji. Do dnia dzisiejszego. W jednej z historii wspominałam, że dom w którym mieszkamy z narzeczonym i przyszłą teściową, jest podzielony na pół- On ma prawo do połowy, jego siostra (nie mieszkająca z nami) do drugiej połowy, a teściowa może mieszkać dożywotnie w domu na swojej części (czyli na tej należącej do siostry mojego P.).
Nie rozpisując się- była dziewczyna mojego P. była aspołeczna, nie miała żadnych znajomych a z teściową była skłócona "dla zasady", nawet ze sobą nie rozmawiały.
Ja natomiast jestem tak zwaną duszą towarzystwa, mamy mnóstwo wspólnych znajomych w różnym przekroju wiekowym, od 16 do 80 lat. (Przypominam, że sama mam 20).
Niedawno byliśmy na przyjęciu weselnym naszych przyjaciół, P. zrobił im profesjonalne zdjęcia ślubne, które przegraliśmy na płytę. Wczoraj zaprosiliśmy Młodych do siebie po odbiór płyty i na jakieś piweczko. Przyszli, pogadaliśmy, pooglądaliśmy zdjęcia i około godziny 20 poszli. Dzień wcześniej odwiedził mnie mój młodszy kuzyn, który raz na rok przyjeżdża od rodziny zastępczej.
Dzisiaj teściowa w dość dosadnych słowach powiedziała, że ona "nie życzy sobie IMPREZ i OBCYCH LUDZI w SWOIM DOMU, którzy nic nie robią tylko ćpają (?!) i piją". A wszystkich przecież JA sprowadzam.
Gwoli wyjaśnienia: gdy ktoś przychodzi, siedzimy albo w naszym pokoju albo na tarasie na "naszej części", oddzielonej od jej płotkiem. Nie włączamy muzyki, nie pijemy na umór, nie jesteśmy głośno, nie naruszamy ciszy nocnej (zwykle towarzystwo zawija się około 20). Po prostu sam fakt BYCIA naszych bliskich znajomych jest równoznaczny z brakiem szacunku do niej i naruszaniem jej PRYWATNOŚCI.
Ja nie jestem konfliktową osobą, rozumiem, że teściowa jest starsza, ale osobiście nie mam nic sobie do zarzucenia; pomagam jej w domu jak tylko się da (mimo, że nie muszę; wystarczy że dbałabym tylko o naszą część), przekopuję ogródek, wożę ją do lekarzy/sklepów itd.
I weź tu spróbuj człowieku być miły.

teściowa dom rodzina

Pierwszy raz od dłuższego czasu po prostu rozpłakałam się z bezsilności.
W którejś z poprzednich historii pisałam, że miałam małą stłuczkę starym autem po rodzicach. Mam 20 lat, z własnych oszczędności dokonałam ostatnio zakupu pierwszego, "całkiem własnego" auta. Nic wielkiego, ot zwykły "pierdziot" 206. Zainwestowałam też w wymianę kilku części i przeszczęśliwa wyjechałam z warsztatu. Nikt nie dokładał mi ani grosza.

Pisałam też wcześniej, że moi rodzice mieszkają w małym mieście, gdzie wszyscy wszystkich znają.
Wjechałam swoim nowym nabytkiem na ich parking (przy podwórku od bloku, daleko od ulicy głównej; garażów nie ma), siłą rzeczy widziały mnie sąsiadki siedzące na ławeczce. (Wnuczek jednej z nich dostał ostatnio jakieś nowe Audi i rozbił się od razu) i właśnie ona była najbardziej zgryźliwa. "Oo mabmalkin a co to, narzeczony ci prezent sprawił? (słodziutki głos)". Nie, sama kupiłam. "W tym wieku sama? A pieniądze skąd miałaś?" moja sprawa proszę pani, przepraszam ale spieszę się. I poszłam do domu, do rodziców. Jako, że stare auto rodziców jest na warsztacie, tato poprosił żebym pożyczyła im swoje do soboty (dzisiaj). Ok, nie ma sprawy.

W przeciągu tych dni mama do mnie dzwoniła, że sąsiadki za każdym razem gdy np. Idzie wynieść śmieci, głośno z ławeczki komentują "jak to się niektórym powodzi, że dzieci im auta kupują (?!)" Mama raz odpowiedziała coś w stylu, że jej córka przynajmniej potrafi sama o siebie zadbać a nie żeruje na garnuszku rodziców/dziadków.

Wczoraj dzwoni poddenerwowany ojciec. Nie będę Was wdrażać w szczegóły.
Wczoraj rano tato wychodzi, chcąc pojechać do innego miasta; szyba w moim aucie wybita (w środku nie było nic cennego, nawet radia więc wątpię czy to było włamanie), prawy bok zarysowany a na masce narysowany męski narząd rozrodczy.

Na podwórku nie ma kamer, w pobliżu też nie (co zawsze mnie dziwiło, bo powinny tam być, w końcu mieszkańcy tego bloku nie mają garażów). Nigdy wcześniej nic takiego się nie stało, a rodzice mieszkają tam ponad 12 lat. Policja powiadomiona, ludzie z okolicy "przepytani", nikt nic nie widział ani nie słyszał. Tylko sąsiadki jakieś ucieszone. A kiedy wracałam do domu po imprezie o 3 w nocy to pierwsze widziały.

Co mam robić? Jeśli macie jakieś sensowne rady, to proszę. Ja jestem pewna, że to nie było przypadkowe włamanie, to w ogóle nie było włamanie, tym bardziej, że auto stało wśród innych, dużo droższych od mojego. Mam szczęście że mam chociaż ubezpieczenie.
Po prostu mi smutno.

A, jeszcze jedna rzecz. Gdy zapłakana skończyłam rozmowę z policjantami (otoczona wianuszkiem sąsiadek i sąsiadów), któraś z nich rzuciła "nie płacz młoda, BOGACI jesteście to sobie nowe kupisz."

Sąsiedzi chamstwo

Kolejny raz jestem za tym, by przed zostaniem rodzicem przejść testy psychologiczne, mimo że sama nie jestem "bezstresowo" wychowana. ;)

Pogoda ładna, wyciągnęłam dzisiaj motocykl, coby odwiedzić rodziców. Z racji wszędzie rozkopanych ulic, stwierdziłam, że pojadę przez rynek okrężną drogą. Do rynku schodzi się ze sporej góry spod ośrodka kultury.

Pyrkam sobie niecałe 15 km/h i widzę…

Po prawej stronie, na chodniku (kilka metrów przede mną), pomiędzy ludźmi idącymi pod górę, pomyka (na takim autku, od którego się odpycha nóżkami) mały chłopiec, góra 3 latka.

Rodzica nie widzę, dziecko jedzie samo, kręcąc małą kierownicą na oślep. Biorę to pod uwagę, zwalniam do 5 km/h. No i stało się, młody zjechał z chodnika niemal prosto pod moje koła (chodniki były takie "spadziste"). Zatrzymałam się nawet nie gwałtownie, bo specjalnie zachowywałam odstęp.

W tym momencie zza moich pleców (po mojej lewej stronie) biegnie ojciec.

Ojciec widocznie szedł chodnikiem po drugiej stronie. Usłyszałam tylko: "Jak kur@a jeździsz debilko! Moje dziecko tam jest (dziecko jakaś obca kobieta wciągnęła na chodnik)! Zaraz ci ten motor rozpier@olę!”

No cóż, oceniam sytuację - koleś typowy "kark", właśnie dobiega do mnie, dookoła same starsze kobiety, więc zwiałam na dół.

Kandydat na ojca roku.

Ja dzieciaka zauważyłam, ale ktoś, kto jechałby jakimś większym autem czy busem, mógłby go zwyczajnie potrącić.

Ojciec roku

W lutym, za namową koleżanki, zapisałam się na siłownię. Koleżanka pracuje tam od kilku miesięcy. Fajna promocja - płacisz 170 zł i chodzisz przez 3 miesiące, no to biorę!

Poszłam na podpisanie umowy, wszystko dokładnie przeczytałam: "z dniem 01.05.2017 umowa kończy się". Pytam się pani managerki, z którą załatwiałam wszystkie te papierki, czy będę musiała składać jakieś podpisy/dodatkowe oświadczenia, jeśli umowa dobiegnie końca.

Nie-nie, nic nie muszę robić, mogę ewentualnie przedłużyć umowę, jednak już za normalną opłatą (150 zł/miesiąc). Super.

I tak sobie chodziłam do maja, wystarczyło. Później i tak nie miałabym na to czasu.

W piątek znajduję w skrzynce list od tejże siłowni. Mam zapłacić karę w wysokości 300 zł, w innym wypadku wysyłają sprawę do firmy windykacyjnej. WTF?

Łapię za telefon, odbiera jakaś kobieta.

Wyjaśniam sytuację, babeczka po drugiej stronie słuchawki cierpliwie słucha, po czym informuje mnie, że kara jest przez to, że nie zrezygnowałam z umowy. Dobra, przez telefon nie będziemy się kłócić, dziś odwiedziłam siłownię osobiście.

O co chodziło?

Oni w systemie mają, że moja umowa jest do lipca. Ponadto nie zrezygnowałam z niej, stosując dodatkowe pismo. Proszę o pokazanie umowy. Pokazuję pani, jak byk jest napisane - „z dniem 01.05.2017”.

Pani upierała się przy swoim, pytała, skąd uzyskałam informację (?!), że do tego.
- Noż kur... przecież jest napisane. I państwa pracowniczka poinformowała mnie, że nic więcej nie będę musiała robić, żadnych wniosków itp.
- Jaka pracowniczka?
- X Piekielna.
- A, to ona już u nas nie pracuje od miesiąca, a ona odpowiadała za system i wpisy.
- No cóż, nie zamierzam płacić za niekompetencję państwa pracowników, ja mam umowę na papierze do dnia tego i tego, i za tyle zapłaciłam.

Na szczęście tym razem trafiłam na ogarniętą i wyrozumiałą osobę, bo bardzo przeprosili za zamieszanie i zaproponowali wejście gratis.

A podobno bardzo renomowana siłownia, z kompetentną obsługą.

siłownia długi

Jak nie problemy z siłownią to inna sytuacja, również z dnia dzisiejszego... Już tyle o podobnych sytuacjach jak poniżej opisana było mówione, ale osobiście któryś raz się z tym zetknęłam i nadal wku*wia mnie idiotyzm ludzi.
Szłam około 14.50 na małe zakupy. Miejsce akcji- okolice Placu Grunwaldzkiego.
Na ławce, niedaleko dwóch przejść dla pieszych leży sobie starszy pan. W sumie widok codzienny (menelnia), idę. Około 15.30 wracam z siatami, pan dalej leży. Zwróciłam uwagę na fakt, że był dość elegancko ubrany, obok ławki leży siatka z zakupami. Podeszłam bliżej, twarz starszego pana cała w kropelkach potu, strasznie blada, ręce skrzyżowane na piersiach i drgawki.

Nie znam się na tym ale szybko pomyślałam, że to albo jakiś zawał albo zapaść (a jednak czegoś uczyli w tych gimnazjach). Na "proszę pana czy coś panu dolega?" nie reaguje. Potrząsam nim lekko. (W tle zatrzymują się ludzie). Po kilku minutach pan otwiera oczy i wypowiedział tylko coś w stylu "serce...tabletki...zapomniałem, źle". Nie wzięłam telefonu, na zakupy nigdy nie biorę.

Podbiegam do jednej z kobiet, która przyglądała się sytuacji, proszę o telefon na pogotowie. Reakcja? "Oszalała pani?! Mnie pieniądzów szkoda!" Ale to bezpłatne... "Ja nie znam tego dziada!" W międzyczasie przechodzi jakaś matka z dzieckiem, które pokazuje na pana, matka zbiera dziecko na ręce i mówiła coś o zarażeniu się i o pijakach, ale nie słyszałam bo w tamtej chwili nie zwracałam na to uwagi. Dobra, szkoda czasu na kłótnie, podchodzę do przypadkowej osoby, proszę o telefon, ok, pogotowie wezwane. W międzyczasie tłum zrobił się większy; gdy próbowałam nawiązać kontakt ze starszym panem w tle leciały komentarze typu "pani go zostawi, pewnie się nachlał!" itp.
Karetka przyjechała, starszy pan miał zapaść krążeniową.

Serio, nie każda osoba leżąca na ławce to pijak i menel. A piszę to, bo rok wcześniej spotkałam się w swoim rodzinnym mieście z niemal identyczną sytuacją, z tym że tamtej kobiety nie dało się odratować.

wrocław ludzie ignorancja

Czytając historie związane ze służbą zdrowia... Długo zastanawiałam się, już wcześniej czy dodać tę historię; z góry przyznaję więc, że sama też jestem trochę sobie winna, nie będąc zbyt stanowcza i nie wykłócając się, ale i lekarze pokazali w której części ciała mają pacjentów.
Miałam wypadek motocyklowy początkiem lipca roku poprzedniego. Wyjechał mi pan autem z drogi podporządkowanej, ja pomykałam główną, niezbyt szybko bo chwilę wcześniej ruszałam spod świateł. Pan nie zauważył, ja nie mogłam nic zrobić i stało się. Z momentu wypadku pamiętam tyle, że chciałam "odbić" na lewy pas, jednak jechał tir więc stwierdziłam, że lepiej "wbić" się w auto. Przeleciałam przez maskę, motocykl "odleciał" gdzieś tam, ja upadłam na prawą część twarzy i sunęłam po asfalcie przez kilkanaście metrów, zatrzymując się tuż przy znaku drogowym na wysepce (gdybym sunęła szybciej, prawdopodobnie złamałabym sobie o niego kręgosłup). Boli głowa, kark, noga i prawa dłoń.
Przytomność straciłam na kilka sekund, nie mogłam wstać, po kilku chwilach przyjechała karetka. No i zaczynamy.
1.Nigdy wcześniej nie jechałam karetką w takich warunkach. Nie usztywniono mi karku (głośno mówiłam, że boli jak cholera), nasze drogi wyglądają jak ser szwajcarski, zatem leżąc na plecach, nieprzypięta pasami, co chwilę zsuwałam się na podłogę. Byłam totalnie oszołomiona i nawet nie wiedziałam gdzie jadę.

2.Szpital. Przeniesiono mnie na łóżko, wjechali ze mną do jakiejś sali i czekali. Czekali. I czekali. No ja rozumiem, obserwaja, ale kur... pierwszy szok mija, adrenalina schodzi, bóle nasilają się zatem coraz mocniej, więc po 4 godzinach chyba powinni zacząć działać. Palec serdeczny miałam powybijany w "harmonijkę", dosłownie, jednak nie złamany. Do tego mogłam obserwować różne sytuacje. Wwieziono pana z połamanymi żebrami, pan co chwilę tracił świadomość, miał jeszcze jakiś uraz głowy. Pani pielęgniarka najpierw zrobiła kawę sobie i koleżance (w ogóle na te kawki/herbatki/ciasteczka co chwilę robiły sobie przerwę), potem przeszła do "papierków", których było stron cztery, pytając się pana w jakim terminie ostatni raz przyjmował coś tam. Nie znam się na procedurach, wiem, że trzeba wypełnić te papiery i że to ważna informacja dla lekarzy, by mogli przeprowadzić dalsze działania. Ale serio, gościu który w tym momencie nawet nie pamiętał ile ma lat, omdlewający co 10 sekund miał jej powiedzieć takie rzeczy? Chyba raczej powinni na inny oddział go zawieźć.

3.Rentgen. Oho, w końcu mnie wzięto. Przypominam- wypadek motocyklowy, upadłam na twarz więc chyba powinni jako pierwszą ją prześwietlić? Nie. Prześwietlono mi tylko dłoń z tym nieszczęsnym wybitym palcem i kolano. Domagałam się prześwietlenia karku i głowy. Nie, bo był jakiś wypadek i osoby mają pierwszeństwo, poza tym skoro ruszam głową i mówię to nic mi nie jest (!!!). Na łóżku wystawiono mnie na korytarz, bo nie było już miejsc w sali w której byłam wcześniej. I czekałam sobie na tym korytarzu, kolejne dwie godziny (czyli będzie już prawie 7h, a dalej nie wiem czy coś mi jeszcze dolega). Suszy mnie, proszę panią pielęgniarkę o szklankę wody. Nie, ONA NIE JEST OD TEGO, poza tym nie ma czasu. Przyjechał mój mężczyzna, rodzice, dopiero oni podali mi wodę. Nikt się mną potem nie zajął, przyszły zdjęcia, palec nastawili, nogę zawinęli bandażem. Za kolejne 3 godziny miał ktoś przyjść żeby przewieźć mnie piętro wyżej ale na salach miejsca nie ma, więc będę na korytarzu.


I tu występuje moja wina; wypisałam się dobrowolnie. Po prostu miałam dość. Byłam spocona, zakrwawiona, zapłakana (logika "dawców nerków"- płakałam bo motocykl pewnie na szrot, a nie że coś mnie boli ;) ) i obolała. Wiem, że może powinnam zostać, ale wierzcie mi, że mając przed sobą perspektywę spędzenia nocy na korytarzu, nie mogąc nawet wyjść do toalety (nie mogłam wstawać, a wózków inwalidzkich BRAKOWAŁO), a personel zapewne będzie bardzo zajęty, wolałam iść do domu.
Później (kilka dni później w innym szpitalu) udało mi się zrobić prześwietlenie karku i głowy (wybite trzy kręgi) i dostać do neurologa. Mam 20 lat i do końca życia uszkodzona noga będzie dawała się we znaki, a kręgi będzie trudno "wstawić" na miejsce, gdy śpię to drętwieją mi wszystkie kończyny. Nie mogę dźwigać i obciążać zbytnio ciała. Na siłowni nie dam z siebie 100% a o kickboxingu mogę zapomnieć (chodziłam kilka lat). Gdyby od razu jakoś lepiej się mną zajęto, to może nie byłoby aż tak źle.
Co do szpitala to napisałam skargę, ale dostałam odpowiedź, że skoro wypisałam się dobrowolnie to moja wina (TA, moja wina, że ich personel wolał popijać kawkę niż zająć się pacjentami); a szpital podobno uchodzi za jeden z najlepszych w naszym rejonie.
Gdy już poczułam się dobrze, akurat aplikowałam na studia więc nawet nie sprawdzałam czy prawnie mogę podjąć jakieś kroki i czy w ogóle złamano jakieś prawo (moja wina) ale osobiście sądzę, że procedury na pewno złamano.

Ps. Jak już wspomniałam, nie znam się na zagadnieniach lekarskich więc z góry przepraszam za potoczny język.

wypadek służba zdrowia

Po mojej kilkumiesięcznej karierze jako studentka zdążyłam już zauważyć i przyzwyczaić się do tego, że niektórzy profesorowie za przeproszeniem wyżej s*ają niż du*ę mają. Ale to było zwykłe buractwo.

Miejsce akcji: stołówka uczelni.
Miałam pół godziny przerwy między zajęciami, więc stwierdziłyśmy z [k]oleżanką, że pójdziemy do drugiego budynku na jakiś obiad. Pół godziny to niby sporo czasu, ale nie tylko my wpadłyśmy na taki pomysł, więc kolejka była duża. Często się zdarzało, że gdy wchodził jakiś wykładowca, to studenci sami ustępowali miejsca w kolejce, czasem któryś uprzejmie zapytał czy mógłby mu ktoś ustąpić miejsca, a czasem grzecznie stawał i czekał na swoją kolej.

Ale nie [O]NA. Nie wiem kim była, zapewne z innego wydziału. Zamówiłyśmy z koleżanką zupę (dla mnie) i zestaw obiadowy dla niej, z tym że poprosiła zamiast ziemniaków ryż. Dobra, siedzimy, zostało nam kilkanaście minut do końca. Pani zza baru wywołuje mnie po zupę, a chwilę później koleżankę. I tu wkracza Ona.
O - Ooo a ja bym może jednak chciała z ryżem, to sobie wezmę ten zestaw!
K - Przepraszam panią, ale to moje zamówienie...
O - PANIĄ? PANIĄ DOKTOR. To po pierwsze! A po drugie zamówisz sobie następny, ja za ten zapłacę. (płatności dokonywane są z góry).
K - PANI DOKTOR, mam pięć minut przerwy, nie zdążą już przygotować mi posiłku...
O - Ja nie wiem kogo do tej uczelni przyjmują, dziewczyno, TY MASZ OBOWIĄZEK MI USTĄPIĆ!

Zawinęła zestaw koleżanki i poszła w kierunku osobnej sali dla personelu uczelni. Koleżanka poszła za nią, żądając zwrotu pieniędzy za obiad. Dowiedziała się, że Ona nie ma obowiązku oddawać żadnych pieniędzy. Do akcji dołączyłam ja, otworzyłam drzwi od osobnej sali. Siedział tam profesor z naszego wydziału, starszy, wielu wykładowców podchodzi do niego z dużym respektem. Przy nim powtórzyłam, że szanowna pani doktor właśnie dokonała kradzieży i że prosimy z koleżanką o oddanie pieniędzy.
Pani doktor zerknęła na mężczyznę, na nas, spaliła tak zwanego buraka i oddała koleżance 13.40. Ale gdyby wzrok mógł zabijać...

Wróciłyśmy na zajęcia, koleżanka z pustym żołądkiem.

Edit: Gwoli wyjaśnienia; co by nie było gó*noburz w komentarzach: Koleżanka NIE USTĄPIŁA. Kończyła nam się przerwa, więc nawet jeśli pani doktor oddałaby jej obiad, to nie zdążyłaby go zjeść. Więc odzyskanie chociaż samych pieniędzy było jak najbardziej odpowiednie.

uczelnia profesorowie