Macie czasami wrażenie, że jesteście w ukrytej kamerze? Mi się to do tej pory nie zdarzyło aż do dnia dzisiejszego.

Na początku zaznaczę, że ja bardzo nie lubię opierdzielać ludzi w sklepach, urzędach itd, bo wiem, że praca z klientem/petentem potrafi być ciężka, ale tym razem nie wytrzymałam...

Poszłam sobie dzisiaj po odbiór paczki z rzeczami zamówionymi przez internet do sklepu stacjonarnego w jednym z centrów handlowych. Akurat tak mi czasowo pasowało, że poszłam tam tuż po otwarciu centrum. Pomyślałam, że skoro otwarcie sklepu jest o 10, to o 10:00 jest on otwarty dla klientów.

Jednak nie. Pani sprzedająca w sklepie zjawiła się tuż po 10. No trudno, zdarza się, korki itd, korona mi z głowy nie spadnie, jak chwilę poczekam. Dałam jej jeszcze pięć minut i wchodzę.

Widzę, że pani jest bardzo pociągająca nosem. Widzę, bo jest bez maseczki. Ja wiem, że niektórzy nie lubią/nie wierzą/czują niebywały strach przed maseczkami, ale skoro ode mnie jako klienta wymaga się maseczki, to tym bardziej powinien ją mieć sprzedawca.

No, ale nic, przeżyję. Mówię,że przyszłam odebrać paczkę. Pani na to, że oni tutaj nie wydają paczek. Ja na to, że mam maila z punktem odbioru w tym sklepie. Pani pomyślała, zakręciła się w kółko i poszła na zaplecze.

Za chwilę wraca i okazało się, że jednak dwie paczki się pojawiły w cudowny sposób. Podaję pani numer przesyłki. Pani patrzy, patrzy i mówi, że nie ma takiego numeru i żebym zadzwoniła na infolinię. Ja już poddenerwowana na to, żeby mi te paczki pokazała. Okazuje się, że jest tam nie numer przesyłki, a zamówienia, który się zgadza z moim mailem. Hurra!

Niestety paczki nie można wydać od tak, bez wprowadzenia z system, no ok, rozumiem. Jest jednak problem, bo pani jeszcze komputera i kasy nie włączyła...

Ok, włącza. Czekam. Windows uruchamiał się 5 minut, mi z każdą minutą coraz bardzo rosło ciśnienie (trochę się mi się spieszyło, więc poleciało kilka niemiłych komentarzy z mojej strony). Na szczęście pani wiedziała, gdzie wpisać kod odbioru, bo zebrałaby jeszcze kilka niemiłych uwag. Ale udało się, paczka jest moja!

Mogłam już iść, ale na samym końcu tej przygody włączył mi się tryb pt. "ciocia dobra rada", którego u siebie nie lubię, bo czasami uruchamia się w złych momentach. Poradziłam więc pani, żeby poprosiła firmę o szkolenie, skoro ma problem z wydawaniem paczek.

A pani na to...

Uwaga, uwaga...

My nie wydajemy tutaj paczek.

Na taki argument nie znalazłam dobrej odpowiedzi, więc, nic nie mówiąc, poszłam sobie.

sklepy

O tym, jak bardzo głęboko w dupie mają moi sąsiedzi przepisy przeciwpożarowe.

Wejście do klatki. Przy domofonie od końca lata stoi nieruszana dziecięca hulajnoga, zagradzając dojście do niego. Żeby wstukać kod, trzeba przyjąć pozycję, której nie powstydziłby się prawdziwy jogin. Za drzwiami wejściowymi znajduje się zazwyczaj wózek, który trzeba omijać przy wchodzeniu/wychodzeniu z klatki plus dwie hulajnogi przy wejściu do piwnicy. Parter: sześć rowerów. Pierwsze piętro: trzy rowery plus mikrosalonik, który urządzono sobie we wnęce przy mieszkaniach (serio, stoją tam szafy i jakiś fotel, tylko stolika i telewizora kurde brakuje). U mnie na piętrze na szczęście tylko kurtki i buty, za to w ilości, jakby ci ludzie mieli co najmniej po pięć par nóg. Hitem były sanki, które z kolei stały całe lato.

Zaznaczę, że bezpośrednio pod budynkiem znajduje się wózkownia/miejsce na rower, a większość sąsiadów posiada również swoje miejsca w garażu. Apele administracji i straży pożarnej nic nie dają (sprawa zgłaszana była przeze mnie nie raz).

Najgorzej, że ci debile nie zdają sobie sprawy, że w razie pożaru ten cały bałagan może komuś zablokować drogę ucieczki z budynku. Mam ochotę wynieść to wszystko na śmietnik, ale niestety na osiedlu są kamery.

Może macie jakiś skuteczny sposób na tych syfiarzy?

sąsiedzi

Może jestem dziwna, ale uważam, że praca to nie jest miejsce, gdzie powinno się opowiadać o swoim życiu osobistym. Miałam jednak koleżankę, która nie podzielała tej opinii. Nie dość, że trajkotała non stop, nie dając pracować innym, to wiedziałam o niej wszystko, nawet rzeczy, których wolałabym nie wiedzieć...

Pewnego razu z wielką powagą podzieliła się wiadomością, że ona w domu to swojemu narzeczonemu każe sikać na siedząco i nawet kupiła i powiesiła specjalną tabliczkę nad sedesem, która informuje, że w tym domu sika się właśnie w ten sposób (żeby jego koledzy wiedzieli, jak to mają robić). I że u niej w domu rodzinnym wszyscy mężczyźni sikają na siedząco i ona tego wymaga, bo inaczej nie będzie z nim mieszkać. Ok, nie moja sprawa, co inni robią u siebie w domu, faceta też mi nie szkoda, w końcu sam dał sobie obciąć jaja, ale czy naprawdę ja musiałam o tym wiedzieć?

praca

Nie jestem zwolenniczką umieszczania historii rodzinnych na tej stronie, ale dzisiaj złamię swoją zasadę. Historia będzie o moim tacie, który bardzo lubi robić "naprawy" w moim mieszkaniu. W swoim przekonaniu jest złotą rączka, niestety tylko w swoim...

Ostatnio uparł się, żeby mi odmalować garaż. Znajduje się on w podziemiu, w części wspólnej dla bloku. Argument: ściany są trochę brudne. No dobra, niech mu będzie, niech maluje.

Zajęta swoimi sprawami, nie towarzyszyłam mu w tym wyzwaniu. Kiedy zeszłam do garażu po jakimś czasie, okazało się, że mój rodzic zmieszał białą farbę, którą miał pomalować ściany, z resztkami innej farby. Wynik: mój garaż nabrał "pięknego" koloru popularnie zwanego majtkowym różem… Cała reszta podziemnego garażu jest pomalowana na biało.

Na mój ostry sprzeciw odparł: No co? Przecież jest ładnie...

Dzisiaj natomiast dowiedziałam się, że mój tatko jakiś miesiąc temu postanowił mi naprawić drzwi do piwnicy bez mojej wiedzy. Zamiast wyjąć resztki ułamanego klucza z zamka, rozwiercił go… Cały zamek jest do wymiany. Dzięki, tato...

Ja wiem, że może on chce dobrze. Tylko że ja później muszę płacić fachowcom, żeby po nim poprawiali...

rodzina

Historia sprzed kilku lat, kiedy z moją kumpelką musiałyśmy odrobić pańszczyznę w postaci stażu w aptece. Była to apteka przyszpitalna, stąd często sprzedawanym towarem były pieluchomajtki, czyli pieluchy dla ludzi dorosłych. Ponieważ towar był sprzedawany w czterech różnych rozmiarach, od S do XL, należało zawsze ustalić, jaki rozmiar jest potrzebny. Kupujący często mieli problem z określeniem, jaki obwód talii ma babcia czy dziadek. Jeden pan zapytany przez moją kumpelkę o to odparł, że nie wie, a po chwili dodał: "O, tak jak na Panią!" Jednak kiedy koleżanka schyliła się, żeby podać mu towar, tak że wypięła pupę, szybko krzyknął: "Nie, jednak mniejsze poproszę!"

Pan nie chciał być piekielny, tak jakoś wyszło ;)

apteka

Co pacjent potrafi przynieść ze sobą do apteki, żeby pokazać farmaceucie?

Nasz stały pacjent, przesympatyczny starszy pan, okazał się być również bardzo dociekliwym starszym panem i przyniósł koleżance wydaloną przez siebie resztkę tabletki (tzw. tabletki szkieletowej, gdzie substancja się wchłania, a sam szkielet jest wydalany z kałem). Dziadek był bardzo zmartwiony tym faktem i, stojąc z dowodem rzeczowym przy okienku, żądał wyjaśnień, czemu jego tabletka się nie wchłonęła. Po ich otrzymaniu, zadowolony wyszedł z apteki.

Wrócił następnego dnia. Tym razem przyszedł do mnie, z zawiniątkiem z papieru toaletowego w ręku. Myślę sobie: o nie, znowu, dlaczego ja itd. Na szczęście tym razem była to jedynie tubka po maści na hemoroidy.

P.S. Kiedyś jedna pani pokazała mi na środku apteki swój wrzód. Na tyłku. Przy innych ludziach.

P.S.2 Współpracownica miała gorzej, bo na jej zmianie pacjentka zrobiła kupę na środku apteki. Również przy innych ludziach.

apteka

Ostatnio nastąpił wysyp historii o pijanych kierowcach. Oczywiście najbardziej godni potępienia są oni sami, ponieważ są dorośli (przynajmniej teoretycznie) i mogą wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Niestety, ich otoczenie często przyzwala na to i tym samym, przynajmniej moim zdaniem, staje się współwinne.

Historia sprzed około 2-3 lat. Jadę samochodem jako pasażer jedną z wylotówek z Warszawy. Przed nami samochód, widać lekki zygzak, zwracam uwagę kierowcy, że gość się dziwnie zachowuje. Gdy postanawiamy ostrożnie wyprzedzić podejrzany pojazd, ten zaczyna zwalniać i zjeżdża na pobocze, zatrzymuje się, głowa kierowcy opada na kierownicę i gość natychmiast zasypia.

Skąd wiem, że był pijany, a nie zmęczony? A stąd, że jacyś żartownisie, najprawdopodobniej równie inteligentni współtowarzysze zabawy, napisali na masakrycznie brudnej masce jego samochodu gejowski anons towarzyski z numerem telefonu.

Bo to przecież takie zabawne, jak będzie jechał naprany z czymś takim na samochodzie, prawda?

ruch drogowy

Nigdy nie miałam zaufania do dróżników na przejazdach kolejowych. Pomimo podniesionego szlabanu, zawsze wolałam się sama jeszcze raz rozejrzeć przed przejściem przez tory. Zdarzenie z zeszłego tygodnia utwierdziło mnie w tym przekonaniu.

Mam niedaleko swojego bloku strzeżony przejazd kolejowy. Kiedy wracałam z pracy, byłam świadkiem sytuacji, kiedy to dróżnik zamknął szlaban, nie zwracając uwagi na to, że na przejeździe był samochód. Po prostu zamknął auto pomiędzy dwoma szlabanami...

Zorientował się dopiero po dłuższej chwili, kiedy kierowca wyszedł z samochodu, zaczął krzyczeć i machać rękoma. W końcu wypuścił auto wraz z wygrażającym w jego kierunku kierowcą.

Na szczęście ten przejazd zwykle jest zamykany na długo przed przejazdem pociągu...

Ja wiem, dróżnik też człowiek, ma prawo się pomylić. Ale to moim zdaniem nie jest zwykła pomyłka, ale niedbalstwo, które mogło zakończyć się tragedią.

przejazd kolejowy

Wsiadł do autobusu człowiek z liściem na głowie... Uprzedzam, będzie obrzydliwie.

Czekam wczoraj na przystanku. Podjeżdża autobus pełny do połowy, tzn. przód cały zajęty, z tyłu pustki, jedynie dwie czy trzy osoby. Oho, myślę, trafił mi się żulobus. I rzeczywiście, z tyłu rozsiadł się pan żul w pozycji spoczynkowej z piwerkiem w dłoni. No cóż, bywa, nie pierwszy, nie ostatni raz. Niestety, niedaleko pana żula spoczywała również zawartość jego żołądka w postaci malowniczego bełta na cały tylny rząd siedzeń. Nie śmierdziało jakoś straszliwie, ale atmosfera też nie była zbyt przyjemna, więc postanowiłam dołączyć do reszty ludzi z przodu pojazdu, jak najdalej od nieprzyjemnego widoku.

Kiedy wysiadałam na pętli, spojrzałam na tył autobusu i zobaczyłam, że ktoś się podnosi z tych zarzyganych siedzeń. Pierwsza myśl: WTF? Ślepy czy co?

Tak, niestety zgadłam. Po chwili dopiero zauważyłam białą laskę. Ten biedny człowiek nie wiedział, że całą podróż przesiedział na rzygach jakiegoś żula. Najwyraźniej też nie czuł specyficznego zapaszku.

Nikt z ludzi jadących z tyłu nie uprzedził go, żeby tam nie siadał... Nie widzieli? Może, ale jakoś trudno mi w to uwierzyć.

komunikacja_miejska

Nie lubię zwracać uwagi obcym ludziom, ale tym razem nie wytrzymałam.

Godziny popołudniowe, wracam z pracy, podbiegam do autobusu, po czym ucieszona, że zdążyłam, wskakuję tylnymi drzwiami do środka i...wpadam na wózek. Nie wiem, jak jest w innych miastach, ale w warszawskich autobusach istnieją specjalne miejsca na wózki i znajdują się w połowie autobusu. Z tyłu jest zazwyczaj ciasno i wąsko. Pani z dzieckiem chyba to jednak nie przeszkadzało, innym pasażerom już tak, ponieważ całkowicie zablokowała przejście. Nikt się jednak nie odzywał, ja także, chociaż jazda pomiędzy uchwytem wózka i drzwiami była dość niewygodna.

Nie wytrzymałam jednak, kiedy dziewczynka, tak na oko dwuletnia, wychyliła się z wózka, akurat wtedy, gdy autobus hamował i uderzyła się w głowę o poręcz. Matka oczywiście udała, że nic się nie stało, kazała tylko małej siedzieć spokojnie. Na moją uwagę, że w autobusie jest specjalne miejsce dla wózka i jazda w ten sposób jest niebezpieczna (pomijając, że niezbyt komfortowa dla reszty pasażerów), pani odparła, że w tym miejscu stoją jacyś ludzie.

Ja: No to pani ich przeprosi i powie, że jest z wózkiem, muszą wpuścić.
Cięta riposta mamuśki: Pani sama im to powie!

Po chwilowym szoku, odparłam, że sorry, ale to nie jest moje dziecko, po czym w dyskusję z mamusią włączyli się inni pasażerowie, którzy byli trochę mniej grzeczni ode mnie.

Na kolejnym przystanku pani postanowiła się ewakuować. No cóż, przyjemnie nie było, ale może przemyśli sprawę, a moja uwaga być może kiedyś uratuje dziewczynce życie.

komunikacja_miejska