#36517

Historia będzie o mojej ukochanej przyszłej teściowej... A konkretnie o naszym pierwszym spotkaniu, które nastąpiło około roku temu.

Mieszkałam już z moim Lubym 10 miesięcy. W związku byliśmy już 1,5 roku. Jako że oboje troszkę w życiu przeszliśmy, opowiedzieliśmy sobie „historie z przeszłości”. Z tych opowiadań wywnioskowałam, że teściowa do aniołów nie należy, ale przed pierwszym spotkaniem postanowiłam zapomnieć o tym co wiem już na jej temat.

W dzień spotkania wysprzątałam mieszkanie, kupiłam jakieś ciacha i czekałam na odwiedziny „przyszłej mamy”. Około 13, Tomek poszedł po mamę i jego siostrę (15 lat) na dworzec, ja w tym czasie szybka poprawa makijażu, coby wyglądać korzystnie i dobre wrażenie zrobić.

Przyszli. Po wejściu do mieszkania stoję z uśmiechem na twarzy (z reguły jestem osobą uśmiechniętą). Czekałam aż poda mi rękę (jako, że jest osobą starszą) ale nic. Więc postanowiłam zrobić to ja – ręka zwiędła w powietrzu... Dzień dobry nie odpowiedziała.

Weszliśmy do pokoju, zaproponowałam kawę, odpowiedziała, że nie ma ochoty. Podałam sok siostrze i usiadłam, licząc na jakąś rozmowę. Nie minęła sekunda i się zaczęło:
- Tomek zrób mi kawę, Ty wiesz jaką lubię najbardziej.
- Tomek, a jak ci się tu mieszka? Ale masz ładne firany, dywan, itp. (wszystko w mieszkaniu było moje, z wyjątkiem jego ubrań i TV).
- A ciepło tu masz? Dużo grzejesz? (wizyta była chwilę przed Bożym Narodzeniem)
- A powiedz mi, gdzie idziesz na Sylwestra?
Ogólnie chodzi o to, że ja byłam niewidoczna. Dosłownie. Zapytałam ją o coś – zero odpowiedzi. Patrzyła na mnie w taki dziwny sposób, jakby z pogardą? Nie wiem.

Wyszliśmy na zakupy (mieszkamy w centrum Wrocławia). Chciała kupić buty dla tej młodej.
Ok, zeszliśmy wszystkie, dosłownie WSZYSTKIE sklepy obuwnicze w 4 galeriach – nie ma takich jak ona chce. Nieważne, że buty dla córki i podobało jej się milion par, ale JEJ się nie podobają żadne. Na koniec dodała tylko, że pojedzie na jakieś (za przeproszeniem) zadupie i tam na placu targowym na pewno kupi. Ręce mi opadły.

Podczas spacerów z jednej galerii do drugiej, nie mogłam iść z Tomkiem za rękę. Kiedy tylko mnie za nią złapał, pomiędzy nami pojawiała się mamusia łapiąc synka pod pachę, a mnie dosłowne odpychając ciałem. Puściłam Lubemu oko, żeby się nie odzywał. Szłam lekko z tyłu.

Wróciliśmy do domu. Herbatka zrobiona z zaznaczeniem że TOMEK MA JĄ ZROBIĆ! Kolejna porcja traktowania mnie jak powietrze. W pewnej chwili mamusia mówi:
- Tomek, a ty ostatnio robiłeś sobie zdjęcia do paszportu, no nie? To weź daj mi jedno, bo u nas na poczcie pracuje taka fajna nowa dziewczyna, pokażę jej twoje zdjęcie, może się umówicie? Bo ona akurat szuka faceta i mieszkania, to byście razem tu zamieszkali, co?

Noż ku**, to już była przesada. Powiedziałam, że mam nadzieję, że to żart zaznaczając, że mieszkanie jest moje, maskując zakłopotanie nerwowym śmiechem. Na co ona:
- Hahaha, no fakt, powinnam go zapytać tak żebyś nie słyszała.

Tomek nic się nie odezwał. Dał jej zdjęcie, mówiąc później, że nie chciał się kłócić...

Kwestia palenia. Ja nie palę papierosów, więc w mieszkaniu się nie pali. Tomek zawsze wychodzi na korytarz. Ona wyjmuję fajkę i odpala siedząc na kanapie. Zwróciłam jej uwagę żeby wyszła na korytarz, bo tu się nie pali.
- Coooo?!! Ja mam wychodzić, bo ty tak mi każesz? Synku weź ustaw ją do pionu, bo ją wyprosimy do kuchni, hahaha.
Luby kazał jej zgasić fajkę i wyszli razem na korytarz.

Nie minęło 5 minut, postanowiły że pójdą na wcześniejszy autobus. Nie powiedziała ani dzięki ani pocałuj mnie dupę za gościnę. Na odchodne tylko rzuciła:
- Mam nadzieję, że niebawem nas odwiedzicie razem. Z ironicznym uśmieszkiem.

Z Tomkiem mieliśmy kilka „cichych” dni... Przykro mi było, że moja rodzina (jaka jest to jest) przyjęła go u mnie w rodzinnym domu jak swojego z całą serdecznością, a ona mnie w moim własnym mieszkaniu potraktowała moim zdaniem jak śmiecia.

teściówka ach teściówka...