#41020

Jako dziecko ok. 7-letnie chciałem psiaka. Nie było łatwo rodziców przekonać (niezbyt duże mieszkanie w bloku). Ale się udało, dostałem małego, czarnego kundelka. Akurat w telewizji leciały Przychody Hucka Finna, gdzie spodobało mi się imię psa z filmu. Nazwałem go Lucky.

Tak sobie życie płynęło. Pies jak to pies, kochany ale czasami uciążliwy, a to kupka czy siki w mieszkaniu, a to pogryzione buty, itd. Standard. Ale się z nim bawiło, wyprowadzało na dwór, karmiło. Pewnej nocy, miałem ok 8 lat, mama wróciła sama z wieczornego spaceru bez Lucky’go. Z tego co pamiętam (trochę lat minęło) ktoś mamę zaczepił, mama się z typem szarpała, a pies wtedy uciekł. I go nie znaleziono.
Płakałem bo zwierzęta kocham, a tego psiaka wyjątkowo. Niestety psa nie odnaleziono.

Czas mijał, po kilku latach wzięliśmy ze schroniska innego kundelka, suczkę, Perełka miała na imię. Miała, gdyż rok temu odeszła, żyjąc z nami ponad 15 lat.

A czemu o tym wszystkim wspominam?
Jakiś czas temu pomagałem ojcu w ogródku. Opowiadał mi, że jak kopał dół na rury ściekowe, znalazł kości psa. Zaciekawiony spytałem jakiego psa. No Lucky’go... I wtedy się zacząłem dopytywać. Ojciec był pewny, że już kiedyś mi o tym opowiadał...

Tak więc po akcji z ucieczką psa, rodzice się wkurzyli, że nawet swojej pani nie próbował bronić. Do tego akurat dzień wcześniej zniszczył jakieś meble i postanowili się go pozbyć. Mama oponowała, ale tata był zdecydowany. Wywiózł psa na działkę, poprosił wujka o „załatwienie sprawy”. Ojciec psa trzymał, wujek użył siekiery. Psa zakopano w ogródku na działce.

Sam ojciec mocno to przeżył, aż się tego nie spodziewał. Powiedział że to pierwszy i ostatni raz na takie coś się zdecydował. Ten pisk, itd...

Kto był piekielny? Czy wujek, który jeśli chodzi o zwierzęta sumienia nie ma (stara szkoła ze wsi, nie ma problemu ubić czy to kurę, czy świnie, czy psa). Czy rodzice, którzy trzymali mnie w niewiedzy przez prawie 20 lat?

Oj, łza mi poleciała. Obcego człowieka tak mi nie jest szkoda, jak obcego zwierzęcia. A co dopiero swojego pierwszego psiaka... I do dziś wspominam Lucky’go (ironiczne imię patrząc z perspektywy czasu i na to jak skończył) myjąc zęby i patrząc na nierówne jedynki, gdzie jedną mi się skruszyła podczas zabawy z Luckym’.

Dawno temu...