#47249

Ta oto historia będzie o tym, jak moją ciocię ukarano za pomoc bliskim ; )

Mój wujek chciał się dostać na studia w Warszawie. Niestety słyszałam o tym tylko z opowieści mamy, więc nie wiem jakie, ale na pewno jakieś bardziej zaawansowane. No i niestety, nie zdał egzaminu. Ale można próbować dalej, nieprawdaż? Moja ciocia, która zawsze lubiła wszystkim pomagać, zapragnęła też pomóc Michałowi (mojemu wujkowi)
Dała mu więcej niż ktokolwiek by poprosił. Miał pokój, wyżywienie + dostawał jakieś pieniądze na własne wydatki i chodził na różne baseny itd. z dzieciakami cioci. Jedyne co miał robić, to podwozić jej pociechy do szkoły.Zanim przejdę do sedna, powiem,że rozbił cioci nowiutkie auto prosto z salonu. Ale ludzie popełniają błędy, więc mu wybaczyła.


Tego czasu ciocia dobrze radziła sobie finansowo i żyła w dostatku i mogła dać swoim dzieciom wszystko, czego by tylko zapragnęły. Lecz wszystko co dobre się kończy i nadeszły takie chwile,że nie mogła już sobie na tyle pozwalać. Michał już od dwóch miesięcy nie dostał ''kieszonkowego'' i po długim czekaniu nawiązał się taki oto dialog:
(M)- Słuchaj..może zapomniałaś,ale dawno nie dałaś mi pieniędzy..
(C)- Przykro mi, Michał..ale mam nową pracę, która już nie jest tak dobrze płatna.
(M)- A dobra, to mi oddasz później.
(C)- Przykro mi,ale nie oddam. Nie mogę...naprawdę
(M)- Że co?!


Nie wiem co dalej mówili, bo mnie przy tym nie było, ale wiem,że przed rodziną strasznie obgadał ciotkę, która tylko chciała mu pomóc i z dobrego serca przyjęła chłopaka pod swój dach. Padały komentarze ze strony różnych osób ''Jaka bezczelna'' i tak dalej. Ale jak dla mnie, to on był bezczelny. Miał dużo lepsze warunki niż większość studentów, a i tak mu było za mało.

Ps. Na studia się nie dostał, a biednej cioci co zostało? Nawet ''dziękuję'' nie usłyszała od niego...