Ferian
Dziś to ja byłem piekielny i ostro zadrwiłem sobie z pewnego człowieka.
Wsiadam sobie do pociągu, pytam kobiety, czy wolne, ona, że już wychodzi, super, całe siedzenie dla mnie! Rozsiadam się wygodnie i wyciągam swoje notatki (sesja nadchodzi!)
Na następnym przystanku dosiada się normalnie wyglądający pan, nie znam się na tych typach, ale zdziwiło mnie, że nie miał żadnego krzyżyka ani nic. Usiadł sobie, wygląda gazetki... Kilkanaście. O Bogu. Cóż... Myślę sobie, że może jakiś z pielgrzymki wraca czy co...
Część z was już się pewnie domyśliła, o jaki typ człowieka chodzi.
Wtem zagaduje do mnie standardową formułkę.
P: Czy chciałby pan porozmawiać o Bogu...?
Ja już sobie myślę, no nie, chciałem się pouczyć, a tu masz... Jakby gościa zbyć? Wtem mnie olśniło! Uśmiecham się przepraszająco i wyuczonym na egzamin z fonetyki, pięknym "Britishem" odpowiadam
Ja: I'm sorry, I don't understand you. (Przepraszam, nie rozumiem Cię)
Jednak niestety, trafiłem na upartego.
P: CZY CHCIA-ŁBY PAN PO-RO-ZMA-WIAĆ O BO-GU!
Jakby myślał, że jeśli powie głośno i wyraźnie, to zrozumiem. Nie odpowiedziałem
P: CZY PAN CHCIEĆ ROZMAWIAĆ O BÓG!?
JA: I'm sorry, I don't speak Polish... (Przepraszam, nie mówię po Polsku)
P: To jest Polska! Tu się mówi po Polsku!
Ja: Poland? Yeah, Poland is veeryyy beautiful! (Polska? Ta, Polska jest baaardzooo piękna!)
I myk, znikam z powrotem za notatki. Jednak pan się nie poddaje!
P: BÓG!
Pokazuje mi swoje gazetki.
P: CZY PAN WIERZYĆ W BOGA? CZY PAN CHRZEŚCIJANIN?
Ludzie już się nieźle chichrają, większość chyba słyszała, jak gadałem z poprzednią pasażerką, to wiedzieli, żem Polak.
Ja: God? Ah, yea, God is nice (Bóg? Ah, taa, Bóg jest spoko)
I myk za notatki.
Pan jeszcze trochę próbuje, ja uparcie, że nie rozumiem, w końcu, jak zostało mi 10-15 minut do wysiadki Pan się poddał. Gdy już nadchodził mój przystanek wstałem, grzecznie się ukłoniłem i przepiękną Polszczyzną powiedziałem:
Ja: Dziękuję za rozmowę! Do widzenia!
Gdyby wzrok mógł zabijać...
Proszę. Możecie mnie zlinczować! Zasłużyłem!
Wsiadam sobie do pociągu, pytam kobiety, czy wolne, ona, że już wychodzi, super, całe siedzenie dla mnie! Rozsiadam się wygodnie i wyciągam swoje notatki (sesja nadchodzi!)
Na następnym przystanku dosiada się normalnie wyglądający pan, nie znam się na tych typach, ale zdziwiło mnie, że nie miał żadnego krzyżyka ani nic. Usiadł sobie, wygląda gazetki... Kilkanaście. O Bogu. Cóż... Myślę sobie, że może jakiś z pielgrzymki wraca czy co...
Część z was już się pewnie domyśliła, o jaki typ człowieka chodzi.
Wtem zagaduje do mnie standardową formułkę.
P: Czy chciałby pan porozmawiać o Bogu...?
Ja już sobie myślę, no nie, chciałem się pouczyć, a tu masz... Jakby gościa zbyć? Wtem mnie olśniło! Uśmiecham się przepraszająco i wyuczonym na egzamin z fonetyki, pięknym "Britishem" odpowiadam
Ja: I'm sorry, I don't understand you. (Przepraszam, nie rozumiem Cię)
Jednak niestety, trafiłem na upartego.
P: CZY CHCIA-ŁBY PAN PO-RO-ZMA-WIAĆ O BO-GU!
Jakby myślał, że jeśli powie głośno i wyraźnie, to zrozumiem. Nie odpowiedziałem
P: CZY PAN CHCIEĆ ROZMAWIAĆ O BÓG!?
JA: I'm sorry, I don't speak Polish... (Przepraszam, nie mówię po Polsku)
P: To jest Polska! Tu się mówi po Polsku!
Ja: Poland? Yeah, Poland is veeryyy beautiful! (Polska? Ta, Polska jest baaardzooo piękna!)
I myk, znikam z powrotem za notatki. Jednak pan się nie poddaje!
P: BÓG!
Pokazuje mi swoje gazetki.
P: CZY PAN WIERZYĆ W BOGA? CZY PAN CHRZEŚCIJANIN?
Ludzie już się nieźle chichrają, większość chyba słyszała, jak gadałem z poprzednią pasażerką, to wiedzieli, żem Polak.
Ja: God? Ah, yea, God is nice (Bóg? Ah, taa, Bóg jest spoko)
I myk za notatki.
Pan jeszcze trochę próbuje, ja uparcie, że nie rozumiem, w końcu, jak zostało mi 10-15 minut do wysiadki Pan się poddał. Gdy już nadchodził mój przystanek wstałem, grzecznie się ukłoniłem i przepiękną Polszczyzną powiedziałem:
Ja: Dziękuję za rozmowę! Do widzenia!
Gdyby wzrok mógł zabijać...
Proszę. Możecie mnie zlinczować! Zasłużyłem!
komunikacja_miejska świadkowie jehowy
Ocena:
1138
(1432)
Komentarze