bazienka
Taka mała retrospekcja inspirowana dniem dzisiejszym.
Około 10 lat temu, wieś gminna. Gmina taka na 5 tys. mieszkańców.
Południe mniej więcej. Idę sobie do lekarza po receptę na kolejną dawkę leków przeciwalergicznych. Między pocztą a sklepem wielobranżowym, obok stojaka dla rowerów leży starszy pan. Ludzie oczywiście przechodzą obok, podchodzę do pana słysząc słowa jakiejś kobiety - "zostaw, pewnie pijany".
Człowiek nie rusza się, nie oddycha. Dzwonię na pogotowie i dodatkowo do przychodni - niech lekarka bierze worek ambu i przybywa, bo zanim dojadą te 20 km z najbliższego miasta, to trochę zejdzie. I standardowo resuscytacja, po kilku minutach mam zmienniczkę - moją panią doktor.
Pacjenta niby udało się odratować, tyle że pozostał warzywkiem do końca swojego około miesięcznego dalszego życia. A gdyby ktoś choćby pobiegł po lekarza, czy zaczął 'wentylować' pana wcześniej, byłaby szansa na normalne życie.
I sytuacja dzisiejsza.
Gdańsk, dość ruchliwe skrzyżowanie. Wysiadam z tramwaju i tłum gapiów. Przeciskam się, widzę leżącego mężczyznę, tłum oczywiście tak wielce zaaferowany i zajęty strzelaniem słitfoci pt. "takie tam, z nieprzytomnym", jak również filmików na komórkę, że nikomu się na pogotowie zadzwonić nie chciało. Sprawdzam czynności życiowe - na szczęście oddycha, nieprzytomny. Wydaję dyspozycję - odsunąć się, bo człowiek nie ma czym oddychać, pani w czerwonej bluzce proszę zadzwonić na pogotowie, powiedzieć kiedy przyjedzie, pana w niebieskiej koszulce poproszę o podniesienie nóg poszkodowanego (na oko 80 kg, ja ok 50), sama podnoszę ręce i tak sobie czekamy na karetkę. Ścisk gapiów taki, że ratownicy mają problem z przeciśnięciem się, oczywiście zostaję mistrzem pierwszego planu na filmiku...
W sumie dobrze, może na jutubie uda się wytypować osobę, która mężczyznę pozbawiła portfela i telefonu.
No ręce i (wszystko inne) opadają. Tracę i tak nadwątloną wiarę w ludzi.
Około 10 lat temu, wieś gminna. Gmina taka na 5 tys. mieszkańców.
Południe mniej więcej. Idę sobie do lekarza po receptę na kolejną dawkę leków przeciwalergicznych. Między pocztą a sklepem wielobranżowym, obok stojaka dla rowerów leży starszy pan. Ludzie oczywiście przechodzą obok, podchodzę do pana słysząc słowa jakiejś kobiety - "zostaw, pewnie pijany".
Człowiek nie rusza się, nie oddycha. Dzwonię na pogotowie i dodatkowo do przychodni - niech lekarka bierze worek ambu i przybywa, bo zanim dojadą te 20 km z najbliższego miasta, to trochę zejdzie. I standardowo resuscytacja, po kilku minutach mam zmienniczkę - moją panią doktor.
Pacjenta niby udało się odratować, tyle że pozostał warzywkiem do końca swojego około miesięcznego dalszego życia. A gdyby ktoś choćby pobiegł po lekarza, czy zaczął 'wentylować' pana wcześniej, byłaby szansa na normalne życie.
I sytuacja dzisiejsza.
Gdańsk, dość ruchliwe skrzyżowanie. Wysiadam z tramwaju i tłum gapiów. Przeciskam się, widzę leżącego mężczyznę, tłum oczywiście tak wielce zaaferowany i zajęty strzelaniem słitfoci pt. "takie tam, z nieprzytomnym", jak również filmików na komórkę, że nikomu się na pogotowie zadzwonić nie chciało. Sprawdzam czynności życiowe - na szczęście oddycha, nieprzytomny. Wydaję dyspozycję - odsunąć się, bo człowiek nie ma czym oddychać, pani w czerwonej bluzce proszę zadzwonić na pogotowie, powiedzieć kiedy przyjedzie, pana w niebieskiej koszulce poproszę o podniesienie nóg poszkodowanego (na oko 80 kg, ja ok 50), sama podnoszę ręce i tak sobie czekamy na karetkę. Ścisk gapiów taki, że ratownicy mają problem z przeciśnięciem się, oczywiście zostaję mistrzem pierwszego planu na filmiku...
W sumie dobrze, może na jutubie uda się wytypować osobę, która mężczyznę pozbawiła portfela i telefonu.
No ręce i (wszystko inne) opadają. Tracę i tak nadwątloną wiarę w ludzi.
Ocena:
713
(763)
Komentarze