Za moich czasów przychodnianych kilka razy spotkałam się z podobnymi przykładami, ale opowiem Wam ten najbardziej jaskrawy.
Pani X miała 30 lat i 160 wzrostu. I wymiary doskonałe, czyli... nie, nie 90-60-90. Doskonałe, tak jak kula. Przy swoim 160 wzrostu ważyła prawie 130 kg. Przychodziła od czasu do czasu z jakiś błahych powodów, przeziębienia, bóle stawów.
Kilka razy zagadywałam o wagę, pytałam o dietę, ale wzbudzało to w najlepszym wypadku niechęć, jak nie agresję. Gdzieś tak w historii poniewierały się wcześniejsze wyniki badań, na granicy normy, ale w sumie prawidłowe.
Ale pani tyła, coraz bardziej bolały stawy... W końcu żal mi się jej zrobiło i postanowiłam ją przeczołgać przez pełną diagnostykę, dietetyka, endokrynologa, pełen pakiet badań. Ogólnie wszystko, co tylko mogłam jej zaproponować. Nie obyło się bez protestów i komentarzy, ale jakoś udało mi się ją namówić.
Od dietetyka wróciła oburzona, bo ojojoj, on jej rozpisał dietę! Ale pani kochana, jaką!!! Zabronił słodkiego i kluseczek! I kazał ograniczyć tłuste! I napisał jadłospis, ale przecież tu nic do najedzenia nie ma...
Widziałam ten jadłospis, nie był jakiś drakoński, co dawało pewne pojęcie, jak pacjentka żywiła się dotychczas. Oczywiście z diety nic nie wyszło, nawet ograniczenie słodkiego to było zbyt wiele.
Od endokrynologa pani wróciła z prawidłowymi hormonami i poprzekraczanymi wszystkimi wynikami lipidów, z początkami cukrzycy.
Czy to dało do myślenia? Czy coś zmieniła? NIE.
Ale ponieważ wyniki przyszły złe, to teraz ma wytłumaczenie. Bo ona jest chora! Ona nie schudnie, bo ona przecież ma WYNIKI. Nic, że te hormonalne akurat są dobre, a podwyższone świadczą o otyłości. Klasyczne wyparcie, żadnych zmian dietetycznych, ruchowych też nie (bo jak tu się ruszać przy takiej wadze). A na próby wysłania jej na turnus odchudzający usłyszałam, że nie może, bo jest CHORA! No, bo te wyniki....
Pani X miała 30 lat i 160 wzrostu. I wymiary doskonałe, czyli... nie, nie 90-60-90. Doskonałe, tak jak kula. Przy swoim 160 wzrostu ważyła prawie 130 kg. Przychodziła od czasu do czasu z jakiś błahych powodów, przeziębienia, bóle stawów.
Kilka razy zagadywałam o wagę, pytałam o dietę, ale wzbudzało to w najlepszym wypadku niechęć, jak nie agresję. Gdzieś tak w historii poniewierały się wcześniejsze wyniki badań, na granicy normy, ale w sumie prawidłowe.
Ale pani tyła, coraz bardziej bolały stawy... W końcu żal mi się jej zrobiło i postanowiłam ją przeczołgać przez pełną diagnostykę, dietetyka, endokrynologa, pełen pakiet badań. Ogólnie wszystko, co tylko mogłam jej zaproponować. Nie obyło się bez protestów i komentarzy, ale jakoś udało mi się ją namówić.
Od dietetyka wróciła oburzona, bo ojojoj, on jej rozpisał dietę! Ale pani kochana, jaką!!! Zabronił słodkiego i kluseczek! I kazał ograniczyć tłuste! I napisał jadłospis, ale przecież tu nic do najedzenia nie ma...
Widziałam ten jadłospis, nie był jakiś drakoński, co dawało pewne pojęcie, jak pacjentka żywiła się dotychczas. Oczywiście z diety nic nie wyszło, nawet ograniczenie słodkiego to było zbyt wiele.
Od endokrynologa pani wróciła z prawidłowymi hormonami i poprzekraczanymi wszystkimi wynikami lipidów, z początkami cukrzycy.
Czy to dało do myślenia? Czy coś zmieniła? NIE.
Ale ponieważ wyniki przyszły złe, to teraz ma wytłumaczenie. Bo ona jest chora! Ona nie schudnie, bo ona przecież ma WYNIKI. Nic, że te hormonalne akurat są dobre, a podwyższone świadczą o otyłości. Klasyczne wyparcie, żadnych zmian dietetycznych, ruchowych też nie (bo jak tu się ruszać przy takiej wadze). A na próby wysłania jej na turnus odchudzający usłyszałam, że nie może, bo jest CHORA! No, bo te wyniki....
Ocena:
564
(742)
Komentarze