bazienka
Odnośnie "prześladowania" w szkole.
Kiedyś, dawno, dawno temu, jeszcze w podstawówce, chodziłam do klasy z Karolinką. Karolinka była w szkole "ustawiona" - mama uczyła nas ZPT, potem w zastępstwie WF-u, babcia była władczynią szatni i korytarzy - czyli woźną.
Karolinka w sumie dobrze się uczyła zazwyczaj, ale problemy z rozumieniem treści miała.
Kiedyś pisaliśmy sprawdzian, nawet nie pamiętam z czego. Była to może 6, może 7 klasa podstawówki. I Karolinka co chwila mnie szturchała. Pomogłam raz, pomogłam drugi, piąty. Po ostrzeżeniu nauczycielki, że jeszcze raz, a zabierze mi kartkę, zajęłam się jednak sobą, nie reagując na coraz bardziej nachalne szturchanie.
W końcu wkurzona powiedziałam głośno coś w stylu "Dziecko głupie, trzeba się było nauczyć, nie zaczepiaj mnie więcej".
Dnia następnego wychowawczyni na dużej przerwie wezwała mnie do klasy, gdzie czekała już mama Karolinki. I przez 20 minut obrażała mnie, wyzywała, każdą moją próbę wytłumaczenia sytuacji zbywając stwierdzeniem "jesteś bezczelna, zamknij się, gówniaro!".
Przy wychowawczyni.
Teraz po pierwszym wyzwisku poprosiłabym o możliwość przyjścia z mamą, by konwersacja odbywała się na równym poziomie, ale wtedy, mając 13-14 lat, zwyczajnie mnie wmurowało.
Efekt był łatwy do przewidzenia - z przedmiotów, których uczyła nas mama Karolinki, miałam oczywiście gorsze oceny (twierdziła, że wcześniejsze dobre stawiała mi "z litości"), zaś babcia K. za każdym razem, jak mnie zobaczyła, czy to w szatni, czy na korytarzu, nie omieszkała przypomnieć, że "Karolinka to najlepsze dziecko na świecie, a ja jestem gównem".
Gratuluję też jednej z nauczycielek, która mnie na szczęście nie uczyła. Jako że przeprowadziłam się z miasta na wieś, na pierwszej przerwie zostałam uraczona tekstem "Nie wyobrażaj sobie, że jak jesteś >>panienką z miasta<<, to jesteś lepsza niż inne dzieci!", miałam wtedy lat 10.
Jako że powiedziała to oczywiście przy większości mojej klasy, dzieciaki podchwyciły chęć udowodnienia mi, że nie jestem panienką z miasta. I fakt bycia najlepszą uczennicą w klasie (oprócz WF-u), chętnie dzielącą się wiedzą czy pracami domowymi, raczej mi nie pomógł.
Niemal "zamieszkałam" w bibliotece, wypożyczając 15-20 książek miesięcznie, bo co robić po szkole bez internetu i z 3 kanałami w tv...
Jakiekolwiek życie towarzyskie zaczęłam mieć ok. 2 klasy LO.
Drogim paniom "pedagog" serdecznie "dziękuję".
"Szkoła życia" wyszła pierwszorzędnie.
Kiedyś, dawno, dawno temu, jeszcze w podstawówce, chodziłam do klasy z Karolinką. Karolinka była w szkole "ustawiona" - mama uczyła nas ZPT, potem w zastępstwie WF-u, babcia była władczynią szatni i korytarzy - czyli woźną.
Karolinka w sumie dobrze się uczyła zazwyczaj, ale problemy z rozumieniem treści miała.
Kiedyś pisaliśmy sprawdzian, nawet nie pamiętam z czego. Była to może 6, może 7 klasa podstawówki. I Karolinka co chwila mnie szturchała. Pomogłam raz, pomogłam drugi, piąty. Po ostrzeżeniu nauczycielki, że jeszcze raz, a zabierze mi kartkę, zajęłam się jednak sobą, nie reagując na coraz bardziej nachalne szturchanie.
W końcu wkurzona powiedziałam głośno coś w stylu "Dziecko głupie, trzeba się było nauczyć, nie zaczepiaj mnie więcej".
Dnia następnego wychowawczyni na dużej przerwie wezwała mnie do klasy, gdzie czekała już mama Karolinki. I przez 20 minut obrażała mnie, wyzywała, każdą moją próbę wytłumaczenia sytuacji zbywając stwierdzeniem "jesteś bezczelna, zamknij się, gówniaro!".
Przy wychowawczyni.
Teraz po pierwszym wyzwisku poprosiłabym o możliwość przyjścia z mamą, by konwersacja odbywała się na równym poziomie, ale wtedy, mając 13-14 lat, zwyczajnie mnie wmurowało.
Efekt był łatwy do przewidzenia - z przedmiotów, których uczyła nas mama Karolinki, miałam oczywiście gorsze oceny (twierdziła, że wcześniejsze dobre stawiała mi "z litości"), zaś babcia K. za każdym razem, jak mnie zobaczyła, czy to w szatni, czy na korytarzu, nie omieszkała przypomnieć, że "Karolinka to najlepsze dziecko na świecie, a ja jestem gównem".
Gratuluję też jednej z nauczycielek, która mnie na szczęście nie uczyła. Jako że przeprowadziłam się z miasta na wieś, na pierwszej przerwie zostałam uraczona tekstem "Nie wyobrażaj sobie, że jak jesteś >>panienką z miasta<<, to jesteś lepsza niż inne dzieci!", miałam wtedy lat 10.
Jako że powiedziała to oczywiście przy większości mojej klasy, dzieciaki podchwyciły chęć udowodnienia mi, że nie jestem panienką z miasta. I fakt bycia najlepszą uczennicą w klasie (oprócz WF-u), chętnie dzielącą się wiedzą czy pracami domowymi, raczej mi nie pomógł.
Niemal "zamieszkałam" w bibliotece, wypożyczając 15-20 książek miesięcznie, bo co robić po szkole bez internetu i z 3 kanałami w tv...
Jakiekolwiek życie towarzyskie zaczęłam mieć ok. 2 klasy LO.
Drogim paniom "pedagog" serdecznie "dziękuję".
"Szkoła życia" wyszła pierwszorzędnie.
nauczyciele szkoła prześladowanie
Ocena:
286
(320)
Komentarze