Azja
Wracałem dzisiaj z pracy autobusem. Obok mojego siedzenia ustawiła się czwórka młodzieży i dosyć głośno informowała współpasażerów o szkolnych perypetiach.
W szczególności tak wielce interesujących jak to, że gdy jeden się upalił, to zdemolował gablotkę. I zwalił winę na innego. Albo że taka jedna to lizała się na zielonej szkole, ale ponieważ była napier.., przepraszam, nietrzeźwa, to nie poczuła, że jej amant zaliczał właśnie zgon i nie stanął(!) na wysokości zadania, a te głupie opiekunki to myślały, że oni w szachy grają. Oraz inne szkolne opowieści pełne treści, plugawej i plugawie podane, bez skrępowania. Choć jedna z dziewczyn czasem zerkała na mnie i mojego sąsiada z krzesełka, czy aby nie zamierzamy interweniować po szczególnie głośnej i soczystej kłerwie. Sądząc z błysku w oku, chyba tylko na to czekała.
Z pewnych podanych szczegółów zidentyfikowałem do której to placówki edukacyjnej owa młodzież uczęszcza. Zwłaszcza gdy padła ksywka mojego znajomego, który ma nieszczęście tam nauczać. Ponieważ musiałem już wysiadać, nie odmówiłem sobie drobnej przyjemności.
- Przepraszam - rzuciłem wstając. Zero odzewu, blokada wyjścia.
- PRZEPRA…szam - decybele podziałały, stadko się rozstąpiło. Zszedłem pomiędzy, ekhm, te dzieci, poprawiając plecak. Czekając na otwarcie drzwi z lekka rzuciłem w przestrzeń:
- Wesoło macie w tym [slangowa nazwa własna szkoły]. I nikt was nigdy nie złapał na jaraniu tego drugiego? Janek Kowalski (wzmiankowany wcześniej kolega) mi mówił, że prawie kiedyś dorwał jakieś towarzycho z zielem, ale prysnęli.
Tutaj nastąpiło pewne zaskoczenie, stadko umilkło, popatrując na mnie z ukosa. Drzwi się otworzyły, obróciłem się na pięcie i dobiłem na koniec:
- Fajnie będzie sobie jeszcze pogadać, bo Janek prosił mnie o zastępstwo. Do zobaczenia na matematyce po feriach. A ciebie, Kosa (podłapana ksywa jednego z grupki), to sobie zapamiętałem. Gablotkę naprawisz.
I żwawym krokiem opuściłem busik, w którym zaległa gęsta cisza.
W szczególności tak wielce interesujących jak to, że gdy jeden się upalił, to zdemolował gablotkę. I zwalił winę na innego. Albo że taka jedna to lizała się na zielonej szkole, ale ponieważ była napier.., przepraszam, nietrzeźwa, to nie poczuła, że jej amant zaliczał właśnie zgon i nie stanął(!) na wysokości zadania, a te głupie opiekunki to myślały, że oni w szachy grają. Oraz inne szkolne opowieści pełne treści, plugawej i plugawie podane, bez skrępowania. Choć jedna z dziewczyn czasem zerkała na mnie i mojego sąsiada z krzesełka, czy aby nie zamierzamy interweniować po szczególnie głośnej i soczystej kłerwie. Sądząc z błysku w oku, chyba tylko na to czekała.
Z pewnych podanych szczegółów zidentyfikowałem do której to placówki edukacyjnej owa młodzież uczęszcza. Zwłaszcza gdy padła ksywka mojego znajomego, który ma nieszczęście tam nauczać. Ponieważ musiałem już wysiadać, nie odmówiłem sobie drobnej przyjemności.
- Przepraszam - rzuciłem wstając. Zero odzewu, blokada wyjścia.
- PRZEPRA…szam - decybele podziałały, stadko się rozstąpiło. Zszedłem pomiędzy, ekhm, te dzieci, poprawiając plecak. Czekając na otwarcie drzwi z lekka rzuciłem w przestrzeń:
- Wesoło macie w tym [slangowa nazwa własna szkoły]. I nikt was nigdy nie złapał na jaraniu tego drugiego? Janek Kowalski (wzmiankowany wcześniej kolega) mi mówił, że prawie kiedyś dorwał jakieś towarzycho z zielem, ale prysnęli.
Tutaj nastąpiło pewne zaskoczenie, stadko umilkło, popatrując na mnie z ukosa. Drzwi się otworzyły, obróciłem się na pięcie i dobiłem na koniec:
- Fajnie będzie sobie jeszcze pogadać, bo Janek prosił mnie o zastępstwo. Do zobaczenia na matematyce po feriach. A ciebie, Kosa (podłapana ksywa jednego z grupki), to sobie zapamiętałem. Gablotkę naprawisz.
I żwawym krokiem opuściłem busik, w którym zaległa gęsta cisza.
komunikacja_miejska
Ocena:
439
(485)
Komentarze