Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

#78275

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Służba zdrowia w kolejnej odsłonie.

Uwaga – będzie niesmacznie, dla niektórych może nawet obrzydliwie. Kto nie chce, niech nie czyta.

Po 18 godzinach średniowiecznych tortur i mojego wycia przeplatanego błaganiem o dobicie, Pani Doktor wreszcie doszła do wniosku, że mój syn siłami natury jednak na świat nie wyjdzie, bo nie jest odpowiednio ułożony. W ciągu kolejnego kwadransa, syn wyjęty za pomocą cesarskiego cięcia, jak jako tako pozszywana, na oddziale położniczym zapada cisza (z mojej strony).

Minęło kilka godzin, zapada wieczór. Dziecko, jak to dziecko, gromkim krzykiem zaczyna sygnalizować potrzebę jedzenia. Przystawiam i... nic. Nie ma co jeść. Próbuję na różne sposoby, pewnie nie umiem czy coś, proszę o pomoc. Pielęgniarka pokazuje, tłumaczy, sama przystawia, mały próbuje ssać z siłą odkurzacza i też nic. Syn wrzeszczy jak kilka syren okrętowych razem, ja płaczę, zamiast pokarmu leci krew. Znów proszę o pomoc. Pada kategoryczne polecenie „Wytrzeć krew! Karmić!”. Wycieram, myję, karmię. Efekt podobny czyli żaden. Gehenna trwa dobre kilka godzin. Dziewczyny z mojej sali, których dzieci śpią, zaczynają mieć dość. Nie ma się co dziwić, każda świeżo po porodzie, mniej lub bardziej wykończona. Nie powinnam jeszcze wstawać po operacji, ale nie mam wyjścia. Wychodzę z wyjącym maluchem z sali, wlokę się do pokoju pielęgniarek, błagam o odrobinę jakiegokolwiek pokarmu. Nie dadzą, nie mają, karmić piersią. Siadam pod pokojem pielęgniarek. Po około godzinie mały zaczyna wyraźnie słabnąć, płacze coraz ciszej, coraz ochryplej. Słaniam się na krześle, pies z kulawą nogą się nami nie interesuje. Widzę, że prędzej syn umrze z głodu, niż doczekam się jakiejkolwiek pomocy. W desperacji idę na sąsiedni oddział neonatologiczny, pukam, we łzach błagam o jakiś pokarm dla dziecka. Pielęgniarka lituje się, dostaję malutką buteleczkę mleka dla wcześniaków. Mały ją dosłownie wsysa w siebie i zasypia natychmiast.

Na drugi dzień mówię mamie o tym, co mnie spotkało w nocy. Mama od razu poszła po pielęgniarkę oddziałową i wyłuszczyła sytuację. Reakcja – to niemożliwe! Nieprawda, że nie ma mleka na oddziale! Zawsze jest i zawsze pielęgniarki w takich sytuacjach dają! Ta, pewnie, zwidy miałam. Jeśli nawet tak, to razem ze mną wszystkie dziewczyny z mojej sali, które jak jeden mąż poparły moją wersję.

Nie wiem, jak to się dalej potoczyło. Wyszłam po 4 dniach i więcej tam nie wróciłam. Empatię pielęgniarek z nocnej zmiany zapamiętam do śmierci.

słuzba_zdrowia

Skomentuj (33) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 268 (296)

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…