#79447

Historia sprzed roku.
Wracając z pracy, postanowiłam wstąpić do marketu po drobne zakupy. Po parkingu kręcił się lokalny żul, o przydomku Mucha. Wszyscy w miasteczku go kojarzą, jest bardzo charakterystyczny i niekiedy bardzo namolny.

Mucha mieszka w baraku socjalnym, nie musi płacić za rachunki, ubiera się w to co wygrzebie z kontenerów, je to co uda mu się ukraść lub wyżebrać. Każdą złotówkę, która wpadnie w jego ręce przeznacza na środki, które wprowadzają go w stan nieważkości. Co wieczór radośnie lewituje nad chodnikami. Praca? 8 godzin żebrania pod marketami.

Mężczyzna podszedł do mnie, byłam pewna, że znów usłyszę, że chce 2 zł na chleb. Jednak nie tym razem:
- Przepraszam, czy mogłaby pani kupić mi coś do jedzenia?
- Odpuść sobie wino, będziesz miał na chleb – odparłam krótko, ale on dalej szedł za mną i zawodził:
- Jestem taki głodny, od wczoraj nic nie jadłem… Naprawdę… Nie chcę pieniędzy, tylko jakieś jedzenie, chociaż makaron…

Oczywiście zmiękłam, nie można pozwolić by bliźni głodował, trzeba nakarmić nawet taką łajzę.
- To co mam kupić? - pytam i słyszę:
- Tak ze 30 jajek, z 2 kilo mielonego wołowego, paczkę kawy, ser, jakieś słodycze… - zaczął wymieniać, a ja myślałam, że facet żartuje.
- Mogę ci kupić makaron, o który prosiłeś, zapomnij o mielonym.
- Ale dlaczego? Co to takiego? Pani chce żebym był głodny? – oburzył się – Czy ja nie mogę zjeść jak człowiek? – naprawdę nie rozumiał, jak mogłam mu odmówić.
- Jak chcesz jeść mięso, to sobie zarób na nie. Daj mi spokój.

No i poszedł oburzony, przeklinając pod nosem. Gdyby poprosił o coś tańszego pewnie kupiłabym mu to. Uważam jednak, że stawianie takich żądań (wiem, że nie są to produkty luksusowe, ale jednak) jest bezczelnością.

Chciałabym żeby zdrowych, zdolnych do pracy ludzi (jak opisany żul) obowiązywała zasada: Nie pracujesz – nie jesz.

żul market żebranie