zarchiwizowany
Skomentuj
(3)
Pobierz ten tekst w formie obrazka
xlchtloi
Czytałam sobie ostatnio artykuł o tym, jak trauma z dzieciństwa wpływa na zdrowie w dorosłym życiu i tak sobie uświadomiłam...
... Że dzieci to jednak głupie są.
Gnębili mnie w podstawówce. Standardowo, śmiechy, chichy, wyzwiska, głupie przyśpiewki, wyrywanie książek (zawsze byłam molem). Któregoś dnia podczas spaceru po parku znalazłam witkę wierzbową czy inny badyl, jakimś cudem złapałam dwóch gówniarzy i spuściłam im lanie. Oczywiście od razu tragedie, urazy, bijcie w dzwony, bo krzywda się dzieciom dzieje. Natychmiast zawołano panią pedagog i była pogadanka. Oni, oczywiście, wcielenia urażonej niewinności, bo przecież się tylko bawili. A ja? A ja „przecież jestem mądrzejsza i powinnam odpuścić”.
Jaki efekt? Cóż, dla gnojków żaden, pogniewali się, w sumie nie pamiętam nawet, czy odpuścili, bo co mieli zrobić to zrobili. Dla mnie? Według artykułu: zwiększone ryzyko zapalenia wątroby (?), przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (?!), a także standardowo, chorób serca, cukrzycy, migreny, zaburzeń snu, chorób autoimmunologicznych, skłonność do uzależnień i otyłości (no, z tym ostatnim się trochę spóźnili...) nie wspominając o takich drobnostkach jak depresja, fobia społeczna czy problemy z samooceną, no i poczucie, że to i tak wszystko moja wina, bo „jestem mądrzejsza i powinnam odpuścić” (a w ogóle to jestem grubym, śmierdzącym rysiem i nikt mnie nie lubi). (I zanim się jakiś geniusz odezwie, myłam się codziennie, ubrania też miałam prane regularnie, więc intensywnej woni chyba nie roztaczałam, ot, jakiś domorosły poeta, niechybnie następca Mickiewicza, wymyślił durną przyśpiewkę ze śmierdzącym rysiem i się przyjęło)
A czemu pisałam, że dzieci są głupie? Bo jakiś czas potem nasza nauczycielka od matematyki zachęcała lepszych uczniów, żeby pomagali tym słabszym z nauką. Jeden z gnojków zgłosił się do mnie, bo przecież „jestem taką dobrą koleżanką” :D. I jeszcze miał czelność się poskarżyć, jak go wyśmiałam...
... Że dzieci to jednak głupie są.
Gnębili mnie w podstawówce. Standardowo, śmiechy, chichy, wyzwiska, głupie przyśpiewki, wyrywanie książek (zawsze byłam molem). Któregoś dnia podczas spaceru po parku znalazłam witkę wierzbową czy inny badyl, jakimś cudem złapałam dwóch gówniarzy i spuściłam im lanie. Oczywiście od razu tragedie, urazy, bijcie w dzwony, bo krzywda się dzieciom dzieje. Natychmiast zawołano panią pedagog i była pogadanka. Oni, oczywiście, wcielenia urażonej niewinności, bo przecież się tylko bawili. A ja? A ja „przecież jestem mądrzejsza i powinnam odpuścić”.
Jaki efekt? Cóż, dla gnojków żaden, pogniewali się, w sumie nie pamiętam nawet, czy odpuścili, bo co mieli zrobić to zrobili. Dla mnie? Według artykułu: zwiększone ryzyko zapalenia wątroby (?), przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (?!), a także standardowo, chorób serca, cukrzycy, migreny, zaburzeń snu, chorób autoimmunologicznych, skłonność do uzależnień i otyłości (no, z tym ostatnim się trochę spóźnili...) nie wspominając o takich drobnostkach jak depresja, fobia społeczna czy problemy z samooceną, no i poczucie, że to i tak wszystko moja wina, bo „jestem mądrzejsza i powinnam odpuścić” (a w ogóle to jestem grubym, śmierdzącym rysiem i nikt mnie nie lubi). (I zanim się jakiś geniusz odezwie, myłam się codziennie, ubrania też miałam prane regularnie, więc intensywnej woni chyba nie roztaczałam, ot, jakiś domorosły poeta, niechybnie następca Mickiewicza, wymyślił durną przyśpiewkę ze śmierdzącym rysiem i się przyjęło)
A czemu pisałam, że dzieci są głupie? Bo jakiś czas potem nasza nauczycielka od matematyki zachęcała lepszych uczniów, żeby pomagali tym słabszym z nauką. Jeden z gnojków zgłosił się do mnie, bo przecież „jestem taką dobrą koleżanką” :D. I jeszcze miał czelność się poskarżyć, jak go wyśmiałam...
szkoła
Ocena:
39
(87)
Komentarze