Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

#81944

przez (PW) ·
| Do ulubionych
No i w końcu mnie się trafili Rodzice Roku. Albo i dziesięciolecia.

Szkoła integracyjna - dla niewtajemniczonych - klasa licząca 20 uczniów, w tym piątka dzieci z orzeczeniami -najróżniejszymi! Począwszy od dysfunkcji ruchu czyli dzieci na wózkach inwalidzkich, poprzez łagodne dysfunkcje psychiczne w rodzaju ADHD czy niedostosowania społecznego a skończywszy na padaczce i Zespole Aspergera.

Słowem - 17 dzieci jako tako przewidywalnych i 3 - zupełna niespodzianka (mówię o tych z zaburzeniami psychicznymi, nie o tych na wózkach).

Chłopiec - orzeczenie z powodu stwierdzonego Zespołu Aspergera - oceny same piątki i szóstki. Intelektualny poziom - powyżej normy. Olimpijczyk (na miarę Olimpiad swojego poziomu wiekowego, oczywiście). Niby, wydawałoby się - ulubieniec nauczycieli. Główne role we wszystkich sztukach, wystawianych przez szkołę. Duma i radość rodziców.

Realia: poziom emocjonalny - w zasadzie zerowy. Kompletne rozbicie emocjonalne, agresja połączona z niezwykłym wręcz sprytem: koledzy wyzywani od najgorszych, gdy nie wytrzymują i przechodzą do rękoczynów (to tylko 11-latki) - bieg do nauczyciela, ze "oni mnie biją". Wbijanie szpil mentalnych i skargi na reakcję innych. Ukradkowe wbijanie łokcia czy kolana - na reakcję napastowanych "oni mnie biją!" Nauczyciele: pomimo tych wszystkich sukcesów postrzegają chłopca jako nadętego dumą sztucznie pompowaną w niego przez rodziców na zasadzie "Co, ja nie potrafię? Przecież jestem najlepszy!"

Dziecko to dziecko. Jest poważnie zaburzone.

Nauczyciele i rodzice innych dzieci: spostrzegli problem. Reakcja rodziców: przecież on jest doskonały! Tak cudownie się uczy, wspaniałe oceny, olimpijczyk! Jak możecie szykanować tak cudowne dziecko! To cały wredny świat sprzysiągł się przeciwko naszemu wspaniałemu dziecku! Od przeszło dwóch lat przestali się pojawiać na zebraniach rodziców, utrudnili kontakt. W ciągu dwóch ostatnich lat jedyny kontakt ojca ze szkołą: wizyta u pani od polskiego: "Gabryś dostał tylko czwórkę ze sprawdzianu. Proszę, aby pani przemyślała jeszcze raz swoją decyzję".

Tak, to była jedyna reakcja.

Rodzice nie dopuszczają do świadomości, że dziecko ma problemy. I to jest najgorsze - bo świadomość istnienia problemu jest bodźcem do poszukiwania jego rozwiązania. Jeśli się wypiera istnienie problemu - nie szuka się jego rozwiązania, prawda?

Dziś ja zdecydowałam się podjąć dość drastyczny krok w kierunku rozwiązania tego problemu. Mój syn - między innymi - też padł ofiarą ordynarnych wyzwisk w połączeniu z robieniem z siebie (agresora) ofiary. Może to coś da. Może wstrząśnie zadufanymi w sobie rodzicami. Dla dobra tego chłopca, on chyba w końcu nie jest niczemu winien... Czas pokaże.

[EDIT] Od razu edytuję moje niedopatrzenie: Dziecko ma orzeczenie Zespołu Aspergera. Rodzice uznali, że to orzeczenie w połączeniu ze świetnymi ocenami od razu stawia ich dziecko na poziomie Cudownych Dzieci. Ma ZA a jednak takie wspaniałe wyniki! Więc nic nie trzeba robić. Rozwój emocjonalny to wymysł szkoły.

Skomentuj (29) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 96 (134)

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…