#83102

Historia na gorąco, w nawiązaniu do niepełnosprawnych.
Salon sieci komórkowej, małe miasto.

Dwa stanowiska, oba zajęte, wchodzę, czekam. Trochę schodzi, ale przecież trzeba załatwić dokładnie, za mną dochodzą trzy osoby. Nic się nie dzieje, czekamy.
Przybywają następni klienci, małżeństwo z córką na wózku. Dziewczyna duża, na oko nastolatka, z porażeniem mózgowym lub czymś podobnym.
Za moment zwalnia się jedno stanowisko i co robią ci z wózkiem?
Grzecznie proszą o przepuszczenie?
NIE, ależ gdzie tam. Oznajmiają władczym tonem, że oni teraz bo.... fanfary....
MAJOM HOROM CURKE!!!

Żeby była jasność. Nie mówią czegoś w rodzaju: czy państwo nas przepuszczą? Czy możemy bez kolejki?
To jest władczy, oznajmiający ton: TERA MY!!! BO HOROM CURKE MAMY.
Na pytanie: z jakiej racji pan patolog (bo inaczej go nie nazwę) zapluł się i otoczenie. Mamusia też. I hora curka też.

Dlatego drodzy niepełnosprawni was nie lubię. Współczuję i rozumiem, ale nie lubię. Takie zachowania są normą, nie wrzucam do wora wszystkich, nie, są normalni i sympatyczni, ale w mniejszości.

I żeby nie było że nie wiem co i jak. Wiem. Moja dorosła już córka od 7 roku życia chodziła w gorsecie. W 15 roku życia miała operację na kręgosłup, do dziś ma dwa tytanowe pręty w plecach i orzeczenie o niepełnosprawności. Wózek minął nas o włos.
Ale nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy wykorzystywać w tak obrzydliwy sposób tego faktu.

Wstyd.

Świat horych curek.