#83539

Losując historie trafiłam na opowiadanie kobiety, która jako dziecko marzyła o aktorstwie, a jej marzenia zostały na kilkanaście lat pogrzebane przez nauczycielkę i tak mi się przypomniało, że moja matka też była mistrzem w gaszeniu dziecięcych/nastoletnich marzeń.

1) Będąc w podstawówce czytałam czasopismo "Uśmiech numeru" (dowcipy, komiksy, porady, wszystko na nawet niezłym poziomie. Teraz takich nie robią :/). W "Uśmiechu..." była rubryka z listami, a w niej specjalny narożnik dla rekordzistów. Ot, jakaś dziewczyna pisała, że ma 36 porcelanowych słoników, więc stosowna informacja i zdjęcie trafiały do narożnika. A ja miałam całkiem pokaźną jak na mój wiek biblioteczkę...

JA: Mamo, dasz mi na znaczek? (nie śniło mi się wtedy że istnieje coś takiego jak mail!) Chcę napisać do "Uśmiechu..." o moich książkach, może o mnie napiszą.
MAMA: Co napiszą, o kim napiszą, to już nie mają o czym pisać tylko o tobie, masz się też czym chwalić, za naukę byś się wzięła, przestanę ci ten "Uśmiech..." kupować, tylko głupoty ci w głowie... itd.

2) W "Uśmiechu..." co miesiąc był jakiś konkurs, można było jakieś drobiazgi wygrać.

JA: Mamo, napiszę do "Uśmiechu..." bo zobacz, jest konkurs czytelniczy, a ja tę książkę czytałam i znam wszystkie odpowiedzi. Kupisz mi znaczek? Można wygrać...
MAMA: A co ty tam wygrasz, gorzkie żale na fujarce chyba, wzięłabyś się za lekcje... itd.

3) To już późniejszy okres, liceum. Po około dwóch latach nieregularnych ćwiczeń i całej masie poprutych robótek udało się(!) i wydziergałam swoją pierwszą serwetkę. Pękając z dumy zaniosłam ją mamie z propozycją położenia na regale.

MAMA: Co ty mi tutaj, to się nie nadaje, to trzeba umieć robić a co ty umiesz, ty nic nie umiesz, to trzeba oczko w oczko robić, a ty tak nie umiesz, i co ja mam z tym gównem zrobić, może jeszcze koszyczek od święconki tym wyścielić?
JA: A mogłabyś najpierw spojrzeć, a potem krytykować?
MAMA: Nie muszę patrzeć, i tak wiem.

4) A to najświeższe. Na szczęście mojej córki przy tym nie było.

Mama wbija do mnie z wizytą i widzi lalki poubierane w "sukienki" z krepiny łączonej taśmą klejącą.
MAMA: I ty jej pozwalasz tak krepinę marnować, nie lepiej do przedszkola zostawić?
JA: Po pierwsze krepina droga nie jest, po drugie w przedszkolu ma wszystko co trzeba, po trzecie niech rozwija kreatywność, może zostanie jakąś projektantką mody?
MAMA: Srantką zostanie nie projektantką!

I nie, nie przeszło jej do tej pory...

rodzinka