Nie wiem, czy ktoś tu się ze mną zgodzi, czy też zostanę zbiorowo znienawidzony, jednak postanowiłem podzielić się moją opinią oraz konsternacją, która ogarnia mnie niemal za każdym razem, gdy podróżuję transportem publicznym.
Otóż nie rozumiem, dlaczego na młodych osobach, które podróżują środkami komunikacji miejskiej, ciąży nieustanna presja, by ustępowały miejsca starszym? Jestem w stanie pojąć do pewnego stopnia kwestie grzeczności i „wychowania”, których wiele osób używa jako argumentów za ustępowaniem siedzenia. Jednak niezmiennie nie uważam, by owo „dobre wychowanie” miało powodować, że odbierane jest mi prawo do wygodnego transportu, za który zapłaciłem.
Skoro płacę za bilet tak samo, jak starsza pani (a jeśli nie jestem studentem, to nawet więcej, ponieważ emeryci w przeciwieństwie do mnie mogą liczyć na ulgi), to z jakiego racjonalnego powodu miałbym rezygnować z siedzenia podczas podróży? Rządzi tutaj prawo: „kto pierwszy, ten lepszy”, dlaczego więc, jadąc dobre 40 minut z punktu A do punktu B, po drodze mam rezygnować z mojego miejsca na rzecz innego pasażera, który jedzie przykładowo zaledwie dwa przystanki?
Jestem zdania, że jeśli starsze osoby nie są na tyle sprawne, by przemieszczać się transportem publicznym, to najzwyczajniej w świecie… nie powinny tego robić! To już poboczna kwestia, że ich bliscy na to pozwalają, zamiast zapewnić im odpowiednią opiekę oraz dopasowany do stanu zdrowia sposób podróży.
Inna sprawa, że empatia i grzeczność ulatują jak gaz z piwa, kiedy starsza pani stoi nad Tobą i stuka Cię torebką po głowie, głośno chrząkając i ostentacyjnie WYMAGAJĄC, byś ustąpił jej miejsca.
Bynajmniej takie zachowanie nie wskazuje na mniejszą sprawność fizyczną – ruch, tupet i bezczelność są tutaj doskonale opanowane.
Zmierzam więc do meritum – marzy mi się, abyśmy nie oceniali tych, którzy miejsca nie ustępują. Krew zalewa mnie za każdym razem, gdy widzę potępiające spojrzenia wymierzone w kierunku młodych pasażerów. Korzystają w takiej sytuacji ze swoich przywilejów i mają do tego pełne prawo, pamiętajmy o tym.
Otóż nie rozumiem, dlaczego na młodych osobach, które podróżują środkami komunikacji miejskiej, ciąży nieustanna presja, by ustępowały miejsca starszym? Jestem w stanie pojąć do pewnego stopnia kwestie grzeczności i „wychowania”, których wiele osób używa jako argumentów za ustępowaniem siedzenia. Jednak niezmiennie nie uważam, by owo „dobre wychowanie” miało powodować, że odbierane jest mi prawo do wygodnego transportu, za który zapłaciłem.
Skoro płacę za bilet tak samo, jak starsza pani (a jeśli nie jestem studentem, to nawet więcej, ponieważ emeryci w przeciwieństwie do mnie mogą liczyć na ulgi), to z jakiego racjonalnego powodu miałbym rezygnować z siedzenia podczas podróży? Rządzi tutaj prawo: „kto pierwszy, ten lepszy”, dlaczego więc, jadąc dobre 40 minut z punktu A do punktu B, po drodze mam rezygnować z mojego miejsca na rzecz innego pasażera, który jedzie przykładowo zaledwie dwa przystanki?
Jestem zdania, że jeśli starsze osoby nie są na tyle sprawne, by przemieszczać się transportem publicznym, to najzwyczajniej w świecie… nie powinny tego robić! To już poboczna kwestia, że ich bliscy na to pozwalają, zamiast zapewnić im odpowiednią opiekę oraz dopasowany do stanu zdrowia sposób podróży.
Inna sprawa, że empatia i grzeczność ulatują jak gaz z piwa, kiedy starsza pani stoi nad Tobą i stuka Cię torebką po głowie, głośno chrząkając i ostentacyjnie WYMAGAJĄC, byś ustąpił jej miejsca.
Bynajmniej takie zachowanie nie wskazuje na mniejszą sprawność fizyczną – ruch, tupet i bezczelność są tutaj doskonale opanowane.
Zmierzam więc do meritum – marzy mi się, abyśmy nie oceniali tych, którzy miejsca nie ustępują. Krew zalewa mnie za każdym razem, gdy widzę potępiające spojrzenia wymierzone w kierunku młodych pasażerów. Korzystają w takiej sytuacji ze swoich przywilejów i mają do tego pełne prawo, pamiętajmy o tym.
Ocena:
112
(246)
Komentarze