Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

#85507

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Grrr...

Krótki zarys:
Wyprowadzając się z domu tfu(!) rodzinnego zabrałam ze sobą dwie torby. W jednej miałam ubrania, w drugiej starą kołdrę i poduszkę "bo nam się już w sumie nie przyda". Mimo, że wcześniej pracowałam, nie miałam nawet własnego kubka czy talerza. Kupowanie sobie CZEGOKOLWIEK zamiast oddawania pieniędzy matce, było bardzo źle widziane i szeroko komentowane przez wiele dni. Sterroryzowana do potęgi granic, godziłam się na to.

Ale wyprowadziłam się, kupiłam sobie komórkę, kupiłam komputer (rzęcha jakiegoś, ale działał). Pracowałam. Przez kilka lat wysłuchiwałam telefonicznych płaczów mojej matki, jak to nie ma na jedzenie, bo coś tam (potem dowiedziałam się, że był to stek kłamstw, a matka pieniądze przepijała), więc podrzucałam jej to 50, to 100 zł. Tak mnie wychowano, że mam obowiązek pomagać teraz rodzinie, a ja jeszcze nie miałam siły się zbuntować. Ale jednocześnie stopniowo "dorabiałam się" - a to talerze, a to garnek...

Poznałam ojca mojej córki, zamieszkałam z nim i w tym okresie przestałam wspomagać matkę. Kontakt się urwał, by odnowić się po narodzinach wnuczki.

Po odejściu od tegoż (#$!^&%) krótki epizod w rozmaitych instytucjach pomocowych i w końcu jest! Mieszkanie komunalne, pokój z kuchnią, pana Boga za nogi złapałam!

W okresie "urządzania się" mama nawet była do pewnego stopnia pomocna. Załatwiła mi meble do pokoju, które moja ciotka chciała wyrzucić, a także szafki kuchenne, które sama używała kilka lat po tym jak jakaś sąsiadka wyrzuciła je na opał.

Zapytacie, co w tym piekielnego?

Ano nic. Absolutnie nic. Tylko gdy mama poinformowała mnie, że rodzice faceta mojej siostry kupili młodym mieszkanie, więc ona MUSI im kupić meble... No jakoś tak przykro mi się zrobiło. Nie wiem nawet czy słusznie.

Rodzina.

Skomentuj (21) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 120 (146)

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…