Ryszka
Piekielność dnia codziennego, ale bardzo denerwująca. Przynajmniej dla mnie.
Mieszkam przy ślepej ulicy. Na jednym końcu park, a na drugim skrzyżowanie w kształcie litery T. Jakiś czas temu zaczął się remont całego skrzyżowania i ulicy, nazwijmy ją, Poziomej. Ulica nie jest długa, a na całej jej długości jest ruch wahadłowy. Chcąc wyjechać z ulicy Pionowej. Trzeba się zatrzymać i zobaczyć, z której akurat strony jadą samochody, żeby móc się włączyć, albo poczekać na zielone po drugiej stronie. Stojąc na skrzyżowaniu, jest bardzo dobra widoczność, widać oba końce ruchu wahadłowego, więc bez problemu można sprawdzić, czy jechać czy jednak jeszcze poczekać.
Co mają w głowach kierowcy, którzy na siłę pchają się na ulicę Poziomą, gdy akurat samochody jadące w drugą stronę mają zielone światło? Nie dość, że to całe skrzyżowanie jest w środku miasta, wiec ruch jest spory, to przynajmniej kilka razy w tygodniu trafi się jakiś mistrz kierownicy. A to Janusz, który przecież zdąży, najwyżej inni się zatrzymają, albo Seba, który ma sportowego grata po tuningach, więc wszyscy powinni mu ustępować na drodze, albo jakaś inna Grażynka, która nie ogarnia, gdzie w ogóle chce jechać. Wczoraj trafiła się tez L-ka. A co zrobił instruktor? Zamiast nauczyć kursanta, jak zachować się na takim skrzyżowaniu, najpewniej kazał mu jechać, bo za chwilę cofali się kilkanaście metrów do skrzyżowania.
Gdyby jeszcze każdy, który wjedzie „pod prąd” cofał do skrzyżowania, widząc że samochody już mają zielone, to nie byłoby problemu. Jednak praktycznie każdy, kto tam wjedzie myśli chyba, że jest panem całej drogi i wszyscy powinni mu ustąpić. Wiecie, wymachuje łapami i zaczyna krzyczeć. Jednak chyba łatwiej cofnąć jednemu samochodowi, niż całemu sznurowi, który i tak ma pierwszeństwo.
Żeby ulica Pionowa chociaż nie była ślepa, to jeszcze jakoś można niektórych usprawiedliwić. Ale, kurczę, żeby wjechać, i tym samym wyjechać, trzeba przejechać przez ten nieszczęsny ruch wahadłowy, więc wszyscy na tym skrzyżowaniu wiedzą o zmianach w organizacji ruchu.
Mieszkam przy ślepej ulicy. Na jednym końcu park, a na drugim skrzyżowanie w kształcie litery T. Jakiś czas temu zaczął się remont całego skrzyżowania i ulicy, nazwijmy ją, Poziomej. Ulica nie jest długa, a na całej jej długości jest ruch wahadłowy. Chcąc wyjechać z ulicy Pionowej. Trzeba się zatrzymać i zobaczyć, z której akurat strony jadą samochody, żeby móc się włączyć, albo poczekać na zielone po drugiej stronie. Stojąc na skrzyżowaniu, jest bardzo dobra widoczność, widać oba końce ruchu wahadłowego, więc bez problemu można sprawdzić, czy jechać czy jednak jeszcze poczekać.
Co mają w głowach kierowcy, którzy na siłę pchają się na ulicę Poziomą, gdy akurat samochody jadące w drugą stronę mają zielone światło? Nie dość, że to całe skrzyżowanie jest w środku miasta, wiec ruch jest spory, to przynajmniej kilka razy w tygodniu trafi się jakiś mistrz kierownicy. A to Janusz, który przecież zdąży, najwyżej inni się zatrzymają, albo Seba, który ma sportowego grata po tuningach, więc wszyscy powinni mu ustępować na drodze, albo jakaś inna Grażynka, która nie ogarnia, gdzie w ogóle chce jechać. Wczoraj trafiła się tez L-ka. A co zrobił instruktor? Zamiast nauczyć kursanta, jak zachować się na takim skrzyżowaniu, najpewniej kazał mu jechać, bo za chwilę cofali się kilkanaście metrów do skrzyżowania.
Gdyby jeszcze każdy, który wjedzie „pod prąd” cofał do skrzyżowania, widząc że samochody już mają zielone, to nie byłoby problemu. Jednak praktycznie każdy, kto tam wjedzie myśli chyba, że jest panem całej drogi i wszyscy powinni mu ustąpić. Wiecie, wymachuje łapami i zaczyna krzyczeć. Jednak chyba łatwiej cofnąć jednemu samochodowi, niż całemu sznurowi, który i tak ma pierwszeństwo.
Żeby ulica Pionowa chociaż nie była ślepa, to jeszcze jakoś można niektórych usprawiedliwić. Ale, kurczę, żeby wjechać, i tym samym wyjechać, trzeba przejechać przez ten nieszczęsny ruch wahadłowy, więc wszyscy na tym skrzyżowaniu wiedzą o zmianach w organizacji ruchu.
Ocena:
100
(112)
Komentarze