#87100

Jestem motorniczym.

Dzisiaj będzie o tym, jaką leniwą *@%# jestem.

Robiłam już ostatni tego dnia kurs, wraz ze zjazdem na zajezdnię. Akurat miałam linię, na której zjazd nie wymaga zmiany trasy - końcowy przystanek przed zajezdnią jest mniej więcej w połowie tejże trasy. Wszystkie tablice w tramwaju oczywiście zmienione, ładnie informują już od pętli, w którym miejscu kończy się kurs. System zapowiedzi głosowych również krzyczy od paru przystanków, że, uwaga, uwaga, zjazd do zajezdni, ostatni przystanek taki a taki.

Dojeżdżam do takiego a takiego przystanku, nagłośnienie krzyczy teraz "koniec trasy", a ja widzę w lusterku, że jeszcze jedna osoba jest w środku. Grzecznie wychylam się z kabiny i powtarzam za wagonem: "Koniec trasy". Pasażerka miała minę, jakby właśnie zobaczyła jakieś nadzwyczajne zjawisko, a aż tak piękna nie jestem. Zaczęła rozglądać się po tramwaju, i już wiedziałam, co nastąpi.
- Ale jak to, koniec trasy?
- To jest zjazd do zajezdni, proszę pani.
- To powinna być gdzieś jakaś informacja!
- I jest, w postaci tablic oraz systemu nagłośnienia.
- Ale ja muszę dostać się do X!
- Przykro mi, będzie musiała się pani przesiąść.
- Ale ja się spóźnię!
- Przykro mi z tego powodu.
- A co pani szkodzi podjechać kawałek?
- (szok, wytrzeszcz i niedowierzanie) Słucham?
- No tylko do X. Co pani szkodzi?
- Eee, nie mogę zrobić czegoś takiego. Tramwaj ma rozkład i muszę się go trzymać.
- Jakby pani chciała, to by pani mogła! Tak ciężko pomóc?
- Nie, nie mogłabym, bo mogę stracić pracę. To tramwaj, nie taksówka.
- Skargę na ciebie złożę, leniwa *@%#!
- Bardzo proszę.
- (zbita z tropu) To ja nie wysiadam! Nie wysiadę, póki nie weźmiesz się do pracy i nie zawieziesz mnie!
- Okej.
Zamknęłam drzwi, ku uciesze pani, i skręciłam na zajezdnię ku nie-uciesze pani.
Tam ochrona zajęła się nią i przekonała ją, że jednak wysiądzie.
Nie wiem, czy zdążyła do X, bo, jak to leniwa *@%#, pojechałam do domu po pracy.