#88092

Historia #88074 zainspirowała mnie do opisania pewnego zjawiska, nie umiem ocenić, kto jest w tym przypadku piekielny, ale sama sytuacja na pewno jako taka się kwalifikuje. Chodzi mianowicie o wpływ pandemii na dzieciaki. Wszyscy doskonale zdają sobie sprawę z negatywnego wpływu pandemii na ich rozwój społeczny, czy na obniżenie jakości nauki w zajęciach zdalnych. Mnie jednak najbardziej przeraża ich własne podejście i poziom lęku. Wyobraźcie sobie 6-latków składających sobie życzenia urodzinowe - wśród życzeń np. nowej konsoli czy wszystkich broni w Minecrafcie- żebyś nie umarł na koronawirusa. Albo na podwórku przedszkolnym - kłótnie, że nie będą się bawić z dziećmi z innych grup, bo mogą ich zarazić i pytanie czy huśtawka była dezynfekowana. Albo batalie o zakładanie maseczki- próbuję im tłumaczyć, że na placu zabaw nie potrzebują masek- nie oni i tak założą, bo jest zaraza i trzeba. Potem podbiegają zziajani i twierdzą, że nie mogą oddychać, bo np. grali w piłkę albo w berka z maseczkami na buziach. U niektórych dzieci lęk ten doszedł do takiego etapu, że potrafią wpaść w histerię, bo inne dziecko za blisko podeszło albo odmawiają udziału w zabawach/zajęciach na dywanie, bo jak Pani może kazać nam siedzieć obok siebie i jeszcze np. trzymać się za ręce. Rozmawiałam na ten temat wielokrotnie z rodzicami- większość wcale nie "zaraziła" dzieci tym lękiem, często sami nie wiedzą, skąd takie przesadzone reakcje się wzięły. Zrzucają winę na telewizję/ dziadków/ w czasie pierwszego lockdownu faktycznie się tak pilnowaliśmy, to dzieciaki się wkręciły. U niektórych dzieci nawet tłumaczenia moje, innych nauczycielek i rodziców nie skutkują. Jest zaraza, oni nie chcą umrzeć (autentyczne stwierdzenie z ust 7-latka), oni się muszą chronić maseczkami i płynem do dezynfekcji i proszę stać ode mnie na odległość 2 metrów. A mi jest po prostu przykro, gdy widzę, jak ta pandemia zrujnowała im dzieciństwo.

przedszkole