Piekielni właściciele pieseczków.
Jako, że przyszło mi z powrotem wsiąść za kółko, wykupiłam parę godzin dodatkowych, żeby sobie co nieco przypomnieć.
Pewnego wieczora jeździliśmy z instruktorem po małym osiedlu na rogatkach miasta (co ważne, nie była to strefa zamieszkania oznaczona znakiem D-40, tylko zwykłe osiedle z ograniczeniem do 50, jedynie rzadziej uczęszczane z racji lokalizacji). Było już ciemno, większości spacerowiczów towarzyszyły czworonogi, większość z odblaskami, na chodnikach, przy nodze, cud miód, orzeszki. Oczywiście do czasu.
Podjeżdżam do jednego z przejść dla pieszych, odpowiednio zwalniam i zatrzymuję się, ponieważ widzę, że przy wejściu na przejście stoi sobie Pani, plecami do mnie i ma na automatycznej smyczy pieseczka, który to radośnie merda ogonem na środku pasów. Kobieta sprawiała wrażenie, jakby miała za pieskiem iść, a przepisy są bezlitosne, stoimy więc karnie. I tak sobie stoimy, stoimy i stoimy. Pieseczek merda ogonkiem, Pani sobie nawija dalej przez telefon, pieseczek zaczyna chodzić sobie po jezdni, pani nawija i nawija.
Instruktor polecił "mrugnąć" światłami, bo może kobita o czymś ważnym mówi, tak, że o świecie zapomniała. "Mrugnięcie" poskutkowało tym, że pieseczek wrócił na środek pasów i zamerdał mocniej ogonkiem.
W końcu, zniecierpliwiona nieco, pytam instruktora, co robić, bo czas leci, godzina opłacona, a tutaj sytuacja patowa, bo ani cofać, ani zakręcić ani nic. Drzeć się do babska przez okno nie miałam ochoty.
Facet chrząknął i rzucił:
- Walić przepisy, trąbi Pani.
Cóż było robić, nacisnęłam klakson, babsko podskoczyło, obejrzało się i pociągnęło pieseczka tak, że myślałam, że udusi to zwierzę. Natomiast kiedy przejeżdżałam obok, pozdrowiła mnie środkowym palcem. Odmachałam adekwatnie i po chwili spojrzałam we wsteczne lusterko, i cóż, pieseczek znów stał na środku przejścia.
Jako, że przyszło mi z powrotem wsiąść za kółko, wykupiłam parę godzin dodatkowych, żeby sobie co nieco przypomnieć.
Pewnego wieczora jeździliśmy z instruktorem po małym osiedlu na rogatkach miasta (co ważne, nie była to strefa zamieszkania oznaczona znakiem D-40, tylko zwykłe osiedle z ograniczeniem do 50, jedynie rzadziej uczęszczane z racji lokalizacji). Było już ciemno, większości spacerowiczów towarzyszyły czworonogi, większość z odblaskami, na chodnikach, przy nodze, cud miód, orzeszki. Oczywiście do czasu.
Podjeżdżam do jednego z przejść dla pieszych, odpowiednio zwalniam i zatrzymuję się, ponieważ widzę, że przy wejściu na przejście stoi sobie Pani, plecami do mnie i ma na automatycznej smyczy pieseczka, który to radośnie merda ogonem na środku pasów. Kobieta sprawiała wrażenie, jakby miała za pieskiem iść, a przepisy są bezlitosne, stoimy więc karnie. I tak sobie stoimy, stoimy i stoimy. Pieseczek merda ogonkiem, Pani sobie nawija dalej przez telefon, pieseczek zaczyna chodzić sobie po jezdni, pani nawija i nawija.
Instruktor polecił "mrugnąć" światłami, bo może kobita o czymś ważnym mówi, tak, że o świecie zapomniała. "Mrugnięcie" poskutkowało tym, że pieseczek wrócił na środek pasów i zamerdał mocniej ogonkiem.
W końcu, zniecierpliwiona nieco, pytam instruktora, co robić, bo czas leci, godzina opłacona, a tutaj sytuacja patowa, bo ani cofać, ani zakręcić ani nic. Drzeć się do babska przez okno nie miałam ochoty.
Facet chrząknął i rzucił:
- Walić przepisy, trąbi Pani.
Cóż było robić, nacisnęłam klakson, babsko podskoczyło, obejrzało się i pociągnęło pieseczka tak, że myślałam, że udusi to zwierzę. Natomiast kiedy przejeżdżałam obok, pozdrowiła mnie środkowym palcem. Odmachałam adekwatnie i po chwili spojrzałam we wsteczne lusterko, i cóż, pieseczek znów stał na środku przejścia.
Psiarze przepisy
Ocena:
144
(150)
Komentarze