niepodam
Przypomniało mi się po przeczytaniu https://piekielni.pl/88724 .
Pracowałem w niewielkiej, "rodzinnej" firmie. "Rodzinność" polegała na tym, że w firmie pracowała (choć lepszym określeniem jest "była zatrudniona") też żona szefa, ale mniejsza z tym.
Pracowało mi się całkiem dobrze przez pierwszych kilka lat. Po tym czasie trochę zaczęło mi ciążyć, że szefu lubi wściubiać nos wszędzie, nawet w projekty, w których formalnie nie jest częścią zespołu.
Pewnego dnia miałem z nim jakieś spięcie, mówiąc szczerze - wkurzył mnie. Nie pamiętam, czym. Jakieś pół godziny później (jak średnio co pół roku) zadzwoniła rekruterka z firmy headhunterskiej, w której lata wcześniej zostawiłem swoje dane. Na ogół dziękowałem za zainteresowanie i mówiłem, że pracy nie szukam. Teraz postanowiłem porozmawiać.
Rozmowę przeszedłem, dostałem propozycję - dużo atrakcyjniejszą finansowo. Firma to średniej wielkości korporacja, ale ludzie wywarli na mnie bardzo dobre wrażenie. Wciąż się jednak wahałem, w końcu lojalność, rodzinna firma, wypracowana pozycja... Powiedziałem, że dam znać w piątek.
W środę klient (z USA) zażyczył sobie godzinnego spotkania o 19. Do pracy przyszedłem na 8. Powiedziałem swojemu managerowi, że sorry, nie będę siedział cały dzień w biurze. Manager na to, że spoko, on rozumie, w sumie to i tak on będzie gadał, a reszta się będzie nudzić.
A więc o godzinie 16 zbieram manatki i wychodzę. No ale po drodze mijam biurko szefa.
- Ty wychodzisz? Przecież o 19 masz spotkanie.
- Ustaliłem z managerem, że mnie nie będzie. Przepracowałem już dzisiaj 8 godzin.
- No ale jak to? Klient chce się spotkać, musimy o niego zadbać...
- Sorry, ja mam życie prywatne.
- Dobra, jutro i w piątek mnie nie ma, pogadamy w poniedziałek.
Na drugi dzień podpisałem umowę z nowym pracodawcą. W poniedziałek na rozmowę z szefem przyniosłem wypowiedzenie.
Dopiero w nowej firmie zrozumiałem, jak wiele drobnych rzeczy w tej małej firmie, chwalącej się rodzinną atmosferą było nienormalnych i patologicznych.
Teraz wiem, że trzymanie się tej firmy tyle lat to był naprawdę syndrom sztokholmski i strach przed zmianami.
Pracowałem w niewielkiej, "rodzinnej" firmie. "Rodzinność" polegała na tym, że w firmie pracowała (choć lepszym określeniem jest "była zatrudniona") też żona szefa, ale mniejsza z tym.
Pracowało mi się całkiem dobrze przez pierwszych kilka lat. Po tym czasie trochę zaczęło mi ciążyć, że szefu lubi wściubiać nos wszędzie, nawet w projekty, w których formalnie nie jest częścią zespołu.
Pewnego dnia miałem z nim jakieś spięcie, mówiąc szczerze - wkurzył mnie. Nie pamiętam, czym. Jakieś pół godziny później (jak średnio co pół roku) zadzwoniła rekruterka z firmy headhunterskiej, w której lata wcześniej zostawiłem swoje dane. Na ogół dziękowałem za zainteresowanie i mówiłem, że pracy nie szukam. Teraz postanowiłem porozmawiać.
Rozmowę przeszedłem, dostałem propozycję - dużo atrakcyjniejszą finansowo. Firma to średniej wielkości korporacja, ale ludzie wywarli na mnie bardzo dobre wrażenie. Wciąż się jednak wahałem, w końcu lojalność, rodzinna firma, wypracowana pozycja... Powiedziałem, że dam znać w piątek.
W środę klient (z USA) zażyczył sobie godzinnego spotkania o 19. Do pracy przyszedłem na 8. Powiedziałem swojemu managerowi, że sorry, nie będę siedział cały dzień w biurze. Manager na to, że spoko, on rozumie, w sumie to i tak on będzie gadał, a reszta się będzie nudzić.
A więc o godzinie 16 zbieram manatki i wychodzę. No ale po drodze mijam biurko szefa.
- Ty wychodzisz? Przecież o 19 masz spotkanie.
- Ustaliłem z managerem, że mnie nie będzie. Przepracowałem już dzisiaj 8 godzin.
- No ale jak to? Klient chce się spotkać, musimy o niego zadbać...
- Sorry, ja mam życie prywatne.
- Dobra, jutro i w piątek mnie nie ma, pogadamy w poniedziałek.
Na drugi dzień podpisałem umowę z nowym pracodawcą. W poniedziałek na rozmowę z szefem przyniosłem wypowiedzenie.
Dopiero w nowej firmie zrozumiałem, jak wiele drobnych rzeczy w tej małej firmie, chwalącej się rodzinną atmosferą było nienormalnych i patologicznych.
Teraz wiem, że trzymanie się tej firmy tyle lat to był naprawdę syndrom sztokholmski i strach przed zmianami.
Ocena:
165
(175)
Komentarze