#90396

Na wstępie. Mam 165, ważę obecnie 57,5 kg. Dlaczego o tym wspominam? Bo dostałam obsesji na punkcie mojej wagi. Zwykle ważyłam ok. 54 kg w okresie wiosna-jesień. Zimą przymierzałam do 56 kg.

Wszystko zaczęło się na święta Bożego Narodzenia. Zaczęło się od niewinnego komentarza podczas kolacji wigilijnej, gdzie ciocia rzuciła, że chyba mi się trochę przybrało, bo zrobił mi się wałeczek nad stanikiem. Potem komentarz powtórzyła teściowa. Że przybrało mi się na wadze i wyglądam w końcu zdrowiej.

Zwaliłam to na duże ilości jedzenia, które pochłania się w tym okresie i gdy wróciłam do domu, nie chciałam wchodzić na wagę. Potem jednak zobaczyłam w lustrze, że obrosłam w tłuszczyk na brzuchu i w ramionach.
Weszłam na wagę i zobaczyłam 60,3 kg. Załamałam się. Mój narzeczony powiedział, że wyglądam normalnie, ale jak chce to możemy przejść na dietę.

Zaczęłam więc pilnować kalorii. 1200 kcal to był mój limit dzienny, który miał mi pomóc wrócić do wagi. Pierwszy kilogram zszedł. I nie chciało pójść dalej.

1200 kcal i ćwiczenia trzy razy w tygodniu. Spalane minimum 400 kcal. 58,5 i stanęło.

Zaczęłam wchodzić na wagę codziennie. Potem rano i wieczorem. To że zjadłam coś ponad 1200 kcal sprawiało, że następnego dnia robiłam ćwiczenia tak długo, aż spaliłam naddatek.

A waga ani drgnęła. Stwierdziłam, że pewnie jeszcze za dużo jem. Albo niezbyt zdrowo. Zaczęłam jeść mniej mięsa, więcej warzyw.

I nadal nic. Zaczęłam mieć obsesję na tym punkcie. W swoim mniemaniu musiałam zrzucić jeszcze 4 kg do maja. Dodatkowo takie rzucane niby to luzem komentarze od wspomnianej ciotki czy kuzyna, że zawsze taki chudzielec był ze mnie, a teraz w końcu mam kilka kilo więcej i dobrze wyglądam.

W kwietniu zaczęłam się źle czuć. Okazało się, że mam covid. Po nim poszłam na badania krwi i wyszła mi anemia.

Mój narzeczony się zdenerwował. Zapisał mnie do dietetyka, skoro miałam się na punkcie wagi schizowac.

Dietytyk na dzień dobry zaważyła mnie i obmierzyła. Sprawdziła wagę i wyszło, że mam poziom tkanki tłuszczowej na poziomie 26%. A z moim trybem diety i sportu, nie schudłabym, bo tłuszcz spaliłam, ale rozbudowałam mięśnie, których wcześniej nie miałam aż tyle. A ograniczenie kalorii sprawiało, że wpadałam w błędne koło - jem mniej, spałam dużo, ogranizm musiał sobie coś odłożyć.

Jedyne zalecenie jakie od niej dostałam, to dieta, która zapewni mi odpowiednie makro. Nic więcej. Powiedziała, że wyglądam bardzo dobrze i na moim miejscu nic by nie robiła.

I ulżyło mi. Po tej wizycie wręcz się popłakałam. Narzeczony zainterweniował w dobrym momencie, a ja głupia, zamiast go słuchać, że wyglądam okej, widziałam tylko cyferki na wadze. Przez głupie gadanie miałam zaburzony obraz siebie. Nie miałam gigantycznej nadwagi. Ba, BMI nadal było w normie. A czułam się po tych komentarzach jak wieloryb.

Jedyne co mi po tej historii zostało, to ochota na ćwiczenia w zwiększonej liczbie.