#91593

Otworzył się worek z złymi wspomnieniami z wf, to i ja dorzucę swoje trzy grosze : ja nigdy wybitna w sporcie nie byłam, raczej poniżej średniej.

W gimnazjum trafiliśmy na młodego ambitnego pana Wuefistę, który bardzo chciał zaszczepić w młodzieży miłość do sportu. Żeby nas zmotywować, oprócz standardowej skali ocen wprowadził "system +/-", tj. za dobrze wykonany element ćwiczenia (np. dobre zagranie w siatkówce) dostawało się "+" , a z kolei za słabe wykonanie był "-" . Pięć "+" to była 5 do dziennika, i analogicznie pięć "-" to jedynka. W innych dyscyplinach sportu też można było zyskać lub stracić, ale w sportach indywidualnych to mniej się rzucało w oczy, a poza tym siatkówka wypełniała ponad połowę lekcji.

Poza tym standardem były nieprzyjemna komentarze ("to wstyd żeby nie umieć zaserwować sposobem górnym!" - i oczywiście minusik do zeszytu). Najgorsze było jednak to że nauczyciel podjudzał przeciwko sobie drużyny - oprócz słownych uwag przegrani mogli dostać zbiorowo po "-" lub karne pompki, za to zwycięzcy nieraz dostawali" +". Jak łatwo się domyśleć, po takim wf-ie do końca dnia w klasie była mała wojna, fochy i obrażanie.

To nie były czasy ani miejsce (wieś) gdzie uczniowie próbowali mieć zwolnienie całoroczne z wf-u, ćwiczyli wszyscy, niemniej niektóre uczennice jak ognia próbowały wymigać się od gry w siatkówkę (choćby na zasadzie żeby być rezerwową w składzie i siedzieć na ławce). Dla nauczyciela uczennica która była słaba w siatkówce była ogólnie słaba w sporcie - co oczywiście jest bzdurą, bo np. koleżanka która piłki nie umiała odbić w biegach była rewelacyjna (jeździła na zawody).

Na czas gimnazjum nauczyciel obrzydził mi nie tylko siatkówkę ale ogólnie sport ("sport to rywalizacja - jak nie jesteś na szczycie to jesteś beznadziejny"). Na szczęście w liceum trafiłam na świetną nauczycielkę która nam pokazywała że ruch nie ma być ważny tylko dla zdrowia, ale ma nam dawać przyjemność - nie musimy być asami sportu, bądźmy aktywni dla samych siebie i dla frajdy.

Wf szkoła