W temacie prezentów:
Przypomniała mi się historia opowiedziana przez mojego ojca.

Znajomy mojego ojca z pracy kupił w ramach prezentu dla swojej córki Furbiego.
Jednak jak to na prawdziwego mężczyznę przystało nie zaglądał do instrukcji obsługi i próbował kilkukrotnie go włączyć.
Wkładał i wyjmował baterie, cuda wianki z nim robił.
Zirytowany brakiem reakcji zabawki rzucił w powietrze dość głośno "K**wa mać!"
O dziwo zabawka ożyła i zaczęła bluzgać na prawo i lewo.

Ojciec zaczął wyć ze śmiechu, gdy znajomy próbował uciszyć futrzaka rzucającym k**wami.

Czekać tylko jak Furby zostanie ochrzczony jako "Feldmarszałek Duda" ;)

Zabawka Furby

A dzisiaj historia o moim piekielnym piesku.
Paręnaście lat temu, gdy mieszkaliśmy jeszcze w bloku z "wielkiej płyty" posiadaliśmy jamnika. Wredna, uparta i cholernie złośliwa istota.
Był też wyjątkowo inteligentny, na przykład potrafił wyjeść czekoladki z bombonierki zostawionej luzem na ławie.

Pewnego dnia przyszedł do nas człowiek od spisywania podzielników ciepła. Zapukał, zapytał się czy może dostać klucz do piwnicy i do pomieszczenia z "kurkiem". Dostał go, podziękował i poszedł wykonywać swoją pracę.

Nie był już taki kulturalny jak oddawał klucz.
Włazi do mieszkania bez pukania, jak do siebie.

Ale pies był czujny - widząc otwierające się drzwi i obcego gościa w progu rzucił się odważnie. Jednakże krótkie nóżki uniemożliwiają jamnikowi skok do gardła, więc skoczył tak wysoko jak mógł - równo na wysokość "klejnotów rodzinnych".

Widok faceta od liczników próbującego się wycofać, z rękami obejmującymi swoje jądra i odganiającego jamnika był iście nieziemski.

jamnik blok mieszkanie