Do wszystkich ludzi, którzy protestują - przeciwko czemukolwiek.

Po obejrzeniu dzisiaj kolejnego protestu w lokalnej telewizji, poczułam, jak skacze mi ciśnienie na tyle, że tym razem czara goryczy się przelała i chcę zaapelować.

Jak chcecie sobie coś wywalczyć, to nie kosztem innych! Żyłka mi chyba pęknie, kiedy zobaczę kolejny protest w postaci ulicznej blokady. Na tym konkretnym tłum ludzi chodził po przejściu dla pieszych w tę i we w tę, bo lokalna władza wydała jakąś godzącą w mieszkańców decyzję (coś generującego smród).

I kurczę, ja rozumiem tych mieszkańców, ale dlaczego z powodu tego, że coś im się nie podoba, ktoś, kogo sprawa kompletnie nie dotyczy ma się spóźnić do pracy, jakieś dziecko do szkoły, a jeszcze ktoś inny na wizytę do lekarza? Dlaczego komuś ma uciec pociąg, a inny ktoś nie dojedzie na randkę, która mogła dobrze rokować? Podczas gdy zazwyczaj człowiek, którego protestujący chcą wzruszyć siedzi w tym czasie w gabinecie i pije świeżo zaparzoną kawę i blokada, transparenty i krzyki kilka kilometrów dalej niekoniecznie mu przeszkadzają.

Dlaczego nikt nie chce walczyć o swoje tak, by nikt na tym nie ucierpiał? Trzeba chodzić z tymi transparentami po ulicy? Nie można już np. pod budynkiem rzeczonych władz?

Przestańcie walczyć o siebie kosztem innych!!!

Jeśli wątpicie, panowie, we friendzone w drugą stronę, zapraszam do lektury.

Dwa lata temu poznałam kogoś na… NK. Na tej fikcyjnej jej części. Dla niewtajemniczonych: opisuje się tam różne sytuacje, każdy z perspektywy swojego bohatera, rozwijając stopniowo fabułę. Zawsze lubiłam pisać, za to nigdy nie lubiłam robić tego do szuflady, więc było to dla mnie coś wspaniałego. Powiedzmy.

Dlaczego „powiedzmy”? Ponieważ o rozmówcę na jakimś poziomie (nie tylko zachowana ortografia czy interpunkcja, ale także zwyczajnie pomysły na to, co chciałoby się napisać) naprawdę ciężko.

No i pewnego razu trafił się ON. Doskonale rozumiał moją postać (to były dość sztywne ramy, bo postać pochodząca z kanonu pewnej popularnej sagi), do tego potrafił wykreować własną w taki sposób, że czytałam jego odpowiedzi z szeroko rozdziawioną buzią. Skończyło się na tym, że wyjechałam wtedy na wakacje i… Zamiast się nimi cieszyć, wydałam kilkaset złotych na transfer, byle tylko podtrzymać te konwersacje. Jemu też bardzo na nich zależało, twierdził, że z nikim nie pisało mu się tak dobrze, jak ze mną. Sielanka.

On bardzo strzegł swojej prywatności, początkowo oboje zastrzegliśmy, że nie chcemy przenosić tej relacji w inny wymiar, ale sami wiecie, jak to jest… Wkrótce zaczęliśmy toczyć poza fabułą rozmowy o świecie realnym, choć nie zdradzając sobie imion ani żadnych szczegółów - wymienialiśmy się jedynie ogólnie pojętym światopoglądem.

Całkowicie przypadkiem okazało się, że chłopak jest z pewnego miasta, w którym wkrótce miałam być. Spotkaliśmy się. Po spotkaniu byłam nim zafascynowana jeszcze bardziej niż wcześniej, w realnym kontakcie okazał się równie interesujący, co w tym fikcyjnym. Chociaż dzieli nas wiele kilometrów, zaczęliśmy do siebie dzwonić (z jego nacisku, ja nigdy nie lubiłam rozmów przez telefon), z reguły mieliśmy przegadaną ponad godzinę dziennie. Później spotykaliśmy się jeszcze kilka razy.

Z każdym kolejnym dniem okazywało się, że łączy nas coraz więcej. Oboje jesteśmy dość mocno gorliwymi katolikami, oboje ambitni - na „dobrych” studiach i do tych studiów się przykładający (absolutnie nie chcę wykazać tutaj wyższości nad kimkolwiek, kto nie decyduje się na przykład studiów kończyć, raczej chodzi mi o to, że po prostu bardzo mocno dbamy o swoją edukację, chyba mamy wręcz coś z kujonów - ciężko przeżyć trójczynę, nie mówiąc o niezaliczeniu przedmiotu; kiedy wspomniałam mu, że moja przyjaciółka rzuciła studia... cóż, zareagował z pogardą). Oboje tak samo nie lubiliśmy obnażania się w sieci, wielokrotnie wyśmiewaliśmy po cichutku ludzi wylewających całe swoje życie na tablicę Facebooka.

Jednocześnie uzupełnialiśmy się bardzo w kwestiach, które nas różniły. Podczas gdy ja szybko popadam we wściekłość, on zawsze umiał mnie wyciszyć. Zawsze umiał podnieść moje poczucie własnej wartości (mam z nim pewne problemy, ot, ślady prześladowania z podstawówki), zawsze powtarzał, jak ceni moją „porządność” - wyznawane przeze mnie wartości, intelekt, cnotliwość.

Żeby nie było tak różowo, facet kompletnie nie widział się w związku. Nazywał mnie swoją najlepszą przyjaciółką. Mówił mi, że zwyczajnie nie potrafiłby z kimś dzielić swojego życia, druga osoba tak blisko by go ograniczała. Zwłaszcza, że kiedyś myślał o kapłaństwie, nadal był blisko struktur Kościoła (służba ołtarza) i zwyczajnie pomimo odejścia od decyzji o seminarium, chciał oddać swoje życie Bogu i tylko Jemu.

Jednocześnie był przy mnie emocjonalnie bliżej niż jest jakikolwiek przyjaciel, mówił, że bardzo ciężko mu przeżyć choćby jeden dzień bez kontaktu ze mną itp. Ja za to czułam, że to ten właściwy, że bardziej dopasowanego nie znajdę, po prostu zbyt wiele nas łączyło, na zbyt wiele rzeczy mieliśmy poglądy praktycznie identyczne - a nie było mi nigdy łatwo znaleźć osoby, z którą dzieliłabym choćby dwa-trzy z nich jednocześnie.

Jako, że nie jestem typem, w którym się zakochuje „od pierwszego wejrzenia” (powiedzmy, że nie jestem pięknością), liczyłam, iż po prostu pewnego dnia mój ideał uświadomi sobie, że darzy mnie innym uczuciem, niż mu się wydawało, zwłaszcza, że nie wiedział jeszcze, czym jest miłość.

Niby nie odwzajemniał moich uczuć, ale czasami zdarzały się sytuacje, w których niby przypadkiem przebąkiwał o jakiejś wspólnej przyszłości. Kiedy wspomniałam, że moim dzieciom to tatuś będzie śpiewał kołysanki, padła spontaniczna odpowiedź: „tatuś nic nie będzie śpiewał, wbrew pozorom nie potrafię”. Kiedy śmieszkowałam z markowych bokserek, którymi się zafascynował, a które mnie wydały się okropne, powiedziałam, że jak to złośliwa kobieta, kupię mu takie na noc poślubną, żeby zdenerwować jego wybrankę. Odrzekł, że gorzej, jeśli będę musiała sobie sama takie kupić. Moi znajomi i rodzice śmiali się, że jesteśmy w związku, choć jeszcze o tym nie wiemy.

Wiecie już, gdzie to zmierza?

Mój ideał się zakochał, owszem, ale nie we mnie. Nie mam nawet wiele wiedzy na temat tej dziewczyny, bo nigdy o niej nie wspominał - zanim się związał, trzymał jej istnienie w tajemnicy (podobno bojąc się mnie zranić). On twierdzi, że ona wyznaje podobne wartości jak on. Owszem, jest katoliczką.

Ja mogę wnioskować jedynie po tym, co widzę na jej profilach na Instagramie i Facebooku (na profilach, przypomnę; mój ideał nawet gmaila nie chce używać z obawy o swoją prywatność). A widzę filmiki z imprez w stanie zdecydowanie nietrzeźwym, tatuaż z logo popularnego zespołu metalowego, zdjęcia dokumentujące przebijanie sobie samej wargi wenflonem celem zrobienia kolczyków, co chwilę inny kolor włosów z tematyki wyskokowej (róż, fiolet, pomarańcz itp.). Od niego dowiedziałam się, że rzuciła jak na razie dwa kierunki studiów. Do tego są w związku na odległość (a to była dość istotna przeszkoda dla nas). Co trzeba przyznać - jest ładna.

Na pytanie, jak on to sobie wyobraża, odpowiada, że on nie ma zamiaru zacząć imprezować - najwyżej ona pójdzie na imprezę, a on sobie w domu zmówi różaniec. Nie to go ujęło, a to są jedynie nieistotne elementy. Obrusza się, że chyba mnie nie znał, skoro jestem kimś, kto ocenia kogoś innego po wyglądzie.

A ja… Ja naprawdę go kocham. Zwyczajnie się martwię. Kiedy powiedział, że kogoś ma, przyjęłam to dość spokojnie, bo zależy mi na jego szczęściu. Teraz, kiedy wiem, kogo ma, boję się, że pakuje się w bagno i nic nie mogę z tym zrobić. Wiem, że wszelkie odrady wyglądają jak zazdrość, a… Powiedzmy sobie szczerze, on ją kocha. Widzi ją w samych superlatywach, nie mam możliwości tego zmienić.

Ponadto przekonuje mnie, że przez dwa lata zaznaczał, iż nie odwzajemnia moich uczuć i o ile rozumie, że mi ciężko, o tyle nie ma pojęcia, o co mam do niego żal. Chce, byśmy dalej się przyjaźnili, tak samo, jak wcześniej. Nie widzi powodu, dla którego mielibyśmy traktować się nawzajem inaczej niż dotychczas. Ba, pragnie, bym nadal regularnie doradzała mu w kwestiach w stylu wybór butów czy decyzja, na które egzaminy pójść w przedterminie, a do których posiedzieć dłużej (nie żebym studiowała inny kierunek i i tak doradzała jedynie instynktownie). Nie rozumie, dlaczego mówię, by od tej pory to jej pytał o takie rzeczy. „Ale dlaczego? Przecież mogę ciebie, jesteś moją przyjaciółką”.

A ja… Chyba czas pójść w tango. Dobrze się bawić, olać zastanawianie się nad tym, co jest moralne, przefarbować włosy, być młodą i pełną życia, do tego zrobić coś z wyglądem (nie jestem strasznie brzydka, ale mam nadwagę). Albo strzelić sobie w łeb. Kiedyś miałam ogromne problemy z samooceną i wahało się to na granicy myśli samobójczych, on zapewniał mnie o mojej wartości, ale co to znaczy w sytuacji, w której życie decyduje się spędzić z kimś o cechach, za których przeciwieństwo podobno tak mnie cenił.

Jeśli nawet tacy mężczyźni jak mój ideał wybierają takie kobiety, to już oznacza z całą pewnością, że cnotliwe szare myszki mogą być tylko przyjaciółkami.

O telefonach słów kilka.
Od kilku dni dostaję połączenia od jakiegoś numeru, wcale nie zastrzeżonego, kierunkowy poznański. Udało mi się odebrać dopiero wczoraj, pani przedstawiła się jako jakiś tam konsultant Orange, sama się rozłączyła, kiedy zorientowała się, że nie jestem swoim ojcem (opisałam to w poprzedniej historii). Dzisiaj telefon zadzwonił ponownie, odebrałam od razu i co słyszę? Głos automatu: "Proszę czekać, trwa łączenie rozmowy", a później idiotyczną melodyjkę. Przeczekałam kilka sekund i się rozłączyłam - co to za czasy, dzwonią z jakimiś superofertami, tyłek trują, a ja mam jeszcze czekać na połączenie?

Dzisiaj rano obudził mnie telefon (jak praktycznie codziennie, wiecznie odbieram telefony z milionem zaproszeń na jakieś pokazy, które z reguły odbywają się na drugim końcu Polski, gdzie od dawna nie mieszkam; zgłaszam tę informację i proszę o niedzwonienie więcej, działa na tydzień… ale dziś nie o tym).
[P]ani: Dzień dobry, tu XY z Pomarańczowej Sieci, czy ja mogę rozmawiać z panem Janem? (tata, właściciel konta, do którego przypisane są mój i mamy numery).
[J]a (przyzwyczajona do tego typu telefonów w sprawie zmiany umowy): Niestety, taty nie ma.
[P]: Kiedy będzie?
[J]: W najbliższym czasie w ogóle, jest za granicą. Ale od razu panią informuję, że wszelkich zmian w abonamencie dokonujemy wyłącznie w salonie, nigdy przez telefon.
[P]: Ale ja nie dzwonię w sprawie zmian, mam wiadomość dla pana Jana.
[J]: Może więc pani przekazać ją mnie.
[P]: Ale pani nie jest panem Janem.
[J] (trochę rozbawiona): Owszem, nie jestem, natomiast jestem użytkownikiem tego numeru i…
Chciałam dodać, że tata dał mi wszelkie możliwe dostępy do konta w postaci PIN-ów, haseł użytkownika i innych pierdół, których tam wymagają. Nie zdążyłam, pani się rozłączyła.
Mało piekielne, absurdalne? Przecież pani wykonywała swoją pracę? Moim zdaniem bardzo, skoro jestem według Pomarańczowej Sieci osobą wystarczająco decyzyjną, aby dokonywać zmian w umowie!*, natomiast zbyt mało, aby otrzymać jakąś głupią informację. Nie wiem nawet, jakiej natury jest ta wiadomość, może kasa z jakiejś faktury do nich nie dotarła i teraz będą naliczać odsetki do czasu, aż tata pojawi się w kraju.
A miałam zmienić sieć.

*W dzisiejszych czasach wystarczy potwierdzenie słowne. Kiedy mówię, że nie jestem właścicielem numeru, słyszę, że to nie szkodzi, skoro jestem jego użytkownikiem i znam parametry dostępu. Nie dokonuję żadnych zmian abonamentu przez telefon właśnie dlatego, że kiedyś jako trzynastoletnie dziecko aktywowałam jakąś drogą usługę i wtedy byłam wystarczająco decyzyjną osobą!

Pomarańczowa Sieć

Odpisując na komentarz do jednej ze swoich historii, przypomniałam sobie swój egzamin na prawo jazdy.
Mam pewien apel. Kiedy już jakiś gamoń postanawia przeciąć główną bez zatrzymania się, mimo, iż do skrzyżowania główną zbliża się inny samochód, to niech już JEDZIE. Owego kierowcę ruszyły chyba wyrzuty sumienia, w związku z czym się zatrzymał. Z końcem maski na wysokości mojego lewego lusterka. Może dwa metry przed moją maską.
Gdybym nie zareagowała odruchowo (i nie miała wolnego pasa) i nie ominęła kretyna lewą stroną, a hamowała, miałabym oczywiście po egzaminie - nie było fizycznej możliwości wyhamowania i uderzyłabym w idiotę.
Zastanawia mnie tylko, czy, widząc "elkę" egzaminacyjną, zrobił to celowo, tak jak barany wbiegające na przejścia dla pieszych? Tylko czy rozwalenie samochodu, byłoby odpowiednią ceną za taką satysfakcję...

egzamin na prawko

Od października jestem szczęśliwą studentką medycyny na Jednej z Uczelni (JzU). Dostałam się jednak w ostatniej chwili – w połowie września. Do tego czasu więc moje dokumenty spoczywały sobie spokojnie na kierunku awaryjnym na pewnej prestiżowej polskiej uczelni (PPU). Jako, że na JzU nie wymagano oryginałów, a miałam dość sporą drogę do pokonania na jeden i na drugi uniwersytet, pofatygowałam się z kserokopiami na wymarzony lekarski, o PPU odrobinę zapominając. Wiecie, jak jest – zaczęłam już żyć przyszłym spełnianiem marzeń, zaopatrywać się we wszystko, co na studia potrzebne, szukać stancji, co w tamtym terminie nie było już łatwym zadaniem. Warto również wspomnieć, że nie chciałam również zabierać dokumentów nim nie upewnię się, że jestem już zapisana na lekarski, nie dowierzałam w to na początku (ciągle obawiałam się, że zaraz zadzwonią raz jeszcze z informacją, że to pomyłka), a wyjazd 400 km pociągiem to nie jest coś, co się robi z minuty na minutę, zwłaszcza, że ja wówczas jeszcze trzymałam się maminej spódnicy i nigdzie sama nie jeździłam (poszłam do podstawówki w wieku 6 lat, w opisywanym momencie byłam świeżo po osiemnastce, a jako nastolatka faktycznie o nic sama nie musiałam się martwić). W efekcie rezygnację swoją, drogą e-mailową, przesłałam pod koniec września. I wówczas zaczęła się zabawa. Najpierw zostałam ostro „zjechana” przez panią z dziekanatu – w sumie rozumiem, blokowałam komuś miejsce. Przełknęłam. Jako, że wyjeżdżałam już do miasta, w którym mieści się JzU, zostawiłam mojej mamie upoważnienie do odebrania z PPU moich dokumentów. Mama wybrała się tam dwa dni później, aby usłyszeć, że…
No właśnie.
Że upoważnienie trzeciej osoby do odebrania z uczelni dokumentów jest ważne tylko wówczas, kiedy zostaje spisane na owej uczelni w obecności właśnie jej wysokości pani z dziekanatu. Czy ktoś może mi wyjaśnić, po co miałabym upoważniać moją mamę do odbierania moich dokumentów, stojąc sobie obok, popijając kawkę?

Ps. „Poproszono” mnie później (miałam już swoje dokumenty) również o przesłanie odręcznej, z oryginalnym podpisem, rezygnacji. Takiej w formie podania o skreślenie mnie z listy studentów. „Prośba” została napisana z caps lock’iem i kilkoma wykrzyknikami. Dla świętego spokoju to polecenie wypełniłam. Zastanawiam się do dziś, cóż zrobiliby mi, gdybym im tego nie wysłała? Nie daj Boże wyrzuciliby mnie ze studiów…

Ledwo rozpoczęła się moja przygoda ze studiami, a dziekanaty już nie przestają mnie zaskakiwać. Dziekanat JzU to już materiał na osobną (i pewnie niejedną) historię.

pewna Prestiżowa Polska Uczelnia

Tata mój uwielbia robić ludziom dowcipy, które nie zawsze są zabawne, i budować napięcie.
Jest kierowcą międzynarodowym w firmie logistycznej – ot, przewozi ciężarówkami różnego rodzaju towary. Dzisiaj zadzwonił do swojego szefa.
[T]ata: Słuchaj, Marek… Jest problem.
[Sz]ef: Jaki?
[T:] Miałem wypadek, ofiara nie żyje…
Szef, jak to się mówi, usiadł z miejsca na czterech literach i wyjąkał:
[Sz:] Ale… jak to?...
[T:] No… Człowieku, ten gołąb był ogromny, pół przedniej szyby mi rozwalił.
Kurtyna. W sumie to nie jestem pewna, czy tatuś długo sobie jeszcze popracuje. :)

Ale, ale! Ja niestety, niezamierzenie zresztą, również stałam się ofiarą tego „dowcipu”. Wyobraźcie sobie, że czytacie sms’a od mamy (tata zza granicy dzwoni z rewelacjami z reguły do jednej z nas, która przekazuje informację drugiej – ot, ceny roamingu), która również stała się ofiarą „żartu” taty, o treści następującej: „Tata właśnie zadzwonił, powiedział, że miał wypadek. Ofiara nie żyje i [*brak części tekstu*]”

Ps. W odpowiedzi na niektóre komentarze dodam, że nie chodzi o ocenianie na "+" bądź "-" charakteru mojego taty, a piekielności jego zachowania względem szefa, czyż nie?

Historia CherryPie o wizycie w rowie przypomniała mi sytuację mojej mamy z zeszłej zimy. Nie była może tak drastyczna, ale sam fakt...
Moi rodzice dziwnie się dobrali w kwestii prowadzenia auta. Tata jeździ jak szatan, często gęsto nieprzepisowo, mamę doprowadzając do zawału. Dlaczego? Dlatego, że mamusia moja "jeździ bo jeździ". W zestawie ze swoim "cienkocienko" i 50-60 na liczniku niezależnie od otaczającego krajobrazu stanowi niejednokrotnie dość skuteczną zawalidrogę. Stara się więc, jak tylko jest to możliwe ułatwiać pozostałym kierowcom życie.
Było ślisko, a sterty śniegu po obu stronach, zwężonej w ten sposób naturalnie, jezdni stosunkowo wysokie. Z naprzeciwka jechał z dość sporą prędkością, idealnym środeczkiem jezdni elegancki, drogi samochód. Logicznym byłoby, że samochody w takiej sytuacji "idą na kompromis". Ale gdzieżby. Przecież pan i władca w czarnej limuzynie nie będzie robił miejsca dla "czinkolka", prawda? Mama, chcąc nie chcąc - na cóż jej wypadek? - postarała się zjechać jak najbardziej do prawej. Był to niestety błąd - prawe koło auta trafiło na śnieg, lewe zostało na lodzie. Jak każdy się pewnie domyśla, auto po malowniczym piruecie zakończyło podróż w rowie. Odwróciło się o 180 stopni, wobec czego mama dojrzała jeszcze zwalniającą limuzynę. No oczywiście, chyba wypada pomóc, prawda? "Czinkol" sam się z zaśnieżonego rowu nie wykopie, a owo autko z całą pewnością miało tyle KM, aby wyciągnąć go w minutę. A gdzie tam! Kierowca zwolnił po to, aby wystawić przez szybę środkowy palec, następnie zawrotnie przyspieszyć.
Mama w rowie siedziała jeszcze przez 3 godziny. Chyba nie muszę mówić, że przy jej śmiałości na drodze była to dla niej niemała trauma? Do dziś wpada w panikę, kiedy musi jechać gdziekolwiek w ślizgawicy.

Radio Maryja znane jest z robienia z siebie cierpiętnika.
Od czasu do czasu leci w nim ścieżka z filmu o księdzu Popiełuszce. To piosenka Jacka Wasowskiego, którą można znaleźć chociażby na wrzucie. Na refren składają się słowa: „Uciszcie tego księdza, wiecie, co macie robić.”.*
Byłam zainteresowana piosenką, odkąd wczoraj usłyszałam ją przypadkiem we wspomnianym radiu (słucha go moja babcia). Wklepałam więc w google wspomniane wyżej słowa. Gdzie mnie odniosło? Do strony Naszego Dziennika (dla niewtajemniczonych – gazeta ojca Rydzyka). I czytam list przysłany do redakcji tej gazety.
„Jestem zbulwersowana i zaniepokojona tym, co dzieje się teraz w katolickiej przecież Polsce. Głosząc wszędzie tolerancję, miłość, pokój, wyrozumiałość dla myślących inaczej, równocześnie prześladuje się Kościół i duchownych w świeckich mediach. Pytam, dlaczego ma to być tolerancja tylko w jedną stronę. Czyż katolicy nie powinni podnosić również głosu i żądać także dla siebie tolerancji? Niedawno zniknęła mi w radiu fala, na której słucham Radia Maryja. Szukałam jej cierpliwie, kręcąc gałką, i w pewnym momencie usłyszałam jakąś krzykliwą muzykę, a za chwilę słowa piosenki, której cząstkę treści ze zgrozą uchwyciło moje ucho. Brzmiały one tak: "Uciszcie tego księdza, wiecie, co macie robić!". Człowiek, który śpiewał, powtarzał je około 5 razy, potem następowało nowe zdanie: "Oni przynoszą zarazę - opium, która ogłupia ludzi". Nie mogłam tego dłużej słuchać. Trzeba coś z tym zrobić. Nie możemy siedzieć cicho i udawać pokornych owieczek. Takie nawoływanie poprzez "niewinnie brzmiącą muzykę" powinno być surowo karane. To nie jest żadna wolność słowa, lecz agitacja do nienawiści. (...)”**
A potem wielkie zdziwienie, że ludzie się z Radia Maryja śmieją…

* http://w927.wrzuta.pl/audio/2CSC4A1vtRB/jacek_wasowski_-_uciszcie_tego_ksiedza
** http://www.naszdziennik.pl/index.php?typ=cz&dat=20080516&id=main

Radio Maryja Nasz Dziennik

Pragnę obnażyć piekielność instytucji zwanej PKS-em w moim regionie. Mieszkam 11 kilometrów od miasta, w którym ma on siedzibę, więc drugi koniec świata to to nie jest.

1) W czasie roku szkolnego ostatni autobus powrotny wyjeżdża z miasta o godzinie 15:30, nie ma mowy o dłuższym powłóczeniu się po mieście ze znajomymi. Liczyłam, że będzie okazja w czasie ferii. Pojadę sobie rano, wrócę przed szesnastą. Owszem, zmieniło się coś. W czasie ferii nie jedzie żaden, powtarzam: ŻADEN autobus. Ani w jedną, ani w drugą stronę. Jestem odcięta od świata.

2) Nie ma żadnego autobusu, który łaskawie dowiózłby mnie do szkoły na godzinę ósmą, jestem w mieście około siódmej rano. Za to między godziną 11 a 12 jadą autobusy 3, słownie: trzy. PUSTE.

3) Ceny. Co roku przed zimą są podwyżki biletów motywowane, oczywiście, zimą. Co z tego, skoro po zimie cena już nie spada, a kolejnej jest podnoszona. Efekt? Zaczynając liceum płaciłam ok. 80 złotych za bilet miesięczny, teraz (klasa maturalna) za luty uiściłam opłatę w kwocie złotych stu. Podejrzewam, że fajnie się zarabia na uczniach, którzy płacą, bo nie mają po prostu innego wyjścia - do szkoły dojechać trzeba. Ja wiem, że wzrasta cena benzyny i w ogóle, jednak z tego co wiem, w innych PKS-ach ceny aż tak nie skoczyły.

PKS Chodzież