Jak na kobietę, dość dynamicznie jeżdżę. Nie są mi obce zmiany pasa, wyprzedzanie itp. Tyle wstępu.

Jadę za osobówką, przed nią ciężarówka i długo, długo nic, za mną z kolei jeszcze jedna osobówka. Widzę, że auto przede mną szykuje się do wyprzedzania, bo tak nieśmiało zahacza o lewy pas - grzecznie czekam więc w kolejce. Tymczasem z lewej bierze mnie auto jadące za mną i wbija się przede mnie. Burak, myślę, no nic, jadę dalej.

Zaczyna się długa prosta, żadnych zakrętów (co istotne - trudno ocenić sytuację na moim pasie przed ciężarówką, nawet przy zachowaniu od niej rozsądnego odstępu). Osobówka, która była przede mną wcześniej, wyprzedza wreszcie ciężarówkę, do jej ogona przyczepia się wyżej wspomniany burak. Oceniam odległość do aut jadących z naprzeciwka - ja już się nie zmieszczę. Czekam.

Wyijam dwa auta z naprzeciwka, za nimi odstęp nie jakoś bardzo duży, ale wystarczający, bym zdołała wyprzedzić ciężarówkę. No i znajduję się już dalej niż bliżej (na tyle, by wracanie za ciężarówkę niespecjalnie wchodziło w grę) i… Odkrywam, że nie mam się gdzie wcisnąć.

Wyprzedzające wcześniej auta za bardzo nie pocisnęły, ciężarówka nie zostawiła sobie od nich odstępu, zmieściłaby się tam ledwie połowa mojego auta (yariska, tak że długie jak anakonda…).

Auto z naprzeciwka już niebezpiecznie blisko. Droga niezbyt szeroka, wyminięcie się może być kłopotliwe, a ja jadę sobie pod prąd. Ciężarówka wreszcie odrobinę zwalnia, robi mi miejsce. Wbijam się właściwie w ostatniej chwili.

Ciężarówka na mnie trąbi. No bo przecież pirat drogowy ze mnie.

Widziałam dzisiaj chłopaka przy paczkomacie.

Chłopak obsługiwał ekran dotykowy w rękawiczkach - nic nadzwyczajnego przy aktualnej sytuacji epidemiologicznej.

Nieco bardziej nadzwyczajne było to, że po wyjęciu paczki ze skrytki wspiął się na palce i... Napluł do skrytki, po czym ją zatrzasnął. Powrócił do ekranu dotykowego, zakończył odbiór paczki, na "do widzenia" opluł ekran i oddalił się, jakby nigdy nic.

No cóż, pamiętajcie o rękawiczkach...

Paczkomat

Niektórzy może kojarzą, że w komentarzach często bronię kierowców tzw. TIR-ów, bo mają dłuższą drogę hamowania, bo trudniej im się wyłamać na zakręcie, bo szef pogania i ciągle się spieszą itp. itd.

A dzisiaj trochę z drugiej strony. Jadę sobie ostatnio 11-stką na jej raczej wolniejszym odcinku – po jednym pasie, co chwilę jakieś wysepki i wioski, ni cholery wyprzedzać. Przede mną dwie osobówki, przed jedną z nich wjechał skuter, który trochę spowolnił jazdę, za mną duży, trochę siedzi mi na zderzaku. Pierwsza z osobówek włącza kierunkowskaz i zwalnia, druga zwalnia... No to ja też, zachowując przy tym odstęp w moim odczuciu rozsądny (na jakieś 2 auta?), może nawet mógłby być większy, bo wilgotno, mżawka. I co robi w tym momencie duży?

Ano duży wali mi długimi i... Trąbi. Serio. Spowalniam go.

Mam potrzebę wylać z siebie taką frustrację.

Jestem lekarzem, rozpoczęłam specjalizację z psychiatrii - i odkąd tylko to zrobiłam, ciągle słyszę teksty w stylu "to po co studiowałaś medycynę, jak teraz i tak z (sic!) czubkami siedzisz?" czy "psychiatria to taka specjalizacja bez sensu, bo i tak nie da się wyleczyć chorób psychicznych", ale również te rzekomo pozytywne: "o, fajnie, bo psychologów jest mało, a są potrzebni". Co niektórzy dziwią się, że mam uprawnienia do pisania recept albo dodatkowej pracy w przychodni. Przecież odkąd zdecydowałam się zostać psychiatrą, zrezygnowałam z prawa wykonywania zawodu lekarza, c'nie? No a przecież PSYCHOLOG tylko gada z pacjentem, a nie leczy (co swoją drogą psychologów też obraża, bo ich praca nie sprowadza się jedynie do "gadania").

Zastanawiam się, z czego wynika taka marna świadomość społeczeństwa, jeżeli idzie o zawód lekarza psychiatry. Może z parcia medialnego (w jednym z seriali emitowanych w TVP oddział psychiatryczny ukazywany jest jako jakaś mordownia, dość powiedzieć, że wszyscy pacjenci snują się jak zombie, a zupełnie obojętne na nich, znudzone pielęgniarki chodzą w czepkach, jakich nie nosi się bodaj z 50 lat).

Informuję niniejszym, że psychiatria to też medycyna, a pacjenci psychiatryczni, o ile oczywiście przyjmują leki (z czym swoją drogą bywa problem, fakt), mogą zupełnie dobrze funkcjonować w społeczeństwie. Zwłaszcza że psychiatria to nie tylko schizofrenia czy inne psychozy (a nawet jeśli - bywają i lekarze schizofrenicy, którzy bez przeszkód realizują swój zawód), ale także różne zespoły reakcji na stres, problemy z adaptacją do nowych warunków w życiu itp. Poważnie, nie wyobrażam sobie, by ci wszyscy ludzie zostali bez pomocy.

Swoją drogą skoro ja jako lekarz zajmujący się psychiatrią spotykam się z taką stygmatyzacją, mogę sobie jedynie wyobrażać, co spotyka moich pacjentów.

psychiatria

Mam dość matek z dziećmi w kościele. Właściwie na każdej Mszy w ostatnim półroczu jakieś niemowlę zaryczało/kilkulatek zawrzeszczał (i często matka zaszeptała „cichutko, kochanie”, bez reakcji dziecka naturalnie) czytania czy kazanie. A szczególnie męczy to w momencie Przeistoczenia, kiedy człowiek chciałby się skupić.
Jak próbowałam zasugerować, że może niekoniecznie powinno się przeszkadzać innym, odpowiedzi właściwie sprowadzają się do dwóch wypowiedzi: „Dzieci trzeba do kościoła przyprowadzać od małego” albo cytatu słów Jezusa „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie”.
Ale przychodzić, a nie przeszkadzać przychodzić wszystkim innym. A ja byłam przyprowadzana do kościoła już kiedy cokolwiek kumałam i jakoś dzisiaj chodzę regularnie. Zresztą nie sądzę, że kościół będzie kojarzył się z czymś miłym dziecku, które jest wciąż terroryzowane przez matkę, bo ma siedzieć cicho (co ma w poważaniu i tak), albo czymś ważnym dziecku, któremu rodzice pozwolą jeździć po ławce samochodzikiem i przy tym „brum-brum”-ować.
Jestem już zmęczona doczytywaniem w domu czytań, bo zwyczajnie nie jestem w stanie się skupić (a jak już próbuję, to i tak po prostu dzieciaki zagłuszają). Naturalnie nie piszę o Mszy dla dzieci.
Nie mówiąc już o fakcie, że mamy sezon infekcyjny, a matka z trzytygodniowym noworodkiem potrafi się rozsiąść pomiędzy kaszlącymi staruszkami, bo przyzwyczaja dziecko do kościoła…

Historia związana z pewnym wydawnictwem, wydawcą sporej większości podręczników akademickich.

Jakiś czas temu, z racji braku interesujących mnie pozycji w księgarni stacjonarnej, zamówiłam 4 pozycje (w tym jedną 2-tomową) na stronie internetowej wydawcy. Wszystko sprawnie i pięknie, wysyłka szybka. Cudownie, prawda?

No nie do końca.

W jednej z nich był błąd drukarski - po stronie 6 pojawiała się strona 391 i tak do końca książki, sądziłam, że są po prostu przestawione, niestety, zestaw 391-koniec powtarzał się dwukrotnie, stron 7-390 nie było w ogóle.

Inna książka (tom 1 pozycji 2-tomowej) miała z kolei uszkodzoną okładkę. Oczywiście nie jest to duży problem, jednak czegoś innego spodziewałabym się po książce zakupionej bezpośrednio u Wydawcy.

BOK odpisało, że sprawdzą, czy mają egzemplarze na wymianę.

Wkrótce pojawił się kolejny mail, informujący, że książki zostaną wymienione, że jutro będzie kurier. Dopytałam jeszcze dokładnie, czy wymienią też ten uszkodzony mechanicznie tom - odpowiedzieli, że tak, jeśli będą mieć na stanie cały.

No to w porządku, myślę sobie: napisali, że odeślą mi tę źle wydrukowaną książkę, to najwyżej, jak tego nie będą mieć na wymianę, to przyślą z powrotem. A raczej będą mieć, skoro na stronie internetowej widnieje informacja „stan magazynowy: duża ilość”.

Kurier istotnie się pojawił, oddałam mu źle wydrukowaną książkę oraz uszkodzony tom, zachowując przy tym drugi. I cisza...

Poczekałam tydzień, wczoraj zapytałam drogą mailową, co w sprawie.

Jaką odpowiedź otrzymałam? Ano taką (pisownia oryginalna):

"Dzień dobry,
bardzo nam przykro ale ponieważ w momencie składanej reklamacji nie były dostępne stany reklamowanych książek , wygenerowano dyspozycje zwrotu pieniędzy za odebrane pozycje i księgowość naliczyła kwotę 298,50 zł na to samo konto , z którego wpłynęła wpłata.
W tej sytuacji zapraszamy do złożenia nowego zamówienia lub możemy zaproponować ponowienie zamówienia na te pozycje ale z formą płatności za pobraniem .
Prosimy zatem o dyspozycje.

Biuro Obsługi Klienta"

Sprawdziłam - istotnie, otrzymałam wpłatę.

Co z tego, że nikt nie raczył mnie nawet o tym poinformować.

Co z tego, że przez cały czas na stronie internetowej przy wymienionych pozycjach widnieje informacja "stan magazynowy: duża ilość”.

Co z tego, że uzyskałam zwrot za całą książkę, choć mam cały czas przy sobie tom II.

Co z tego, że chciałabym z tych podręczników korzystać.

Co z tego, w kontekście uszkodzonej książki, że mieli mieć na stanie owe pozycje - przecież gdybym wiedziała, że tak się sprawy potoczą, machnęłabym ręką na uszkodzoną okładkę. Potrzebna mi jest wiedza z tego podręcznika, nie ładna okładka. Odesłałam tylko "przy okazji" odsyłania tego źle wydrukowanego.

wydawnictwo

Jakiś dupek najprawdopodobniej podał mój numer jakimś chwilówkom czy kij wie komu, bo od dłuższego czasu jestem zasypywana SMS-ami w stylu "Hej, Artur, sprawdź naszą nową ofertę - do X złotych bez zaświadczeń o dochodach! (tu link)", "Potrzebujesz pożyczki, wejdź w link"...

Wnioskuję, że to wina jakiegoś dupka, bo kilkukrotnie w ciągu kilku godzin próbowała się do mnie dodzwonić firma windykacyjna (nie odebrałam, bo byłam w pracy, później sprawdziłam namolny numer w sieci), a imię w mailach zawsze jest to samo.

Wszystkie linki prowadzą do różnych stron tego samego typu, więc nie wiem nawet, od której strony to ugryźć, by się skończyło.

SMS-y

Idę dzisiaj do apteki. Proszę o lek X (nazwa handlowa, nie substancji). Babka do mnie, że akurat nie mają X, ale da mi Y, to jest to samo. No to poproszę.

Podaje mi, a ja patrzę na ten lek, na nią. Na lek, na nią. Mówię jej, że to jest substancja A, a ja prosiłam o preparat z substancją B.

Co słyszę?

- Aaaa, mogę pani dać z B, ale przecież to jest to samo.
Od razu szybka powtórka farmakologii w głowie, myślę sobie, że przecież substancja A to jest w ogóle prototyp tego typu leków, działanie niepożądane inne działanie niepożądane pogania, skuteczność dużo gorsza.

- No nie do końca to samo - mówię.
- Ale działa tak samo.

W tym momencie skapitulowałam. Nie wdawałam się w dyskusję już dłużej. Pomyślałam sobie tylko, że tym razem trafiło na studenta medycyny, ale ilu pacjentów ma tak wciskane "niby zamienniki"?

Pewnie tylko dlatego, że świadomie nikt tego nie kupi. Zwyczajnie przykro.

Apteka

Historia o piekielnym ginekologu przypomniała mi moje pierwsze badanie ginekologiczne.
Będzie rekordowo krótko, w jednym zdaniu.
Chyba utworzę jakąś petycję postulującą prawny zakaz noszenia przez kobiety - ginekologów TIPSÓW.