Niemiecka obsługa klienta, odcinek nie wiem który.

Zamówiłam dwie rzeczy przez internet. Miały zostać dostarczone wczoraj. Ponieważ ja w nowej pracy muszę na razie być codziennie w biurze, mąż pracował z domu i czekał na kuriera. Kurier oczywiście nie pofatygował się, żeby choćby zadzwonić domofonem, tylko w południe dostałam mail, że "adresata nie zastano" i przesyłki czekają na mnie w dwóch różnych paket shopach (mimo tej samej firmy kurierskiej). Jeden w zupełnie innej dzielnicy, na szczęście po drodze z pracy, drugi w sklepiku papierniczym w budynku, gdzie mieszkamy. Godziny otwarcia sklepiku, który świadczy usługi paket shopu to poniedziałek, wtorek, czwartek 9-12 i 15-18 oraz piątek 9-12. Chyba żeby nikomu nie przyszło przypadkiem do głowy odebrać jakąś przesyłkę przed pracą, po pracy, podczas przerwy obiadowej lub, co gorsza w sobotę.

Udało mi się wyjść z pracy tuż po 17:30, po drodze wstąpiłam do pierwszego punktu. Jest kolejka, co prawda dość szybko się posuwa, ale jest ryzyko mogę nie zdążyć do drugiej placówki przed zamknięciem. Dzwonię do męża, żeby zszedł i spróbował odebrać paczkę. Właścicielka sklepu nas zna, wydawałoby się, że nie powinno być problemu. Gdyby jednak był problem, niech ją poprosi, żeby na mnie chwilkę poczekała, bo ja będę na styk. Za kilka minut mąż oddzwania. Bez oficjalnego upoważnienia nic mu pani nie wyda. Owszem nazwisko to samo, adres ten sam, zna nas oboje, ale zasady to zasady i nie będzie nikomu szła na rękę. Czekać też nie będzie, sklep ma otwarty do 18, jeśli zdążę, to mi wyda przesyłkę, jeśli dotrę 18:01, to mam pecha.

Wsiadam do samochodu i pędząc jak wariat, docieram na miejsce o 17:56. Udało się, mam jeszcze 4 minuty. No jednak nie. Odbijam się od zamkniętych drzwi sklepu. Widzę, że właścicielka jest jeszcze w środku, więc pukam w szybę i macham do niej. Pani uchyla drzwi i mówi, że niestety już zamknięte. Zwracam jej uwagę, że nie ma jeszcze 18, więc zdążyłam w godzinach otwarcia. Ona na to, że teoretycznie tak, ale już wyłączyła i schowała skaner, a zanim go wyjmie i ponownie uruchomi, będzie już 18, czyli oficjalna pora zamknięcia sklepu. Nie wyda i już.

Pytam, jakie możemy w takim razie znaleźć wyjście z sytuacji, bo jakoś muszę tę przesyłkę odebrać, jej godziny otwarcia pokrywają się z moimi godzinami pracy, a praw urlopowych jeszcze nie nabyłam. Pani na to, że w drodze wyjątku mogę napisać dla męża upoważnienie na takim specjalnym druku, który ona mi zaraz da, i on będzie mógł odebrać paczkę w moim imieniu. Światło w tunelu :) Pytam pani, czy mogłabym wystawić mężowi stałe upoważnienie, ona na to, że nie. Tylko jednorazowe, tylko na tym druku, którego też nie może mi dać w kilku egzemplarzach, tylko za każdym razem trzeba przyjść po nowy (nota bene, jeśli mam się do niej pofatygować po formularz, wstrzelając się w jej godziny otwarcia, to równie dobrze mogę od razu odebrać paczkę). Ona ma takie zasady i musimy się dostosować.

Rozumiem, że jej sklep, jej zasady, godziny otwarcia też może mieć, jakie chce. Ale po co w takim razie oferować usługi, z których nie jest w stanie skorzystać w zasadzie nikt czynny zawodowo? Zwłaszcza, że nie ma się możliwości skorzystania z innego punktu, gdyż jako adresat nie mam żadnego wpływu na to, że kurier zaniesie przesyłkę akurat tam.

Telefon ze skargą do firmy kurierskiej dał tyle, że się dowiedzieliśmy, że "skoro kurier wpisał, że nie było nikogo w domu, to znaczy, że tak właśnie było, a oni nie mają żadnego powodu mu nie wierzyć".

Obsługa klienta w tym kraju nadaje się do zaorania i zasypania wapnem.

Paket shop Niemcy

Byliśmy z mężem na wakacjach w jednym z krajów południowej Azji. Jakiś czas przed wyjazdem spytałam znajomych za pośrednictwem mediów społecznościowych, czy ktoś był tam może w ostatnim czasie i miałby jakieś "polecajki" i praktyczne wskazówki (co koniecznie zobaczyć, co odpuścić, na co uważać, itd.). Odezwał się do mnie wówczas mój bardzo dawny znajomy z Irlandii (18 lat temu przez krótki czas byliśmy parą, potem utrzymywaliśmy sporadyczny kontakt, który od czasu mojej wyprowadzki ograniczył do wymiany paru zdań raz na kilka lat. Okazało się, że razem z żoną i dwójką dzieci od 2 lat mieszka w tym kraju, w dodatku w miejscowości oddalonej pół godziny drogi od naszego hotelu.

Udzielił mi kilku praktycznych informacji i poinformował, że w sumie to oni z żoną prowadzą tam niewielki hotelik, więc jeśli nie mamy jeszcze noclegów, byłoby mu niezmiernie miło gościć nas u siebie, wyśle po nas swojego kierowcę itd. Podziękowałam, jako że hotel oraz transport z i na lotnisko mieliśmy już od dawna zaklepane, zresztą nie chcielibyśmy nadużywać gościnności (ani też pakować się w potencjalnie niezręczną sytuację). Znajomy oferował, że przez te 2 tygodnie, kiedy tam będziemy, on będzie całkowicie do naszej dyspozycji, wszędzie nas zawiezie i wszystko pokaże (tam jest potrzebny własny transport oraz miejscowy przewodnik, poza tym największe atrakcje znajdują się w głębi kraju, daleko od wybrzeża), ale ponownie nie chcieliśmy się narzucać, poza tym brzmiało to mało realnie, żeby facet, który pracuje - zdalnie, bo zdalnie - ale na cały etat, prowadzi pensjonat i zajmuje się dwójką dzieci, był w stanie rzucić wszystko na dwa tygodnie i być do naszej dyspozycji. Krakowskim targiem stanęło na tym, że jak już będziemy na miejscu i zorientujemy się w ofercie wycieczek od lokalnych organizatorów, zrobimy wspólny brainstorming i zdecydujemy, gdzie zabierze nas on, a co zwiedzimy bez niego.

Tuż przed naszym wyjazdem znajomy napisał, że ma dla nas fantastyczną wiadomość. Jakiś jego znajomy ma bardzo eleganckie domki w okolicy największych atrakcji turystycznych i on z nim dogadał, że możemy się tam zatrzymać na 3 dni. Mówię, że świetna sprawa i pytam, ile to będzie kosztowało. On na to, że nic, bo to jego znajomy, a my jesteśmy jego gośćmi, on wszystko bierze na siebie, ale jeśli chcemy, to możemy mu przywieźć jakąś dobrą whisky i będzie zadowolony. Ustaliliśmy, że w takim razie zwiedzanie okolic wybrzeża organizujemy sobie na własną rękę, a na wycieczkę w głąb kraju bierze nas on. Jeszcze dopytałam, czy to na pewno nie będzie problem, on na to, że wręcz przeciwnie, cała przyjemność po jego stronie, bardzo miło będzie się zobaczyć po latach, pokazać nam jego nowy kraj i przy okazji samemu zobaczyć miejsca, których nie miał jeszcze okazji odwiedzić. Mąż był bardzo podekscytowany, ja studziłam jego zapał, mówiąc, że owszem, brzmi to świetnie, ale musimy pamiętać, że to jednak Irlandczyk, czyli "nikt nie da ci tyle, ile ja ci obiecam", a czy z tych obiecanek coś wyjdzie, to inna sprawa. Ten na to, że powinnam przestać wszędzie doszukiwać się problemów i mieć trochę więcej wiary w ludzi.

W czwartek nad ranem dolecieliśmy na miejsce. Odespaliśmy ponad 20-godzinną podróż i napisałam do kolegi, że jesteśmy. Ten napisał, że ma dobrą wiadomość - w sobotę uda mu się do nas przyjechać i zatrzyma się w naszym hotelu. Pokaże nam okolice, a wieczorem zjemy kolację, podrinkujemy i przegadamy program wycieczki.

Piątek spędziliśmy na plaży, bo jednak jeszcze trzymało nas zmęczenie, ale w sobotę chętnie byśmy już coś zobaczyli. W sobotę rano napisałam do kolegi, kiedy będzie. Odpisał koło 14, że zaszła pomyłka, przyjedzie dopiero jutro. Teraz widzi, że niechcąco napisał "sobota", podczas gdy miał na myśli niedzielę, za co bardzo przeprasza. Ale za to ma dobrą wiadomość - udało mu się zaklepać datę noclegu w tych domkach znajomego, możemy się tam zatrzymać albo z czwartku na piątek, albo z piątku na sobotę. Trochę szkoda, że jednak 2 dni zamiast 3, no ale nie będę roszczeniowa. Poza tym, jeśli odpowiednio wcześnie wyjedziemy, nadal uda nam się zobaczyć większość rzeczy.

W niedzielę rano ponownie napisałam do kolegi, kiedy będzie. Odpisał, że koło 18, bo coś tam coś tam, praca (w niedzielę?), coś tam coś tam. Czyli tyle wyszło z "pokażę wam okolicę", a my zamiast coś zobaczyć, kolejny dzień spędziliśmy na plaży (wycieczki trzeba rezerwować co najmniej dzień wcześniej i wyjechać bardzo wcześniej rano, bo o tej porze roku okno pogodowe kończy się koło 16). Przed 19 kolega napisał, że już jest i przysłał mi swój numer pokoju. Zaproponowałam spotkanie w lobby i pójście na kolacje. Odpisał, że będzie za 5 min, bo "musi się jeszcze tylko szybko ubrać". Zszedł na dół o 19:30 (irlandzki standard).

Zjedliśmy kolację, rozmowa bardzo dobrze się kleiła, przenieśliśmy się do baru. Tam ustaliliśmy program wyjazdu: wyjeżdżamy w czwartek koło 4 rano, żeby dojechać na miejsce zanim zrobi się gorąco, zwiedzamy A, B i C, jedziemy na nocleg, w piątek jedziemy zwiedzać X, Y i Z, a po powrocie on zaprasza do siebie, robimy grilla na plaży i poznamy przy okazji jego rodzinę. Wręczyliśmy mu butelkę whisky (żeby jej w czwartek nie wozić tam i z powrotem), podziękował, posiedzieliśmy jeszcze do 1, umówiliśmy się że o 9 pójdziemy na śniadanie, po którym kolega zabierze nas na kilkugodzinną wycieczkę po okolicy, i poszliśmy spać.

Koło 9:30 przyszła wiadomość od kolegi: "Przepraszam, ale jednak nie dotrę na śniadanie. Może to spotkanie z tobą wywarło na mnie aż takie wrażenie, ale całą noc nie mogłem spać - miałem silne kołatanie serca i do tej pory ogromne zawroty głowy. Przed wyjazdem wpadnę się pożegnać". Powiedziałam do męża, że już się zaczyna jakaś ściema i jestem gotowa się założyć, że czwartkowy wyjazd nie dojdzie do skutku. On na to "daj mu szansę, może faktycznie wczoraj za dużo wypił i się źle poczuł. Po jakiejś godzinie kolega zajrzał się pożegnać. Jak na "całą noc źle się czułem" wyglądał wyjątkowo świeżo i rześko. Ale z "pokazania okolicy" oczywiście nic nie wyszło, a my kolejny dzień spędziliśmy na plaży. Po południu napisał, że był u lekarza, że to jakiś niegroźny wirus, za parę dni samo przejdzie i że widzimy się w czwartek.

We wtorek byliśmy na całodniowej wycieczce z lokalnym organizatorem. Wieczorem napisałam do kolegi, jak się czuje. Odpowiedział, że znacznie lepiej, wyjazd póki co wydaje mu się, że jest nadal aktualny, ale jutro jeszcze ostatecznie potwierdzi. W środę po południu nie było żadnych dalszych wieści, a my stwierdziliśmy, że jeśli mamy jechać, to trzeba się spakować i odpowiednio wcześnie iść spać, więc w pełni usankcjonowane społecznie będzie napisanie do niego o ostateczną decyzję w jedną albo drugą stronę. Odpisał późno wieczorem, że czuje się już bardzo dobrze, ale lekarz, u którego był w poniedziałek, dał mu tygodniowy zakaz prowadzenia samochodu, więc musimy przełożyć wycieczkę na przyszły wtorek (dzień naszego wyjazdu, o czym bardzo dobrze wiedział). Już było jasne, że cała propozycja wycieczki i pseudo choroba to jedna wielka ściema. Odpowiedziałam, że nie ma potrzeby, żeby się fatygował, zorganizujemy sobie wyjazd we własnym zakresie, ale ciekawi mnie jednak, dlaczego mówi mi o tym niby zakazie prowadzenia dopiero w środę wieczorem, a we wtorek potwierdzał, że wszystko jest aktualne, skoro podobno od poniedziałku wiedział, że nie?

Dowiedziałam się, że jestem podłą egoistką, która myśli tylko o sobie, wykorzystuje ludzi do własnych celów i chciałam odebrać jego żonie i dzieciom męża i ojca, na szczęście on w porę przejrzał na oczy i widzi z kim ma do czynienia, i że mogę zapomnieć, że do czegokolwiek między nami dojdzie. W T actual F? Nawet trudno powiedzieć, czy to jeszcze gaslight, czy też coś się mocno odkleiło temu misiu. Na tym kontakt się oczywiście urwał. Na szczęście zostało nam jeszcze klika dni pobytu, więc zdążyliśmy jeszcze zobaczyć większość tego, co chcieliśmy. W pośpiechu, ale zdążyliśmy. Z tym że zamiast spokojnie rozplanować zwiedzanie na 2 tygodnie, pierwszy tydzień siedzieliśmy jak ciołki i czekaliśmy, a w drugim wszystko na hurra.

Zastanawiam się, jaki jest cel czegoś takiego. Nikt go o nic nie prosił ani niczego od niego nie oczekiwał. Po co wyrywać się z deklaracjami, których nie ma się zamiaru realizować, roztaczać wizje i marnować ludziom czas? Zmarnował nam prawie pół pobytu i jeszcze butelkę whisky wyłudził. Pozostaje się tylko cieszyć, że nie zdecydowaliśmy się skorzystać z jego oferty noclegów, bo po wylądowaniu o 3 rano okazałoby się, że nikt nas nie odbierze z lotniska i nie mamy gdzie spać.

Południowa Azja

Jeszcze jedna wakacyjna historia z Azją w tle, tym razem rodzinna.

Część mojej rodziny od wielu mieszka w Szwecji. Odkąd poznałam mojego partnera i zaczęłam bywać w tym kraju, utrzymuję bliski kontakt z kuzynką mojej mamy, zamieszkałą w Malmö (kiedy ciotka była dzieckiem, moja babcia praktycznie ją wychowała, bo jej własna matka miała "ciekawsze zajęcia", ciotka czuje ogromną wdzięczność i zależy jej na kontaktach z nami). Ciotka jest okolicach siedemdziesiątki i kilka lat temu wraz z partnerem uznali, że szwedzkie mrozy nie są na ich zdrowie i, co jest popularnym trendem wśród szwedzkich emerytów, kupili dom w Tajlandii, gdzie co roku spędzają zimowe miesiące. Dom mieści się 3 godziny jazdy od Bangkoku, trochę pośrodku niczego, ale grunt że w ciepłym klimacie. Ponieważ, jak mówią, czują się tam samotni, zapraszają rodzinę, żeby ich odwiedziła. Z tym że przebiega to dość osobliwie. Na wstępie zaznaczam, że ja się jej nie narzucam, większość kontaktu jest z jej inicjatywy.

Kiedy w czerwcu 2018 spędzaliśmy u nich święto Midsommar, rzucili temat, że ponieważ widzą, że my sporo jeździmy po świecie, bardzo by się cieszyli, gdyby udało nam się odwiedzić ich kiedyś również w Tajlandii. Podziękowaliśmy za zaproszenie, mówiąc, że co prawda urlop na ten rok mamy już w pełni zaplanowany, ale chętnie wybierzemy się do nich na kilka dni w przyszłym roku. Oni na to, że na kilka dni się nie opłaca lecieć taki kawał, żebyśmy przyjechali na co najmniej dwa tygodnie, to będzie można porobić sobie różne fajne wypady: do Malezji, Wietnamu, tajskie wyspy, czy gdzie jeszcze będziemy chcieli, bo loty tam na miejscu kosztują grosze. Dodali jeszcze, że kiedy w przyszłości będziemy potrzebowali przenocować w Malmö, żebyśmy nie wydawali bez sensu pieniędzy na hotel, tylko przenocowali u nich. Co prawda ze względu na ograniczony metraż dysponują tylko kanapą w salonie, ale to zawsze nocleg u rodziny, a nie bujanie się po hotelach. Podziękowaliśmy i potwierdziliśmy, że będziemy mieli na uwadze. Oni też są w każdej chwili mile widziani u nas.

W marcu 2019 dzwoniłam do ciotki, żeby złożyć jej życzenia urodzinowe. Ta opowiadała, że właśnie wrócili z Tajlandii, mieli cudowną pogodę, odbyli mnóstwo wycieczek i w ogóle szkoda, że nam nie udało się ich odwiedzić. Wspomniałam, że skoro jesteśmy przy temacie, to aktualnie jesteśmy na etapie planowania tegorocznego urlopu i bardzo chętnie przyjechalibyśmy do nich na jakiś tydzień w połowie listopada, jeśli oczywiście im pasuje i zaproszenie jest nadal aktualne (2 tygodnie wydały nam się zdecydowanie za długo; generalnie uważam, że siedzenie u kogoś w domu dłużej niż 3 dni jest męczące dla obydwu stron). Odpowiedź ciotki:
- Nie, kochanie, słuchaj, my ten dom chcemy sprzedawać. Doszliśmy do wniosku, że w naszym wieku te długi loty są już zbyt męczące i będziemy wystawiać ten dom na sprzedaż. Do listopada już go nie będziemy mieć, więc to był nasz ostatni sezon. W przyszłości jeśli będziemy tam jeździć, to do hoteli, bo nie chcemy też być uwiązani w jednym miejscu.
Ok, mówi się trudno. Zaplanujemy urlop inaczej.

Rozmawialiśmy z nimi w Boże Narodzenie, zapraszając ich na nasz ślub, który miał się odbyć w czerwcu 2020. Okazało się, że jednak nie sprzedali domu i polecieli do Tajlandii, ale ewakuowali się z powrotem do Szwecji już na święta ze względu na zaczynającą się w Azji epidemię.

Ze względu na covidowe obostrzenia musieliśmy wesele przesunąć w czasie; na początku lipca wzięliśmy tylko bardzo kameralny ślub, żeby dokumenty nie straciły ważności. Oprócz pary świadków, ciotka z partnerem, ze względu na bliskość zamieszkania, byli jedynymi gośćmi. Składając nam życzenia, powiedzieli, że jako prezent ślubny zapraszają nas w podróż poślubną do Tajlandii (jak tylko kraj otworzy granice i znowu zacznie wpuszczać cudzoziemców), bo jednak nie będą tego domu sprzedawać. Podziękowaliśmy, może tym razem się uda.

W lecie 2021 mąż wybrał się na kilka dni do Szwecji, odwiedzić rodziców, których od prawie 2 lat nie widział. Ze względu na porę lotu potrzebował przenocować w Malmö, a że hotele z jakichś przyczyn były w tym czasie pieruńsko drogie, spytałam ciotki, czy byłaby możliwość, żeby go jedną noc przekimali u siebie.
- Kochanie, wiesz, że my was zawsze bardzo chętnie u siebie gościmy, ale na nocleg kompletnie nie mamy warunków. Nie mamy drugiej sypialni, jest tylko kanapa w salonie, a to będzie zarówno niewygodne, jak i krępujące.
Ok, nie to nie, łaski bez. Mąż przenocował u kolegi w Ystad

W październiku 2021, ponieważ Tajlandia nadal była zamknięta dla turystów, ciotka z partnerem postanowili spędzić zimę w Hiszpanii, w domu jej córki na Costa del Sol. Ponieważ wybierali się samochodem, a Monachium leży po drodze, zatrzymali się u nas na nocleg. Nawieźli nam pół torby wałówki i spędziliśmy z nimi bardzo miły wieczór, podczas którego namawiali nas, żebyśmy zabukowali sobie lot i spędzili u nich Boże Narodzenie, bo dom jest duży, pogoda piękna, a oni będą sami i przyda im się towarzystwo. Podziękowaliśmy, ale musieliśmy odmówić, gdyż na święta wybieraliśmy się do Szwecji, do rodziców Gustava. Zaproponowaliśmy za to, że możemy ich odwiedzić w Wielkanoc, gdyż nie mamy planów, i chętnie spędzimy ją w Hiszpanii. Pasowało im, umówiliśmy się, że po Nowym Roku, potwierdzimy dzień przylotu i kupimy bilety.

Kiedy składałyśmy sobie życzenia w Boże Narodzenie, ciotka powiedziała, że z tą Wielkanocą to musimy się niestety wstrzymać, bo jej córka będzie chciała początkiem roku ten dom sprzedać i kupić inny. Ok, czyli stała śpiewka. Na Wielkanoc pojechaliśmy do moich rodziców, a pod koniec kwietnia ciotka z partnerem, wracając z Hiszpanii, ponownie zatrzymali się u nas i mówili, jaka to szkoda, że nie przyjechaliśmy do nich, bo córka jednak nie sprzedała domu.

W lipcu 2022 w końcu odbyło się nasze kilkakrotnie przekładane wesele. Podczas składania życzeń, ciotka w dwóch językach oznajmiła, że w ramach prezentu ślubnego serdecznie zapraszają nas w podróż poślubną do Tajlandii (do tego czasu granice z powrotem otwarto i znowu można było tam jeździć). Kurtuazyjnie podziękowaliśmy, tym razem traktując to wyłącznie jako kolejną deklarację bez pokrycia.

W tygodniach poprzedzających wesele ciotka wielokrotnie ekscytowała się, jak bardzo się cieszy na ponowne spotkanie z moją mamą, której nie widziała od wielu lat. Posadziłam je obok siebie przy stole, żeby mogły się nagadać, jednak ciotka zamieniła z mamą może trzy słowa, resztę czasu spędzając na rozmowie po szwedzku z moimi teściami. Około 20 razem z partnerem nagle pożegnali się i pojechali do domu.

Następnego dnia razem z mężem i rodzicami byliśmy zaproszeni do nich do domu na kolację. Spytaliśmy ich, co się wczoraj stało, dlaczego tak wcześnie opuścili imprezę - czy byli zmęczeni, czy źle się bawili, czy może ktoś im coś niemiłego powiedział, czy o co chodzi. Odpowiedzieli, że w sumie to nie wiedzą dlaczego. Wszystko było super, bawili się świetnie, nie wiedzą, co im nagle strzeliło do głowy, żeby wstać i wyjść i generalnie bardzo żałują, że nie zostali dłużej.

W pewnym momencie moja mama wspomniała, że w listopadzie wybierają się z tatą na wycieczkę objazdową po Tajlandii, wykupioną w biurze podróży, i chciała się jej spytać o kilka praktycznych informacji - głównie jakie są tam ceny, ile wziąć pieniędzy i w jakiej walucie, lepiej karta czy gotówka itd. Ciotka, nie dając jej dokończyć, wygłosiła tyradę, że nie wie, czy będzie mogła ich zaprosić do siebie, bo jeszcze nie wie, czy się tam w tym roku wybiorą. Mama przerwała jej, mówiąc, że w ogóle nie o to pyta, a nawet gdyby bardzo chciała ją tam odwiedzić, nie pozwoli na to napięty program wycieczki. Pogadaliśmy jeszcze o innych sprawach, a kiedy chcieliśmy się zbierać, nie chcieli nas wypuścić - udało nam się wyjść dopiero przed 23 i to tylko dlatego, że rodzice mieli wcześnie rano lot powrotny i chcieli się trochę przespać.

W Boże Narodzenie ciotka dzwoniła z Tajlandii z życzeniami i pytała, kiedy ich tam w końcu odwiedzimy.

Przed wakacjami moja koleżanka rzuciła temat wyjazdu sylwestrowego w przyszłym roku. Ponieważ święta i sylwester wypadną w środku tygodnia, nie biorąc dużo urlopu, będzie można mieć prawie 3 tygodnie wolnego. Oczywiście wszystko będzie zależało od cen i funduszy, ale wstępny plan jest taki, żeby zaraz po świętach lecieć do Dubaju, tam spędzić sylwestra, a w Nowy Rok lub dzień po lecieć do Tajlandii i najpierw spędzić parę dni w Bangkoku, a potem tydzień gdzieś w jakimś fajnym miejscu z ładną plażą i atrakcjami turystycznymi w bliskiej okolicy (na island hopping będziemy mieć za mało czasu).

W lipcu tego roku, podczas pobytu w Szwecji byliśmy zaproszeni do ciotki na obiad. Powiedziałam jej o naszych wstępnych planach sylwestrowych i spytałam, które miejsce może polecić na tygodniowy pobyt - Phuket, Koh Samui, Krabi, czy może jeszcze gdzieś indziej. Podobnie jak w rozmowie z moją mamą rok wcześniej, nie dała mi dokończyć, tylko od razu zastrzegła, że oni nie mogą nas zaprosić, bo nie wiedzą, czy do tego czasu nie sprzedadzą domu, bo jednak już ich te długie loty bardzo męczą. Odpowiedziałam, że w ogóle nie braliśmy pod uwagę wizyty u nich. Chciałam tylko spytać o rekomendację miejscówki. Ona na to, że w ogóle odradza Tajlandię, tam jest okropnie, pełno ruskich i w ogóle jedźcie gdzie indziej. Przed naszym wyjściem wyraziła jeszcze ubolewanie, dlaczego znowu śpimy w hotelu zamiast u nich, przecież tyle razy proponowali nam nocleg, dlaczego my nigdy nie chcemy z niego skorzystać?

Kiedy wróciliśmy do domu, dzwoni do mnie mama i mówi, że dzwoniła do niej ciotka z pretensjami, dlaczego ja, wybierając się do Tajlandii, nie chcę jej odwiedzić.

I tak ciągnie się ten teatrzyk już szósty rok. Nie jest to zachowanie wymierzone konkretnie w nas, gdyż ciotka "zaprasza" wszystkich przy każdej okazji, a przez ostatnie lata nie zauważyłam, żeby ich tam ktokolwiek odwiedził, nawet ich własne dzieci. Podejrzewam, że ciotce chyba zatrzymał się czas na etapie Polski lat 70 i nie dopuszcza do świadomości, że realia bardzo się od tego czasu zmieniły, rodzina za granicą nie jest już żadnym świętym Graalem, wyjazd do Azji, a już tym bardziej do Hiszpanii nie robi na nikim wrażenia, a jeśli krewni nas odwiedzają, robią to wyłącznie towarzysko. Nikt nie wymaga sponsorowania mu pobytu, dawania kieszonkowego ani znajdowania pracy przy zbiorze truskawek.

Rodzina

Ballada o Januszku - epilog. Będzie długo.

Pracę u Janusza zaczęłam w 2017. Bywał irytujący, ale były to raczej sytuacje, w których można było przewrócić oczami i pośmiać się z głupoty. Szef, który wnerwiał, ale nie stresował. Z początkiem korony przeszliśmy na prace zdalną (w 2020 całkiem zdalną, potem hybrydową), więc przez prawie 3 lata mało go widywałam i wtedy pracowało się naprawdę fajnie. Dodatkowym atutem była zmiana trybu pracy z wysiadywania dupogodzin na zadaniowy. Kiedy Niemcy wprowadziły pomoc dla przedsiębiorców, która poza wypłatami zapomóg polegała również na tym, że pracownicy mieli ograniczone godziny pracy, a państwo wypłacało część ich pensji, Janusz oczywiście z tego skorzystał.

W połowie 2022 pomoc dla przedsiębiorców się skończyła, o czym dowiedziałam się, kiedy zobaczyłam odcinek pensji (Janusz ani słowem się na ten temat nie zająknął), więc zaczęłam pracować z powrotem w pełnym wymiarze godzin, z tym że nadal głównie zdalnie, do biura przyjeżdżając dwa razy w tygodniu. Ponieważ Janusz nic nie wspominał na temat całkowitego powrotu do biura, żeby znowu móc cały czas patrzeć pracownikom na ręce, kontrolować, jak często chodzą do toalety i takie tam, zaczęłam się zastanawiać, czy on się w ogóle zorientował, że dotacje od państwa się skończyły i całą moją pensję płaci sam. Stwierdziłam jednak, że nie będę się narzucać z żadnym powrotem do biura, pracę mogę wykonać zewsząd, do tego odpadają mi koszty i czas dojazdu, a w końcu to jego firma, jego dotacje, jego problem. On się powinien tym interesować, a nie ja.

W październiku przeprowadziliśmy się do nowego biura. Tym razem, w celu cięcia kosztów, Janusz nie wynajął dwóch pomieszczeń, tylko jedno, w dodatku wielkości schowka na szczotki. Stwierdził, że skoro i tak pracujemy głównie zdalnie, to biuro jest potrzebne w zasadzie po to, żeby był jakiś oficjalny adres, na który przesyłki mogą przychodzić. I do tego głównie służyło, bo pracować się tam nie dało. Biuro nie dość, że ciasne, było w dodatku kompletnie zagracone, gdyż służyło Januszowi również jako składzik na rupiecie, które przestały mu się mieścić w domu i w garażu. Żeby dojść do swojego biurka, musiałam przeciskać się przez 30cm szczelinę między regałem a stertą kartonów z kasetami video z lat 80. Na uwagi zwracane i przeze mnie, i przez administratora budynku, że jest to wbrew przepisom BHP oraz przeciwpożarowym, Janusz reagował wzruszeniem ramion. Co tam przepisy, ważne, że tanio.

Dodatkową uciążliwość stanowił fakt, że Janusz spędzał większość dnia pracy na rozmowach telefonicznych, prywatnych i służbowych, które odbywał na głośnomówiącym. Czyli dzień, który musiałam spędzać w biurze mijał mi kompletnie bezproduktywnie, gdyż Janusz darł się do telefonu, omawiając ostatni mecz Bayernu, a ja nie słyszałam własnych myśli. Słuchawki wytłumiające dźwięk nie wchodziły w grę, gdyż pomiędzy omawianiem akcji Goretzki czy Müllera, Janusz artykułował też polecenia w moim kierunku, więc cały czas musiałam się jego rozmowom przysłuchiwać. Do tego doszedł problem z czasów przedkoronowych, czyli przy każdej rozpoczętej czynności następowała komenda "rzuć i rób coś innego", w związku z czym niczego nie mogłam zrobić do końca i wszystko leżało rozgrzebane. Na szczęście był to jeden, góra dwa dni w tygodniu.

W lutym okazało się, że miałam rację co do kwestii, że Janusz nie zorientował się, że od 8 miesięcy nie otrzymywał dotacji od państwa i całą pensję wypłacał mi z własnej kieszeni. Przypadkiem uświadomił mu to jego doradca podatkowy i Janusz wpadł w szał. Nie tylko zażądał całkowitego powrotu do biura, ale również odpracowania wszystkich godzin, które w ciągu tych 8 miesięcy przepracowałam z domu. Nie trafiały do niego argumenty, że przecież mimo tego, że z domu, i tak pracowałam na cały etat, to nie był mój czas wolny, a wszystkie zadania były wykonane. Jego zdaniem praca z domu to nie praca i koniec. Bo skąd on ma wiedzieć, czy przypadkiem w godzinach pracy nie miałam włączonej pralki czy zmywarki, albo nie robiłam sobie herbaty (co ciekawe, robienie sobie herbaty w biurze nie stanowiło problemu). Praca liczy się tylko wtedy, kiedy on ją widzi, nie wyniki, ale sam proces. On musi "widzieć zapie*dol", inaczej się nie liczy. Dokładnie wtedy zaczęły się moje problemy z żołądkiem i poszłam na L4. Było też dla mnie jasne, że jak tylko skończę studia, niezależnie od sytuacji na rynku, muszę koniecznie znaleźć nową pracę, bo w obecnej nie wytrzymam.

Od końca lutego do połowy maja sporo czasu spędziłam w szpitalu i na zwolnieniach, ale pomiędzy jedną nieobecnością a drugą dowiedziałam się o innej przyczynie zdenerwowania Janusza. Sytuacja z gatunku "na każdego cwaniaka znajdzie się większy cwaniak". Jedno z czasopism, z którym współpracowaliśmy, to niszowy kwartalnik o tematyce haute couture, wydawany w Holandii. Z naczelnym Janusz zna się od ponad 20 lat. Wiele lat temu sporządzili umowę o współpracy, w międzyczasie warunki tej współpracy i zakres działalności Janusza uległy zmianom, a zmiany, jak to Janusz ma w zwyczaju, uzgadniane były wyłącznie ustnie. Rozliczenia dokonywane były zawsze w ten sposób, że nasza firma wysyłała fakturę klientowi, klient przelewał nam (tzn. Januszowi) pieniądze, wydawnictwo wysyłało nam fakturę pomniejszoną o naszą prowizję, my opłacaliśmy ją wydawnictwu. Czasami, kiedy były jakieś opóźnienia po stronie klienta, lub Janusz miał problem z płynnością (bo pieniądze od klienta niechcąco mu się rozeszły na prywatne wydatki), dogadywał się telefonicznie z kolegą naczelnym, że zapłaci z opóźnieniem, na co ten bez problemu się zgadzał, oczywiście wszystko wyłącznie ustnie.

Współpraca grała i tańczyła, do czasu. Pewnego dnia przyszło pismo z wydawnictwa, w którym w trybie natychmiastowym wypowiedzieli Januszowi umowę ze względu na rażące naruszenie warunków kontraktu. No bo w umowie wyszczególnione były procesy, których Janusz miał się trzymać, a tymczasem od dłuższego czasu robił zupełnie coś innego. Do tego regularne zaległości w opłacaniu faktur. Wszystko Janusz miał dogadane z naczelnym telefonicznie, jednak nie miał na to żadnego dowodu. Ale co to za problem. Skoro nie ma dowodu, to Janusz go sobie stworzy. Niewiele myśląc, napisał aneks do umowy, z datą wsteczną, w którym wyszczególnił zmiany procedur, podrobił podpis naczelnego i wysłał mu jako argument na swoja korzyść (nie mogłam go powstrzymać, bo byłam wtedy na L4, a nawet gdybym nie była to po akcji z listem do szpitala przestałam ratować mu tyłek i chronić go przed nim samym, niech się sam wykończy).

Do tego doszedł do wniosku, że jeśli wydawnictwo chce zerwać z nim umowę, to niech zrywa, ale po tylu latach należy mu się odszkodowanie. W ramach owego odszkodowania przywłaszczył sobie pieniądze od klientów z ostatniego numeru czasopisma. Była to suma w okolicach 60 tys. Euro, którą natychmiast wydał na wyjazd z rodziną do Kalifornii. Ponieważ naczelny nie odpuszczał i jego prawnik zaczął przysyłać pisma, Janusz również musiał wziąć prawnika. Nie dość, że kosztuje go to spore pieniądze, to jeszcze za przywłaszczenie sporej sumy pieniędzy i sfałszowanie podpisu grozi mu sprawa karna.

Oprócz tego, czego dowiedziałam się już po powrocie, urząd skarbowy podczas kontroli dopatrzył się, że podczas korony Janusz prowadził dość kreatywną księgowość i nakazał mu zwrot całej pomocy, którą otrzymał w tym czasie od państwa. Wyszło tego kilkadziesiąt tysięcy. W ramach pójścia na rękę mogą mu to ewentualnie rozłożyć na raty, ale oddać musi.

Trzecim problemem Janusza, który wydarzył się w tym samym czasie, była skrajnie zła sytuacja finansowa jego drugiego biznesu - spa, które odziedziczył po swoim ojcu. Sytuacja finansowa firmy była zła już od czasów korony i executive, który prowadzi ten interes, wysyłał mu od tego czasu zestawienia finansowe, sygnalizując problem, który Janusz radośnie ignorował, bo co sobie będzie zawracał głowę jakimiś tabelkami. Jakieś pieniądze wpływają na konto i to się liczy, więc jakoś to będzie. Niestety skończyło się "jakośtobycie" i nie tylko pieniądze przestały wpływać, ale Janusz musiał zacząć dokładać ze swoich. Spa bankrutuje, a Janusz szuka winnego.

To, że Janusz lada moment popłynie na wszystkich frontach, było jasne. Jasne było również, że skoro praca dyplomowa jest już na ukończeniu, a obrona za kilka tygodni, mogę się już rozglądać za nową pracą. Nie wiedziałam tylko, jak ogarnąć temat odbywania rozmów kwalifikacyjnych, tak żeby Janusz się nie dowiedział, w sytuacji, kiedy nie pracuję już z domu, a w dodatku dzielę z nim biuro, więc słyszymy swoje rozmowy. Z kolei doproszenie się go o dzień urlopu graniczyło z cudem. Ale w tym momencie stała się najlepsza rzecz, jaka mogła się w tej sytuacji stać. 31 maja bardzo przybity Janusz oznajmił mi, że bardzo mu przykro, ale w związku z problemami, które spadły mu na głowę, a które "kompletnie nie są jego winą", żeby nie zbankrutować, musi ciąć koszty, gdzie się da, w związku z czym musi zmienić warunki mojej umowy i zredukować mój etat o połowę.

Podsunęłam mu wtedy pomysł, żeby może zamiast obcinać mi godziny pracy, po prostu mnie zwolnił, a na moje miejsce zatrudnił kogoś za niższa stawkę i w mniejszym wymiarze godzin. Pracy nie ma aż tyle, ile było w pierwszych latach mojego zatrudnienia, więc nawet ktoś mniej doświadczony powinien dać sobie radę. Z kolei ja przy obecnych cenach nie dam rady żyć za połowę pensji, więc wolę po prostu poszukać innej pracy. Janusz się pokrygował, że nie miałby serca mnie tak po prostu zwolnić, że po tylu latach jestem jak rodzina i tak dalej.

W końcu go jednak przekonałam. Wręczył mi rozwiązanie umowy z miesięcznym okresem wypowiedzenia. Zwróciłam mu uwagę, że okres wypowiedzenia jest nieprawidłowy. W umowie mam wpisany "ustawowy okres wypowiedzenia", a ten w przypadku zatrudnienia powyżej 5 lat wynosi 2 miesiące (najchętniej to bym odeszła jak najszybciej, ale wiedziałam, że znalezienie pracy od 1 lipca będzie raczej mało realne). Janusz zaczął dyskutować, że jego, jako drobnego przedsiębiorcy, na pewno te przepisy nie dotyczą. Pokazałam mu przepis, że owszem, mogłyby nie dotyczyć, jako drobny przedsiębiorca ma pewne przywileje, tylko że odpowiednia klauzula musi być zawarta w umowie o pracę. Jeśli jej nie ma, nici z przywilejów. Okazało się, że on nie wiedział, że w umowa, która ze mną podpisał, jest typowo "korporacyjna" i niekorzystna dla niego, bo jej nie przeczytał.

Nie zgodziłam się na jego propozycję "dogadania się" i uświadomiłam mu, że otrzymawszy wypowiedzenie, mam obowiązek zarejestrować się w urzędzie pracy, a oni pierwsze, co zrobią, to sprawdzą, czy jest ono zgodne z prawem. Kiedy się okaże, że nie jest, to nie dość, że wypowiedzenie będzie nieważne i będzie mi je musiał wręczyć na nowo, tracąc kolejny miesiąc, to jeszcze zapłaci karę. Na propozycję dopisania tej klauzuli do umowy z datą wsteczną również się nie zgodziłam. Nie miał wyjścia, musiał dać mi nowe wypowiedzenie z terminem do końca lipca. A ja, dzięki temu, że to on mnie zwolnił, nowej pracy mogłam szukać oficjalnie, co więcej, miałam prawo chodzić na rozmowy w godzinach pracy (z czego ochoczo korzystałam). A gdyby nie udało mi się nic znaleźć przed końcem lipca, przysługują mi świadczenia z urzędu pracy, w tym zasiłek wynoszący 60% pensji.

Przez to, że Janusz bardzo niechętnie zatwierdzał wnioski urlopowe ("bo on nie zgadza się z tym, że pracownika nie ma, a on mu musi płacić"), miałam do wykorzystania prawie cały przysługujący mi roczny urlop, którego Janusz musiałby mi albo udzielić przed końcem mojego zatrudnienia, albo wypłacić ekwiwalent w wysokości prawie całej mojej pensji brutto. Gdyby wypowiedzenie kończyło mi się końcem czerwca, przysługiwałaby mi tylko połowa urlopu, a że zahaczyło o drugą połowę roku, przysługiwał mi on w całości. Gdyby Janusz był się wcześniej zorientował, jaki mam w umowie termin wypowiedzenia i co to dla niego oznacza, zaoszczędziłby sobie sporo pieniędzy. No ale kto bogatemu zabroni nie czytać umów. Na razie wydawał się o tym nie wiedzieć, ale zdawałam sobie sprawę, że kiedy w końcu się zorientuje, zacznie "chodzić po ścianach", będzie się starał zrobić wszystko, żeby mi tego urlopu nie udzielić, ani nie wypłacać i podejrzewałam, że będzie chciał mnie zmusić, żeby się tego urlopu oficjalnie zrzekła albo o niego wystąpiła i podczas niego nadal chodziła do pracy, a jako karty przetargowej użyje świadectwa pracy i zagrozi, że mi go nie wystawi, albo wystawi złe. Tak więc muszę być szybsza.

Jako że nową pracę znalazłam o wiele szybciej niż zakładałam i już pod koniec czerwca udało mi się podpisać umowę, wykorzystałam ten fakt i poprosiłam Janusza o jak najszybsze wystawienie mi świadectwa pracy, mówiąc, że niby nowy pracodawca chce, żebym je natychmiast dostarczyła. A że nie chcę zrobić na dzień dobry złego wrażenia, nie mogę kazać im zbyt długo czekać. Świadectwo napisałam sobie sama, bo Januszowi się, rzecz jasna, nie chciało, ale bez problemu podpisał, więc ten problem miałam już z głowy.

W pierwszych dniach lipca, tak jak się spodziewałam, pracownik obsługującej nas kancelarii uświadomił Januszowi kwestię mojego urlopu. I tak, jak się spodziewałam, Janusz był w ciężkim szoku, ile go to będzie kosztowało. I jak się również spodziewałam, próbował mnie przekonać, żebym się go oficjalnie zrzekła. Bo nie wyobraża sobie wypłacania takich pieniędzy, a wykorzystać tych dni jako urlopu też mi nie pozwoli, bo jestem mu potrzebna. Oczywiście odmówiłam.

Plan A się nie powiódł, to zaproponował plan B. Jako że wypłata za niewykorzystany urlop jest traktowana jako "specjalna płatność" i tak wysoko opodatkowana, że pracownik dostaje tylko połowę kwoty, Janusz spytał, co ja na to, żeby on nieoficjalnie wypłacił mi kwotę netto, a ja podpisałabym mu oświadczenie, że oficjalnie zrzekam się tych roszczeń, dzięki czemu on przynajmniej zaoszczędzi ten podatek. Mnie obojętne, ja chcę dostać swoje pieniądze, a rozliczenia Janusza ze skarbówką są jego problemem. Powiedziałam mu tylko, żeby najpierw sprawdził w swojej kancelarii podatkowej, czy to się w ogóle da zrobić, bo to oni wystawiają mój pasek wypłaty i mają wszystkie informacje na temat mojego urlopu, a z tego, co wiem, nie ma możliwości prawnej, żeby pracownik zrzekł się przysługującej mu wypłaty, a potem możemy wrócić do tematu. Oraz oczywiście postawiłam warunek: kasa do ręki (lub na konto) zanim cokolwiek podpiszę (zresztą miałam dość dużą pewność, że to i tak nie przejdzie - wieczorem skonsultowałam temat z prawnikiem).

Pod koniec następnego dnia Janusz poprosił mnie o rozmowę na temat tego wynagrodzenia za urlop i przedstawił następującą propozycję: ponieważ przez ostatnie 6 lat mnie utrzymywał (ciekawe określenie na wypłacanie pensji za wykonaną pracę), ja jestem mu coś winna ze swojej strony, jakąś elementarną lojalność, więc on postanowił, że wypłaci mi tylko część przysługującej mi kwoty netto (dla potrzeb historii niech będzie to, że zamiast 2000 € zapłaci mi 1500 €), w dodatku zrobi to w trzech ratach: w lipcu ze względu na swoją trudną sytuację finansową nie będzie w stanie wypłacić nic, ale będzie mi wypłacał po 500 € pod koniec sierpnia, września i października, a ja mam mu podpisać już teraz, że się tych świadczeń zrzekam (już widzę, jak bym te pieniądze kiedykolwiek zobaczyła). Odpowiedziałam, że chyba sobie jaja robi. Na układ można iść, jeśli obie strony coś na tym zyskują, a nie jeśli jedna na tym zyska, a druga straci. Jaki ja mam w tym interes, żeby, idąc mu na rękę, pozbawić się przysługującego mi wynagrodzenia? Bo już pomijając z jakiej mańki mam się zrzec części tych pieniędzy, to nie mam żadnej gwarancji, że tę resztę w ogóle dostanę, bo nawet jeśli podpiszemy jakieś zobowiązanie między sobą, nie będzie ono miało żadnej mocy prawnej, jako że cały ten układ byłby nielegalny. Albo ustalamy coś, na czym zyskamy oboje, albo nie mamy o czym rozmawiać i robimy wszystko oficjalnie.

Janusz powtórzył argument, że po tym jak mnie przez 6 lat utrzymywał, mam wobec niego dług, więc jestem mu winna tę przysługę i dodał nowy, że "mam bogatego męża", więc te pieniądze nie są mi do niczego potrzebne, a poza tym sponsorowanie mnie jest obowiązkiem męża, a nie jego (ktoś chyba nie łapie różnicy między związkiem a pracą zawodową). Następnie zastosował próbę szantażu emocjonalnego ("Dlaczego nie chcesz mi pomóc? Czy ja ci cokolwiek złego zrobiłem? Dlaczego mi nie ufasz? Czy uważasz, że mógłbym kogoś oszukać?" - nawet mi się udało nie parsknąć śmiechem), a kiedy to też nie przyniosło oczekiwanego rezultatu, oznajmił, że chyba mi się coś pomyliło, jeśli myślę, że cokolwiek mogę z nim negocjować, negocjować to on może z równym sobie, a nie ze mną, ja mam robić, co on każe (odważne stwierdzenie w sytuacji, kiedy to on mnie prosi o przysługę i tylko od mojej dobrej woli zależy, czy się zgodzę). Na koniec zaczął wyciągać jakieś sytuacje z ostatnich lat, kiedy poniósł straty finansowe (które wynikały wyłącznie z jego zaniedbań, nieudolnych krętactw oraz złych decyzji) i grozić mi dyscyplinarką. Po czym zadzwonił mu telefon, który on odebrał. Stwierdziłam, że w ten sposób nie będziemy rozmawiać i pojechałam do domu.

Następnego dnia, w myśl zasady "nie chcieli Żydzi manny, mieli g…o", za radą prawnika, poszłam na L4. Zwolnienie do środy, 19 lipca (w czwartek chciałam przyjechać do pracy, oddać klucze, wylogować się z kont na komputerze itd., a od piątku do końca miesiąca miałam już dawno zatwierdzony urlop, z którego już nie było możliwości mnie odwołać), z kodem choroby nie do podważenia, nawet gdyby Januszowi przyszło do głowy nasyłać na mnie kontrolę z kasy chorych.

Tym sposobem Janusz stracił pracownika, bez jakiegokolwiek przekazania obowiązków, a za zaległy urlop będzie musiał zapłacić oficjalną drogą, z podatkiem. Gdyby próbował jakoś utrudniać mi życie, zawsze miałam możliwość przedłużenia L4 o ten ponad tydzień zatwierdzonego urlopu, przez co musiałby mi zapłacić jeszcze więcej. Gdyby w ramach zemsty 31 lipca pieniądze (lipcowa pensja plus wypłata za urlop) nie wpłynęły mi na konto, następnym moim krokiem byłoby wezwanie do zapłaty wysłane przez prawnika zarówno do Janusza, jak i do wiadomości właściciela kancelarii (na wypadek, gdyby Janusz nie odebrał lub nie otworzył listu), a następnie oddanie sprawy do sądu pracy. Gdyby Januszowi przyszło do głowy zwalniać mnie dyscyplinarnie (do czego kompletnie nie miał podstaw ani formalnie, ani merytorycznie), sprawa również skończyłaby się w sądzie pracy, gdzie dodatkowo uwaliłabym go, ujawniając ten mail do ordynatora chirurgii i parę innych rzeczy.

Podczas mojej nieobecności Janusz zadzwonił raz, pytając o zdrowie i czy mogłabym mimo zwolnienia przyjechać jednak do pracy, bo on nie daje sobie sam rady. Oczywiście się nie zgodziłam, informując go, że po pierwsze nie pozwala mi stan zdrowia, po drugie, świadczenie pracy podczas L4 jest nielegalne, a jeśli ma wątpliwości, może mu to wytłumaczyć mój prawnik. Nie miał wątpliwości.

Przez ten czas coś chyba mu się przeorało w głowie (albo ktoś mu przeorał), bo kiedy wróciłam na ostatni dzień, był bardzo miły, nie wracał do tematu wypłaty, skupił się na przekazaniu obowiązków, a w prezencie pożegnalnym dał mi butelkę markowego szampana. Do tego stwierdził, że pewnych rzeczy, które ja robiłam, nie jest w stanie sam ogarnąć, więc jeżeli pozwalałby mi na to czas, chciałby mi zaproponować dalszą współpracę, w ramach mini job (pracownik nie jest zatrudniony na etat, tylko przychodzi na parę godzin i zarabia max 500 € wolne od podatku, nie musząc zakładać działalności ani wystawiać faktur), gdzie stawkę za swoje usługi miałabym ustalić sobie sama. A 31 lipca wszystkie należne pieniądze wpłynęły mi na konto.

praca

Zbliżając się do końca studiów, w pierwszych dniach czerwca zaczęłam szukać nowej pracy.

Na początek odpowiedziałam na 2 oferty, które wydały mi się ciekawe:

Firma 1 - techniczny start-up, od prawie 3 lat na rynku, podobno dobrze im idzie, więc rozbudowują team; firma 2 - niemiecka firma z branży IT, na rynku od lat 80, ugruntowana pozycja w branży.

Kilkanaście minut po wysłaniu odpowiedzi, dzwoni do mnie właściciel firmy 1. Są zainteresowani moją kandydaturą, umawiamy sie na telefoniczną rozmowę wstępną na popołudnie tego samego dnia, w międzyczasie dosyłam im CV i czytam na temat firmy. Rozmowa przebiega świetnie, facet jest mniej więcej w moim wieku, od razu łapiemy kontakt. Z zaplanowanych 15 min zrobiła się prawie godzina. Ale poszło fantastycznie - on zainteresowany mną, ja pracą w ich firmie. Umawiamy się na kolejna rozmowę, tym razem przez video, 2 dni później.

Videorozmowa idzie jeszcze lepiej, bardzo dobrze się rozumiemy, podobnie myślimy, normalnie flow lepszy niż na niejednej randce. Na koniec dostaję feedback, że zrobiłam fantastyczne wrażenie, jestem dokładnie tym, kogo on szuka na to stanowisko, i umawiamy się na kolejny piątek (16.06) na rozmowę w firmie. Spędzę tam kilka godzin, pogadam jeszcze z nim, poznam team, wykonam kilka przykładowych zadań, żeby mógł zobaczyć, jak pracuję i jeśli wszystko pódzie dobrze, omówimy warunki współpracy.

Pojechałam. Piękne, nowoczesne biuro, darmowe napoje zimne i gorące (miła odmiana po 6 latach w firmie, gdzie jeśli klient prosił o szklankę wody, musiałam mu dać swoją prywatną, bo Januszowi było szkoda), darmowe lunche, w łazience markowe kosmetyki i wszystko łącznie z prostownicą do włosów, 2 razy w tygodniu przychodzi trener EMS - treningi również opłaca firma, ludzie (na razie tylko 2 inżynierów, bo resztę zespołu właśnie rekrutuje) fajni, szef sympatyczny, zadania ciekawe - jest dobrze.

Zrobiłam parę rzeczy, o które mnie prosił, kilka rzeczy pokazałam mu, jak można zrobić efektywniej, na koniec stwierdził, że jestem dokładnie tym, kogo szukał i odbyliśmy rozmowę na temat warunków zatrudnienia.

Dogadaliśmy się we wszystkich kwestiach, finansowo też byłam bardzo zadowolona, jedyny minus to, że trochę daleko (40 min w jedną stronę). Wpisałam sobie w kalendarzu terminy wyjazdów służbowych w pierwszych miesiącach, on zapisał sobie termin już dawno zaplanowanego przeze mnie urlopu i zamówiliśmy sprzęt, na którym będę pracować, łącznie z indywidualnie skonfigurowanym krzesłem do biurka.

Poinformował mnie, że w następnym tygodniu wyjeżdża na kilka dni, ale po powrocie, pod koniec tygodnia przyśle mi mailem umowę i od 1 sierpnia mogę zaczynać. Pogadaliśmy sobie jeszcze na różne tematy, zapewniliśmy się o chęci współpracy, on zachwycił się jeszcze, jak dużo podczas naszych rozmów mógł nauczyć się ode mnie i pożegnaliśmy się.

W kolejnym tygodniu skontaktowała sie ze mmną firma 2. Rozmowy poszły w ekspresowym tempie (chciałam przesunąć je na późniejszy termin, żeby nie marnować im czasu, ale im sie spieszyło, bo prezes szedł na urlop), tak że już w czwartek, ku mojemu zaskoczeniu, przysłali mi umowę.

Teraz miałam problem, jak się z tego wycofać, bo oferta wygląda fajnie (wiedząc, że i tak będę pracowac gdzie indziej, mogłam poćwiczyć twarde negocjacje, i wywalczyłam sobie fajne warunki), w firmie też się dobrze czułam, ale przecież lada moment mam podpisać umowę z firmą 1.

W końcu w piątek rano przychodzi mail z firmy 1. Podekscytowana otwieram i... zaskoczenie. Zamiast umowy kopiuj-wklej o treści:

"Drogi kandydacie,

dziękujemy za zainteresowanie naszą firmą. Niestey nie możemy wziąć cię pod uwagę w naszym procesie rekrutacji ani zaprosić na rozmowę. Życzymy wszystkiego dobrego."

I co to niby ma być? Owszem, miał pełne prawo wybrać innego kandydata, czy zrezygnować z obsadzania stanowiska, ale po co w takim razie składał deklaracje co do zatrudnienia, po co obiecywał przysłanie umowy i po co robił cały cyrk z planowaniem wyjazdów czy zamawianiem sprzętu? Tak jakby planując z kimś zerwać, najpierw kupić jeszcze pierścionek i zarezerwować salę weselną. Można przecież było normalnie powiedzieć "mam jeszcze innych kandydatów, będę w kontakcie".

Już pomijając, że chociażby podstawy etykiety wymagałyby, żeby kandydatowi, który przeszedł wszystkie etapy rekrutacji, wysłać wiadomość chociaż odrobinę bardziej spersonalizowaną i przystającą do faktycznej sytuacji.

Kiedy emocje opadły, będąc ciekawa, co tam się w ostatniej chwili stało i skąd taka decyzja, wysłałam właścicielowi kulturalny mail, dziękując mu za poświęcony czas i prosząc o feedback, żebym wiedziała, co mogę w przyszłości udoskonalić. Po wysłaniu wiadomości otrzymałam zwrotkę, że wiadomość nie dojdzie, bo odbiorca zablokował mój adres. Bardzo dojrzałe zachowanie poważnego biznesmena, bardzo...

Wczoraj podpisałam umowę z firmą 2.

Update: mój mail z prośbą o feedback jakoś chyba przeszedł mimo blokady, bo dzisiaj dostałam odpowiedź. Niedoszły pracodawca pisze, że z wielką chęcią udzieliłby mi informacji, ale niestety nie wolno mu tego zrobić, gdyż zabrania mu tego ustawodawca w ustawie AGG i robiąc to, złamałby prawo. I że jeśli o tym nie wiem, mogę to sobie wygooglać.

Zabrzmiało intrygująco, więc wygooglałam. AGG to ustawa o równym traktowaniu w miejscu pracy, która zabrania dyskryminacji ze względu na wiek, płeć, religię, itp. Już pierwszy wynik wyszukiwania podaje, że czasami pracodawcy zasłaniają się tą ustawą, używając jej jako wygodnej wymówki kiedy nie mają ochoty dzielić się swoimi uwagami z kandydatem. I że wymówka jest bzdurna, ponieważ ustawa ta nie ma zastosowania w przypadku uwag merytorycznych.

Uruchomiłam pokłady kultury osobistej i powstrzymałam się od zrobienia screena i wysłania mu go bez słowa komentarza. Jeśli myślałam, że blokując mój adres, facet sięgnął dna, to tą odpowiedzią zapukał od spodu, a ja mogę się tylko cieszyć, że nie będę z nim pracować.

Ogłoszenie o naborze na to stanowisko jest nadal aktualne (koleżanka sprawdziła), więc innego kandydata nie wybrał. Najbardziej przekonujący wydaje się scenariusz, że inwestor obciął mu budżet na to stanowisko, a sardynka biznesu za Chiny się do tego nie przyzna, bo nie będzie mógł zgrywać rekina

Rekrutacja

Moja mama ma sąsiadkę, panią Elizę. Pani Eliza ma osiemdziesiąt kilka lat i o ile przez całe swoje życie była bardzo aktywną i samodzielną osobą, to od jakiegoś czasu siada jej zdrowie. Brakuje jej sił, zaczyna szwankować pamięć i przestaje ogarniać codzienne czynności - nie jest w stanie sama zrobić sobie zakupów (3 piętro bez windy), przygotować jedzenia, czy wybrać się do lekarza, do tego zapomina wziąć leków (co niedawno o mało nie skończyło się udarem). Jednym słowem, nie może już mieszkać sama, bo wymaga pomocy w codziennych sprawach.

Pani Eliza ma syna. Syn jest po 50, mieszka z rodziną pod Krakowem (niecałe 200 km od matki), ile jest w stanie, stara się ją odwiedzać, z tym że to nie wystarcza, gdyż opieka potrzebna jest na co dzień. Sąsiadki starają się pomagać - to któraś przyniesie zakupy, inna poczęstuje obiadem, jeszcze inna zawiezie do lekarza, ale to też nie jest rozwiązanie na stałe. Każda z nich ma swoje życie, swoją rodzinę i darmowa, stała, codzienna opieka nad panią starszą ani nie jest ich obowiązkiem, ani niekoniecznie mają na nią czas i ochotę. Raz na jakiś czas, owszem, ale nie uwiązanie się na co dzień.

Ostatnio moja mama rozmawiała z synem seniorki, zdając mu relację, w jakim stanie jest matka i że koniecznie trzeba znaleźć jakieś rozwiązanie na stałe. Okazuje się, że syn już od ładnych paru lat próbuje ją namówić na przeprowadzkę do niego. Ma świetne warunki - matka miałaby do dyspozycji 2 pokoje na parterze domu, więc nie musiałaby chodzić po schodach, żona pracuje z domu, więc cały czas ktoś jest i ma kto pomóc, do tego on byłby na miejscu. Ale matka uparcie odmawia, podając koronny argument o "starych drzewach, których się nie przesadza", że tutaj ma swoje mieszkanko, w którym spędziła ostatnie 20 lat, tu ma swój świat, swój ulubiony sklepik, swoje sąsiadki, na które zawsze może liczyć, itd. Nie wyprowadzi się i już. Tu jest jej dom, tu będzie mieszkać.

I jest problem. Obecne rozwiązanie się nie sprawdza. Syn ma dość tych weekendowych dojazdów - pomijając koszt (benzyna, opłaty za autostradę plus hotel, bo u matki nie ma warunków na nocleg), on też już nie ma 20 lat i w weekend potrzebuje odpocząć, poza tym ma swoją rodzinę, z którą też chciałby spędzić czas. Sąsiadki też mają dość, bo owszem można pomóc komuś sporadycznie, ale żadna nie pisała się na wieczny darmowy dyżur przy obcej osobie. A jeśli jej odmówią, a jej akurat coś się wtedy stanie, to będą ją miały na sumieniu.

Przeprowadzka syna na stałe do matki nie wchodzi w grę, gdyż pomijając fakt, że matka mieszka w kawalerce, w której nie ma za bardzo nawet gdzie wstawić drugiego łóżka, a trudno żeby mieszkał w namiocie rozbitym pod blokiem, facet w Krakowie ma pracę i rodzinę, które musiałby porzucić, a nie ma na to ochoty i trudno mu się dziwić. Zresztą matka się na to też nie zgadza, bo "świetnie sobie radzi sama". Na wynajęcie kogoś do pomocy matce na stałe średnio go stać, poza tym matka "obcego do domu nie wpuści", a w ogóle to jak wyżej - "świetnie sobie radzi sama" i nie przyjmuje do wiadomości, że wcale nie. Zmuszenie jej do przeprowadzki siłą i wbrew jej woli raczej nie jest możliwe, a do ubezwłasnowolnienia nie ma podstaw, bo seniorka ogólnie jest umysłowo sprawna.

I co tu robić, kiedy starsza pani się uparła...

sąsiedzi

Na LinkedIn odezwał się do mnie rekruter, Deepak, reprezentujący pewne hinduskie korpo z oddziałami na całym świecie. Spytał, czy byłabym zainteresowana pracą w firmie ich klienta (tu podał nazwę firmy) na stanowisku X. Poprosiłam o przysłanie opisu stanowiska i warunków zatrudnienia. Zamiast tego jeszcze kilka razy otrzymałam to samo pytanie, czy byłabym zainteresowana pracą w ich firmie na stanowisku X. Zignorowałam.

Po paru godzinach kolega Deepaka, Kumar, przysłał mi w końcu opis stanowiska. Brzmiało to nieźle: ciekawy zakres obowiązków, satysfakcjonująca pensja, jakieś dodatkowe benefity. Do tego firma mieści się na tyle blisko mojego domu, że jestem w stanie dojechać nawet na rowerze. Odpisałam, że brzmi fajnie, więc wieczorem podeślę im CV.

Z powrotem odezwał się Deepak, przysłał mi jakiś kwestionariusz i poprosił, żeby wypełniony odesłać mu razem z CV "w ciągu godziny". Nie misiu, nie będziemy się bawić w presję czasową. Odpisałam, że przyślę wieczorem, bo jestem teraz w pracy i nie mam ani CV przy sobie, ani czasu. Deepak napisał jeszcze kilka razy, że potrzebuje na już. Olałam. Wieczorem usiadłam, wypełniłam im ten kwestionariusz, na pytanie o obecne zarobki odpowiedziałam, że nie mogę im udzielić tej informacji ze względu na jej poufność, i wysłałam razem z CV, myśląc, że jeśli dojdzie do rozmowy z potencjalnym pracodawcą, nie omieszkam ich poinformować o niewłaściwym zachowaniu pracownika ich firmy rekrutacyjnej. Nie mam doświadczenia z Hindusami, nie wiem, czy to kwestia jednego człowieka, czy ich kultury pracy. Czasami bywa, że rekruter jest dziwny, a pracodawca całkiem normalny, więc pomyślałam, że jeśli mnie zaproszą na rozmowę, to ją odbędę i wtedy wyrobię sobie opinię.

Następnego dnia miałam rozmowy w innej firmie, gdzie spędziłam jakieś pół dnia (tu trzymam kciuki, żeby coś z tego wyszło, bo dobrze rokuje). Podczas krótkiej przerwy zobaczyłam, że Deepak próbował się do mnie dodzwonić, więc napisałam mu wiadomość, że jestem na spotkaniu, nie mogę rozmawiać, będę dostępna po 17 i możemy się wtedy zdzwonić. Po południu zobaczyłam, że po mojej wiadomości Deepak dzwonił jeszcze 7 razy, a do tego zaspamował mi skrzynkę wiadomościami o treści "Odbierz ten telefon!!!!", czy "Oddzwoń ASAP!!!!!!". Odpisałam, że jak już informowałam, byłam na spotkaniu. Że jeśli mówię, że nie mogę rozmawiać, to nie mogę i nie życzę sobie ponaglających, agresywnych wiadomości. A jeśli ma jakaś pilną sprawę, to teraz jestem wolna, niech zadzwoni. Nie zadzwonił. Widocznie jednak nie było to takie pilne. W tym momencie było jednak dla mnie jasne, że oferty na pewno nie przyjmę, bo niezależnie czy jest to ogólna kultura pracy, czy zachowanie pojedynczego rekrutera, które firma jednak toleruje, łopocze mi tam więcej czerwonych flag niż na spotkaniu Mao z Breżniewem, więc raczej nie będzie to praca marzeń.

Kolejnego dnia Deepak przysłał mail, w którym pouczył mnie, że po pierwsze, kiedy on mnie o coś prosi, to mam reagować natychmiast, a nie wtedy, kiedy mam czas, bo jego klient czegoś takiego nie toleruje, po drugie, muszę edytować swoje CV i wszystkie nazwy dotychczas obejmowanych przeze mnie stanowisk zmienić na identyczne jak nazwa stanowiska w firmie klienta, bo klient tak sobie życzy, a po trzecie, klienta nie interesują żadne klauzule poufności, które podpisałam z obecnym pracodawcą, oni żądają udzielenia informacji na temat moich aktualnych zarobków, więc mam im tej informacji udzielić. A tak w ogóle, to ze względu na trudności we współpracy ze mną, klient postanowił obciąć proponowaną pensję o 10%. Przeczytałam z rozbawieniem, odpisałam, że ja jednak nie jestem zainteresowana współpracą i proszę o zaprzestanie dalszych kontaktów.

Wygląda na to, że odpuścili.

Rekruter

Problemy zdrowotne i szef Janusz ciąg dalszy.

Na mail Janusza do ordynatora chirurgii, w którym żądał odwołania lub przesunięcia mojej operacji, ktoś ewidentnie musiał zareagować, gdyż Janusz bardzo szybko zmienił ton i tłumaczył, że "zaszło nieporozumienie", bo przecież nie ma najmniejszego problemu, ja mam się skupić na zdrowiu, a w firmie on już sobie ze wszystkim poradzi.

W czwartek 20 kwietnia miałam zabieg, wszystko dobrze poszło, z tym że ze względu na podwyższone białko crp potrzymali mnie w szpitalu kilka dni dłużej, żeby upewnić się, że nie wdał się żaden stan zapalny. Szpitalne L4 dostałam do czwartku 27 kwietnia włącznie. W międzyczasie zatroskany Janusz dopytywał o mój stan zdrowia. W środę wysłałam mu L4 ze szpitala i poinformowałam, że w czwartek mam jeszcze wizytę u lekarza rodzinnego, który zapewne przedłuży mi zwolnienie, gdyż nie jestem jeszcze w pełni na chodzie (nie jestem się nawet w stanie wyprostować). Janusz odpowiedział, że nie przyjmuje do wiadomości i we wtorek 2 maja oczekuje mnie w pracy, gdyż już poinformował klientów, że wtedy wracam i nie będzie tego odkręcał.

Lekarz rodzinny wystawił mi zwolnienie do połowy maja, tłumacząc, że po operacji brzusznej konieczna jest dłuższa regeneracja i nie ma mowy o żadnym natychmiastowym powrocie do pracy. Gdybym po upływie tych 2 tygodni nadal się źle czuła, przedłuży mi zwolnienie o tyle, ile będzie potrzebne.

Wysłałam Januszowi dłuższą wiadomość, przesyłając kopię L4 oraz przypominając, co podczas mojej nieobecności będzie do zrobienia, że w razie pytań jestem dostępna telefonicznie oraz żeby do piątku (ostatni dzień roboczy miesiąca) przelał mi kwietniową pensję (co miesiąc trzeba mu przypominać, bo sam nie pamięta). Nie odpowiedział.

W piątek wypłata nie wpłynęła na konto. We wtorek nadal nie, a Janusz nie reaguje na próby kontaktu z mojej strony. Wysłałam mu oficjalny mail z wezwaniem do zapłaty, brak reakcji. W środę dzwonię do naszej księgowej i zgłaszam problem. Ona wie, Janusz się odgrażał, że "nie widzi powodu, dlaczego ma cokolwiek płacić pracownikowi, którego akurat nie ma w biurze" i że kwietniową pensję wypłaci mi, jak wrócę do pracy 15 maja. Jej jest przykro, ale nic nie może zrobić, bo nie ma upoważnienia do służbowego konta, a on się głupio uparł i nie docierają do niego żadne argumenty. Do tego wykorzystał kruczek prawny, że w szczególnych okolicznościach pracodawca ma prawo spóźnić się z wypłatą do 15 następnego miesiąca, a on ma zawsze "szczególną sytuację finansową", gdyż służbowe pieniądze przewala na prywatne wydatki (niby na firmę), więc firmowe konto wiecznie świeci pustkami. Tak więc teraz będzie się bawił w kotka i myszkę, żeby "ukarać" mnie za L4. Mam to szczęście, ze mój mąż zarabia na tyle, że bez mojej pensji też przeżyjemy, ale gdyby moja wypłata była moim jedynym źródłem dochodu, miałabym przewalone.

A całe to zachowanie jest efektem tego, że pomoc rządowa, którą przedsiębiorcy dostawali w czasach covida i w ramach której państwo płaciło część mojej pensji, się skończyła, z czym Janusz nie może się pogodzić i szuka zemsty. Na mnie, bo to moja wina, że jeśli zatrudnia się pracownika, to wypada mu płacić. Dodatkowo, pomoc skończyła się już w lipcu zeszłego roku, czego on nie zauważył i zorientował się dopiero w lutym, że od 8 miesięcy nie dostał dofinansowania i mu odbiło. Między innymi z dnia na dzień zażądał powrotu z home office do biura oraz "odpracowania tych wszystkich godzin, które przez 8 miesięcy przepracowałam zdalnie, bo praca poza biurem się nie liczy". O ile do lutego pracowało się tam zupełnie znośnie, to w tej chwili nie wiem, jak dam radę wytrzymać do momentu znalezienia nowej pracy.

praca

Historia Samoyed o korposzczurzycy przypomniała mi dwóch moich byłych szefów.

1. Moja pierwsza praca w Niemczech - duże korpo IT. Mój szef piastował stanowisko dyrektora generalnego i zarabiał trochę ponad dziesięciokrotność mojej pensji. Na co dzień mieszkał we Francji, monachijskie biuro odwiedzając średnio raz na kwartał.

Któregoś dnia musiałam założyć za niego jakąś sumę, bodajże 100 Euro (już nie pamiętam na co, bo to dawno było, mniejsza z tym), którą miał mi oddać przy okazji swojej wizyty w następnym tygodniu. Podczas rozmowy proszę go o zwrot (trochę mi było niezręcznie się upominać, ale sam najwyraźniej zapomniał), na co słyszę:

- Nie mam przy sobie drobnych, oddam ci następnym razem
- Następnym razem będziesz za 3 miesiące. Wolałabym odzyskać pieniądze dzisiaj. W budynku jest bankomat
- Słuchaj, jest koniec miesiąca, miałem w tym miesiącu wydatki i jestem trochę na styk. Następnym razem
- Jeżeli ty pod koniec miesiąca nie masz pieniędzy, to ja, zarabiając dużo mniej, tym bardziej nie mam
- To przestań wydawać na głupoty i zacznij rozsądniej gospodarować pieniędzmi. W życiu trzeba być odpowiedzialnym.

W końcu po dłuższej dyskusji, z wielkim fochem, oddał.

2. Druga praca - niemiecki oddział jednej z kancelarii Big 4. Firma mieściła się w samym centrum miasta, tuż przy stacji metra i dysponowała jedynie kilkoma miejscami parkingowymi "dla zarządu", więc wszyscy pracownicy dojeżdżali komunikacją publiczną, korzystając z biletów tygodniowych lub miesięcznych.

Szef naszego działu i członek zarządu w jednym przyjeżdżał do biura samochodem, jednak na spotkania na mieście jeździł komunikacją (zrozumiałe w dużym mieście). Żeby zaoszczędzić na biletach, pożyczał miesięczne od pracowników. Problem polegał jednak na tym, że po skorzystaniu ich nie oddawał, tylko wyrzucał do śmieci. Na pretensje pracowników odpowiadał "kup sobie nowy i nie rób problemu z niczego". Po krótkim czasie pracownicy się nauczyli, że nie wolno mu pożyczać biletu i ostrzegali wszystkich nowych, żeby tego nie robili. Co wówczas zrobił szef? Przerzucił się na studentów-praktykantów i sępił od nich, między wierszami dając do zrozumienia, że odmowa może skutkować niezaliczeniem praktyk.

Że ludziom nie wstyd

Korpodyro

Pisałam, że mam problemy zdrowotne.

Diagnostyka wykazała, że jest to nowotwór żołądka. Na szczęście okazał się niegroźny (póki co), ale trzeba go wyciąć. Niestety bardzo problematyczne położenie guza uniemożliwiło zrobienie tego endoskopowo, więc pozostało dostanie się do niego od zewnątrz. Manualne przeprowadzenie zabiegu laparoskopowo również okazało się niewykonalne, więc ordynator podjął decyzję, że będzie mnie operował tym robotem Da Vinci, bo tylko w ten sposób będzie można zrobić to w miarę mało inwazyjnie (tutaj chapeaux bas dla niemieckiej służby zdrowia - zwykły żuczek z publicznym ubezpieczeniem ma dostęp do takiego poziomu usług). Wczoraj zadzwonili do mnie ze szpitala, wyznaczając mi termin na połowę kwietnia (jeszcze przepraszali, że będę musiała tak długo czekać, ale robota trzeba wypożyczyć, a to był najbliższy możliwy termin).

Przez cały czas, od kiedy zaczęły się moje problemy, mój szef był bardzo wspierający, pomógł mi wybrać najlepszy szpital, martwił się, interesował, kiedy byłam w szpitalu, dzwonił do mojego męża, wypytując o wyniki biopsji. Tak więc, kiedy dostałam termin zabiegu, poinformowałam go o nim, uprzedzając, że niestety zbiegł się w czasie z planowanym wyjazdem na targi w Mediolanie i nie będę mogła wziąć w nich udziału (no co za pech). Domyślałam się, że nie będzie z takiego obrotu spraw zadowolony, jednak oczywiste było dla mnie, że są w życiu rzeczy ważne i ważniejsze i zabieg usunięcia nowotworu ma wyższy priorytet niż wyjazd na targi, gdzie i tak robię głównie za dekorację, bo on prowadzi wszystkie kluczowe rozmowy.

Pomyliłam się. Mój szef stwierdził, że absolutnie nie wyraża na to zgody i wydał mi polecenie służbowe przesunięcia zabiegu na inny termin. Próbowałam przemówić mu do rozsądku, niestety bezskutecznie. Zaczął cisnąć, żebym koniecznie porozmawiała z chirurgiem i spróbowała przesunąć zabieg o kilka miesięcy. Udało mi się nie parsknąć mu w twarz, coś tam odpowiedziałam na odczepne.

Wróciwszy do domu, w skrzynce znalazłam mail, który Janusz napisał do ordynatora chirurgii (mnie umieścił w polu "do wiadomości"), w którym jako mój pracodawca wyraża sprzeciw wobec planowanego terminu operacji, ponieważ obecny godzi w jego interesy i naraża go na koszty (apartament z jaccuzzi za darmo nie był) i domaga się albo ustalenia innego terminu, najlepiej w okresie wakacyjnym, po uprzedniej konsultacji z nim, bo tak w ogóle, to on wygooglał, że tych robotów jest w Niemczech ponad 200, więc mają go po prostu ściągnąć ponownie w dogodnym dla niego terminie, albo rekompensaty finansowej.

Tak, mnie też odebrało mowę. Najwyraźniej można być nie tylko debilem, ale również debilem pozbawionym instynktu samozachowawczego i przepięknie podłożyć się na piśmie. Podejrzewam, że sekretariat na chirurgii miał z tego maila niezły ubaw, a jeśli sprawa eskaluje na przykład o próbę dyscyplinarki albo potrącenia mi czegoś z pensji, ubaw będzie miał również sędzia w sądzie pracy. A ja jak tylko ogarnę sprawy zdrowotne i obronię pracę na studiach, szukam nowej roboty.

Update: Dzwoniła miła pani z sekretariatu chirurgii (ta sama, która umawiała mnie na zabieg), bo dostali jakiś dziwny mail i chciała spytać, o co chodzi. Wytłumaczyłam, jaki mój pracodawca ma problem, pani wyraziła swoje niedowierzanie, jak tak można, i spytała, co mają z tym zrobić: uświadomić mu w żołnierskich słowach priorytety, czy zasłonić się RODO i posłać go na drzewo. Poprosiłam, żeby raczej nie wdawali się z nim w dyskusje i broń boże nie udzielali mu informacji na temat mojego stanu zdrowia, bo to jest dla mnie obcy człowiek. A gdyby mu jeszcze przypadkiem przyszło do głowy, dzwonić i podawać się za kogoś z mojej rodziny, na wszelki wypadek, proszę nie udzielać żadnych informacji nikomu poza mną i moim mężem, który dzwoniłby wyłącznie z numeru xxx. Pani potwierdziła i skonkludowała, że gdyby sytuacja eskalowała, to pan doktor też zaproponował, że w razie czego bardzo chętnie zadzwoni do mojego pracodawcy i powie mu "parę ciepłych słów".

Nie wiem, co ostatecznie zrobili, ale później przyszedł mail od Janusza, w którym tłumaczył, że "zaszło nieporozumienie", on nie ma z niczym problemu, a w ogóle, to na moje miejsce noclegowe wskoczy ktoś z wydawnictwa, wydawnictwo pokryje koszt hotelu, więc on nawet wyjdzie na plus.

Praca