Historia z rodzinnej wsi.

Chłopak z dziewczyną spotykali się od wieku nastoletniego. Oboje z zamożnych rodzin dobrze prosperujących gospodarzy. Pojechali razem na studia do dużego miasta, na prestiżową prywatną uczelnię, którą opłaciły im rodziny. Tak samo opłaciły im apartament, by nie mieszkali w akademiku i dawali pieniądze na bieżące potrzeby. Młodzi ustalili, że po studiach wezmą ślub i wybudują dom.

Wszystko było cacy do momentu, gdy młodzi oświadczyli rodzinom, że nie biorą ślubu kościelnego, a cywilny.

Ojcowie obojga zapytali tylko, czy są pewni. W obu rodzinach (a rodziny duże, wielodzietne) wszyscy mają kościelne. Młodzi odparli, że są pewni, bo są dorośli i będą robić co chcą, nikt nie będzie im rozkazywał i nie pozwolą się do niczego zmuszać.

Głowy rodzin nie miały zamiaru do niczego ich zmuszać, uszanowały ich decyzję i temat został zamknięty.

Zamiast tego ojcowie postanowili nauczyć młodych, ale już dorosłych, innego aspektu dorosłości, jakim jest odpowiedzialność. Po krótkiej naradzie oświadczyli im, że za wesele płacą sobie sami, za podróż poślubną sami, dom budują za swoje, a za apartament i swoje utrzymanie od przyszłego miesiąca też płacą sami.

Niestety ten aspekt dorosłości wybitnie nie przypadł młodym do gustu. Wyszli obrażeni, złorzecząc. Uświadomienie sobie sytuacji, w jakiej się znaleźli, zajęło im kilka dni. Wrócili z podkulonymi ogonami, przepraszając. Wzięli ślub kościelny, zgodnie z rodzinną tradycją.

A tacy byli wielce dorośli...

ślub kościelny

Jak ja nie cierpię hałaśliwych dzieci i ich rodziców.

Na wstępie zaznaczam, że nie mówię o małych dzieciach, bo dla nich płacz to jedyna forma komunikacji i to jest zrozumiałe. Mówię o dzieciach w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, takich, które potrafią chodzić, mówić i ogarniają rzeczywistość.

Czy one muszą tak wydzierać japy? Dlaczego ich rodzice nie nauczą, że nie powinno się drzeć mordy, zwłaszcza w otoczeniu innych ludzi?

Klasyczna sytuacja, sklep, to każdy zna. Praktycznie nie da się zrobić zakupów bez znoszenia tych dzikich wrzasków. Piłuje taki ryja, a rodzice totalnie to ignorują. Podobna sytuacja w przebieralniach na basenie. Piszczą, krzyczą, ryczą, płaczą, a rodzice zero reakcji. Jak nie potrafisz bachora wychować, to trzymaj go z daleka od ludzi, bo swoim darciem papy uprzykrza innym życie.

Nie mam pretensji do rodziców ogółem. Mam tylko do tych, którzy nie potrafią wychować swoich dzieci. Od razu widać, które dzieci są wychowywane, a które chowane "bezstresowo". Te pierwsze zachowują się normalnie, a jak zaczynają już wrzeszczeć, to wystarczy jedno słowo albo gest rodzica, by przywołać dzieciaka do porządku. Te drugie drą japy, a rodzice kompletnie nie reagują.

Raz próbowałem rozmawiać z taką madką, mówię:
- Proszę uspokoić Brajanka.
W odpowiedzi dostałem serię wyzwisk i już wiem, po kim dziecko tak się zachowuje. Patologia hoduje patologię.

Strach pomyśleć, co z nich wyrośnie.

dzieci rodzice

Jak złośliwy działkowicz dostał za swoje.

Było to w latach 90, mieliśmy po 13-14 lat. Mieliśmy "bazę" obok ogródków działkowych. Był to po prostu murek w zagajniku, gdzie przesiadywaliśmy. Nie podobało się to jednemu z działkowiczów, który regularnie próbował nas stamtąd przeganiać. Krzyczał na nas, groził, był wulgarny i agresywny. Nie wiedzieliśmy w czym mu przeszkadzamy, zwłaszcza, że nie śmieciliśmy, nie hałasowaliśmy, ani nie robiliśmy nic złego. Jak go pytaliśmy dlaczego nie możemy tu siedzieć, to odpowiadał: "Bo to nie jest miejsce dla was" - cokolwiek to znaczyło. Olewaliśmy buca, bo nie miał prawa nas stąd przeganiać, a miejscówka nasza znajdowała się poza terenem działek.

Któregoś dnia przyszliśmy do bazy i odkryliśmy, że górna część murku, ta na której siedzieliśmy, jest w całości pokryta gęstym, czarnym smarem, którego nie dało się usunąć, bo się rozmazywał. Uniemożliwiało nam to siedzenie na murku. Ewidentnie odpowiedzialny był za to ten złośliwy cham.

Postanowiliśmy, że nie zostawimy tak tego. Pod jego nieobecność weszliśmy na jego działkę i zaczęliśmy rozważać jak tu się zemścić. Odkryliśmy, że altanka nie jest zamknięta na klucz. Weszliśmy więc do środka i każdy z nas oddał mniejszą potrzebę fizjologiczną. Było nas czterech, zalaliśmy wszystko. Już mieliśmy iść, ale jeden kolega powiedział:
- Czekajcie.
Zerwał garść liści z drzewa i wrócił do altanki, a po chwili wyszedł, szeroko się uśmiechając. Wiedzieliśmy co zrobił, ale musieliśmy to zobaczyć. Tak, większa potrzeba fizjologiczna załatwiona na środku altanki.

Kilka dni później buc nas wypatrzył na osiedlu i wykrzykując obelgi i groźby rzucił się za nami w pogoń, ale uciekliśmy. Przez jakiś czas gonił nas za każdym razem jak nas zobaczył.

Sami oceńcie kto był bardziej piekielny.

złośliwość

W nawiązaniu do historii motorniczej, której pasażer skopał tramwaj, przypomniała mi się podobna sytuacja, ale tym razem motorniczy był piekielny.

Sytuacja z dzieciństwa. Wracamy ze szkoły, mamy spory kawałek, ale widzimy nadjeżdżający tramwaj. Do przystanku też kawałek, więc zaczynamy biec. Tramwaj nas wyprzedził, stanął na przystanku, a my dalej biegniemy. Pasażerowie wysiedli, ludzie z przystanku wsiedli, ale motorniczy nie zamknął drzwi i nie ruszył, tak jakby na nas czekał, więc przyśpieszyliśmy. W końcu wbiegamy na przystanek, a motorniczy dosłownie przed nosem zamknął nam drzwi i odjechał.

To samo zdarzyło mi się jeszcze kilka razy w życiu. To jakaś zabawa motorniczych, że czekają aż pasażer dobiegnie, żeby mu trzasnąć drzwiami przed nosem i odjechać?

tramwaj motorniczy

Mój kolega ma firmę i wieczny problem z pracownikami. Na własne życzenie.

Otóż firma mojego kolegi oferuje różnego rodzaju szkolenia dla nowych pracowników. W przeciwieństwie jednak od 99% przedsiębiorców, mój kolega nie wymaga od pracownika podpisania żadnej lojalki, że po szkoleniu nie odejdzie z pracy. No i większość odchodzi. Przychodzi rekruter z większej firmy, proponuje kilka stówek więcej i pracownik idzie, a kolega nie dość że nie ma pracownika, to jeszcze jest kilka tysięcy w plecy, bo tyle kosztowało szkolenie.

Kolega nie jest januszexem, płaci dobrze, tylko wiadomo że nie ma szans zapłacić więcej niż gigantyczna korporacja. Dlatego korpo podbiera mu przeszkolonych pracowników. Firma kolegi została darmową instytucją szkoleniową.

Zastanawiacie się pewnie, dlaczego kolega nie wprowadzi lojalek za szkolenia? Ja też się zastanawiam...

Teraz przejdźmy do meritum. Powyższy wstęp to była tylko analogia.

Polska ma najmniej lekarzy na mieszkańców ze wszystkich krajów UE. Polska jest też (chyba) jedynym krajem UE, w którym studia medyczne są darmowe. Efekt jest prosty do przewidzenia. Wykształcony za nasze pieniądze lekarz wyjeżdża do Niemiec, a my gówno z tego mamy, tylko stracone pieniądze. Nie mamy szans konkurować z Niemcami i zachodem w wysokości zarobków, więc jesteśmy darmową instytucją szkoleniową dla zachodu.

Na Węgrzech przykładowo jest wybór - albo studiujesz za darmo, a potem musisz przepracować ileś tam lat w kraju, albo płacisz za studia i robisz co chcesz. No i Węgry nie mają problemu z lekarzami.

Dlatego rozwiązaniem problemu zbyt małej ilości lekarzy byłoby wprowadzenie takiego samego rozwiązania jak na Węgrzech.

Poza tym byłoby to najuczciwsze. Chcesz się uczyć za nasze pieniądze? Dobrze, ale pracuj potem dla nas. Jesteś naszą inwestycją, która ma się zwrócić. Chcesz po studiach wyjechać? To sobie sam za nie zapłać.

To takie proste, a nikt z rządzących jeszcze na to nie wpadł...

lekarze studia

Spotkałem wyjątkowy typ pedalarza.

Jadę koleją miejską, duży tłok, stoję w przedsionku tam gdzie są haki na rowery. Wsiadł pedalarz w pełnym rynsztunku, czyli kask i obcisłe gatki, powiesił rower i pociąg ruszył. Na następnej stacji wsiadł zwykły gość z rowerem i powiesił go na haku obok. Na to pedalarz z wyrzutem:
- Panie, niech pan nie wiesza swojego sprzętu obok mojego roweru!
Słowo "sprzętu" powiedział z pogardą, jakby spluwał.
- Dlaczego nie?
- Bo ten rower kosztował 12 tysięcy!

Facet prychnął śmiechem, a ja razem z nim. Pedalarz burknął, ale już się nie odezwał, tylko krzywo patrzył.

O co mu chodziło?

pedalarze

Ja byłem piekielny, ale nie wytrzymałem.

Pojechaliśmy z kolegami na weekend, pochodzić po górach i popić. W małym miasteczku, w którym mieliśmy hotel, ludzie mieli wywalone na noszenie masek w sklepach i wszyscy, nawet sprzedawcy, chodzili bez.

Budzę się rano na lekkim kacu, suszy, głodny, na dworze gorąco, no to idę do sklepu po wodę i coś do jedzenia. Wchodzę i zorientowałem się, że nie mam maski, ale rozejrzałem się i wszyscy bez, więc spoko.

Był to niewielki sklep samoobsługowy. Chodzę, szukam czegoś do jedzenia, a tu zaczepia mnie jedna z pracownic, jako jedyna w masce i mówi:
- Proszę założyć maseczkę.
Uśmiecham się miło i mówię:
- Niestety, zapomniałem wziąć.
- To proszę wyjść.
Zignorowałem, odwróciłem się i idę dalej za zakupami. Jak zorientowała się, że nie wychodzę, to podchodzi do mnie znowu:
- Proszę założyć maseczkę albo wyjść.
Zignorowałem i rozkminiam jakiego energetyka kupić, przy okazji chłodząc się przy lodówce. Baba nie daje za wygraną:
- Proszę założyć maseczkę albo wyjść.
Chodząc po sklepie widziałem kilku innych kupujących bez masek, a ta przysrała się akurat do mnie... Spojrzałem na nią od niechcenia i rzuciłem:
- Proszę się odpie**olić.
Zrobiła kocią mordkę, ale polecenie wykonała. Przy kasie nikt mi żadnych problemów nie robił, a sama kasjerka była bez maski.

maski covid

Jestem alkoholikiem. No cóż, tak wyszło. Lubię pić, siedzę przy kompie, gram w gry i wypijam pół litra whisky co wieczór. Mam pracę zdalną z nienormowanym czasem, więc mogę sobie pozwolić. Tak więc jest jak jest.

Wiadomo, chciałbym wrócić do czasów kiedy wystarczyło mi wypić kilka piw przy weekendzie z kolegami, ale generalnie nie mam problemów z tym jaki jestem. Niestety problem mają wszyscy dookoła i co chwilę mówią mi, żebym przestał pić.

Tylko że ja nie chcę. Picie jest dla mnie ważną częścią życia. Wypicie butelki single malta daje mi radość i sprawia, że moje życie jest przyjemniejsze. Chcę przestać pić, ale nie kosztem tego, że moje życie będzie przez to smutniejsze.

Dlatego takie gadanie "jesteś alkoholikiem, przestań pić" mnie niezmiernie irytuje. Mógłbym nie pić albo pić mniej, ale nie chcę. Chcę mieć też coś z życia, a nie ciągły rygor.

alkoholizm

Historia o utraconej miłości.

Było to dawno, ale dopiero teraz zebrałem się na to, by o tym opowiedzieć.

Byłem w związku z kobietą. Kochaliśmy się, a przynajmniej ja kochałem ją. Rozstaliśmy się z powodu pewnych różnic, nieistotne jakich. Uczucie z mojej strony jednak nie słabło, a jak spotkaliśmy się przypadkiem kolejny raz to poczułem, że chcę by było tak jak dawniej.

Spotykaliśmy się więc co jakiś czas, chodziliśmy do kina albo na jakieś imprezy, wyjeżdżaliśmy gdzieś, spędzaliśmy dużo czasu razem i wydawało mi się, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Wspominaliśmy dawne czasy, było naprawdę coraz lepiej. Wydawało mi się, że ona czuje to samo co ja i odnowienie naszej dawnej relacji jest tylko kwestią czasu.

Miłość miłością, ale jednak ludzkie potrzeby też są i bardzo wyraźnie manifestują swoje istnienie. Jednocześnie miałem koleżankę, z którą spotykałem się by zrzucić z krzyża. Od początku postawiłem sprawę jasno, ale ona po krótkim czasie zaczęła sobie za dużo wyobrażać. Chciała związku i twierdziła, że mnie kocha. Mówiłem jej, że to nonsens i nic z tego nie będzie, że nie chcę i nic do niej nie czuję i to się nie zmieni. Wydawało mi się, że to rozumie, a jako że dalej się ze mną spotykała, uznałem, że mimo tych niewielkich zastrzeżeń akceptuje ten układ i nie będzie świrować pawiana.

Pomyliłem się.

Któregoś dnia moja była-przyszła-niedoszła przestała się do mnie odzywać. Dopiero po kilku próbach kontaktu powiedziała mi, o co chodzi.
- Masz dziewczynę, to po co mi zawracasz głowę? - powiedziała przez telefon.
- Jaką dziewczynę?! - pytam.
No i w ten sposób dowiedziałem się, że koleżanka w jakiś sposób zdobyła jej numer telefonu (prawdopodobnie z mojego telefonu jak nie patrzyłem) i opowiedziała jej o naszym układzie.

Cała moja praca nad odzyskaniem utraconej miłości i wszystkie moje nadzieje poszły na marne.

Nieodwracalnie ją straciłem, podobnie jak zaufanie do kobiet...

miłość uczucia związek kobiety

Razem z bratem jesteśmy właścicielami domu, w którym mieszkaliśmy od dzieciństwa. Ja mieszkam tam nadal, a brat lata temu wyjechał. Na ogół nie interesuje tym co się dzieje w domu i z domem i jak sam twierdził, nie jest do niego przywiązany.

Podatek od nieruchomości, rachunki za wodę, prąd, śmieci, itd. płacę tylko ja, wszystko w domu robię ja, brat ma w to totalnie wbite, ale jak przychodzi do jakiegoś remontu albo większego zakupu to zawsze chce decydować co i jak ma być zrobione.

Wymieniałem meble na nowe, brat się pojawił i zaczął rządzić. Próbował mi dyktować jakie mam wybrać meble do domu, w którym nie mieszka i za który nie płaci. Oczywiście do mebli też nie zamierzał się dorzucić.

Robiłem remont. Brat przyszedł i wielce chciał nadzorować i poprawiać, mówić co i jak ma być zrobione, bo on ma do tego prawo. W domu, w którym od lat nie mieszka i jak deklaruje nie zamierza wracać, a jedyne co go z domem łączy to papierek. Oczywiście za remont w 100% zapłaciłem ja.

Tak też niemieszkający ze mną brat wywiera istotny wpływ na każdą decyzję dotyczącą domu, który jest w stu procentach na moim utrzymaniu i które to decyzje są realizowane wyłącznie za moje pieniądze. Z efektami tych decyzji, na które wpływa brat, muszę sobie radzić tylko ja, bo brat mieszka gdzie indziej. Wszystko w majestacie prawa.

Mój brat, którego wymyśliłem na potrzeby tej historii jest alegorią Polaków, którzy mieszkają na stałe za granicą, tam pracują, tam płacą podatki, a chcą głosować w wyborach w Polsce, czyli w kraju, z którym jedyne co ich łączy to posiadanie obywatelstwa. Z efektami ich wyborów musimy sobie radzić tylko my, bo oni mieszkają za granicą i mają to gdzieś.

wybory