Ulica w centrum miasta. Światła się zmieniły, więc jeden pas ruchu staje. Ten moment wybiera na wjechanie na jezdnię z chodnika kierowca w wozie Inspekcji Transportu Drogowego. Ponieważ odległość pomiędzy czekającymi na zielone autami jest za mała, by mógł wykonać manewr, trzeba rozpocząć wymuszanie.

Traf chce, że na upatrzonym przez Pana Inspektora miejscu jest wąskie przejście dla pieszych, na które dwa samochody zostawiły miejsce. Nic to, że po zebrze właśnie idą ludzie - przecież Pan Inspektor chce wjechać! Mimo najlepszych chęci, miejsca wciąż brakuje: wozy po prostu zbyt ciasno stoją, by wpuścić jeszcze jednego użytkownika ruchu.

Pan Inspektor chciał po dobroci, ale z takimi widać się nie da.

Ulicą wstrząsa uruchomiony gwałtownie sygnał koguta na dachu samochodu Inspekcji. Nie ma wyjścia - samochody jakimś cudem rozsuwają się, piesi schodzą z drogi, rezygnując z przejścia na drugą stronę. Pan Inspektor triumfalnie wjeżdża na upragnione miejsce. Można wyłączyć koguta. Wyrobił się akurat na zmianę świateł. Czas podróży został skrócony o całą minutę.

Ulica

Ludzka natura pożąda władzy. Pragnienie kontroli i decydowania o działaniach innych jest wpisane w samą istotę człowieczeństwa. Nawet, jeśli można ją poczuć choćby przez minutę...

Mam w CV epizod pracy w Telewizji Polskiej. Nasza ekipa jeździła wtedy trochę z kamerą po kraju - m.in. do wówczas świeżo otwartego Muzeum Powstania Warszawskiego. Wszystko załatwione, umówione z dyrekcją, kustoszami, oprowadzającymi, każdy o nas wie i pomaga, widząc kamery obklejone charakterystycznym, niebiesko-białym logo.

Z jednym wyjątkiem.

W trakcie ujęcia, w środek kadru weszła nagle Pani Sprzątająca. Chustka na głowie, szmata w ręku, w drugiej wiadro z mopem. Nie wypuszczając z dłoni ekwipunku, zapytała głośno grzmiącym głosem KTO TU RZĄDZI. Gdy szefowa ekipy wyszła przed szereg, by dowiedzieć się, o co Pani może chodzić, ta zażądała stosownych dokumentów, uprawniających do filmowania. Równocześnie usiłowała własnym ciałem i dzierżoną szmatą zasłonić jak najwięcej eksponatów, bo przecież ZAKAZ FOTOGRAFOWANIA (sic!) W MUZEUM JEST! (to zresztą nieprawda). Poza tym dowiedzieliśmy się, że eksponatów może dotykać wyłącznie obsługa i zwiedzający, a filmujący już absolutnie nie mogą. Bo tak, bo taki jest regulamin, a poza tym ONA NIE POZWALA.
Szefowa, z trudem powstrzymując śmiech, powiedziała, że wszystkim zainteresowanym już okazała dokumenty i każdy wie o naszej obecności, bo nawet mamy gościnne identyfikatory. Pani Sprzątająca nie uwierzyła.
- JA TO WYJAŚNIĘ W DYREKCJI! - zagroziła i ruszyła przed siebie. Już nie wróciła do końca nagrania.

Innym razem konieczność zdobycia materiału do programu rzuciła nas na Jasną Górę. Tak samo jak wcześniej - wszystko umówione, załatwione. Przeor klasztoru już czeka na nas na parkingu, my dojeżdżamy wielkim, firmowym wozem z ogromnymi napisami "TVP" z każdej strony. Dojeżdżamy już do szlabanu i...

Pan Parkingowy nas nie wpuści. Bo on nie wie, kim my jesteśmy, takim samochodem każdy sobie może przyjechać, on potrzebuje zgody swojego przełożonego. Szefowa i przeor tłumaczą, ba! nawet pokazują mu na liście oczekiwanych, że przyjedzie ekipa telewizyjna. Nie, on nie wierzy. On musi dostać błogosławieństwo od szefa parkingu, bo to jemu podlega, a nie przeorowi, którego zresztą nawet nie zna, bo przecież nie korzysta z parkingu. Po czym zamknął się w budce i zaryglował drzwi, czekając na zgodę szefa.

Staliśmy przed szlabanem pięć minut. Chwilę później do przeora zadzwonił zarządca parkingu z przeprosinami. Następnego dnia, gdy wyjeżdżaliśmy, parkingowy był już inny.

Muzeum klasztor

Moja rodzina ma kilka kiosków w mieście. Jeden z nich stoi przy ruchliwej ulicy w centrum, więc przez lata całe jedyną możliwością dojechania do niego było wjechanie na chodnik, korzystając z wjazdu do kamienicy, stojącej obok. No właśnie - było. Dopóki jednemu z lokatorów - o, pardon, "współwłaścicieli" rzeczonej kamienicy nie zaczęło się nudzić.

Od niepamiętnych czasów, w kamienicy mieszkał pewien starszy Pan, który z czasem, dzięki wykupieniu lokalu spółdzielczego, awansował na właściciela... 1/8 budynku. Czyli swojego mieszkania i kawałka korytarza przed swoimi drzwiami.

Od tego czasu szczęśliwym, gospodarskim okiem dogląda "swego" terenu, który rozciąga się nie tylko na całą kamienicę z podwórzem, ale także chodnik przed nią. Teren był zaś, wedle jego słów, przez lata regularnie niszczony przez... samochody, dojeżdżające do kiosku. No bo kto to widział, żeby tak dzień w dzień, na 5 - 10 minut o siódmej wieczorem podjeżdżał wóz, wjeżdżał na chodnik (korzystając z JEGO wjazdu do bramy!), po czym po zebraniu dziennego utargu i dostarczeniu towaru, zaraz wyjeżdżał (znów przez JEGO chodnik!) Ponieważ do tej pory teren był miejski, czyli niczyj, a teraz jest jego, już on coś z tym zrobi.

I zrobił.

Któregoś wieczora wjazd do bramy był zastawiony wielkimi, betonowymi gazonami. Trudno, stanęliśmy na awaryjnych na jezdni. Chwilę później, znikąd pojawia się Straż Miejska. Samochód zarejestrowany jako "Zaopatrzenie", więc jeśli wjazd zastawiony, to można warunkowo tak stanąć - zdecydowali mundurowi i podeszli do obserwującego wszystko Staruszka. Następnego dnia gazony zniknęły. Na dzień.

Od tej pory schemat powtarzał się co roku - ponieważ gazony były przenośne, zimą nie mogły stać na chodniku, a więc czekały na cieplejsze dni na podwórzu kamienicy. Jednak od razu na wiosnę, dzięki pomocy kilku miejscowych degustatorów Chateau de Sphirytt lądowały na wjeździe. Po kolejnych wizytach Straży Miejskiej (tym razem już dzięki naszym telefonom) gazony zniknęły z wjazdu, za to okalały go z obu stron (tak, by nie dało się zjechać na chodnik i dojechać do kiosku).
No trudno, nawet, jak jest sporo towaru, to te kilkadziesiąt metrów się doniesie. Chociaż i nam, i reszcie przechodniów byłoby łatwiej, gdyby pomiędzy gazonami były jakiekolwiek przerwy...
W końcu, po kolejnych interwencjach Policji i Straży Miejskiej na przemian, co drugi z gazonów został usunięty. Ruch pieszy, chociaż utrudniony, został przywrócony.

W gazonach absolutnie nic nie rosło, staruszek nie sypał do nich nawet ziemi dla pozorów - stały przez te ciepłe miesiące, kiedy było wolno zupełnie puste.

Na szczęście.

To umożliwiło łatwe sforsowanie ich, gdy którejś nocy pod sąsiednią kamienicę podjechała karetka pogotowia. Przez kaprys "właściciela" ratunek został opóźniony, bo jednak trzy betonowe skrzynie swoje ważą i obsłudze ambulansu usunięcie ich z drogi wiele cennych sekund zajęło. Po tym incydencie gazony znikły - Policja interweniowała kolejny raz (jak się okazało, osiemnasty. Staruszek za każdym razem otrzymał mandat, nigdy nie zapłacił - "biedny kombatant"- więc przestali je dawać).

Na miejscu gazonów postawiono czerwono-białe pachołki na kluczyk; tylko służby miejskie mogą je opuścić dla ułatwienia dojazdu. Wszyscy odetchnęli z ulgą, zwłaszcza sąsiedzi staruszka, mający dosyć kluczenia między zagradzającymi chodnik skrzyniami. Na kilka tygodni zapanował spokój.

Dzisiaj, gdy jechaliśmy do kiosku, staruszek nadzorował wbijanie w chodnik dwóch "niezależnych" stalowych rur - zupełnie odcinających wjazd do bramy od ulicy.

Macie jakiś pomysł, co z nim zrobić?

"Właściciel" kamienicy

Przychodnia.

Przyszedłem do "swojego" lekarza na badanie w związku z niewielkim, ale irytującym wirusem żołądkowym. Mam wizytę umówioną na 10.05, jest 10.01.Pod drzwiami gabinetu "wieczysta" kolejka rozgałęzia się na dwie ławeczki, więc pytam, kto do doktora Piekielnego.

Wszyscy, tylko tak siedli.

Aha.

Doktor zawsze stara się pilnować umówionych godzin i zawsze wywołuje konkretne nazwiska. No to siadam tam, gdzie jeszcze miejsce, i na te parę minut wyciągam książkę. Nagle jednak odzywa się jeden z panów:
- Ale ja jestem ostatni!
- Pan jest na którą godzinę? - pytam.
- Tu nie jest na godziny, tu jest jak się przyjdzie! Za kolejnością! - odparował pan z oburzeniem.

Dołączyła się jeszcze siedząca obok staruszka.
- Bo gdzie by była sprawiedliwość, jakby ten, co ostatni przyszedł, miał wejść przed tym, co siedzi i czeka już!

W następnej sekundzie miałem przed sobą chór staruszków niczym z tragedii Ajschylosa, śpiewających zgodnie o winie, jaką popełnia przychodzący późno, a nie o szóstej rano, karze, czekającej na zaburzających święte prawo ogonka, fatum, które prowadzi do zguby wierzących w system wizyt na godziny oraz sprawiedliwości, nieśmiertelnej wartości kolejki. Trwało to przez jakieś trzy minuty, do 10.05, kiedy drzwi gabinetu się otworzyły... i doktor wywołał moje nazwisko.
Jeden ze staruszków, który siedział najbliżej gabinetu, zastygł w połowie ruchu - zdążył już wstać i usiłował wejść do środka, wymijając lekarza.

W trakcie wizyty żałowałem, że drzwi są od wewnątrz wyciszone.

Przychodnia

W ostatniej klasie podstawówki brałem udział w konkursie krasomówczym, organizowanym przez PTTK. Należało przygotować ciekawą opowieść o historycznej lub legendarnej przeszłości swojego regionu a potem zaprezentować ją przed komisją, złożoną z pracowników Towarzystwa.

W jednym z etapów trafiło mi się pechowe miejsce na liście - byłem ostatni przed przerwą na obiad dla jury. Do dziś nie wiem, jak przeszedłem do półfinałów, ponieważ z czteroosobowej komisji tylko jedna w trakcie przesłuchania nie narzekała (półgłosem, ale jednak słyszalnie), że jest głodna, nie wychodziła w trakcie i nie rozmawiała na temat obiadu z pozostałymi(już pełnym głosem). O dziwo, jednak się udało.

Na finał pojechałem z babcią. Przesłuchania ogólnopolskie trwały trzy dni, mieszkaliśmy więc przez ten czas razem z pozostałymi uczestnikami i opiekunami w zwolnionym przez studentów akademiku (był wrzesień). Już pierwszego wieczoru do babci na pogaduchy przyszła matka jednego z "weteranów" konkursu, który w finale był wówczas już trzeci raz z rzędu.
W pewnym momencie niezobowiązującej gadki szmatki kobieta wypaliła:

- A pani ile przygotowała? Ja w tym roku dam więcej, żeby temu mojemu Tomusiowi coś więcej niż wyróżnienie w końcu dali...
- Przepraszam, ale co miałam przygotować?
- A, no tak, pani pierwszy raz... - Podsumowała matka "Tomusia" i wróciła do gadania o niczym.

"Tomuś" zajął trzecie miejsce. Grand Prix otrzymała dziewczynka, która w drugiej minucie swojego występu zamilkła, zacięła się w poszukiwaniu słowa po czym popłakała się na scenie. Po rozdaniu nagród razem z mamą i jednym z członków jury gawędziła wesoło przed budynkiem, w którym odbywało się rozdanie nagród, zwracając się do niego per "wujku".

Konkurs PTTK

Empik.

Nie jestem zwolennikiem tej firmy i rzadko zaglądam do salonów, ale ostatnio, skuszony wyprzedażą starszych, w dużej mierze niedostępnych już w obiegu książek i komiksów, odwiedziłem "Empik outlet". Spora część przecenionych egzemplarzy, to rzeczy straszliwie już przez "czytaczy" przemielone, rozpadające się, z połamanymi grzbietami, naderwanymi okładkami i najróżniejszymi zniszczeniami. Jednak jeden z komiksów na półce przekroczył wszelkie granice.

Brakowało ponad połowy stron. Pomiędzy okładkami latały resztki kartek - wszystkie były oderwane od grzbietu. Pomijając już sens wystawiania na sprzedaż (za minimalną stawkę "outletu", czyli 9,99) oczywistego śmiecia, nadającego się wyłącznie na przemiał, interesujący był sposób, wymyślony przez któregoś z pracowników, by ewentualny nabywca nie dostrzegł od razu tych uchybień. Komiks został szczelnie zalaminowany, a okładka lekko przygięta, by ukryć rozdźwięk między jej rzeczywistą szerokością a grubością pliku stron, jakie pozostały. Na folii żadnej karteczki z ostrzeżeniem, że czegokolwiek brakuje. Może ktoś się nabierze. Glanc.

Podszedłem do jednej z pracownic.
- Przepraszam, ale tutaj brakuje ponad połowy stron. Mogłaby pani nakleić informację o tym, że wydanie jest zdekompletowane? (karteczki z taką informacją wisiały na niektórych wystawionych książkach)

Pracownica popatrzyła na mnie dziwnie, po czym przyjęła pozycję obronną.

- Ale ja tego nie wyceniam! To tak ktoś z magazynu wycenił, wie pan!
- No dobrze, ale nie o wycenę mi chodzi, tylko chyba uczciwiej byłoby dać taką informację, by ktoś się nie naciął, że kupuje nową, zafoliowaną sztukę, a w rzeczywistości nie ma połowy.
- Bo to tak musiał ktoś zapakować! (serio?)
- Po prostu chciałem prosić tylko o naklejenie takiej kartki, jak na innych wybrakowanych towarach, i już.
- A bo, wie pan, to przecież pierdółka taka tylko... za dziesięć złotych...

W tym momencie podeszła druga pracownica, podziękowała za radę i obiecała, że cofnie uszkodzony egzemplarz gdzie trzeba.

To było wczoraj.

Dzisiaj komiks wrócił na półkę. Bez żadnej naklejki.

Empik

Sklep komiksowy.

W kartonie z archiwaliami znajduję elegancko zapakowany egzemplarz brakującego mi do kolekcji zeszytu. Okładka w maleńkim stopniu sfatygowana, strony przez folię wyglądają na niepogniecione, ogólnie bajka - prawie jak nieczytane. Nic dziwnego, że cena wynosi kilka dych. No dobra - za jakość trzeba płacić, idę do kasy.
Kupiłem.

Nie wiem zupełnie, co mnie tknęło moment później.

Po upewnieniu się u kasjera, że komiks nowy, w świetnym stanie, jeszcze przy kasie wyjąłem go z folii, na oczach sprzedawcy. Owszem - okładki wyglądały świetnie. W środku, jako że komiks czarno-biały, zdolny (kilkuletni zapewne) kolorysta na co drugiej stronie świecowymi kredkami dodał kilka barwnych plam, i to z taką pasją, że niektóre kartki nie wytrzymały nacisku.
Kasjer, próbując wycofać się taktycznie na zaplecze (no, bo teraz może sobie pójdę po prostu i problem zniknie?) ostatecznie łaskawie zwrócił mi pieniądze, przebąkując coś, że powinienem zapłacić za powtórne zafoliowanie.

Sklep komiksowy

Biblioteka.

Stoję przy biurku w wypożyczalni, czekam na obsłużenie. Za mną pani lat ok.60 ze stosikiem romansów w dłoniach. Bardzo rozbawiona, zagaduje bibliotekarkę:
-A dzisiaj słyszałam w radio, że jakaś biblioteka to wynajęła firmę windykacyjną, żeby za przetrzymane książki ścigać. Powariowali! Widziała pani kochana takie coś? Komorników na ludzi nasyłać, że książek nie oddali!

Na co bibliotekarka, z twarzą niewzruszoną jak blok marmuru:
- Tak, my mamy umowę z taką firmą od pięciu lat.

Pani wstrzymała głośno oddech, zaperzyła się i wyrzuciła z siebie coś na kształt "No wiecie?". Nie odzywała się więcej.

Biblioteka

Jakiś czas temu pisałem o dziwacznej modzie wśród niektórych licealistów na przesiadywanie w czytelniach dużych bibliotek, najlepiej grupą i niekoniecznie w celu pracy (właściwie prawie nigdy), co sprawia, że większość miejsc jest zajęta, a stanie w kolejce, aż któreś się zwolni, wydłuża się niemiłosiernie.

W tym roku sprytni "biblio-lanserzy" wymyślili nowy sposób na zapewnienie sobie dobrego miejsca. Otóż przychodzą do czytelni zaraz po otwarciu, o ósmej rano, proszą o numerki i... idą do szkoły, na lekcje. Przychodzą po kilku godzinach i szczęśliwi zajmują swoje stoliki, odpalają laptopy i logują się na facebooku (i na tym aktywność, oczywiście poza plotkowaniem, się z reguły kończy, bo na książki nawet nie spojrzą), a kolejka chętnych do skorzystania z zasobów czytelni rośnie...

A pewnie później, w domu:
-Uczysz się do tej matury?
-No jasne, całymi dniami w bibliotece siedzę!

Biblioteka

Brat szykuje się do bierzmowania.
Dziś usłyszał na kazaniu bardzo ciekawą opinię.
Ksiądz bowiem pożalił się:
- Bo to nie może być tak, że ludzie nie zauważają, jaki szatan jest inteligentny! Jak on zwodzi! Ja mówię ministrantom: przyjdźcie na wieczorne nabożeństwo, a tu jeden nie może, bo ma angielski, inny tańce, inny matematykę, trening... A gdzie Bóg? Trzeba umieć powiedzieć sobie "stop"!

Samorozwój jako dzieło Szatana.

Kościół